Οι 32 Bastards είναι τέσσερις μπάσταρδοι απόγονοι των Dead Kenndys που αντανακλούν όλη εκείνη τη σοφία, την οποία οι πιονιέροι του αμερικάνικου hardcore μεταλαμπάδευσαν με τόσο ανεπιτήδευτο τρόπο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το Πατρινό κουαρτέτο εφορμά με ένα “kill ‘em all” attitude, και στα τέσσερα κομμάτια του πρώτου τους ΕΡ (έχει προηγηθεί ένα προπέρσινο σινγκλ) φαίνονται πραγματικά ασυγκράτητοι. Αναμιγνύοντας στοιχεία punk και rockabilly με ανεπαίσθητες αλλά αιχμηρές metal απολήξεις και ένα απρόσμενο έξοχο reggae “σπάσιμo”, οι 32 Bastards εξαπολύουν όλη τη νεανική οργή τους και την προσθέτουν στην αστείρευτη πηγή του νέου ελληνικού rock and roll. Προσπαθώ να φανταστώ όλη αυτή την ενέργεια πάνω στη σκηνή…

Ένας ωρυμαγδός από επιθετικό, γρήγορο heavy rock με κιθάρες που σκίζουν τον αέρα μπροστά από ένα στακάτο μπάσο και ανελέητα ντραμς στολίζει από άκρη σε άκρη το Gazer των Αθηναίων 45 Rats που σε λίγο καιρό κλείνουν με πάταγο την πρώτη τους δεκαετία. Το κατά βάση instrumental τρίο κυκλοφορεί τη νέα του δουλειά τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο άλμπουμ Electric (και έξι μετά το ΕΡ First Gear) και το πεντάλ τερματίζει προσπαθώντας να τρυπήσει το σασί. Στα επτά instrumental κομμάτια και στο μοναδικό με φωνητικά, η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και οι 45 Rats εκμεταλλεύονται κάθε λεπτό όχι για να παρουσιάσουν κάτι πρωτότυπο, αλλά για να ξεδώσουν αυτοί και το κοινό τους χρησιμοποιώντας «ιστορικά» διδάγματα από το παρελθόν έχοντας, ωστόσο, το βλέμμα καρφωμένο στο παρόν. Ο ήχος τους είναι vintage στο πρώτο άκουσμα, αλλά με το δεύτερο και τρίτο αντιλαμβάνεται κανείς ότι συχνά εμφορείται από σύγχρονα ακούσματα, τα οποία τελικά φαίνεται να είναι το κερασάκι στην τούρτα που σερβίρουν, διαμορφώνοντας επιβλητικά το συνολικό πλαίσιο της μουσικής τους.

Γράφει ο Ελευθεριακός

Το νέο πόνημα κατέφθασε. Οι Καρδιτσιώτες Calf… ξαναχτύπησαν. Στην κυριολεξία, το εννοώ: χτύπησαν πάλι τα νερά της εγχώριας σκηνής με τον δικό τους, διαφορετικό τρόπο, τον  θορυβώδη, αποσπασματικό μα συνάμα συνολικό, όπως είναι όλα τα  ολοκληρωμένα έργα τέχνης, αν στα αλήθεια υπάρχουν τέτοια. Καταφέρνουν πάλι συντριπτικό πλήγμα στη μουσική κανονικότητα των καιρών μας, στην όποια κανονικότητα της εποχής μας, στις νόρμες και στα έτοιμα σχήματα του μουσικόφιλου κοινού, των προετοιμασμένων αυτιών, των αισθήσεων που ακόμα ωριμάζουν μέσα μας.

Η μουσική των Calf μοιάζει να θέτει ερωτήματα και αφού δεν υπάρχουν στίχοι-απαντήσεις, οι ερωτήσεις τίθενται πιο ωμές, καίριες, επίμονες. Οι ίδιοι δεν δίνουν καμία απάντηση – άλλωστε δεν είναι αυτός ο σκοπός τους. Το αγχωτικά επίμονο μοτίβο τους που διαλύει στο πέρασμα του τις έννοιες του χρόνου και συγκλίνει τις έννοιες του παρόντος του μέλλοντος και του παρελθόντος, τα… επίπονα τύμπανα που λυσσομανούν καίρια, οι κιθάρες που ουρλιάζουν σαν ηλεκτρικοί λύκοι κάτω από φεγγαρόλουστο ουρανό, το μπάσο που αναταράζει τα ήδη ταραγμένα νερά σαν να ανοιγοκλείνουν συνεχώς παλιές πόρτες που οι αναμνήσεις του ξύλου τις φορτώνουν με χίλιες έγνοιες, πεθαμένες πια μα ζωντανές στις μνήμες των ανθρώπων που τις έζησαν – είναι πάλι εδώ.

Η μουσική τους… κάθε κομμάτι τους είναι ένας ιδιαίτερος κόσμος, από τον τίτλο (λ.χ. «Mom Loved The Way She Ought To Love And So She Fell Into A Swamp Of Dark Yellow"), μέχρι την διαχείριση του κιθαριστικού θορύβου, τα  περάσματα α λα Sonic Youth, τις metal σκιές, την punk και industrial αίσθηση.

Ο ψυχολογικός κόσμος της μπάντας είναι αδόμητος, διαταραγμένος. Αυτό, στην περίπτωσή τους,  λειτουργεί άκρως δημιουργικά γιατί κινητοποιεί τις δυνάμεις τους, ενώ πάνω στην προσπάθεια τους να απαντήσουν σε διάφορες εσωτερικές ερωτήσεις φτιάχνουν τον κόσμο τους με απλά υλικά: θόρυβος, post-punk ενορχηστρώσεις, χιούμορ, ευφάνταστοι τίτλοι, grunge και metal ξεσπάσματα, βιομηχανική αύρα.

Τρία κομμάτια περασμένα μέσα από την μοναδική τεχνοτροπία αυτού του συγκροτήματος. 

Θα τους πετύχετε να παίζουν σε κάποια κατάληψη ή αυτοδιαχειριζόμενο χώρο.

Δεν είναι καιρός για να χάνονται τέτοια συγκροτήματα live.

Περιμένω ήδη την επόμενη δουλειά τους.

Calf bandcamp

Ελευθεριακός

Οι Fu Manchu έχουν την τιμητική τους στο ντεμπούτο άλμπουμ των Ρώσων stoners Electric Lords που κυκλοφόρησε πριν από ένα σχεδόν χρόνο. Με ψυχεδελικές προσμίξεις, με φαζαριστές κιθάρες που ξύνουν τα ηχεία και με ένα vintage seventies εξώφυλλο (σχεδιασμένο από τον Bob Diddle), το μοσχοβίτικο κουαρτέτο μετρά έξι χρόνια ζωής και συνεχίζει ακάθεκτο έπειτα από ένα ΕΡ (Pyramid, 2013) και τέσσερα σινγκλ (στο ένα από αυτά διασκευάζουν το “I Love You All The Time” των QOTSA). Το High Voltage Kingdom μπορεί να μην κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις, αλλά η μπάντα ξέρει να ελίσσεται αρκετά καλά στο είδος που εκπροσωπεί και να διεκδικεί μια θέση στη σχετικά νέα stoner ρωσική σκηνή. Όσο για τη θεματολογία των κομματιών; Κοσμοναύτες, Βαλκυρίες, ξέφρενες κούρσες και τα συναφή.

Τι δουλειά έχει μια μελιτζάνα στο διάστημα; Πόσο trippy ακούγεται σαν έκφραση η παραπάνω; Πόσο μάλλον να το βλέπεις κιόλας. Αυτό το trippy συναίσθημα, λοιπόν, φροντίζουν να μας παρουσιάσουν οι Half Gramm Of Soma στο εξώφυλλο του επερχόμενου νέου τους δίσκου Groove is Black, ο οποίος αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο Μάιο του 2017 από τη Fuzzink Records. Παρόλα αυτά, ως Merlin’s Music Box, είχαμε την τιμή να τον ακούσουμε νωρίτερα και να γράψουμε δυο λόγια για το περιεχόμενό του.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Τους Holy Monitor είχα τη τύχη να τους δω στη παρθενική τους εμφάνιση μπροστά στο κοινό, όταν είχαν ανοίξει τη συναυλία των Αμερικανών Warlocks. Το δελτίο τύπου του ΑΝ Club σχετικά με την εμφάνισή τους εκείνη τη βραδιά ανάφερε ότι η μπάντα θα παρουσίαζε για πρώτη φορά “ζωντανά” σε κοινό τη δουλειά της. Αυτό που είδα και άκουσα όμως ήταν ένα συγκρότημα πολύ δεμένο μουσικά, το οποίο πατούσε γερά στα πόδια του πάνω στη σκηνή και γνωρίζοντας άριστα τον ήχο και το είδος που έχει επιλέξει για να εκφράζεται, δεν άφηνε την παραμικρή ένδειξη πρωτοεμφανιζόμενης μπάντας. Αυτό το καλοδουλεμένο αποτέλεσμα, επιβεβαιώνεται σήμερα με τον καλύτερο τρόπο μέσα από  τη κυκλοφορία του πρώτου ομώνυμου δίσκου τους, ενός άλμπουμ που θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για ένα από τα καλύτερα της χρονιάς που διανύουμε.

Τα blues σε καταραμένη διάθεση χορεύουν ανάμεσα στις στροφές του βινυλίου στο νέο άλμπουμ των Illegal Operation. Εδώ τα σύρματα στις κιθάρες εκστασιάζονται καθώς τα δάχτυλα τα χαϊδεύουν με περίσσιο ερωτισμό μέχρις ότου φτάσουν στην έκσταση. Οι Illegal Operation είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις που ακούγοντάς τους θέλεις να μετουσιωθείς μέσα στη μουσική τους, να γίνεις ένα με τον ήχο τους, να χωθείς μέσα στα ηχεία και να ανοίξεις το στόμα για να εκστομίσεις ακατανόητα πράγματα σαν να είσαι τρελαμένος από τα ξίδια σε κάποιο στενοσόκακο της Νέας Ορλεάνης. Εδώ υπάρχει η λατρεία του βουντού που όση σχέση έχει με το θάνατο άλλο τόσο έχει σχέση με τη ζωή. 

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως το Immigration Anthems των Θεσσαλονικιών In a Testube είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα άλμπουμ που έχω ακούσει. Εξαιρετικές ενορχηστρώσεις της τετραμελούς μπάντας σε ένα χορταστικό δημιούργημα διάρκειας μίας ώρας και κάτι, με 13 τραγούδια μέσα στα οποία συναντάς όλες τους τις επιρροές, από τους Metallica και τους Gojira ως τους Korn και τους System of the Down, συν ολίγη hard rock του παρόντος και του μέλλοντος σε κάποια σημεία.

Γράφει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΛΙΚΙΑΣ

Γράφει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΛΙΚΙΑΣ

φωτογραφία: Alex Karaiskos

Περίεργα συναισθήματα κυριεύουν το παρόν κείμενο. Δεν μου έχει ξανατύχει να ακούσω και να γράψω για ένα δίσκο που η μπάντα η οποία τον δημιούργησε ανήκει ήδη στη λήθη του χρόνου. Προσωπικά, δεν είχα την ευκαιρία να ακούσω το ντεμπούτο άλμπουμ των Lower Cut αλλά τους γνώρισα με το Ocean (Puzzle Music), το δεύτερο πόνημα τους (με ένα πολύ όμορφο εξώφυλλο) και το κύκνειο άσμα τους.

Οι πρώτες ακροάσεις του άλμπουμ δεν είχαν συνοδευθεί με την ανάγνωση της απόφασης τους να διακόψουν τη δημιουργικότητα τους. Οπότε τις πρώτες στιγμές τις μουσικής μας γνωριμίας αναρωτήθηκα πότε θα τους δω live. Ίσως επειδή εκείνες τις μέρες διάβαζα παράλληλα κάποια βιβλία του Μούρκοκ για ταξίδια και μάχες σε ονειρικούς κόσμους, παραλλήλησα τα τραγούδια τους με την επίσκεψη τους σε έναν ανάλογο σύμπαν (κι εγώ στον κόσμο μου…)

Γράφει ο Δημήτρης Τζανογλος

Mου αρέσει πολύ να ακούω μπάντες που στον ήχο τους να βρίσκω πολλές επιρροές τις οποίες όμως δε μπορώ να προσδιορίσω. Αυτό σημαίνει ότι έχουν κάνει τις επιρροές αυτές κομμάτι του ήχου τους και δεν τις έχουν απλά κοπιάρει. Μία τέτοια περίπτωση είναι οι Minorfase από τη Λάρισα που τον περασμένο Ιούλιο κυκλοφόρησαν τη δεύτερη δουλειά τους “Thoughts”, μετά από το πρώτο τους demo τον Δεκέμβριο του 2016.

Βασανιστικά αργό και σκοτεινό, με οριακά ξεσπάσματα, το ντεμπούτο άλμπουμ των Μonk, ακολουθεί με σεβασμό την παράδοση των Sleep και είναι άλλη μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στον διευρυνόμενο πολύχρωμο πίνακα της ελληνικής rock κοινότητας. Οι Monk έρχονται από το Πισκοπιό της Σύρου από όπου κατάγονται και οι Last Rizzla, είναι αρκούντως ψυχεδελικοί, αρκούντως doom και το 2012 ετοίμασαν ένα demo πριν καταγράψουν την ωρίμανσή τους στο Black Earth Beneath, ένα άλμπουμ πέντε κομματιών που κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβριο ψηφιακά και σε CD από την Fuzz Ink μέσα σε custom-made εξώφυλλο.

Oι Ol' Savannah έρχονται δυναμικά από το Μόντρεαλ του (σχεδόν μονίμως) παγωμένου Καναδά, οδηγώντας ένα όχημα που φορές-φορές θυμίζει εκείνο των Αυστραλών Graveyard Train, αλλά λίγο πιο χαρούμενο. Ήτοι, αντλούν folk/americana επιρροές από την τεράστια αμερικάνικη δεξαμενή, τις επενδύουν με ένα νεκρολογικό dark επίχρισμα και τις παραδίδουν με έναν ελαφρώς διεστραμμένο σεβασμό προς την παράδοση των Απαλλαχίων Ορέων και τον ανάλογο παγανιστικό λυρισμό. Το Burden είναι το τέταρτο τους άλμπουμ από το 2011 (συν δυο ΕΡ), όταν άρχισε η επίσημη δισκογραφική παρουσία τους και ανάμεσα στα έντεκα κομμάτια κυκλοφορούν τα φαντάσματα του Tom Waits, του Muddy Waters, του Roscoe Holcomb, ενώ κάπου κάπου πετάγονται διακριτικά μικρές, παραδοσιακές ιρλανδέζικες συνταγές. Εν αρχή (2008) ως ντουέτο και σήμερα ως κουιντέτο, οι Ol’ Savannah αποτελούνται από τους Speedy Johnson (κιθάρα, φωνή), Bartleby J. Budde (μπάντζο, μπουζούκι), Kevin Labchuk (ακορντεόν, αρμόνιο), Ram Krishnan (μπάσο) και Daniel Malone (τύμπανα).

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

(φωτό: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος)

Αγαπώ ιδιαίτερα τα άλμπουμ που διηγούνται προσωπικές στιγμές και ιστορίες των δημιουργών τους. Είναι απογυμνωμένα από κάθε τι το επιτηδευμένο, στέκονται έτσι άδολα γυμνά απέναντί σου χωρίς να περιμένουν να πάρουν κάτι από σένα. Σου προσφέρονται έτσι απλά, λιτά και απέριττα, δίνοντας σου όλα τα συναισθήματα που τα απαρτίζουν. Έτσι, όπως ο έρωτας. Αν είσαι τυχερός και τα νιώσεις είσαι κερδισμένος. Αν, πάλι, σου ξεφύγουν, είσαι διπλά χαμένος γιατί άφησες άλλη μια μικρή απόλαυση στο μεγάλο πλου της ζωής να περάσει δίπλα σου χωρίς να την απολαύσεις και να την κάνεις δική σου, μέρος σου, να γίνει Εσύ.
Ακριβώς μια τέτοια περίπτωση είναι το δεύτερο άλμπουμ του Πάνου Μπίρμπα που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες με τίτλο Finchley Road. Ο Πάνος δεν είναι άγνωστος στους κατοίκους της ελληνικής rock and roll κοινότητας μιας και είναι o frontman των σπουδαίων Dustbowl. Τη φωνή του έχουμε ήδη απολαύσει στο πρώτο προσωπικό του άλμπουμ Mournful (2013) και, ακόμη περισσότερο, στο καλύτερο (κατά τη γνώμη μου, και όχι μόνον) άλμπουμ που κυκλοφόρησε πέρυσι στη χώρα μας, το καταπληκτικό The Great Fandango των Dustbowl.

Τρία χρόνια και πλέον μετά το Deadwood οι Penny Dreadful κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Pilgrimage. Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά η οποία, μολονότι κινείται στο γνώριμο americana/paisley ύφος των Dreadful, εμπεριέχει φρέσκες ιδέες, μια ποιητική στιχουργική του Γιάννη Καλλιφατίδη και αιθέριες desert παραστάσεις εν μέσω των ακουστικών και

Με ένα σωρό αναφορές στο hard rock, οι Puta Volcano από την Αθήνα έχουν έτοιμη την τρίτη δουλειά τους μετά το ΕΡ Represent Victory Below Eye του 2011 (σε παραγωγή του πασίγνωστου Chris Tsangarides) και το άλμπουμ The Sun του 2015. Το Harmony of Spheres είναι ένας «σοφιστικέ» δίσκος με όλη την καλή σημασία της λέξης. Οι Puta Volcano γκρουβάρουν ανελέητα ανάμεσα στο grunge, το stoner και την ψυχεδέλεια, έχοντας επεξεργαστεί τα τρία αυτά είδη γεμίζοντάς τα μελωδικές στιγμές που δένουν έξοχα με τα σκληρά και ιδιαιτέρως χαρακτηριστικά φωνητικά της γοητευτικής Luna Stoner, ενώ οι κιθάρες ξύνουν με κοφτές γραμμές συμβαδίζοντας με ένα καλοστημένο και στιβαρό rhythm section εκτοξεύοντας τα οκτώ κομμάτια στο διάστημα. Το «ηφαιστειακό rock» τους έχει ουσία και περιεχόμενο ακόμα και στις στιγμές που οι τόνοι χαμηλώνουν για να απογειωθούν και πάλι προς τέρψη του ακροατή. Οι progressive αναλαμπές έχουν κι αυτές τη θέση τους διακριτικά σε ορισμένα σημεία, δένοντας με το συνολικό αποτέλεσμα. Το Harmony of Spheres δεν έχει την παραμικρή βαρετή στιγμή, είναι ένα άλμπουμ που πείθει από το πρώτο κιόλας άκουσμα, με στίχους φευγάτους, ταξιδιάρικους και… διαστημικούς.  

Εκ Σερρών ορμώμενοι οι Riffocity και με έτος ίδρυσης το 2013 μας παρουσιάζουν το πρώτο τους full-length album με τίτλο Under a Mourning Sky, ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο EP τους. Ένα πολύ δυνατό χαρτί που κεντρίζει το ενδιαφέρον πριν καν ακούσεις τον δίσκο, είναι ότι τη μίξη και το mastering έχει αναλάβει ο γνωστός και μη εξαιρετέος Bob Katsionis και, φυσικά, ο ήχος είναι εξαιρετικός. 

Στα των συνθέσεων τώρα. Οι Riffocity όπως λέει και το όνομά τους παρουσιάζουν ουσιαστικά μια συλλογή από riffs και, έχοντας ως βάση το thrash (θα βρει κανείς εδώ από Metallica και Megadeth μέχρι Nuclear Assault και Kreator), παίζουν και με άλλες μουσικές φόρμες. Στα κομμάτια θα ακούσεις πιάνο, γυναικεία φωνητικά (όπως στο «Perish Unloved» από τη Vicky Kapsali) και μελωδίες που φέρνουν στο μυαλό τους Iced Earth. Γενικά, οι εναλλαγές μελωδιών με τα heavy riffs είναι το σήμα κατατεθέν του δίσκου και αυτό είναι κάτι που κρατάει το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα. Μνεία πρέπει να γίνει για τη συμμετοχή του Bob Katsionis και στον εκτελεστικό τομέα στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου «Above the End» καθώς και η συμμετοχή του Constantin Maris στα «Arnis Oblivion» και «Fortunes of Death».

Κείμενο: Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QοQ photos)

Μολονότι θεωρώ ότι έχω παρακολουθήσει την εξέλιξη του πρώτου (στην ουσία) ολοκληρωμένου άλμπουμ των Rosewood σχεδόν από τις πρώτες νότες, οφείλω να ομολογήσω ότι το τελικό αποτέλεσμα με εξέπληξε και εξακολουθεί να με εκπλήσσει σε κάθε νέο άκουσμα. Η παραγωγή του Soul Blossom είναι τέτοιου επιπέδου, που κυριολεκτικά κάνει τα ηχεία να «μιλούν». Έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικό πετράδι, η λάμψη του οποίου είναι εκτυφλωτική, τόσο εκτυφλωτική που η όποια περιγραφή μοιάζει περιττή.

από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΛΙΚΙΑ

H αλήθεια είναι πως περίμενα με περίσσια περιέργεια να ακούσω τον νέο δίσκο των Θεσσαλονικιών Roundlights. Βλέπετε, με το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2011, είχαν δημιουργήσει πολλές προσδοκίες για το μέλλον. Συμβαίνει, συχνά δυστυχώς, έπειτα από ένα πολύ δυνατό δισκογραφικό ξεκίνημα μια μπάντα να «ξεφουσκώνει» κάπως στη δισκογραφική της συνέχεια. Με το Exposito, το ολοκαίνουργιο δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, oι Roundlights αποδεικνύουν ευτυχώς ότι δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.

Στο σημείο αυτό, οι Rusty Bonez μας κλείνουν το μάτι. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους φέρει τον τίτλο Wrath και, πράγματι, το αθηναϊκό κουαρτέτο (τέσσερις αγριόφατσες που μόνο... καλό μπορεί να προμηνύουν) ακούγεται οργισμένο προφανώς επειδή τα βιώματά του είναι πέρα για πέρα σημερινά. Το Wrath είναι μια ηλεκτρική εκκένωση όπου το vintage heavy rock μπλέκει με το grunge και το speed rock  για να δημιουργήσει ένα αποτέλεσμα που εφορμά ακάθεκτο κάνοντας τα ηχεία να υποφέρουν. Υπάρχει μπόλικη ενέργεια και μπόλικη συνθετική ποικιλία, θαρρείς και οι Bonez χρειάστηκε να αποδομήσουν διάφορες ακουστικές εμπειρίες μέχρι να καταλήξουν στον προσωπικό τους ήχο.

Xαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω ανθρώπους που σε πείσμα της σπάνης (οικονομικής και πολιτιστικής) και του χρόνου, αυτοί συνεχίζουν να γράφουν μουσική και στίχους. Μία τέτοια περίπτωση είναι και η Εύη Χασαπίδου-Watson, η οποία με όχημα τους She Tames Chaos, τη νέα της μπάντα, μας χάρισε πολύ πρόσφατα ένα διαμαντάκι ψυχεδελικής pop με τίτλο Oh Fair Father Where Art Thou?. Πρόκειται για το ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος που κυκλοφόρησε από την ανεξάρτητη G.O.D. Records τον Οκτώβριο του 2016.