Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής
Η τέχνη του και η μουσική του συνδύαζαν τον παράδεισο και την προσωπική του κόλαση, αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά ότι μάλλον δεν υπάρχει μεγάλος καλλιτέχνης χωρίς προσωπική κόλαση. Παιδί χωρισμένων γονιών, από μικρός βρήκε ανακούφιση ακούγοντας δίσκους των Beatles, του Dylan, της Nico, του Nick Drake, των Clash, των Television, και στις σελίδες των βιβλίων του Samuel Beckett και του Dostoyevsky. Τελικά τον κέρδισε η μουσική και ήρθε σε επαφή με την hardcore σκηνή του Portland δημιουργώντας τους Heatmiser το 1991. Κυκλοφόρησε μαζί τους τρεις δίσκους αλλά ο θάνατος του Kurt Cobain των Nirvana το 1994 τον συγκλόνισε σε βαθμό που δεν ήθελε πλέον να παίζει σε μπάντα και έτσι αποφάσισε να ακολουθήσει το μοναχικό δρόμο του τραγουδοποιού.
Με τους πρώτους του προσωπικούς δίσκους η indie κοινότητα άρχισε να αναρωτιέται ποιο ήταν αυτό το hardcore kid που θύμιζε τον Nick Drake, με την σπαρακτικά ειλικρινή ερμηνεία, την καθαρτική αμεσότητα και τις γλυκές μελωδίες. Ένας τύπος μόνος στη σκηνή που μπορούσε να απλώνει μια βαριά σιωπή μέσα στην αίθουσα μόνο με μια κιθάρα. Οι αινιγματικοί στίχοι του δεν ήταν μόνο αυτοβιογραφικοί. Μιλούσε για πράγματα που παρατηρούσε και τα μετέφερε με ειλικρίνεια και όπως εκείνος τα καταλάβαινε: η οργή, η θλίψη, η ευφορία, ο έρωτας, η απελπισία, οι προσωπικοί δαίμονες... Οι άνθρωποι ήθελαν στ' αλήθεια να ακούσουν αυτά που πρόφερε το στόμα του. Η επιτυχία δεν άργησε να έρθει, μαζί και η συντριβή. Το 1997 ο Gus Van Sant του ζήτησε να γράψει μουσική για την ταινία Good Will Hunting και με το «Miss Misery» ο Smith κερδίζει μια υποψηφιότητα για Oscar (θα χάσει από την Celine Dion και το θέμα της για τον Τιτανικό). Η καριέρα του απογειώνεται και ενώ η DreamWorks του προσφέρει μεγαλύτερο συμβόλαιο τελικά η κατάθλιψη αρχίζει να τον κυριεύει. Το 2001 θα ντύσει με το «Needle in the Hay» την κλασική σκηνή στην καλύτερη ταινία του Wes Anderson, The Royal Tenenbaums – είναι η σκηνή με την απόπειρα αυτοκτονίας του ήρωα.
Στις 22 Οκτωβρίου 2003, οι Pearl Jam θα παρουσιάσουν ένα ακουστικό σετ στην πόλη τους, το Σιάτλ, στο Benaroya Hall. Στα μισά της συναυλίας ο Vedder θα πάρει το ukulele, θα σκύψει στο μικρόφωνο και με σπασμένη φωνή θα ανακοινώσει: «This is for Elliott», αφιερώνοντάς του το «Can't Keep». Την προηγούμενη μέρα, 21 Οκτωβρίου 2003, ο Elliott Smith, βασανισμένος από τις εξαρτήσεις και την κατάθλιψη, είχε δώσει τέλος στη ζωή του με δύο μαχαιριές που είχε προκαλέσει ο ίδιος στον εαυτό του. Ήταν 34 ετών και με αυτόν τον τρόπο έγινε «ο Nick Drake των 90s»…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Ανέστης Δελιάς: «Ένας άγγελος πεταμένος στα σκουπίδια...»
Bill Callahan: "Gold Record": Oταν η σιωπή δεν είναι χρυσός...
Eight Gates: ο εκ βαθέων απόηχος του Jason Molina...
Epiphany Child: H μαγική παρουσία της Sandy Denny...
Phil Ochs: Louder than Guns...
ΔΕΙΤΕ:
Heaven Adores You (ντοκιμαντέρ, 2014, μπορείτε να το κατεβάσετε από torrent)
Προκόπης Σαμαρτζής
Ανορθόδοξος μουσικόφιλος, επιλεκτικός βιβλιοφάγος, ένας όχι και τόσο σινεφίλ που αγαπά τις ταινίες από την Αμφιάλη
Προκόπης Σαμαρτζής
Ανορθόδοξος μουσικόφιλος, επιλεκτικός βιβλιοφάγος, ένας όχι και τόσο σινεφίλ που αγαπά τις ταινίες από την Αμφιάλη
Προκόπης Σαμαρτζής
Ανορθόδοξος μουσικόφιλος, επιλεκτικός βιβλιοφάγος, ένας όχι και τόσο σινεφίλ που αγαπά τις ταινίες από την Αμφιάλη
