Όταν η αναβίωση του folk/blues στις αρχές της δεκαετίας του '60 έβγαλε τους παλιούς μουσικούς των blues από την αφάνεια και τους παρουσίασε στην παγκόσμια σκηνή, κανείς δεν ήταν περισσότερο άγνωστος από τον Mississippi John Hurt. Είχε ένα υπέροχο τρόπο να παίζει και ένα τεράστιο ρεπερτόριο τραγουδιών αλλά στα νιάτα του ο John είχε απορρίψει μια πρόταση να συμμετάσχει σε περιοδεία επειδή δεν ήθελε να αφήσει το σπίτι του και την οικογένειά του, και την ασφάλεια που του πρόσφεραν. Ο John εργάστηκε ως αγρότης γύρω από το Άβαλον του Μισισίπι σχεδόν μέχρι τα εβδομήντα του χρόνια και όλο αυτό το διάστημα δεν πρέπει να έπαιξε μπροστά σε περισσότερους από εκατό ανθρώπους.
Κι αυτό επειδή ο Τζον ήταν ένας ευγενικός και σεμνός άνθρωπος που έβλεπε τη μουσική ως χόμπι. Είχε ένα απαλό, ήσυχο στυλ που δεν προσφερόταν σε έντονο χορό και πανηγύρια. Ένας συγκρατημένος ερμηνευτής με διακριτικό κιθαριστικό ύφος που ο ήχος του θυμίζει περισσότερο τα blues του Piedmont παρά του Delta, με μια απαλή και καθαρή αν και κάπως συνηθισμένη φωνή. Ο ιδανικός χώρος του για να παίζει ήταν μάλλον η πίσω βεράντα του σπιτιού του όπου διασκέδαζε τους φίλους του. Το ρεπερτόριο του Hurt περιελάμβανε ragtime, folk, gospel, και μπαλάντες, καθώς και κλασικά blues τραγούδια.
Ο John Smith Hurt γεννήθηκε το 1892 στην κομητεία Κάρολ του Μισισίπι, μια απομονωμένη κοινότητα όπου η μουσική ήταν συνήθως αυτοδημιούργητη και άρχισε να παίζει κιθάρα όταν ήταν δέκα ετών. Μόλις μεγάλωσε αρκετά εργάστηκε ως εργάτης σε αγρόκτημα και αλλά γύρω στο 1916 πήγε να δουλέψει στο σιδηρόδρομο για ένα σύντομο διάστημα στη διάρκεια του οποίου εκτέθηκε σε διαφορετικά μουσικά στυλ και σε μερικά νέα τραγούδια. Πίσω στο Άβαλον συνεργάστηκε με τον Willie Namour, έναν λευκό βιολιστή. Τι 1927 ένας κυνηγός ταλέντων από την εταιρεία Okeh Records πήγε να δει τον Namour επειδή είχε κερδίσει σε ένα διαγωνισμό βιολιού και όταν είδε το ζευγάρι να παίζει έκλεισε τον John σε ένα στούντιο στο Μέμφις για να ηχογραφήσει μερικά κομμάτια. Μόνο δύο από αυτά κυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή, αλλά τον επόμενο χρόνο ο Hurt επισκέφθηκε τη Νέα Υόρκη όπου ηχογράφησε περισσότερα. Αυτά τα πρωτότυπα κομμάτια φανερώνουν τη γοητεία του έργου του. Με τα όμορφα, μελωδικά ακόρντα του, το περίπλοκο χτύπημα των δακτύλων και τη ζεστή φωνή του, o Mississippi John Hurt είναι πράγματι ένας μοναδικός ερμηνευτής των blues.
Μετά την κατάρρευση του χρηματιστηρίου το 1929 και τη συνακόλουθη οικονομική ύφεση, θα περνούσαν 35 χρόνια μέχρι να δοθεί στον Hurt η ευκαιρία νέων ηχογραφήσεων. Ένα από τα τραγούδια που ηχογράφησε για την Okeh το 1928 ήταν το "Avalon Blues" και ο στίχος "My home town" ήταν η ένδειξη για τον μουσικολόγο Tom Hoskins όταν το 1963 θέλησε να επικοινωνήσει με τον ηλικιωμένο πλέον Hurt. Ο Hoskins πρέπει να έμεινε έκπληκτος διαπιστώνοντας ότι το ταλέντο του 70χρονου παρέμενε άθικτο από το χρόνο και έτσι κανόνισε μια σειρά συναυλιών και ηχογραφήσεων. Ο Hurt ηχογράφησε ένα άλμπουμ με τίτλο Avalon Blues και το 1963 και το 1964 εμφανίστηκε στo Φολκ Φεστιβάλ του Νιούπορτ παρουσιάζοντας ένα στυλ που δεν είχε αλλάξει πολύ από τη δεκαετία του '20.
Αυτό το εξαιρετικό παράδειγμα μαύρης αμερικανικής κληρονομιάς και κουλτούρας έγινε ευπρόσδεκτο στη σκηνή της folk αναγέννησης με επίκεντρο τα καφέ και τις πανεπιστημιουπόλεις, αλλά ένα ευρύτερο κοινό στράφηκε στα blues και ο Hurt περιόδευσε τη χώρα, μερικές φορές μαζί με ένα άλλο ταλέντο που είχε ανακαλυφθεί εκ νέου, τον Skip James. Ο πάντα σεμνός John έμοιαζε να σαστίζει που η μουσική του είχε γίνει ξαφνικά δημοφιλής αλλά δεν εκδήλωσε καθόλου πικρία όπως ορισμένοι σύγχρονοί του το έργο των οποίων επίσης ήταν αγνοημένο για τόσο μεγάλο διάστημα. Στα σύντομα χρόνια της επανεμφάνισής του και μέχρι το θάνατό του στις 2 Νοεμβρίου 1966, ο Τζον ηχογράφησε πολλά τραγούδια για τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου και τη δισκογραφική εταιρεία Vanguard. Τραγούδησε πολλά blues που είχε συνθέσει ο ίδιος και διασκευές άλλων καλλιτεχνών, αλλά αυτά πρέπει να ήταν μόνο ένα κλάσμα του συνολικού ρεπερτορίου του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Μα τι είναι, τέλος πάντων, αυτό το "honky tonk";
Blues: Η φωνή του σκλαβωμένου μαύρου λαού, από τις βαμβακοφυτείες μέχρι τον πόλεμο του Βιετνάμ...
Ο Willie Dixon και τα Blues του Σικάγο...
Josh White: Όταν τα blues και τα gospel συνάντησαν την folk και το τραγούδι διαμαρτυρίας...
Pat Martino: We'll Meet Again...
Μικρά πορτρέτα σημαντικών ανθρώπων: Sonny Boy Williamson II
Ο Muddy Waters και πώς ηχογράφησε τα δυο πρώτα του τραγούδια...
