Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Ένα ακόμα Μουντιάλ φτάνει στο τέλος του και ο νικητής ήταν γνωστός από την αρχή παρά τις αντιδράσεις και τις φωνές διαμαρτυρίας για τους νεκρούς εργάτες που δούλευαν στην κατασκευή των γηπέδων όπου διεξήχθη η διοργάνωση. Όχι δεν ήταν οι πολυεθνικές, ούτε οι στοιχηματικές, ούτε το Κατάρ σαν χώρα, και, φυσικά, ούτε και το ίδιο το ποδόσφαιρο. Η υποκρισία άλλη μια φορά κέρδισε και μάλιστα χωρίς να δεχθεί ούτε ένα τέρμα.
Ούτε τα ψαγμένα ποστ στα σοσιαλ μίντια ούτε η συνδρομή στο Humba ή τα like στο Sombrero σε κάνουν συνειδητοποιημένο οπαδό, όπως ούτε καμία ψεύτικη οδύνη για κάποιο σκοτωμένο παιδί δεν ξεπλένει τα πανηγύρια σου για σκηνικό που πήρε η συνδεσμάρα σου ούτε το πέτσινο πέναλτι που σε έκανε να κλείσει η φωνή σου από τα «πούτσα πάλι αδερφάρες» που ξεστόμιζες προς αντιπάλους οπαδούς. Καλά, αντί για ομοφοβικό μπορεί ναι είπες Βούλγαροι ή Τούρκοι ή Γύφτοι, ενώ απλά ήθελες να πεις ‘διαφορετικέ’. Ή να υμνούσες τα ναρκωτικά ενώ πιο πριν έβριζες τον μαφιόζο που τα φέρνει με τα καράβια του με τη σκόνη... και στο δικό μας πρωτάθλημα η υποκρισία κερδίζει όχι μόνο στα Μουντιάλ,
Το παιχνίδι, από την άλλη βέβαια, σαφώς και δεν βγήκε, κατά τη γνώμη μου, πληγωμένο. Τα δάκρυα του Λεβαντόφσκι και του κάθε εκατομμυριούχου -αλλά ταυτόχρονα χορτάτου από επιτυχίες σαν αθλητή- όταν σκόραρε, κέρδιζε ή ακόμα και όταν έχανε, θα συγκινούν τις μάζες θυμίζοντας σε όλους πως ακόμα και υπό τέτοιες συνθήκες τα όνειρα δεν σταματούν ποτέ. Κυρίως για εμάς, τους λάτρεις του ποδοσφαίρου, του παιχνιδιού, του βασιλιά των σπορ, αφου σαν άλλοι λιγότερο εύγλωττοι Γκαλεάνο «Δεν είμαστε παρά ζητιάνοι που περιφέρονται ανά τον κόσμο, παρακαλώντας για λίγο καλό ποδόσφαιρο στα γήπεδα».
Υπάρχουν και αυτοί που ισχυρίζονται (μάλλον ορθά) πως η διοργάνωση ήταν ένα πλυντήριο για το καθεστώς του Κατάρ και πως θα μείνει στην μνήμη της πλειοψηφίας όπως η Ολυμπιάδα του 1936 στο Βερολίνο. Ωστόσο, άθελά τους ή μη, ξεχνάνε πως το προηγούμενο μουντιάλ έγινε στη όχι και τόσο δημοκρατική Ρωσία, το 2014 στη Βραζιλία μέσω σκανδάλων αντίστοιχων με το Qatargate, το 2010 στην Νότια Αφρική πάλι εν μέσω σκανδάλων ή το 2002 στην Ν. Κορέα όπου κι εκεί είχαμε τα ίδια και στημένα ματς υπερ της διοργανώτριας, χωρίς να πάμε πίσω στα 1978 (μέσω των Η.Π.Α. του Μπους) για να θυμηθούμε την χούντα του Βιντέλα στην Αργεντινή. Κάθε διοργάνωση είναι βρώμικη όπως αυτή και κάθε επόμενη. Τέλεια και παύλα.
Το ματς της Κυριακής είναι ένα ωραίο σκηνικό για παραμύθι για να διηγείται η τωρινή γενιά, είτε πως ο Μπαπε κέρδισε τον παίκτη σύμβολο των σημερινών τριαντάρηδων+ και πως πλεον θα πάει με ένα ακόμα χρυσαφένιο όπλο στην μάχη του GOAT, είτε πως ο Μέσσι πέρασε στην αιωνιότητα σαν ο διάδοχος του Ντιέγκο... την ύψιστη τιμή που μπορεί να κερδίσει ένας θνητός ποδοσφαιριστής...
Κάθε γενιά δυστυχώς χρειάζεται είδωλα για κάνει πραγματικότητα τον «χρησμό» ότι είμαστε σκιά του εαυτού μας και ζούμε όσο υπάρχει φως. Χρειαζόμαστε κάποιοι ένα αστέρι να λάμπει μπροστά μας για να μας δώσει ζωή στη σκιά μας. Μίζερη διαπίστωση για όποιον έχει αποδεχτεί κάτι τέτοιο και δυστυχώς είναι πολλοί εκεί έξω που το κάνανε στον ίδιο τους τον εαυτό.
Ο Γκαλεάνο (ξανά αυτός ο Ουρουγουανός...) σοφά μας θύμιζε πως «ο Μαραντόνα ήταν καταδικασμένος να παριστάνει τον Μαραντόνα, ήταν υποχρεωμένος να είναι το αστέρι σε κάθε γιορτή, το μωρό σε κάθε βάφτιση και ο νεκρός σε κάθε κηδεία». Και πως οι πόνοι στην πλάτη του Μαραντόνα δεν ήταν από το βάρος του κοστουμιού του θεού που φορούσε ο Ντιέγκο, αλλά φανταστείτε ποσο πιο βαρύ είναι το κοστούμι που φοράει ο Πούλγκα όταν αυτό είναι έχει στην πλάτη το δέκα της αλμπισελέστε, το δέκα του του πιο τρωτού θεού, του αμαρτωλού, του πιο ανθρώπινου αλλά και του μεγαλύτερου όλων των θεών, του μοναδικού και αξεπέραστου Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ
Ζανκτ Πάουλι: Ποδόσφαιρο και ιδεολογία...
Παίξε μπάλα! (…και... fuck modern football!)...
Η μικρή μεγάλη ιστορία των σχέσεων του ποδοσφαίρου με τη πολιτική στην Ελλάδα...
Ματίας Ζίντελαρ: Ένας πολύ σπουδαίος σέντερ φορ και ένας μεγάλος αντιφασίστας...
Σόκρατες: Ο επαναστάτης με τη δερμάτινη μπάλα στα πόδια…
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
