THE FRANTIC FIVE: Sound the call and we’re there!
- Details
-
Published: Monday, 07 November 2016 13:25
-
Written by Γιάννης Κλειδής - Έλενα Παλαιολόγου
Είκοσι δυο χρόνια non-stop ιδρώτα, χορός, ουρλιαχτά και garage punk… με τρεις λέξεις… The Frantic Five!
Με την ευκαιρία της νέας κυκλοφορίας τους La Fin (10”, Back To The Beat Records) και την La Tournee, όπου για πέντε μέρες (9-13 Νοεμβρίου) το θεσσαλονικιώτικο συγκρότημα θα παρουσιάσει τη δουλειά του σε αντίστοιχες ελληνικές πόλεις (Θεσσαλονίκη, Βόλος, Λάρισα, Πάτρα και, Αθήνα), βρήκαμε την αφορμή κι εμείς να πούμε δυο κουβέντες με τον «καλύτερο φίλο του μπασίστα», τον ντράμερ των Frantic Five, Αλέξανδρο Κλημεντόπουλο.
Λίγα κλασικά για την ιστορία. Πώς συναντηθήκατε;
Το 1994, σ’ ένα garage party στο Berlin, πήραμε την απόφαση να φτιάξουμε τη μπάντα. Ο Κώστας Καπετανάκης (κιθάρα) έπαιζε στους Sunsteps ενώ ο Μανώλης Χατζηδάκης (μπάσο), ο Χρήστος Κυριαζής (τραγούδι, έχει αποχωρήσει) κι εγώ παίζαμε στους Hitch Hikers που τότε είχαν διαλυθεί κι εμείς ψαχνόμασταν για συνέχεια. Στη συνέχεια προστέθηκε ο Dr. Organ (πλήκτρα), ενώ ο Alex O Right (τραγούδι) είναι το πιο πρόσφατο μέλος των frantic Five.
Γιατί επιμένετε να συνεχίζετε σε μια σκηνή που πλέον είναι μάλλον φτωχή;
Επειδή περνάμε καλά: Αν δεν περνούσαμε καλά δε θα συνεχίζαμε σίγουρα. Άσε που οι δεσμοί μας πλέον είναι οικογενειακοί.
Πώς καταφέρνετε να λειτουργείτε τη στιγμή που τα μέλη των Frantic δεν ζουν στην ίδια πόλη, αλλά σε Αθήνα, Βόλο, Θεσσαλονίκη;
Με πολύ όρεξη, μεράκι, μολονότι το κόστος τόσο το οικονομικό όσο και το χρονικό είναι μεγάλο.
Η επιτυχία;
Δεν μας ενδιαφέρει. Αν μας ενδιέφερε θα ασχολούμαστε σίγουρα με κάποιο άλλο μουσικό είδος.
Κάποια στιγμή απόλυτης ικανοποίησης που έχετε ζήσει;
Είναι πολλές. Τα «ανοίγματα» που έχουμε κάνει για τα εφηβικά μας ινδάλματα όπως οι Sonics, οι Fuzztones, oι ? & The Mysterians, οι Seeds και οι Fleshtones σίγουρα μας έχουν μείνει. Προσωπικά γουστάρω πολύ όταν το κοινό είναι ετερόκλητο και άσχετο, με αποτέλεσμα να παθαίνει πλάκα, με την καλή αλλά και με την κακή έννοια. Αν και ποτέ δεν είχαμε παράπονα – εντάξει ίσως κάποια αυτιά να φύγουν από το live πονεμένα, κάποιοι σβέρκοι να πιαστούν, κάποιοι ώμοι να εξαρθρωθούν…but this is rock ‘n’ roll. (Σημ. Τη μέση, φίλος! Ξέχασες τη μέση!)
To La Fin;
Είναι η καλύτερη δουλειά μας μέχρι την επόμενη (κλισέ υπ’ αριθμ. 146…) Ηχογραφήθηκε ζωντανά στο Βόλο μέσα σε τέσσερις (4!) ώρες απόλυτου κεφιού. Ελπίζουμε να το μεταδώσουμε και στο ακροατήριο.
Πώς ήρθατε σε επαφή με τη νορβηγική Back To The Beat; Γιατί δεν διαλέξατε κάποια ελληνική εταιρεία;
Την επαφή την έκανε ο Jens Lindberg (Crimson Shadows, Stomachmouths, The Wylde Mammots, Μajarajas). Τα υπόλοιπα ήταν απλά. Όπως απλό ήταν το γεγονός ότι απευθυνθήκαμε σε κάποιες ελληνικές εταιρείες αλλά δεν μπορούσαν…
Ποιο κομμάτι θα θέλατε να είχατε γράψει και για ποιο χαίρεστε που δεν έχετε γράψει;
Θα απαντήσω ανάποδα: Χαίρομαι που οποιοδήποτε κομμάτι που έχουμε γράψει δεν θυμίζει χιπστεροκαρεκλομέινστριμ. Από την άλλη, υπάρχουν αμέτρητα διαμάντια που θα θέλαμε να είχαμε γράψει μόνο που η λίστα είναι πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΑ !
Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα σας μετά την περιοδεία;
Κλασικά πράγματα. Ηχογράφηση, περιοδεία στο εξωτερικό. Έχουμε «ματιάσει» Γαλλία, Ισπανία για να μας κάτσουν. Live, live, και πάλι live!
Και μια προσωπική ερώτηση: τελικά ο ντράμερ είναι ο καλύτερος φίλος του μουσικού ή όχι;
Στην περίπτωσή μου τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Ο ντράμερ είναι ο καλύτερος φίλος του μπασίστα. Ο μπασίστας είναι ο καλύτερος φίλος του μουσικού! Ελπίζω να έγινα κατανοητός…
Sound the call and we’re there!
OI ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΤΗΣ LA TOURNE
9/11 Rover, Θεσσαλονίκη
10/11 To Manitou, Βόλος
11/11 Stage, Λάρισα
12/11 Μemphis Rock Bar, Πάτρα
13/11 Lost ‘n’ Found, Αθήνα
…αν τους χάσεις….θα χάσεις… (κλισέ υπ’ αριθμ. 137!)
https://www.facebook.com/thefranticfive/?fref=ts
Εκείνος Σχολή Σταυράκου στην Αθήνα. Εκείνη Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στα Γιάννενα. Ένας φίλος που έφυγε στα καράβια και το Rock'n'Roll τους ένωσε. Το Garage Punk και μια Αθλητική Ένωσις ήταν, είναι και θα είναι το κερασάκι στην τούρτα της κοινής τους ζωής..!
Εκείνος Σχολή Σταυράκου στην Αθήνα. Εκείνη Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στα Γιάννενα. Ένας φίλος που έφυγε στα καράβια και το Rock'n'Roll τους ένωσε. Το Garage Punk και μια Αθλητική Ένωσις ήταν, είναι και θα είναι το κερασάκι στην τούρτα της κοινής τους ζωής..!
Εκείνος Σχολή Σταυράκου στην Αθήνα. Εκείνη Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στα Γιάννενα. Ένας φίλος που έφυγε στα καράβια και το Rock'n'Roll τους ένωσε. Το Garage Punk και μια Αθλητική Ένωσις ήταν, είναι και θα είναι το κερασάκι στην τούρτα της κοινής τους ζωής..!
