Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης
Από το 1870 και μετά στις ΗΠΑ κυριαρχούσε οικονομική, πολιτική και κοινωνική αστάθεια. Από την μία, υπήρχε έντονο ενδιαφέρον στους εργάτες για τις σοσιαλιστικές και τις αναρχικές ιδέες με αποτέλεσμα την μεγάλη εργατική εξέγερση του 1877, τα γεγονότα στο Σικάγο την Πρωτομαγιά του 1886, την απεργία Pullman το 1894, καθώς και τις αιματηρές απεργίες των ανθρακωρύχων στις δυτικές περιοχές των ΗΠΑ το 1890. Από την άλλη, με την καταστολή να εντείνεται, πολλά από τα συνδικάτα που συμμετείχαν στην καθεστωτική Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (American Federation of Labour) -κάτι αντίστοιχο με την ΓΣΕΕ- επέλεξαν τον δρόμο της υποταγής, τον συντηρητισμό, τα κλαδικά μικροσυμφέροντα, και τον αποκλεισμό γυναικών, μαύρων και άλλων εθνικών ομάδων.
Ένοπλοι εργάτες στη διάρκεια της εξέγερσης
Η δυναμική της άμεσης δράσης, γρήγορα δυνάμωσε την φήμη των IWW με αποτέλεσμα την αθρόα συμμετοχή εργατών. Την περίοδο από το 1911 ως το 1917, η αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (Industrial Workers of the World – IWW) «σαρώνουν» κυριολεκτικά στον αμερικανικό συνδικαλισμό αποκτώντας μέσα σε έξι χρόνια 100.000 οργανωμένα μέλη και πλήθος συμπαθούντων και υποστηρικτών, οι οποίοι συμμετείχαν δυναμικά στην μεγάλη απεργία στις υφαντουργίες της περιοχής Λόρενς το 1912, μια απεργία που έγινε γνωστή ως «Bread & Roses» από τη διακήρυξη των εργατών ότι ζητούσαν «ψωμί και τριαντάφυλλα» (συμβολισμός για το οικονομικό και βιοτικό επίπεδο που διεκδικούσαν). Η συνέχιση του αγώνα την επόμενη χρονιά στη μεταξουργία Paterson καθώς και η οργάνωση των μεταναστών εργατών στον Νότο, των μεταλλωρύχων και των εργατών στην εξόρυξη πετρελαίου στα νοτιοδυτικά, των υπαλλήλων στο Ντένβερ και των ξυλεργατών στα δυτικά ανέδειξαν τους IWW ως έναν επικίνδυνο κοινωνικό αντίπαλο, αντίθετο στο αμερικανικό όνειρο που οδηγούσε στην οικονομική εκμετάλλευση εργαζομένων και μεταναστών.
Η «Σφαγή του Λάντλοου» ήταν το αποκορύφωμα του «Πολέμου των Λιγνιτωρυχείων» της περιόδου 1914- 1915. Υπήρξε μία από τις αιματηρότερες επιθέσεις της εργοδοσίας και του κράτους στο συνδικαλιστικό κίνημα των ΗΠΑ. Συνέβη στις 20 Απριλίου 1914 στην πόλη Λάντλοου του Κολοράντο και στο αποκορύφωμα της εργατικής καταπίεσης των 12.000 ανθρακωρύχων της περιοχής. Το νότιο Κολοράντο εκείνη την εποχή βρισκόταν στο μεταίχμιο από την Άγρια Δύση στη βιομηχανική εποχή. Έλληνες, Ιταλοί, Σλάβοι, Μεξικανοί, Κινέζοι, Ιάπωνες οδηγούνταν ομαδικά στο Τρίνινταντ του Κολοράντο. Οι δουλέμποροι τους πουλούσαν υποσχέσεις για τη γη της επαγγελίας κι ύστερα τους έφερναν να πεθάνουν στα ανθρακωρυχεία του Ροκφέλερ. Κάπως έτσι έφτασε εκεί και ο Ηλίας Αναστάσιος Σπαντιδάκης, πιο γνωστός ως Λούης Τίκας. Αφού αρχικά άνοιξε ένα καφενείο στο Κολοράντο ―στέκι της ελληνικής παροικίας απέναντι από τα τοπικά γραφεία των IWW με τους οποίους απέκτησε επαφή και τελικά έγινε μέλος της αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης. Ψάχνοντας δουλειά και ήδη οργανωμένος, κατέληξε στο Λάντλοου. Η δύναμη των IWW ήταν οι μετανάστες και οι αποκλεισμένοι από τα καθεστωτικά συνδικάτα. Ενάντια στους απεργοσπάστες, την εργοδοσία και του μπράβους της, οι μετανάστες ανέπτυξαν σύντομα μια ιδιότυπη ταξισυνειδησία και ας μην μιλούν την ίδια γλώσσα. Όταν ένας συνδικαλιστής σκοτώθηκε το φθινόπωρο του 1913, οι εργάτες των ορυχείων CFI που ανήκαν στην οικογένεια Ροκφέλερ, κατέβηκαν σε απεργία. Εκκένωσαν τους καταυλισμούς της επιχείρησης όπου διέμεναν προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τους χαμηλούς μισθούς και τις άθλιες συνθήκες εργασίας. Ο δείκτης θνησιμότητας για τους εργαζομένους της επιχείρησης ήταν διπλάσιος από τον εθνικό μέσο όρο.
Ο Έλληνας συνδικαλιστής Πετρος Κατσούλης που ηγήθηκε των απεργών μετά το θάνατο του Τίκα
Όπως λέει σε ένα ποίημα ο Harry Floaten:
Κολοράντο είσαι
Η μαύρη γη της τυραννίας
Κι εγώ την αφηγούμαι:
Γη που στραγγίζεις το αίμα των εργατών
Γη όπου ο νόμος έχει πετάξει μακριά, ανύπαρκτος
Σκύψτε πένθιμα το κεφάλι
Το κεφάλαιο είναι ο απόλυτος άρχοντας εδώ...
Aν ήθελε να συνοψίσει κάποιος τα γεγονότα του χθες με το σήμερα, ίσως να έλεγε ότι: τα ορυχεία του Λάντλοου μέχρι τις μεταλλευτικές στοές του Λαυρίου, της Πτολεμαΐδας ή της Σομα στην Τουρκία δεν απέχουν πολύ – έναν αγώνα δρόμο. Πλέον, το καπιταλιστικό όνειρο έχει καταρρεύσει, μαζί του και η «κοινωνία της αφθονίας» ενώ λίγο πιο πριν είχε ηττηθεί κοινωνικά και πολιτικά το μπλοκ του υπαρκτού – ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Τώρα η αγορά και οι απάνθρωποι μηχανισμοί της ανάγονται ως η μόνη επιλογή, αφήνοντας τον εργαζόμενο και τις κοινωνίες του γυμνές και απροστάτευτες από δικαιώματα. Είναι τα πράγματα όμως έτσι;
Η διαχρονική επικαιρότητα των αγώνων, η σημασία της ιστορικής μνήμης μας υπενθυμίζουν ότι ούτε η εργοδοσία, ούτε η εξουσία είναι ανίκητες. Η αναγκαιότητα ακηδεμόνευτων ταξικών και κοινωνικών αγώνων είναι πλέον η μόνη επιλογή. Τώρα που η ιστορία επιστρέφει πάλι πίσω στο σημείο εκκίνησής της: στις ελαστικές συνθήκες εργασίας, στους επισφαλείς εργαζόμενους, στην απλήρωτη και μαύρη εργασία. Εκεί που το με αίμα κεκτημένο του οκταώρου έχει καταργηθεί στην πράξη με τη συναίνεση της κρατικοδίαιτης ηγεσίας του θεσμοθετημένου και άκρως ευεργετημένου από το καθεστώς, «συνδικαλιστικού» κινήματος. Τώρα είναι η στιγμή να αντιδράσουμε. Αν ως τώρα ήμαστε το τίποτα, τώρα ας γίνουμε τα πάντα.
Η τεράστια πορεία των απεργών ακολουθεί το φέρετρο του Λούη Τίκα
Όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το τέλος της ιστορίας, το τέλος της εργασίας και άλλα ιδεολογήματα περί του τέλους του κόσμου και των κεκτημένων μας, ας δώσουμε εμείς, ως εργαζόμενοι, την απάντηση βάζοντας τέλος στον κόσμο τους: Αυτόν της ανασφάλειας, της πείνας, της καταστολής, του ρατσισμού, της ομοφοβίας, της ξενοφοβίας, της γυναικοκτονίας και του φασισμού. Τα λόγια του Joe Hill παραμένουν διαχρονικά: «Μην θρηνείτε – Οργανωθείτε!» Αυτό κατά την γνώμη μου είναι η μεγάλη παρακαταθήκη των εργατικών αγώνων μέχρι την τελική νίκη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Woody Guthrie: «Ένα τραγούδι πρέπει να διαρκεί όσο η ιστορία που προσπαθεί να πει…»
"Χθες βράδυ είδα στον ύπνο μου τον Joe Hill"
O Abbie, o Billy και η κατάλυση του «corpus anarchi»...
David Rovics : Τραγούδια σημαντικότητας για γνωστούς και αγνώστους...
Μαθήματα ιστορίας: To κίνημα «Νo Beer, No Work» και η αντιαπαγορευτική απεργία του 1919...
O Γούντι Γκάθρι, ο «γέρο-Τραμπ» και τα ρατσιστικά θεμέλια μιας αυτοκρατορίας ακινήτων...
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
