Ο Αλέξης Καλοφωλιάς και ο Στέφανος Φλώτσιος, σε ένα ακουστικό σετ τριών κομματιών, από την εκδήλωση “Να μην γίνει η απώλεια συνήθειά μας / Δικαιοσύνη για το έγκλημα της Πύλου” που οργάνωσαν το Δίκτυο Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων, οι Συλλογικές Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης για το 18 Άνω, τα Αντισώματα, ο Αστέρας Εξαρχείων και η κατάληψη στέγης προσφύγων/σων Νοταρά με αφορμή το τραγικό ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου.

Την Τετάρτη 16/10/2019, ο Σύλλογος Εργαζομένων ΚΕΘΕΑ διοργάνωσε συναυλία, ενάντια στην κυβερνητική πράξη νομοθετικού περιεχομένου που καταργεί με αυταρχικό τρόπο το αυτοδιοίκητο του οργανισμού. Στη συναυλία συμμετείχαν μεταξύ άλλων και οι Αλέξης Καλοφωλιάς & Στέφανος Φλότσιος από τους Last Drive, σε ένα 15λεπτο ακουστικό σετ. 

Οι Kraftwerk ήλθον, έπαιξον και απήλθον, όσοι τους είδαν τους είδαν. Σχεδόν σαράντα πέντε χρόνια πριν, ο Lester Bangs, ίσως ο σημαντικότερος Αμερικανός ροκ δημοσιογράφος (και αρχισυντάκτης του πρωτοποριακού περιοδικού Creem) τους είχε συναντήσει και τους είχε πάρει μια «ιστορική» συνέντευξη που, χάρις στο χιούμορ του και την οξυδέρκειά του Lester, έχει πραγματικά διαχρονική αξία... 

Ένας σαχλαμάρας από μια καθημερινή τοπική εφημερίδα ήταν εδώ τις προάλλες για ένα θέμα «ανθρώπινου ενδιαφέροντος» σχετικά με το φαινόμενο που κρατάτε στα χέρια σας, και όπως ήταν αναμενόμενο ο φιλάνθρωπος εκδότης μας με τράβηξε με το ζόρι στο γραφείο του για να απαντήσω στην εκδοχή αυτού του βλάκα για το αιώνιο ερώτημα: «Πού πηγαίνει το ροκ;»

Γράφει ο Αλέξης Καλοφωλιάς

Know it feels/Like the last time again (The Gun Club, “Promise me”)

Άκουσα πρώτη φορά για τους Gun Club to ’82. Και μόνο ο ήχος του ονόματός τους ήταν μια σκοτεινή υπόσχεση. Έπειτα έφτασε στα χέρια μας ο δίσκος – τον είχε ο Χρήστος στην ασπρόμαυρη έκδοση της New Rose με τα ζόμπι στο εξώφυλλο. Ήρθε μαζί με το A Minute to Pray a Second to Die των Flesheaters και το πρώτο των Cramps. Μαύρα λουλούδια στον κήπο με τα ξεχασμένα σκουπίδια. Voodoo. Psycho. Trash. Ο ιερός κανόνας...

Γράφει ο Αλέξης Καλοφωλιάς

Μέρες εγκλεισμού. H ανάσα σκαλώνει χωρίς να το καταλαβαίνεις, η ζωή ξεθεμελιώνεται για άλλη μια φορά, το αύριο μοιάζει ακόμα πιο λάθος από το σήμερα και το σήμερα πιο αλλόκοτο από ό,τι έχεις ζήσει, αλλά παρ’ όλα αυτά ξέρεις ότι οφείλεις να μείνεις γερός για αυτά που έρχονται. Και ενώ συνειδητοποιείς πόσο διαλυτικό μπορεί να είναι όλο αυτό, ξέρεις την ίδια στιγμή πως όταν χρειαστεί να ξαναστήσεις όρθιο το μέσα σου θα το κάνεις χρησιμοποιώντας τα κομμάτια σου που δεν σε πρόδωσαν ποτέ, έτσι ανοίγεις και ψαχουλεύεις στο κουτί με τις μνήμες όπου συχνά καταφεύγεις στα δύσκολα.

Μια τέτοια ανασκαφή στην κρύπτη του χθες έφερε στο φως μια βιντεοκασέτα από την κοινή συναυλία που είχαν δώσει οι Drive με τους Dead Moon στο Αν Club το 1992. Ήταν μια επιστροφή σε μια ιστορία ελευθερίας και δρόμου που έχει στο επίκεντρό της την κοινή περιοδεία μας στην Γερμανία τον Αύγουστο του 1991.

Μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς

Ο Woody ήταν ένα πολύ αληθινό πρόσωπο που έγραφε για αληθινά πράγματα. Οι στίχοι του ήταν δυνατοί και ατόφιοι, εύστοχοι και ξεκάθαροι. Είχε τσαμπουκά∙ τα τραγούδια του βρίσκονταν στην αιχμή της κάντρι μουσικής και συγχρόνως στην εμπροσθοφυλακή του μέλλοντος που έφερε το ροκ εν ρολ και το χιπ-χοπ. Ράπαρε πολύ στα τραγούδια του, πολύ πριν ο όρος ραπ υπάρξει καν.

Chuck D.

ΕΝ ΑΓΚΑΛΙΑ DE ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΟΥΣΗ…

Συνέντευξη στον ΑΛΕΞΗ ΚΑΛΟΦΩΛΙΑ (Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Merlin's Music Box Νο 26, Ιούνιος 1995)

Ο Πάνος ήταν για μας ένας beat υπερήρωας.Ήρθαμε σε επαφή με τις ιστορίες του στην εφηβεία μας και μαγευτήκαμε από την μοναδική γραφή του, που δεν έμοιαζε με τίποτε απ’ όσα είχαμε διαβάσει. Στα μάτια μας είχε διαστάσεις θρύλου και συμπύκνωνε τα πιο ωραία στοιχεία της γενιάς του: το πάθος για ζωή και ελευθερία, ένα πηγαίο και συγχρόνως αδυσώπητο χιούμορ, μια παιδικότητα που ισοπέδωνε τις συμβάσεις και τον καθωσπρεπισμό, την αίσθηση ότι όλος ο κόσμος ήταν μια μεγάλη γειτονιά για τους τολμηρούς. Και μαζί μια σκοτεινή αίσθηση ματαιότητας που έβγαζε τη γλώσσα στη σχεδόν καταναγκαστική αισιοδοξία των χίπις. Τα έργα του έμοιαζαν να έρχονται από έναν αντεστραμμένο κόσμο των αμερικανικών κόμικς• έπλαθε ένα ολόκληρο σύμπαν «χειροποίητης» επιστημονικής φαντασίας χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα: λόγο, φωτογραφία, ζωγραφική, κολάζ• ο Πάνος διέθετε δημιουργική πρόσβαση σε κάθε τρόπο που μπορούσε να εκφράσει την ιδιαιτερότητα του σπινθηροβόλου πνεύματός του. Γιατί αυτό παρέμεινε μέχρι το τέλος ένα σπινθηροβόλο πνεύμα, μια παρουσία τόσο ξεχωριστή, που ξεπερνούσε τις κατηγοριοποιήσεις. Τώρα που ξεκίνησε για το τελευταίο μεγάλο ταξίδι αισθάνομαι βαθιά λύπη και ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη που αυτός και η σύντροφός του η Kate με τίμησαν με τη φιλία τους.

Συνέντευξη: Αλέξης Καλοφωλιάς

Η μουσική που ακούμε και αγαπάμε είναι ένα πολύμορφο υβρίδιο, ένα ταξίδι δημιουργικότητας μέσα στον χρόνο. Μια ελεύθερη πρόσμιξη από στοιχεία που εμφανίστηκαν και υπήρξαν σαν παράγωγα της εποχής τους, αποτέλεσμα της τόλμης και της φαντασίας συγκροτημάτων και μεμονωμένων μουσικών και της αφοσίωσης και της αγάπης των ακροατών, που από κοινού έπλασαν ένα εκτεταμένο πεδίο από αλληλεπιδράσεις και νέες μουσικές μορφές.
Ένα τέτοιο δίκτυο παρουσιάζει και το τελευταίο πόνημα ενός «δικού μας» παιδιού από τη Θεσσαλονίκη, του Αλέξανδρου Ανεσιάδη, που έχει τίτλο We Can Be The New Wind. Μια έκδοση «επικών» διαστάσεων στα αγγλικά από τον οίκο Earth Island Books, που μέσα στις οκτακόσιες πενήντα σελίδες της βρίσκουν θέση γύρω στα χίλια συγκροτήματα απ’ όλο τον κόσμο που υπήρξαν και υπάρχουν στην τομή του punk και του hardcore με το garage rock, την power pop και το εναλλακτικό ροκ, από τη δεκαετία του ’80 μέχρι τις μέρες μας. Παθιασμένος λάτρης της μουσικής και με θεωρητική κατάρτιση ικανή να στηρίξει ένα εγχείρημα τέτοιων διαστάσεων, ο Αλέξανδρος ανίχνευσε την πορεία αυτής της πανίσχυρης δημιουργικής μηχανής που λέγεται ροκ συγκρότημα μέσα από συνεντεύξεις, εξιστορήσεις διαδρομών, παρουσιάσεις δίσκων και ανέκδοτες ιστορίες, συγκροτώντας ένα πανόραμα που δεν απευθύνεται μόνο στους θιασώτες του είδους, αλλά και σε όσους θέλουν να αποκτήσουν μια σε βάθος γνώση μια τόσο επιδραστικής μουσικής έκφρασης.

Συνέντευξη στον Αλέξη Καλοφωλιά

Φωτογραφίες: Γιώργος Θωμόπουλος

«Στο Τορκί Μπαρ, ο χρόνος κυλούσε αλλιώτικα. Σε αυτό το απάγκιο των κατατρεγμένων, το κυλινδρικό καφεκόκκινο μαξιλάρι κατά μήκος της μπάρας υπέμενε μητρικά σχεδόν, τους ασήκωτους απ’ τους καημούς αγκώνες των ημιμεθυσμένων θαμώνων που προσπαθούσαν βουτηγμένοι στη δυστυχοευτυχία τους να τη βγάλουν καθαρή μέχρι το επόμενο πρωί. Άλλωστε, όπως συνήθιζε να λέει τραγουδιστά στη μητρική του γλώσσα ο Τζίμι ΜακΝίκολ έπειτα από μερικά ποτηράκια: «Καινούργιο βράδυ/καινούργιο σώμα/όλα μοιάζουν πιθανά/η μέρα είναι μια άλλη υπόθεση».
[Από το Τορκί Μπαρ, σελ. 65]

Ρωτάει ο Αλέξης Καλοφωλιάς
Απαντάει ο Δημήτρης Τζάνογλος 

Λίγες ημέρες πριν τη πρώτη παρουσίαση στην Αθήνα, του βιβλίου «Στον Ιστό» που έγινε στην Ίντριγκαστις 17 Δεκέμβρη του 2021, ο Αλέξης Καλοφωλιάς, έκανε μερικές ερωτήσεις στον συγγραφέα Δημήτρη Τζάνογλο, προσπαθώντας να τον ξεκλειδώσει και να μας αποκαλύψει τα κομμάτια του εαυτού του, που τον αδήγησαν να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία.

Μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς

Τώρα τελευταία όπου και να γυρίσεις ακούς κάποιον να λέει, «Έρχονται τα 80’s!», λες και μόλις το ρολόι δείξει μεσάνυχτα Πρωτοχρονιάς, όλα θα αλλάξουν! Και όταν τους λες, «Έλα τώρα, ξέρεις καλά πως απλώς τα πράγματα θα συνεχίσουν να σέρνονται στο βούρκο και να πηγαίνουν κατά διαόλου», τρελαίνονται! Με λένε ξενέρωτο! Γκρινιάζουν, μου λένε ότι είμαι μέγας σπασαρχίδης και ότι δεν έχω ίχνος κοινωνικού καθήκοντος! Είναι αλήθεια ότι είμαι αντικοινωνικός! Tο ίδιο όμως είναι και όλα τα φιλαράκια μου. Όταν το αγαπημένο μας μπαρ, το «Bells of Hell», έκλεισε πριν από λίγους μήνες, αντί να ψάξουμε για κάποιο καινούργιο βάλτο να πλατσουρίζουμε, κλειστήκαμε στα διαμερίσματά μας (πιστεύοντας ίσως, ότι, όπως ο βούβαλος, δεν θα αργούσαμε να εξαφανιστούμε.) Όταν το είπα αυτό στον ψυχοθεραπευτή μου, μου είπε, «Είστε αξιολύπητοι».

Μεταφράζει ο Αλέξης Καλοφωλιάς

Τα απολυταρχικά καθεστώτα, οι δικτάτορες, οι δυνάστες είναι συχνά, αλλά όχι πάντα, ηλίθιοι. Όμως κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να παραχωρήσει σε εύστοχους, αντιφρονούντες συγγραφείς την ελευθερία να δημοσιεύουν τις κρίσεις τους ή να ακολουθούν τα δημιουργικά τους ένστικτα. Δεν είναι αρκετά ηλίθιοι ώστε να εγκαταλείψουν τον έλεγχο (απροκάλυπτο ή δόλιο) στα μέσα ενημέρωσης. Στις μεθόδους τους περιλαμβάνονται η επιτήρηση, η λογοκρισία, η σύλληψη, ακόμα και ο σφαγιασμός των συγγραφέων που πληροφορούν και ενοχλούν το κοινό. Συγγραφείς που προκαλούν ανησυχίες, που θέτουν ερωτήματα, έχουν ένα άλλο, πιο βαθύ βλέμμα. Συγγραφείς, δημοσιογράφοι, δοκιμιογράφοι, μπλόγκερ, ποιητές, θεατρικοί συγγραφείς – μπορούν να διαταράξουν την κοινωνική καταπίεση που λειτουργεί σαν κώμα στον πληθυσμό, ένα κώμα που οι δυνάστες αποκαλούν ειρήνη• επίσης, μπορούν να σταματούν τη ροή του αίματος του πολέμου που φέρνει ρίγη χαράς στα γεράκια και τους κερδοσκόπους. Αυτός είναι ο δικός τους κίνδυνος.