Rosewood: Συνέντευξη με τον Ιωσήφ Κυρίτση

 "Αυτός που θα διδαχθεί οτιδήποτε, θα ξοδέψει πολύ χρόνο στη ζωή του ακολουθώντας φόρμες και παίρνοντας γνώσεις. Αυτό θα είναι το διαβατήριό του για να συνεργαστεί με οποιονδήποτε μουσικό σε όλο τον κόσμο. Αυτά τα χρόνια όμως εγώ και όλοι όσοι είμαστε εμπειρικοί μουσικοί τα έχουμε ξοδέψει ανακαλύπτοντας πράγματα έξω από τις φόρμες".

Mε ένα ομώνυμο μίνι-άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μόνοι και διένειμαν δωρεάν το 2011 και ένα δεκάιντσο με δυο κομμάτια το 2012 (αμφότερα εξαντλημένα), οι Rosewood (πρώην Rosewood Brothers) πήραν το χρόνο τους και πρόσφατα ολοκλήρωσαν το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ που αναμένεται να κυκλοφορήσει με τη νέα σεζόν. Ο Ιωσήφ Κυρίτσης, ο άνθρωπος που ως επί το πλείστον γράφει και ενορχηστρώνει τα κομμάτια της μπάντας μίλησε στο Merlin's για τη νέα δουλειά και τα σχέδιά της.

Συνέντευξη: Aylos Abies Sylos - Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφίες: Dsepoina Karantani (Ιωσήφ Κυρίτσης), Fyllis Papas (μπάντα)

Read more ...

Μαθήματα Ιστορίας: Μια εικόνα χαρακτηριστική των ναζιστικών θηριωδιών...

Η φωτογραφία είναι μια από τις γνωστότερες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αποτελεί ένα συγκλονιστικό στιγμιότυπο των θηριωδιών που διέπραξαν οι ναζί σε βάρος της ανθρωπότητας και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, των Εβραίων. Απαθανατίζει τη σύλληψη μιας ομάδας Εβραίων, κυρίως γυναικόπαιδων, αμέσως μετά το τέλος της εξέγερσης εβραϊκού του γκέτο της Βαρσοβίας τον Μάιο του 1943. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 19 Απριλίου, όταν οι Εβραίοι αρνήθηκαν να παραδοθούν στους Γερμανούς προκειμένου να μεταφερθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και στη θανάτωση με φρικτούς τρόπους. Γερμανοί στρατιώτες εισέβαλαν στο γκέτο και παρά την λυσσαλέα αντίσταση των κατοίκων του, κατάφεραν να τους υποτάξουν στις 16 Μαΐου, σκοτώνοντας 13.000 και συλλαμβάνοντας τους υπόλοιπους 50.000, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα εξόντωσης, κυρίως στην Τρεμπλίνκα. Ελάχιστοι κατάφεραν να διαφύγουν. Το εβραϊκό γκέτο ισοπεδώθηκε.

Read more ...

Από τους Reverend Glassey στους Gun Mother - Έργα και ημέρες του Adam "Glasseye" Beckley

Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος

 Καθώς τα πρώτα δείγματα από το νέο σχήμα του Adam Glasseye φαίνονται αρκετά ενδιαφέροντα και εν αναμονή της επίσημης κυκλοφορίας τους, ξαναθυμόμαστε τους Reverend Glasseye, μιας και αυτά που άφησαν πίσω τους αποτελούν μερικά από τα πιο εκπληκτικά δείγματα της αμερικάνικης ροκ σκηνής για την προηγούμενη δεκαετία. Μοιρασμένη σε δυο εποχές και δυο τόπους, η πορεία των Reverend Glasseye αποτελείται επισήμως από δυο ολοκληρωμένα άλμπουμ και ένα mini LP, ενώ συμπληρώνεται με τη βοήθεια του bandcamp από άλλες τρεις κυκλοφορίες με υλικό της δεύτερης περιόδου τους που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ σε κάποιο υλικό format. 

Read more ...

Allen Ginsberg: Ουρλιαχτό (για τον Καρλ Σόλομον)

OYΡΛΙΑΧΤΟ

Γιά τον Κάρλ Σόλομον

(μετάφραση Άρης Μπερλής, αναδημοσίευση από το blog Ο Θάνατος θα΄ρθει και θα'χει τα Μάτια σου)

 

Ι

Είδα τά καλύτερα μυαλά τής γενιάς μου χαλασμένα απ' την

    τρέλα, λιμασμένα υστερικά γυμνά,

νά σέρνονται μέσ' απ' τούς νέγρικους δρόμους τήν αυγή

γυρεύοντας μιά φλογισμένη δόση,

χίπστερς αγγελοκέφαλοι πού καίγονταν γιά τόν αρχαίο επουράνιο δεσμό

μέ τό αστρικό δυναμό στή μηχανή τής νύχτας,

φτωχοί καί κουρελήδες μέ βαθουλωμένα μάτια, πού φτιαγμένοι ξενυχτούσαν καπνίζοντας στό υπερφυσικό σκοτάδι παγωμένων διαμερισμάτων,

Read more ...

Jesse Fuller - One Man Band με δώδεκα χορδές...

(γράφει ο MICKEY PANTELOUS)

Εάν υπάρχει ένα όνομα που ξεχωρίζει με ευκολία στη σκηνή και την παράδοση των ανθρώπων ορχήστρα One Man Band (OMB), χωρίς αμφιβολία είναι αυτό του Jesse “Lone Cat” Fuller. Είναι η επιτομή του ορισμού OMB. Ο ίδιος και η μουσική του ξεπερνώντας τα όρια της γραφικότητας του ανθρώπου ορχήστρα,  έχει επηρεάσει καλλιτέχνες από τον χώρο της folk όπως οι Peter Paul and Mary, Bob Dylan, Rambling Jack Elliot… καλλιτέχνες από την εποχή της «Βρετανικής Εισβολής» (the British Invasion) όπως οι Beatles, ο Donovan, ο Eric Clapton…  ψυχεδελικούς μουσικούς της δεκαετίας του ’60 όπως οι Grateful Dead, η Janis Joplin και οι Loving Spoonful. Το “San Francisco Bay”, το πιο γνωστό τραγούδι του, αλλά και πολλά άλλα κομμάτια του, έχουν διασκευαστεί από πολλούς και επώνυμους, ενώ ο Fuller έχει αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στη μετέπειτα blues-rock σκηνή.

Read more ...

Mαθήματα Ιστορίας: Moondog Coronation Ball - O Alan Freed και το πρώτο rock 'n' roll κονσέρτο, Κλίβελαντ, 21 Μαρτίου 1952

«Ο πατέρας μου δεν εφηύρε το rock ‘n’ roll. Η μουσική υπήρχε ήδη – εκείνος ήταν η μαμή στη γέννησή της. Ωστόσο, βοήθησε στο μεγάλωμα του παιδιού και το υπερασπίστηκε. Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που ήθελαν την εξαφάνιση αυτής της μουσικής καθώς γινόταν ολοένα και πιο δημοφιλής. Την αποκαλούσαν μουσική της ζούγκλας. Πολλοί την έβλεπαν σαν απειλή για την Αμερική των λευκών. Ο πατέρας μου, παίζοντας αυτή τη μουσική, βοήθησε να σπάσουν τα φυλετικά εμπόδια που υπήρχαν για πάρα πολύ καιρό. Το κίνητρό του ωστόσο δεν ήταν ποτέ το κέρδος, αλλά η διάδοση του rock’n’roll για να φέρει κοντά διαφορετικές φυλετικές ταυτότητας για ένα και μόνο λόγο: για να απολαύσουν τη μουσική».

Lance Freed, γιός του DJ Alan Freed

Πριν από εξήντα πέντε χρόνια πραγματοποιήθηκε η πρώτη rock συναυλία στο Κλίβελαντ του Οχάιο, οργανωμένη από δυο ανθρώπους με πάθος για μια μουσική που γεφύρωνε το φυλετικό χάσμα σε μια Αμερική όπου το μίσος εναντίον των μαύρων περίσσευε. Η εκδήλωση έλαβε χώρα στο Cleveland Arena, ένα γήπεδο χωρητικότητας δέκα χιλιάδων ατόμων και εμπνευστές της ήταν δυο οραματιστές που τάραζαν τα ραδιοκύματα παρουσιάζοντας ένα νέο επαναστατικό ήχο φέρνοντας κοντά λευκούς και μαύρους νέους.

Read more ...

The Undertones: Teenage Kicks, John Peel, Terri Hooley. Η ιστορία ενός από τα ομορφότερα pop-punk τραγούδια

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Are teenage dreams so hard to beat?

Με διάρκεια μόλις δυο λεπτά και είκοσι έξι δεύτερα, το Teenage Kicks άνοιγε το ντεμπούτο ΕΡ των Undertones, μιας μπάντας  από το Ντέρι της Βόρειας Ιρλανδίας, η οποία μέχρι σήμερα παραμένει το πιο επιτυχημένο συγκρότημα που βγήκε από αυτή την πόλη. Το κομμάτι έμελλε να μείνει στην ιστορία σαν ένα από τα καλύτερα της εποχής του, ενώ είναι το μοναδικό τραγούδι που ο Βρετανός σούπερ-DJ John Peel έπαιξε για δυο συνεχόμενες φορές στη θρυλική εκπομπή του για το μουσικό σταθμό Radio 1 του BBC. Μάλιστα, μέχρι το θάνατό του υποστήριζε πως ήταν το αγαπημένο του τραγούδι όλων των εποχών και πως κάθε φορά που το άκουγε έβαζε τα κλάματα.

Read more ...

Φωτορεπορτάζ: Social Waste/Αντίποινα, DJ Magnum, Bέβηλος, Παράφρων, Τσέκος, Cerebro, Gagarin 25/3/2017

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photos)

Ανταπόκριση: Δημήτρης Τζάνογλος

Σάββατο 25 Μαρτίου και αμέσως μετά τον μπακαλιάρο σκορδαλιά, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Gagarin για την παρουσίαση του πολυαναμενόμενου, εδώ και κάποια χρόνια, δίσκου «Το Hip Hop της Μεσογείου» από την σύμπραξη των Social Waste με τα Αντίποινα ή αλλιώς από την σύμπραξη του Hip Hop με παραδοσιακά όργανα.

Read more ...

ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ... (κείμενο ενός μέλους της αναρχοπάνκ κολεκτίβας των Crass)

Η 28η Μαρτίου θεωρείται ως η ημερομηνία της ίδρυσης του συγκροτήματος των Crass, ενός από τα σημαντικότερα συγκροτήματα που ξεπήδησαν μέσα από το πρώτο κύμα του βρετανικού punk. Πρόδρομος του αναρχοπάνκ, η κολεκτίβα των Crass λειτούργησε με πολλαπλές DIY δραστηριότητες, από την κυκλοφορία δίσκων του συγκροτήματος αλλά και άλλων ομογάλακτων καλλιτεχνών μέσω της Crass Records, την αναγραφή συνθημάτων και γκράφιτι στους τοίχους του Λονδίνου με ιδιαίτερη αισθητική, την αγκιτάτσια και προβαίνοντας σε ένα πολυάριθμες και πολυποίκιλες καλλιτεχνικές, πολιτικές, οικολογικές και αντιπολεμικές παρεμβάσεις.

Read more ...

Social Waste: Από την Κρήτη και τη Μεσόγειο στις θάλασσες του κόσμου με μια Πειρατική Γαλέρα...

"Θέλουμε να ταξιδέψει αυτό το πράγμα. Έχουμε δυο χρόνια που το δουλεύουμε, που το ακούμε εμείς στο σπίτι μας, στο στούντιο. Τώρα το βγάλαμε, τι ταξίδι θα κάνει δεν ξέρουμε. Μας έχουν στείλει μηνύματα πως έχει πάει ήδη και έχει ακουστεί σε απίθανα μέρη, πράγμα που ούτε καν είχαμε φανταστεί. Μέχρι και σε ζαπατίστικο καρακόλ υπάρχουν παραγωγές δικές μας και ραπάρουν στα τσοτσίλ, τη γλώσσα των ιθαγενών. Κι αυτό είναι πολύ ωραίο".

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Abies Sylos, Αντώνης Ζήβας, Γιάννης Καστανάρας, Μιχάλης Τζάνογλος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photos)

Τα δυο τελευταία χρόνια οι Social Waste και οι Αντίποινα του Γιώργη Νίκα ετοίμαζαν το Χιπ Χοπ της Μεσογείου, ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, ένα πραγματικό διαμάντι πολιτικού στίχου σε συνδυασμό με παραδοσιακά όργανα που βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο και αποτελεί αφετηρία για ένα ταξίδι στις θάλασσες της αντι-ιστορίας του κόσμου. Μόνιμες αναφορές τα κινήματα της αμφισβήτησης, της επανάστασης, οι δολοφονημένοι από το κράτος, οι ποιητές, οι ανυπότακτοι λαοί, οι λαϊκές παραδόσεις που πρέπει να κρατηθούν ζωντανές μαζί με τις αλήθειες και τους μύθους που τους συνοδεύουν. Ο Λεωνίδας Οικονομάκης, ο Γιώργος Δούκας και ο Γιάννης Σκουλατάκης από τους Social Waste και ο Γιώργης Νίκας από τους Αντίποινα μίλησαν στο Merlin's για το άλμπουμ, τη συνεργασία τους, τις ιστορίες πίσω από τους στίχους και τις απόψεις τους γύρω από τη μουσική, την παράδοση, τα κοινά πολιτισμικά στοιχεία των λαών και την πολιτική.

 

Read more ...

λάμδα: Η μουσική τους είναι όπως ένας νοστιμότατος μούστος θεσπέσιων, αλλοπρόσαλλων ποικιλιών σταφυλιών...

Γράφει ο Ελευθεριακός

Ποτέ δεν περίμενα ότι ένα γράμμα του αλφάβητου θα έκρυβε μέσα του τόση δύναμη και πάθος. Όμως, γιατί ένα καλλιτέχνης, εν προκειμένω ένα μουσικό συγκρότημα, μάς αρέσει, τι είναι αυτό που κάθε φορά μάς ελκύει, μάς εξασκεί στα όρια του γούστου και πολλές φορές τα ξαναβρίσκουμε και επανατοποθετούμαστε απέναντι στα έργα Τέχνης; Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν ένα έργο Τέχνης αξιοσημείωτο, καίριο, μοναδικό; Μήπως τυχόν στην περίπτωση των λάμδα είναι οι στίχοι, η μουσική, οι ενορχηστρώσεις, τι από αυτά και άλλα περισσότερα σχεδόν με... αναγκάζουν, προσωπικά, να νιώθω παρόν στο έργο τους, κοινωνός του κόσμου τους, να μου δημιουργείται η ανάγκη να πω κάτι, έστω και μικρό για αυτούς τους πέντε μουσικούς και ποιητές;

Read more ...

Μικρός Οδηγός για το post-punk του Λος Αντζελες

(στη φωτογραφία οι Savage Republic)

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ

Περισσότερο μια ομάδα από μπάντες και labels, αισθητικά, γεωγραφικά και χρονολογικά καθορισμένη παρά σαν μια κυρίως ειπείν σκηνή με μια μουσική και ηχητική ομοιομορφία, το post punk του Los Angeles κατάφερε όχι μόνο να δώσει μερικά σπουδαία μουσικά δείγματα αλλά και να αφήσει μια παρακαταθήκη πολύ σημαντική για τον underground χώρο εκείνης της εποχής. 

Με βασικό πυρήνα τους Savage Republic και την Independent Project και με μια ματιά γεννημένη στα υπόγεια τούνελ του UCLA, η παρέα αυτή απομακρύνθηκε τόσο από το hardcore punk όσο και από το paisley underground (τις δυο κυριότερες τάσεις που επικρατούσαν στο underground ροκ των αρχών των 80s στην California) και χρωστάει πολύ περισσότερα στην αντίστοιχη κίνηση της Μεγάλης Βρετανίας, με αρκετές δόσεις όμως industrial μουσικής, space νεοψυχεδέλειας και tribal ήχων που παρέπεμπαν στην μητέρα Αφρική. Ταυτόχρονα, θα μείνει ιστορική η γραφιστική δουλειά της εταιρίας στα εξώφυλλα με εκπληκτικές letterpress ανάγλυφες εκτυπώσεις (κληρονομιά του δημιουργού της Bruce Licher απ’ τις σπουδές του στη σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες), εσώκλειστες κάρτες, φυλλάδια και γραμματόσημα. Όπως εύστοχα παρατηρεί ο Τάσος Σακκάς στο άρθρο του «Η Τελετή των Οραμάτων» (ΗΧΟΣ & Hi-Fi, τεύχος 192, Σεπτέμβριος 1986) «συνιστούμε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, να περιεργαστείτε εξονυχιστικά κάποιες από τις συσκευασίες των πρώτων κυρίως κυκλοφοριών της Ι.Ρ. Records και να τις συγκρίνετε με κάποιου άλλου δίσκου μιας άλλης εταιρίας. Η διαφορά είναι όση ανάμεσα σε ένα χειρόγραφο πάπυρο και σε μια δήλωση του νόμου 105».

Read more ...

Al Jourgensen: Κομμάτια και θρύψαλα από το Υπουργείο της Τρέλας...

O Al Jurgensen (γεν. Allen David Jourgensen το 1958) είναι μια από τις πλέον σεβάσμιες και ταυτόχρονα μισητές προσωπικότητες της σύγχρονης μουσικής. Είναι ο άνθρωπος που έκανε γνωστό το industrial στο ευρύτερο κοινό (το άλμπουμ των Ministry Psalm 69: The Way to Succeed and the Way to Suck Eggs του 1992 πούλησε περισσότερο από ένα εκατομμύριο αντίτυπα στην Αμερική), ενώ το industrial/metal στυλ του έχει επηρεάσει άπειρους καλλιτέχνες. Ο Jurgensen είναι ο ψυχωτικός εγκέφαλος πίσω από τους Ministry (και πολλά άλλα σχήματα  όπως οι Revolting Cocks, οι 1000 Homo DJs και οι Surgical Meth Machine) εδώ και σχεδόν 35 χρόνια, έχοντας επιβιώσει από πλείστες καταχρήσεις, αναπτύσσοντας κοινωνικοπολιτικές θέσεις και ασκώντας δριμεία κριτική στους εκάστοτε κρατούντες. 

Read more ...

Μαθήματα Ιστορίας: Η "εξέγερση" των Beatniks, Νέα Υόρκη, Απρίλιος 1961

Γράφουν η Abies Sylos και ο Γιάννης Καστανάρας

«Ήταν μια χαοτική μέρα, χωρίς τάξη και χωρίς αιτία. Σίγουρα όμως ήταν χαρακτηριστική της εποχής που ερχόταν, όταν ο κόσμος ήρθε αντιμέτωπος με την καθεστηκυία τάξη και άρχισε να της ζητά να λογοδοτήσει. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο να συμβεί στη δεκαετία του ’50. Βρισκόμασταν όμως στις αρχές των sixties». (Dan Drasin)

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’40, το πάρκο της Πλατείας Ουάσινγκτον στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης ήταν το επίκεντρο της folk μουσικής, ένας δημόσιος χώρος όπου καλλιτέχνες όπως ο Pete Seeger (χαρακτηρισμένος από το FBI ως κομμουνιστής από τις αρχές της δεκαετίας του ‘50), ο Woody Guthrie και αρκετά άλλα μέλη της «πολιτικής» folk σκηνής συγκέντρωναν τους φίλους τους για τραγούδι και κοινωνικές επαφές.

Read more ...

Οι κανονισμοί των Ναζί σχετικά με την jazz μουσική και οι Swingjugend

Είναι γνωστό ότι οι Ναζί μισούν... Μισούσαν τότε, μισούν τώρα και θα μισούν για πάντα. Το μίσος τους δεν απευθυνόταν μόνο προς τους ανθρώπους σαν φυσικές παρουσίες, αλλά και στα καλλιτεχνικά δημιουργήματά τους, εφόσον δεν συμφωνούσαν με τις επιταγές της  "ανώτερης" Άριας φυλής. Όπως ήταν φυσικό, το μίσος στρεφόταν και κατά της μουσικής (εκτός των εμβατηρίων και των ελαφρών, ακίνδυνων σουξέ), πόσον μάλλον κατά της jazz που, σύμφωνα με τη γενικότερη ιδεολογία και τις απόψεις τόσο της ναζιστικής ηγεσίας όσο και των κατά τόπους γκαουλάιτερ (κυβερνήτες), ήταν υποδεέστερη, ήταν η μουσική των "νέγρων υπανθρώπων". Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι δέκα κανόνες που είχε συντάξει ο ναζί γκαουλάιτερ του Προτεκτοράτου της Βοημίας και της Μοραβίας και που σύμφωνα με τον συντάκτη του ιστορικού αμερικανικού περιοδικού The Atlantic (ιδρ. το 1857 και εξακολουθεί να εκδίδεται μέχρι σήμερα) JJ Gould "αποτελεί το μοναδικό αξιοσημείωτο παράδειγμα ύβρεως του ολοκληρωτισμού εναντίον της jazz".

(μετάφραση: Πάνος Τομαράς)

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1