Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
Μια από τις πιο καλοστημένες φασιστικές απάτες (η οποία δυστυχώς από τη πλειοψηφία του κόσμου θεωρείται αληθινή), είναι η αρχαία καταγωγή του γνωστού φασιστικού/ναζιστικού χαιρετισμού (με το δεξί χέρι τεντωμένο στο ύψος του ώμου), όπου κάθε φασίστας, ανάλογα με τη χώρα προέλευσής του τον τοποθετεί ως αρχαίο δικό του χαιρετισμό. Οι Γερμανοί ναζί ισχυρίζονται ότι ο συγκεκριμένος χαιρετισμός είναι γερμανικός μεσαιωνικός χαιρετισμός, οι Ιταλοί φασίστες ότι είναι ρωμαϊκός και, φυσικά, οι πιο ξεφτίλες όλων των απανταχού φασιστών, οι Έλληνες, σύμφωνα με τους οποίους ο χαιρετισμός είναι δωρικός χαιρετισμός, made in Sparta…
Τώρα θα μου πείτε - και με το δίκιο σας - «Τι μας νοιάζει, ρε φίλε, από που προέρχεται»; Η απάντηση στο ερώτημα είναι απλή: κάθε τι που αποδομεί τον φασιστικό λόγο όχι μόνο είναι χρήσιμο, αλλά και απαιτούμενο, προκειμένου να αποκαλύπτονται οι μύθοι και οι κατασκευές του φασισμού ως η λούμπεν ιδεολογία μισάνθρωπων που είναι και όχι, φυσικά, ως αποτέλεσμα λαμπρών ιστορικών στιγμών της ανθρωπότητας.
Αν κάτι χαρακτηρίζει τον φασιστικό-εθνικιστικό λόγο, αυτό είναι η κατασκευή μύθων αποσκοπώντας να προσδώσουν στη φασιστική ιδεολογία μια μεγαλειώδη, σχεδόν μυθική και υπερφυσική, αύρα. Μια συνέχεια του ανθρώπου (του λευκού Άριου, φυσικά), από τα ένδοξα αρχαία χρόνια και πολιτισμού μέχρι σήμερα, διανθισμένη με καπηλευμένες ιστορικές αναφορές και μπόλικα παραμύθια. Το μεγαλύτερο κοινό παραμύθι όμως των απανταχού φασιστών είναι η αρχαία (ή μεσαιωνική, στη περίπτωση των Γερμανών) καταγωγή του φασιστικού χαιρετισμού.
Oath of the Horatii
Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι αλήθεια και όπως θα διαβάσετε, ο συγκεκριμένος χαιρετισμός είναι μια μεγάλη απάτη. Η έρευνα αποκαλύπτει ότι ο ψευδό-αρχαϊκός χαιρετισμός είναι καθαρά καλλιτεχνική επινόηση σε πίνακες ζωγραφικής και αγάλματα την περίοδο του διαφωτισμού, την εποχή που αναδυόντουσαν τα πρώτα έθνη-κράτη.
Τη πρώτη αναπαράσταση του χαιρετισμού τη βρίσκουμε ιστορικά σε έναν πίνακα της σύγχρονης εποχής. Είναι ένας πίνακας του 1784 με την ονομασία Oath of the Horatii (O Όρκος των Οράτιων) του Γάλλου ζωγράφου Jacques-Louis David που ζωγράφισε το 1784 (και σήμερα εκτίθεται στο μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι). Ο πίνακας θεωρείται ένας από τους πιο γνωστούς πίνακες του νεοκλασικισμού και απεικονίζει μια σκηνή από τη ρωμαϊκή ιστορία για μια διαμάχη κατά τον έβδομο αιώνα π.Χ. ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενες πόλεις. Της Ρώμης και της Alba Longa. Ο πίνακας, σύμφωνα με τον δημιουργό του, υπογραμμίζει τη σημασία του πατριωτισμού και την αυτοθυσία κάθε ανθρώπου για τη χώρα του.
Η πρώτη μαζική χρήση του όμως δεν έγινε από τους Ιταλούς φασιστές αλλά από τους Αμερικανούς (!) το 1892, σε μία περίοδο που ο ρατσισμός βρισκόταν στο απόγειο του, ενώ ταυτόχρονα διεξαγόταν ένα ατελείωτο κυνήγι μαγισσών κατά του εργατικού κινήματος.
Η διάδοση του έγινε μέσω επικών κινηματογραφικών ταινιών στις αρχές του 20ού αιώνα, με κάποια από αυτά να προαναγγέλλουν τον φασισμό που βρισκόταν προ των πυλών. Το φαινόμενο του φασιστικού χαιρετισμού δεν μπορεί να ερμηνευτεί ξέχωρα από τις πολιτικές τελετουργίες και τους μύθους που έχει ανάγκη το έθνος-κράτος, σε οποιαδήποτε εποχή και πολιτική του μορφή, για να δικαιολογεί την ύπαρξή του.
Το ιταλικό Φασιστικό Κόμμα υιοθέτησε το χαιρετισμό από τον Ιταλό εθνικιστή ποιητή και συγγραφέα Gabriele D’Annunzio, έναν ήρωα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1919, επικεφαλής μιας δύναμης 2.600 εθελοντών, βάδισε εναντίον της κροατικής πόλης Ριέκα προκειμένου να τη διεκδικήσει για λογαριασμό της Ιταλίας. Σε αυτό το χρονικό σημείο κάνει τη πρώτη χρήση όρων όπως «Ντούτσε» και του «ρωμαϊκού» χαιρετισμού που αργότερα θα υιοθετούσε ο Μουσολίνι.
Gabriele D’Annunzio
Αν και αρχικά οι Ναζί επηρεάστηκαν από τον Μουσολίνι στο θέμα του χαιρετισμού, υιοθέτησαν και διέδωσαν αυθαίρετα την ψευδοϊστορική αντίληψη ότι κατάγονται από τη μεσαιωνική Γερμανία: «Διάβασα την περιγραφή της Συνόδου της Βορμς, στη διάρκεια της οποίας ο Λούθηρος έγινε δεκτός με τον γερμανικό χαιρετισμό. Ήταν για να του δείξουν ότι δεν τον αντιμετώπιζαν με όπλα αλλά με ειρηνικές προθέσεις. Στις μέρες του Φρειδερίκου του Μεγάλου οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να χαιρετούν βγάζοντας το καπέλο με πομπώδεις χειρονομίες. Τον Μεσαίωνα, οι δουλοπάροικοι έβγαζαν το καπέλο τους ως ένδειξη ταπεινότητας, ενώ οι ευγενείς χαιρετούσαν με τον γερμανικό χαιρετισμό». (Αδόλφος Χίτλερ, σε ομιλία του το 1942).
Κατασκευάζοντας ένα Έθνος
«Θα υμνήσουμε τον πόλεμο, τη μόνη υγιεινή του κόσμου, τον μιλιταρισμό, τον πατριωτισμό, τα ανατρεπτικά κινήματα των απελευθερωτών, τις ωραίες ιδέες που αξίζει να πεθάνεις γι’ αυτές και την περιφρόνηση των γυναικών»
(Filippo Tommaso Marinetti,1876-1944, Ιταλός θεωρητικός του φασισμού και ιδρυτής του Φουτουρισμού)
Η έννοια του έθνους όπως ορίζεται τους τελευταίους δύο αιώνες ήταν ανύπαρκτη πρωτύτερα στον δυτικό κόσμο. H δημιουργία της σχετίζεται κυρίως με την μετάβαση από την φεουδαρχική οικονομία στην σύγχρονη βιομηχανική-εμπορευματική καπιταλιστική κοινωνία, ενώ σε πολιτικό επίπεδο τεράστιο ρόλο έπαιξε η Γαλλική Επανάσταση και το ναπολεόντειο συγκεντρωτικό έθνος-κράτος που προέκυψε από αυτήν. Η αποτελεσματικότητα του ως μηχανισμός στρατολόγησης, αστυνόμευσης, φορολόγησης και διοίκησης το καθιέρωσε ως μοντέλο προς μίμηση ακόμη και για τους τότε αντίπαλους της Γαλλίας. Ταυτόχρονα, κάτω από τις νέες συνθήκες μετάβασης από την τοπικιστική-αγροτική κοινωνία του χωριού στο νέο ανώνυμο, βιομηχανοποιημένο και αστικοποιημένο περιβάλλον, προέκυψε η ανάγκη για τη δημιουργία μίας νέας συλλογικής ταυτότητας και αίσθησης συμμετοχής σε κάποιο είδος εθνικής κοινότητας. Οι εθνικοί μύθοι και τελετουργίες συμπλήρωναν την μεταφυσική των θρησκειών σε έναν κόσμο που αποκτούσε όλο και περισσότερο κοσμικό χαρακτήρα. Για να αποκτήσει υπόσταση, η νέα εθνική αφήγηση ενσωμάτωσε αρχαιολογικές, ιστορικές και εθνογραφικές αναφορές. Μεταδόθηκε μέσω του κρατικού μονοπωλίου της εκπαίδευσης, της τυπογραφίας (η οποία επέβαλε μία επίσημη γλώσσα-διάλεκτο σε κάθε επικράτεια, αποκλείοντας τις υπόλοιπες) και της τέχνης (π.χ. εθνικιστικός ρομαντισμός). Αργότερα, χρησιμοποιήθηκε και ο κινηματογράφος ως ένα προπαγανδιστικό μέσο για την θεαματική αναπαράσταση της ιστορικότητας, σύμφωνα πάντα με τις επιδιώξεις των αρχουσών τάξεων.
Αμετανόητος για την εν ψυχρώ δολοφονία 77 νέων τον Ιούλιο του 2011 χαιρετά ναζιστικά στο δικαστήριο
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της εθνικής μυθοπλασίας μπορεί να ερμηνευτεί και η επινόηση-εφεύρεση και σταδιακή διάδοση του ψευδο-αρχαϊκού χαιρετισμού. Δεν υπάρχει κανένα ρωμαϊκό ή ελληνικό κείμενο ή έργο τέχνης που να παρουσιάζει ή να αναφέρεται στον εν λόγω χαιρετισμό. Όπως έγραψα προηγουμένως, πρωτοεμφανίστηκε το 1784 από τον Γάλλο νεοκλασικό ζωγράφο Jacques-Louis David. Παρότι αναφέρεται σε ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός, η σκηνή του όρκου αποτελεί επινόηση του καλλιτέχνη, για να χρησιμοποιηθεί αργότερα από τον ίδιο σε δύο πίνακες του: στο Le serment du Jeu de paume (1792, Γαλλική Επανάσταση) και στο La Distribution des Aigles (1810, αυτοκράτορας Ναπολέων), αλλά και από άλλους μαθητές του.
Η ανάλυση των συμβολισμών των πινάκων και της προπαγανδιστικής σκοπιμότητάς τους, αποκαλύπτει ότι εκφράζουν διάφορα αλληγορικά μηνύματα όπως: α) την ενότητα και υποταγή των στιβαρών ανδρών στην εξουσία του πατέρα-κράτους σε αντίθεση με τις φοβισμένες γυναίκες, β) τη σημασία της συλλογικής αυτοθυσίας του άνδρα για την πατρίδα, και γ) την αξία της δόξας που απορρέει από το πεδίο των μαχών και της θυσίας για τον αυτοκράτορα.
Όταν το Χόλιγουντ κατασκευάζει την ιστορία
«Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τρόμος που να μην έχει επηρεαστεί από κάποια μεγάλη ιδέα».
(Ζαν-Λικ Γκοντάρ, Γάλλος σκηνοθέτης, 1930)
Αντίθετα από ό,τι έχει κυριαρχήσει, η πρώτη μαζική χρήση του (κατά την καλλιτεχνική φαντασία) «ρωμαϊκού χαιρετισμού» προς τον πατέρα-κράτος-έθνος-αυτοκράτορα, δεν έγινε από τους φασίστες στην μεσοπολεμική Ευρώπη, αλλά σε σχολεία των ΗΠΑ το 1892.
Ήταν ιδέα των J. Upham και F. Bellamy ως μέρος μίας καμπάνιας για την πώληση σημαιών σε σχολεία, την τετρακοσιοστή επέτειο από την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο. Το τελετουργικό περιλάμβανε την απαγγελία του 'Όρκου Πίστης και τον αντίστοιχο χαιρετισμό των μαθητών προς την σημαία.
Ο χαιρετισμός πήρε το όνομα του Bellamy («Bellamy Salute») και αργότερα υιοθετήθηκε και από τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο εμπνευστής του ήταν χριστιανοσοσιαλιστής με έντονα αντιαναρχικές, αντιμεταναστευτικές και ρατσιστικές απόψεις, σε μια περίοδο που ο ρατσισμός σε βάρος των μαύρων βρισκόταν στο ζενίθ και οι αρχές των ΗΠΑ είχαν εξαπολύσει πόλεμο κατά του αναρχικού κινήματος, (το οποίο αποτελούσαν κυρίως Ευρωπαίοι μετανάστες) με αφορμή τα γεγονότα στο Σικάγο το 1886. O χαιρετισμός «Bellamy» τροποποιήθηκε μετά την είσοδο των ΗΠΑ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Θα κάνει την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση ως ρωμαϊκός στην αμερικανική ταινία εποχής Ben Hur το 1898 και θα διασχίσει τον Ατλαντικό Ωκεανό το 1908 στην ιταλική ταινία Νέρωνας, ενώ στην περίοδο του μεσοπολέμου θα τον δούμε σε διάφορες ταινίες εποχής.
Ο χαιρετισμός έγινε ακόμη πιο γνωστός και συνδέθηκε με τον εκκολαπτόμενο φασισμό, μέσω της κολοσσιαίας για την εποχή επικής ταινίας Cabiria (1914) που σκηνοθέτησε ο Giovanni Pastrone. Το σενάριο ήταν του D’Annunzio, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως ο πρώτος «Ντούτσε», ο πρόδρομος του φασισμού και εμπνευστής των τελετουργιών του. Η ταινία περιγράφει την αντίθεση του αριστοκρατικού ρωμαϊκού πνεύματος με την τερατόμορφη φύση των Καρχηδονίων. Ήταν ανάμεσα στις διάφορες ταινίες της περιόδου που διέδιδαν το κατακτητικό πνεύμα της εποχής και προανήγγειλε τις πολιτικές ιεροτελεστίες του φασισμού.
Σκηνή από την ταινία του D.W. Griffith Η Γέννηση ενός Έθνους (1915)
Ο κινηματογράφος αποτέλεσε για του φασίστες ένα μέσο για την διάδοση του ψευδό-ρωμαϊκού χαιρετισμού αλλά και άλλων ψευδό-αρχαϊκών τελετουργικών και της παραμόρφωσης της ιστορίας. Την ίδια περίοδο (1915), είχε κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ η επική ταινία Η Γέννηση ενός Έθνους του D.W. Griffith. Μια ταινία παραχαράξης της ιστορίας που στο δεύτερο μέρος εξυμνεί την παραστρατιωτική δράση των ιπποτών της Κου Κλουξ Κλαν και παρουσιάζει τους μαύρους ως νοητικά κατώτερους, με ροπή στους βιασμούς λευκών γυναικών. Σημειωτέων ότι η ρατσιστική ταινία ήταν το πρώτο στην ιστορία κινηματογραφικό φιλμ που προβλήθηκε στον Λευκό Οίκο.
Η παραγωγή ήταν πρωτοποριακή ως προς τη χρήση οπτικών εφέ, τα οποία αργότερα εξελίχθηκαν περισσότερο από την κινηματογραφική προπαγανδίστρια του Τρίτου Ράιχ, Leni Riefenstahl. Ήταν εκείνη που κινηματογράφησε το Συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στη Νυρεμβέργη και απέδειξε την προπαγανδιστική αξία του χαιρετισμού (Ο Θρίαμβος της Θέλησης, 1934), ενώ με την ταινία της για την Ολυμπιάδα του Βερολίνου (1936) επιχείρησε να ταυτίσει τη χιτλερική Γερμανία με τα πρότυπα της αρχαιότητας.
Ο κινηματογραφικός χαιρετισμός χρησιμοποιήθηκε πολιτικά για πρώτη φορά στην Ευρώπη από τον D’Annuzio, όταν κατέλαβε την Ριέκα (1919), αντανακλώντας το νεο-ιμπεριαλιστικό πνεύμα της εποχής. Με την κατάληψη της εξουσίας από τους φασίστες άρχισε η διάδοση του νέου χαιρετισμού στα σχολεία, τον οποίο ο Μουσολίνι βάφτισε ρωμαϊκό.
Ο γραμματέας του Φασιστικού Κόμματος, Achille Starace, τoν χαρακτήρισε πιο υγιεινό και καλαίσθητο σε σχέση με την αστική χειραψία και επέβαλε την υποχρεωτική χρήση του. Το 1938, το φασιστικό καθεστώς απαγόρευσε την χειραψία σε θέατρα και κινηματογράφους, όπως και την δημοσίευση της σε φωτογραφίες, χάριν του δήθεν ρωμαϊκού χαιρετισμού που επιδείκνυε το αποφασιστικό πνεύμα του κόμματος, αλλά και την αναγνώριση και αποδοχή της ιεραρχικής δομής του φασιστικού καθεστώτος.
Το ναζιστικό κίνημα της Γερμανίας τον χρησιμοποιούσε αρχικά σποραδικά, επηρεασμένο από τους Ιταλούς δάσκαλους του. Το 1926 έγινε υποχρεωτικός στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα με την ονομασία «χαιρετισμός του Χίτλερ» (Hitlergruß). Οι επικρίσεις του χαιρετισμού από μέλη του ναζιστικού κόμματος ως μη-γερμανικού ανάγκασε τον Φύρερ να εφεύρει μία γερμανική «παράδοση-ιστορικότητα», αποδίδοντάς τον στον Λούθηρο και στον φανταστικό τρόπο με τον οποίο οι Γερμανοί ευγενείς χαιρετούσαν τους δουλοπάροικους τους. Σταδιακά, ο Χίτλερ τον καθιέρωσε ως υποχρεωτικό για όλη την γερμανική κοινωνία. Παράλληλα, ο χαιρετισμός υιοθετήθηκε από διάφορα φασιστικά κινήματα (π.χ τα γαλλικά πατριωτικά τάγματα εφόδου με την προσφώνηση «δικτατορία») ή από ανάλογα καθεστώτα της εποχής του μεσοπολέμου (όπως το ελληνικό της 4ης Αυγούστου του Μεταξά).
Το μεγαλείο (της κατασκευής) του Έθνους-Κράτους
«Ο θαυμασμός ενός ανθρώπου για το απολυταρχικό πολίτευμα είναι ευθέως ανάλογος με την περιφρόνηση που αισθάνεται για τους συνανθρώπους του»
(Alexis de Tocqueville, 1805-1859, Γάλλος πολιτικός και φιλόσοφος)
Όπως τα έθνη-κράτη χρειάζονται τους εθνικούς μύθους τους, έτσι και οι φασίστες, που δεν αποτελούν κάτι άλλο παρά το έθνος-κράτος σε υπερθετικό βαθμό, ήταν και είναι συνεπείς και εμπνευσμένοι μυθοπλάστες.
Οι ναζί του μεσοπολέμου κατασκεύασαν ολόκληρη ψευδό-αρχαιολογία με τραγελαφικές αναφορές στην Άρια Φυλή και την καταγωγή της από την χαμένη Ατλαντίδα έτσι ώστε να καλύψουν την ιστορική ανεπάρκεια των γερμανικών φυλών, η οποία δεν ήταν παρά η συνέχεια των ρομαντικών και εθνικιστικών μύθων κατά την συγκρότηση του γερμανικού κράτους και μετά.
Παρομοίως, οι σύγχρονοι ιδεολογικοί μαθητές τους οικειοποιήθηκαν τον χαιρετισμό ανάλογα με την εθνική τους καταγωγή. Στην Ελλάδα, κάποιοι αρχαιόπληκτοι βασίστηκαν σε ένα κείμενο της new age κρυπτοφασιστικής οργάνωσης Νέα Ακρόπολη και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι συντελεί στη δημιουργία «ανώτερων πνευματικών καταστάσεων και νοητικών πεδίων». Ιστορικά και αρχαιολογικά ατεκμηρίωτοι παραλογισμοί που συναντάνε το παραλήρημα του εκκολαπτόμενου ελληνικού νεοφασισμού με τα παραμύθια για τους Ελ, την Ανδρομέδα, τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, και τους μύθους περί «ελληνικού περιούσιου λαού».
Μπορεί να τα μάζεψε εκ των υστέρων, αλλά ο ναζιστικός χαιρετισμός του ποδοσφαιριστή
Γιώργου Κατίδη πέρασε στην ιστορία
Ο ψευδό-αρχαϊκός χαιρετισμός είναι ένα από τα κατ’ εξοχήν χαρακτηριστικά γνωρίσματα τόσο της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, όσο και άλλων νεοφασιστικών μορφωμάτων και ομάδων. Παρακολουθώντας κάποιος τις συγκεντρώσεις/πολιτικές ιεροτελεστίες τους, αυτά που είχε γράψει ο Hobson φαντάζουν επίκαιρα όσο ποτέ: «Καθένας τροφοδοτεί τα πάθη του από τον κοινό οχετό που διοχετεύει δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις υποβαθμίζοντας την σκέψη και διεγείροντας τους κρυμμένους πόθους της αποκτήνωσης». Μόνο που ο Hobson δεν έγραφε για την ναζιστική Γερμανία, αλλά για την χειραγώγηση της εργατικής και μεσαίας τάξης στην κατά τα άλλα φιλελεύθερη Μεγάλη Βρετανία, στις μεγάλες συγκεντρώσεις πριν την ιμπεριαλιστική εκστρατεία στη Νότια Αφρική.
• Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε αρχικά από τον φίλο: Διόνυσος ο Ελευθέριος ο Ιππεύς των Πανθήρων και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα δρόμου Άπατρις (τεύχος 24 Μάης 2014). Στη παρούσα του ανάγνωση την έχω εμπλουτίσει με περισσότερα ιστορικά στοιχεία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Η μικρή-μεγάλη ιστορία των εξεγέρσεων των σκλάβων στον αρχαίο κόσμο...
Η μικρή-μεγάλη ιστορία του νεοφιλελευθερισμού...
«Δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις...» (Η μικρή-μεγάλη ιστορία των καταλήψεων στην Ελλάδα)
Hawkwind “Urban Guerrilla” Η μικρή-μεγάλη ιστορία ενός απαγορευμένου τραγουδιού
Η αντιναζιστική Λαϊκή Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης του 1936
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
