Τζαμάλ: Το Ραπ των Καταραμένων...

Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης

Ως όψιμος φαν του χιπ-χοπ θα ήταν χρήσιμο να ξεκινήσω με το πως «γνωρίστηκα» με τον Τζαμάλ και τη μουσική του. Ήταν λοιπόν το 2018, στο Street Mode Festival στη Θεσσαλονίκη όταν, για τους δικούς μου λόγους, αποφάσισα ότι δεν ήθελα να δω τον Αγγελάκα στην εξωτερική σκηνή και μπήκα σε μία από τις εσωτερικές σκηνές. Πάνω στη σκηνή λοιπόν, ήταν πίσω ο DJ – τον οποίο δεν πολυέβλεπα- και μπροστά ένας καστανόξανθος, καλογυμασμένος τύπος που ράπαρε περιγράφοντας δυστοπικές εικόνες, κάνοντας κάποιες φορές θεατρικές κινήσεις, ανάλογα με τους στίχους του, πχ δίνοντας δύο γροθιές στον αέρα όταν έλεγε κάτι για μυστικά της πυγμαχίας ή τεντώνοντας τη βερμούδα του όταν έλεγε ότι φοράει από πρόπερσι το ίδιο παντελόνι. Το πιο συγκλονιστικό όμως ήταν το κοινό, αποτελούμενο κυρίως από νεαρά παιδιά 18-20 ή και μικρότερα, που παρακολουθούσε εκστασιασμένο και ράπαρε μαζί του κάθε (μα κάθε!) του στίχο. Καθώς ήταν τέλη Αυγούστου η ήδη υψηλή θερμοκρασία ανέβηκε ακόμα περισσότερο.

Read more ...

Ο Keith Richards στην Τζαμάικα...

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Ανατρέχουμε στις ηχογραφήσεις του κιθαρίστα των Stones με την Rastafari κολεκτίβα των Wingless Angels...

Οι άθλοι του ήδη καταγράφονται στη μυθολογία του rock: ότι ο μάγκας κατέχει τη τέχνη του riff καλύτερα από τον καθένα• ότι όταν οι συνομίλικοί του έπιναν γάλα αυτός έπινε μπέρμπον ακούγοντας Muddy και Chuck Berry• ότι είναι ικανός να στείλει τον Tom Waits για ύπνο από τις δέκα κι αυτός απτόητος να συνεχίσει σερί για άλλα δυο 24ωρα• ότι λούστηκε κάποτε στα λασπόνερα του Μισσισσιπή και οι αλιγάτορες σκόρπισαν για να του κάνουν χώρο• ότι έδωσε ραντεβού με το διάβολο μεσάνυχτα σε σταυροδρόμι σκοτεινό στο Ντόκερι για να του πουλήσει την ψυχή του με αντάλλαγμα την ψυχή του Robert Johnson, κι ο διάβολος φοβήθηκε να πάει...

Read more ...

Steve Albini: O πρώην κιθαρίστας των Sonic Youth, Thurston Moore, γράφει για τον σπουδαίο παραγωγό και μουσικό...

Γράφει ο Thurston Moore (μετάφραση-προσαρμογή: Γιάννης Καστανάρας)

Όπως και η μουσική που λάτρευε και στην οποία είχε αφιερώσει τη ζωή του –punk και πειραματική δράση, καχυποψία και αντίσταση σε κάθε ίχνος εκμετάλλευσης– ο Steve Albini ήταν ένα άτομο γεμάτο πάθος και αντιφάσεις. Φαινόταν να έχει πλήρη συνείδηση και μια ακέραια αντίληψη των αντιφάσεων ανάμεσα στην καπιταλιστική αποικιοκρατία της μουσικής βιομηχανίας και στις σοσιαλίζουσες τάσεις του ανεξάρτητου μουσικού κόσμου. Από απίστευτα νεαρή ηλικία και με το ευφυές πάθος ενός διανοούμενου μπορούσε να επινοεί διάφορους λόγους για να αποφεύγει τα χειριστικά γρανάζια των αναξιόπιστων «μεγάλων» δισκογραφικών εταιρειών και, μολονότι ήταν απόλυτα σοβαρός ως προς τις αναλύσεις του για τέτοια πράγματα, τελικά o Albini είχε την ικανότητα να τα διαγράφει όντας ζωντανός μέσα σε ένα παράλογο σύμπαν. Σε αντιπαραβολή με το σταθερά βλοσυρό ύφος του, υπήρχε πάντα ένα γνήσια εκφραστικό χαμόγελο.

Read more ...

Voodoo Drummer & Σταύρος Παργινός: Μια πρωτότυπη συνεργασία...

Συνέντευξη στη Φαίη Φραγκισκάτου

Ο Voodoo Drummer στα 30+ χρόνια πορείας του έχει εμφανιστεί σε 24 χώρες, σε μεγάλα φεστιβάλ και θέατρα όπως τα Villa Celimontana Jazz Fest (Ρώμη), Secret Garden Fest (Μ.Βρετανία), Rouge Cabaret Festival (Παρίσι), Doha Jazz Festival (Κατάρ), αλλά και σε Ηρώδειο, Φεστιβάλ Αθηνών, Rockwave Fest κ.α. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες από την Ελλάδα ( Δ. Σαββόπουλος, Λ. Μαχαιρίτσας κ.α.) και από το εξωτερικό (The Tiger Lillies, Meschyia Lake κ.α.). Έχει ηχογραφήσει με μέλη των Tuxedomoon, Nouvelle Vague, Ojos de Brujo κ.α. Ο Voodoo Drummer (κατά κόσμον Χρήστος Κουτσογιάννης) συνεργάζεται με τον τσελίστα Σταύρο Παργινό σε ένα project από το οποίο αναμένονται πολλά. Οι δυο μουσικοί μίλησαν στο Merlin's Music Box...

Read more ...

Ποιοί ήταν οι U-Men; Ο Mark Arm των Mudhoney, παντοτινός θαυμαστής τους, γράφει...

Γράφει ο Mark Arm (μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας)

Οι U-Men είναι ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που έχω δει ποτέ. Ήταν υπνωτικοί, φρενήρεις, δυνατοί και συναρπαστικοί. Ήταν αδύνατο να αντισταθείς, να μην σε απορροφήσει ο παράξενος, σκοτεινά παράλογος κόσμος τους. Ανακάτεψαν αβίαστα τους Sonics, τον Link Wray, τους Pere Ubu και τον Captain Beefheart. Οι συναυλίες τους ήταν χαλαρά, μεθυσμένα χορευτικά πάρτι και καμιά τους δεν έμοιαζε με την άλλη.

Read more ...

Ποια ήταν η Sharona του πασίγνωστου τραγουδιού των Knack;

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Ο Doug Fieger γεννήθηκε το 1952 στο Detroit και στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και ενώ πήγαινε ακόμα σχολείο, δημιούργησε τους Sky, ένα τοπικό συγκρότημα στο οποίο έπαιζε μπάσο. Οι Sky έκαναν δύο άλμπουμ, το Don't Hold Back του 1970 και το Sailor's Delight του 1971, αμφότερα για λογαριασμό της RCA. Μέχρι τότε, το συγκρότημα είχε ανοίξει μέχρι τότε συναυλίες των Jethro Tull, Who, Joe Cocker, Bob Seger, και των Stooges, ενώ είχε παίξει πολλές φορές με τους Traffic, από τους οποίους οι Sky είχαν αντλήσει επιρροές.

Read more ...

Black Keys: Ohio Players...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Ο νέος δίσκος των Black Keys, Ohio Players, φαίνεται να είναι μια πολύπλευρη πρόταση, όπου οι συνεργασίες με διάφορους καλλιτέχνες προσθέτουν έναν νέο διάσταση στον ήχο τους. Ο Dan Auerbach και ο Patrick Carney φαίνεται να εξερευνούν νέα εδάφη, συνδυάζοντας τις επιρροές τους από τη ροκ, το χιπ χοπ, και την ψυχεδέλεια με μια αίσθηση της κλασικής ψυχής και του garage rock που τους έκανε διάσημους. Παρόλο που οι συνεργασίες φαίνεται να προσθέτουν ποικιλία, υπάρχουν κάποιες στιγμές που μπορεί να αισθανθεί κανείς ότι ο δίσκος χάνει τη συνοχή του, ειδικά όταν οι επιρροές φαίνεται να διασκορπίζονται πολύ.

Read more ...

Magick Brother & Mystic Sister: Ισπανικά ταρώ σε βινύλιο...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως οι prog-rock ή οι ψυχεδελικές rock κυκλοφορίες σταμάτησαν να υπάρχουν στις μέρες μας. Μπορεί αυτά τα μουσικά είδη να μην έχουν την εμπορική απήχηση που είχαν οι ανάλογες κυκλοφορίες της δεκαετίας του ’60 και του ’70 και να μην φτάνουν σε πωλήσεις την αναβίωση που έγινε στην δεκαετία του ’90, αλλά τα συγκροτήματα του είδους δεν έπαψαν να υπάρχουν και να κυκλοφορούν δουλειές τους, και μάλιστα σε βινύλιο. Αυτές οι μπάντες φωλιάζουν σε εταιρίες όπως η βρετανική Fruits de Mer Records ή, όπως στην περίπτωση των Ισπανών Magick Brother & Mystic Sister, στην ανεξάρτητη ελληνική εταιρεία Sound Effect Records. H Sound Effect είχε κυκλοφορήσει και το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους σε συνεργασία με την ισπανική The John Colby Sect το 2020 και αυτές τις μέρες έβγαλε στην αγορά, μόνη της αυτή την φορά, το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, Tarot Part I.

Read more ...

Το κορίτσι της Καραϊβικής...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας 

Είχα έξι μήνες που γύρισα από το νησί και κάθε μέρα μου φαινόταν χειρότερη από την προηγούμενη που με την σειρά της φάνταζε καλύτερη από κάθε στιγμή από τα δύο χρόνια που γυρνούσα στο νησί σαν χελώνα σε τρικυμία συναντώντας γύρω μου αφιλόξενους τύπους κλειστούς ανθρώπους και αντικοινωνικούς που σε μια αποθέωση της ειρωνείας ζούσαν από τον τουρισμό και τους ξένους που πέραν της τουριστικής περιόδου βλέπαν σαν εχθρούς και πάντα σαν χρήματα...

Read more ...

Οι Φοιτητές της Φαρμακευτικής Σχολής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου...

Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η περίοδος που προηγήθηκε αποτέλεσε για πρώτη φορά για τα ελλαδικά δεδομένα την ανάδυση σε μαζική κλίμακα, με ριζοσπαστικό και πρωτόγνωρό τρόπο, πρακτικών και αντιλήψεων άμεσης δημοκρατίας. Οι συνελεύσεις των μαθητών, των φοιτητών, των εργαζομένων είχαν τον πρωταρχικό λόγο για το είδος και το χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, για τα συνθήματα και το γενικό πλαίσιο δράσης. Ενώ η σύγκρουση με τις κρατικές και τις αστυνομικές αρχές ήταν αυτονόητη και δεδομένη, ωστόσο η άμεση συμμετοχή, η αυτοοργάνωση και ο αυτοκαθορισμός της εξεγερμένης νεολαίας ήρθε επίσης σε αντιπαράθεση και σύγκρουση με τις κομματικές αντιλήψεις και πρακτικές, και ειδικά των δύο κομμάτων της τότε αριστεράς, τα οποία προσπαθούσαν να θέσουν την εξέγερση στην προκρούστεια κλίνη των αντιλήψεων, πρακτικών και επιδιώξεων τους. Έτσι, έχει αποσιωπηθεί ότι πέρα από την πτώση της δικτατορίας, στόχος ήταν η άμεση δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία.

Read more ...

Μουσική και Ιδεολογία: Η μουσική στα χρόνια της ναζιστικής Γερμανίας...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Η μουσική ήταν και είναι η αγαπημένη μου τέχνη. Πάντα μου ξυπνούσε ένα θρησκευτικό αίσθημα, μια πίστη στη ζωή και το κυνήγι της ζωής μέσα μου. Πρώτα η μουσική, μετά τα πούρα ή τα τσιγάρα με τούρκικο καπνό, μετά τα βιβλία και μετά ο επιούσιος άρτος». (Μιχαήλ Μπακούνιν)

Για τη μουσική έχουν γραφτεί ολόκληρες βιβλιοθήκες. Τόσο για τον ρόλο της ως ψυχαγωγικό-πολιτιστικό και καλλιτεχνικό τεχνούργημα, όσο και για τα είδη της στον ειδικό μουσικό τύπο: αφιερώματα, ιστορία δισκοπαρουσιάσεις, και πάει λέγοντας. Για τη μουσική όμως ως όπλο προπαγάνδας στην υπηρεσία ενός κυρίαρχου ολοκληρωτικού καθεστώτος, δεν έχουν γραφτεί πάρα πολλά. Τουλάχιστον, ο υπογράφων το παρόν κείμενο δεν έχει διαβάσει παρά ελάχιστα κείμενα που να αναφέρονται σε αυτό.

Read more ...

«Phaedra»: 50 χρόνια από την κυκλοφορία του πρωτοποριακού άλμπουμ των Tangerine Dream...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Φέτος, το άλμπουμ Phaedra των Tangerine Dream, κλείνει μισό αιώνα. Ήταν το 1974, όταν κυκλοφόρησε αυτό το άλμπουμ που άλλαξε το τοπίο της μουσικής. Η ηχογράφησή του ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1973 στο The Manor, το στούντιο που είχε ο ιδιοκτήτης της Virgin, Richard Branson, στο μικρό χωριό Shipton-on-Cherwell στα βόρεια της Οξφόρδης.

Read more ...

Ο Jim Morrison και η πολιτιστική παρακαταθήκη του...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Με τη φωνή του να αντηχεί στους διαδρόμους της rock μουσικής και το πνεύμα του να ανακατεύεται στα σκοτεινά βάθη της ποίησης, ο Jim Morrison αποτελεί έναν από τους πιο μυστηριώδεις, πολυσυζητημένους και επιδραστικούς καλλιτέχνες στην ιστορία της μουσικής. Σαν ένας προφήτης του rock, ο Morrison προκάλεσε αναστάτωση και αντιδράσεις με τη σκοτεινή παρουσία, την εκρηκτική προσωπικότητα και τις στιχουργικές του ικανότητες. Αυτό το αφιέρωμα εξερευνά τη ζωή, το έργο και την κληρονομιά του Jim Morrison, του θρύλου των Doors, παρουσιάζοντας μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα του ανθρώπου που πέρασε στην αθανασία με τη μουσική και τους στίχους του.

Read more ...

Kerbdog: Oι αφανείς καλτ Ιρλανδοί ήρωες που τους αγάπησαν οι Therapy? και οι Sepultura...

Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

Στην ποπ κουλτούρα και κυρίως στην ιστορία της μουσικής υπάρχει το λεγόμενο φαινόμενο των «one hit wonders», δηλαδή καλλιτέχνες και συγκροτήματα που γνώρισαν τεράστια επιτυχία με ένα τραγούδι ή ένα άλμπουμ, απέκτησαν φήμη, έχτισαν καριέρες, κέρδισαν δόξα και, κυρίως χρήματα, αλλά η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Ουσιαστικά, μιλάμε κυριολεκτικά για «φαινόμενα» που δεν κατάφεραν πότε να επαναλάβουν κάτι αξιόλογο καταλήγοντας στην αφάνεια και στην αδιαφορία κοινού και εταιρειών. Υπάρχει βέβαια και το παράδειγμα των καλτ ηρώων Kerbdog...

Read more ...

The Last Dinner Party: To πρώτο τους άλμπουμ, ένα πρελούδιο στην έκσταση...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το Prelude to Ecstasy από τις (The) Last Dinner Party είναι ένας δίσκος που σε ταξιδεύει. Κάθε κομμάτι είναι μια πρόσκληση σε έναν κόσμο προ της αποκάλυψης, όπου η μουσική και οι στίχοι υπόσχονται μια απόδραση από τη μονοτονία της καθημερινότητας. Η σύγκριση με το Hunky Dory του Bowie είναι αναπόφευκτη, αλλά τα θεματικά τους προσεγγίζουν περισσότερο το Blackstar. Το «Nothing Matters» ξεχωρίζει για την νιχιλιστική του ατμόσφαιρα, ενώ το «Gjuha» προσθέτει μια φαντασμαγορική διάσταση στη συλλογή. Η Abigail Morris, με την παρουσία της, ξεδιπλώνει ταλέντο και δεξιότητα, αγγίζοντας θέματα όπως το φύλο και η εξουσία με έναν τρόπο που μόνο λίγοι τολμούν. Το Prelude to Ecstasy δεν είναι απλώς ένας δίσκος - είναι μια εμπειρία που συνδυάζει τον πολιτισμό, την ιστορία και την τέχνη με έναν τρόπο που σε καλεί να τα ανακαλύψεις ξανά και ξανά.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1