Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
“Every revolution begins fighting demons. Motherfuckers just end up fighting themselves.”
Η φράση ακούγεται σχεδόν κουρασμένα, χωρίς στόμφο. Και όμως, μέσα της χωρά ολόκληρο το One Battle After Another (2025). Ο Paul Thomas Anderson δεν ενδιαφέρεται για την αρχή της επανάστασης. Τον ενδιαφέρει η φθορά της. Το σημείο όπου η ιδέα έχει επιβιώσει, αλλά οι άνθρωποι όχι.
Από τα πρώτα λεπτά, η ταινία λειτουργεί σαν σώμα σε μόνιμη ένταση. Δεν εξηγεί, δεν καθοδηγεί, δεν προειδοποιεί. Σε ρίχνει κατευθείαν στη σύγκρουση, όπως ακριβώς συμβαίνει και στους χαρακτήρες της. Εδώ κανείς δεν επέλεξε το πλαίσιο. Όλοι απλώς προσπαθούν να αντέξουν μέσα του.
Ο Leonardo DiCaprio υποδύεται τον Bob Ferguson, έναν πρώην επαναστάτη που έχει μείνει πίσω από την ίδια του τη ζωή. Δεν είναι πια μπροστάρης, ούτε σύμβολο. Είναι ένας άνθρωπος κουρασμένος, αποσυντονισμένος, με το βλέμμα μόνιμα λίγο αλλού. Το σώμα του δείχνει το τίμημα της διαρκούς έντασης. Και όταν η ταινία τον φέρνει αντιμέτωπο με την πατρότητα, δεν το κάνει για να τον εξαγνίσει. Το κάνει για να τον εκθέσει.
Η σχέση του με τη Willa (η εξαιρετική Chase Infiniti) είναι ο συναισθηματικός πυρήνας του φιλμ. Όχι επειδή προσφέρει ελπίδα, αλλά επειδή αποκαλύπτει το πραγματικό κόστος της ιδεολογίας. Τα παιδιά δεν κληρονομούν μόνο ιδέες. Κληρονομούν συνέπειες. Στις σκηνές τους δεν υπάρχει μελόδραμα. Υπάρχει αμηχανία, εκνευρισμός, σιωπή. Εκεί που η ταινία χαμηλώνει τον τόνο, γίνεται πιο δυνατή.
Η Teyana Taylor ως Perfidia Beverly Hills είναι η αρχική σπίθα. Δεν εξηγείται, δεν μαλακώνει, δεν ζητά κατανόηση. Είναι ένταση σε κίνηση. Η παρουσία της θυμίζει τη φάση όπου η επανάσταση μοιάζει ακόμη καθαρή, αναγκαία, απόλυτη. Απέναντί της, ο Sean Penn ως Lockjaw ενσαρκώνει την εξουσία όταν αυτή απογυμνώνεται από κάθε αφήγημα. Όχι καρικατούρα, αλλά κάτι πιο ανησυχητικό: μια γνώριμη μορφή ελέγχου, εμμονής και φόβου.
Η σκηνοθεσία του Paul Thomas Anderson είναι διαρκώς ανήσυχη. Η κάμερα του Michael Bauman κινείται νευρικά, σαν να φοβάται ότι αν σταθεί ακίνητη, κάτι κρίσιμο θα χαθεί. Τα τοπία — σύνορα, έρημοι δρόμοι, κοινότητες εκτός χάρτη - δεν λειτουργούν ως φόντο. Κουβαλούν μνήμη. Είναι χώροι όπου κάτι έχει ήδη συμβεί και δεν ειπώθηκε ποτέ δυνατά.
Το σκορ του Jonny Greenwood δεν «ντύνει» τις σκηνές. Τις πιέζει. Επαναλαμβανόμενες νότες, κοφτοί ήχοι, μουσική που μοιάζει με σκέψη που δεν ολοκληρώνεται. Δημιουργεί μια μόνιμη αίσθηση εγρήγορσης, σαν συναγερμός που δεν σβήνει ποτέ εντελώς.
Το One Battle After Another είναι ξεκάθαρα πολιτική ταινία, αλλά αρνείται να γίνει σύνθημα. Δεν σου λέει ποιος έχει δίκιο. Σου δείχνει τι σημαίνει να πιστεύεις ότι το έχεις. Πώς η σύγκρουση μετακινείται από τον «εχθρό» προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Πώς η επανάσταση, με τον καιρό, παύει να πολεμά δαίμονες και αρχίζει να καταναλώνει όσους την ξεκίνησαν.
Και τότε η φράση επιστρέφει, όχι σαν δήλωση αλλά σαν διάγνωση: “Every revolution begins fighting demons. Motherfuckers just end up fighting themselves.”
Δεν υπάρχει κάθαρση στο τέλος. Δεν υπάρχει λύση. Υπάρχει μόνο η αίσθηση ότι ο κύκλος δεν έσπασε. Απλώς πέρασε σε άλλα χέρια. Σε άλλη γενιά. Σε άλλα σώματα. Και αυτή η επίγνωση είναι που κρατά την ταινία ζωντανή και άβολη.
Το One Battle After Another δεν σε κρατά επειδή είναι «σημαντικό». Σε κρατά επειδή είναι ανήσυχο, ανθρώπινο και ειλικρινές. Μια ταινία που δεν προσπαθεί να σε πείσει, αλλά να σε αφήσει μέσα της. Και όσο μένεις, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να φύγεις
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Phantom Thread – Η αγάπη ως αόρατο νήμα...
Punch-Drunk Love: Όταν η αγάπη έρχεται σαν γροθιά στο στομάχι...
There Will Be Blood: Μια ταινία σαν σεισμός
The Master - Εξάρτηση, πίστη και το κενό της αμερικανικής ψυχής
Inherent Vice – Ο παραισθητικός ίλιγγος του Paul Thomas Anderson
Magnolia: Όταν το σινεμά παύει να είναι τέχνη και γίνεται εξομολόγηση...
Hard Eight - Το πρώτο χαρτί είναι πάντα το πιο αποκαλυπτικό...
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
