Mike’s puzzle: Από τους Flowers of Romance και τους Nexus στους New Zero God και πάλι πίσω...

Μια αναδρομή στις μουσικές αναζητήσεις του Μιχάλη Πούγουνα από τη Φαίη Φραγκισκάτου με αφορμή την εμφάνιση των New Zero God στο An club στις 01/10/2022

Oι Flowers of Romance ήταν ίσως η πιο ξεχωριστή μπάντα αυτής της πόλης στο φάσμα του λεγόμενου post punk. Δημιουργήθηκαν το 1981, ξεκίνησαν να ηχογραφούν το 1986 και το 1990 κυκλοφόρησαν με τη σφραγίδα της Wipe Out Records το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Dorian Grey, με μια ηχητική χροιά που, δίχως να μπαίνει σε καλούπι, διατηρούσε τις goth επιρροές. Η υποδοχή του άλμπουμ από κοινό και κριτικούς ήταν θετική και οι Flowers έκανα μερικές εμφανίσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το 1992 ακολούθησε ένα Ε.Ρ. με τίτλο Love Means Death ενώ τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το άλμπουμ τους με τίτλο Pleasure and The Pain με κεντρικό άξονα το αέναο παιχνίδισμα μεταξύ έρωτα και θανάτου μέσα από τον συνδετικό κρίκο του ανθρώπινου πόνου που συνδέει όλα τα στάδια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Read more ...

Thee Holy Strangers – "Diary Of The Shadow" (LP/CD/digital, Inner Ear Records 2022)

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

φωτογραφία: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photography)

Στο σημερινό αστικό τοπίο των μητροπόλεων, ανάμεσα στη διαρκή κίνηση λαμαρινών και ανθρώπων, υπάρχουν οι άνθρωποι-σκιές. Άνθρωποι με βλέμμα λίγο χαμένο, άνθρωποι μοναχικοί που περπατούν με σκυμμένο το κεφάλι. Άνθρωποι που μοιάζουν απόμακροι, άνθρωποι αόρατοι που οι περισσότεροι δεν τους δίνουν σημασία όταν περνούν από δίπλα τους, θαρρείς και δεν υπάρχουν. Άνθρωποι που οι άλλοι θα τους κοιτάξουν με απαξιωτική ματιά και, ακόμη περισσότερο, αποστρέφοντας τα μάτια τους από αυτούς. Άνθρωποι που αν μπεις στον κόπο να τους χαρίσεις ένα βλέμμα, θα τους δεις να ατενίζουν το κενό, να βρίσκονται σε έναν κόσμο δικό τους, βυθισμένοι στις σκέψεις τους, μελαγχολικοί, αργοσέρνοντας το βήμα τους. Άνθρωποι που είτε από επιλογή, είτε από έναν εσωτερικό εγκλωβισμό θα είναι πάντα μόνοι, ακόμα κι όταν βρίσκονται σε μια παρέα...

Read more ...

Stevie Ray Vaughan (3 Οκτωβρίου 1954 – 27 Αυγούστου 1990): Μια σύντομη αλλά γόνιμη διαδρομή...

Θα έλεγε κανείς ότι ο Stevie Ray Vaughan έφτασε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να αναζωογονήσει το ηλεκτρικό blues σε μια εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές της επομένης, όταν οι μεγάλοι του blues είχαν σχεδόν ξεχαστεί και το hair metal, με τις λακ και στα σπάντεξ του, είχε αρχίσει να κατακλύζει τον μουσικό βιότοπο με κιθαρίστες που προσπαθούσαν (ως επί το πλείστον, μάταια) να ανακαλέσουν το πνεύμα του Jimi Hendrix. Ο Stevie Ray όμως ήταν διαφορετικός. Όσο κι αν λάτρευε τον Jimi, όσο κι αν αισθανόταν έντονα την επιρροή του στα δάχτυλά του, κοιτούσε ακόμα πιο πίσω αντλώντας ιδέες από τους Muddy Waters, Albert King, Freddie King, Chuck Berry, Lonnie Mack και Otis Rush, ενώ ενσωμάτωνε στο στυλ του ιδέες από τον Django Reinhardt, τον Kenny Burrell και τον Wes Montgomery. Και δεν ντρεπόταν να το ομολογεί...

Read more ...

«Το '78 με κάποιους φίλους»: Ο Βασίλης Σπυρόπουλος μιλάει στο Merlin's για την ηχογράφηση του «Φλου» και την εποχή του...

(Πάνω σε μια ιδέα της Φαίης Φραγκισκάτου)

Υπάρχουν δίσκοι που κάθε νότα τους είναι μια συμπύκνωση και μια παρακαταθήκη. Που στα αυλάκια τους εκφράζουν ότι έχει προηγηθεί και αφομοιωθεί και την ίδια στιγμή ενεργοποιούν τη φαντασία του μέλλοντος, θέτοντας τα όρια με τα οποία θα «παίξουν» οι μουσικοί που θα ακολουθήσουν στο συγκεκριμένο είδος. Αποτυπώνουν αβίαστα το κλίμα μιας εποχής καθώς οι δημιουργοί τους λειτουργούν σαν δίαυλοι της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, όπως ορίζεται τη στιγμή που το παλιό αναμετριέται με το νέο. Αναδύονται σχεδόν σιωπηλά, διαχειρίζονται με λεπτότητα και επίγνωση τον πόνο και τις ελπίδες της γενιάς που τους έπλασε και στη συνεχίζουν την πορεία τους μέσα στον χρόνο σχεδόν άφθαρτοι, ασφαλείς μέσα στην πανοπλία της αυθορμησίας που τους γέννησε.

Read more ...

Elliot Smith: Επιτυχία και συντριβή...

Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

Η τέχνη του και η μουσική του συνδύαζαν τον παράδεισο και την προσωπική του κόλαση, αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά ότι μάλλον δεν υπάρχει μεγάλος καλλιτέχνης χωρίς προσωπική κόλαση. Παιδί χωρισμένων γονιών, από μικρός βρήκε ανακούφιση ακούγοντας δίσκους των Beatles, του Dylan, της Nico, του Nick Drake, των Clash, των Television, και στις σελίδες των βιβλίων του Samuel Beckett και του Dostoyevsky. Τελικά τον κέρδισε η μουσική και ήρθε σε επαφή με την hardcore σκηνή του Portland δημιουργώντας τους Heatmiser το 1991. Κυκλοφόρησε μαζί τους τρεις δίσκους αλλά ο θάνατος του Kurt Cobain των Nirvana το 1994 τον συγκλόνισε σε βαθμό που δεν ήθελε πλέον να παίζει σε μπάντα και έτσι αποφάσισε να ακολουθήσει το μοναχικό δρόμο του τραγουδοποιού.

Read more ...

Εξάρχεια: 45 χρόνια πολιορκία, «αρετή» και αστυνομική βία...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

φωτογραφίες: Τατιάνα Μπόλαρη/Ευρωκίνηση

Μέχρι και πριν περίπου επτά χρόνια,τα Εξάρχεια ήταν μια από τις πιο ζωντανές γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, όπου οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας οι κάτοικοι και οι επισκέπτες κυκλοφορούσαν αμέριμνοι ακόμη και τις πιο προχωρημένες ώρες χωρίς να νιώθουν ότι κινδυνεύουν. Μοναδική εξαίρεση αποτελούσαν ως τότε οι ώρες που οι συνήθεις ρυθμοί της περιοχής παραβιάζονταν από τους «εξωτερικούς εισβολείς» των ΜΑΤ της ΕΛΑΣ. τα οποία αντιμετώπιζαν τους Εξαρχειώτες (γηγενείς και επισκέπτες), με πρότυπο τη συμπεριφορά του ισραηλινού στρατού στη κατεχόμενη Λωρίδα της Γάζας. Τα μετέπειτα χρόνια αυτό άλλαξε μιας και εκτός των κατασταλτικών μηχανισμών του Κράτους στη περιοχή εγκαταστάθηκαν με τη προτροπή και την υπόγεια αρωγή του κράτους και διάφοροι ναρκέμποροι και άλλα λούμπεν άτομα σε σημείο εκεί που κάποτε η γειτονιά ήταν ασφαλής να υπάρχει ειδικά τις νυχτερινές ώρες τόσο ο κίνδυνος να σε ληστέψουν ή αν είσαι γυναίκα ακόμη και να σε βιάσουν. Αυτό δεν αποτελεί φυσικά κάποιου είδους κριτική προς τα υποκείμενα που ζουν εκεί ούτε φυσικά και για την ίδια τη περιοχή αφού όπως είπα όλα αυτά έγιναν υπό τη σκέπη του Κράτους. Ενός Κράτους που όπως θα διαβάσετε παρακάτω χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί από τις αρχές τις δεκαετίας του '80 ως σήμερα τις ίδιες μεθόδους.

Read more ...

Ανέστης Δελιάς: «Ένας άγγελος πεταμένος στα σκουπίδια...»

 
Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1912 και ήρθε στην Ελλάδα μετά την μικρασιατική καταστροφή. Ο Ανέστης (ή Ανέστος) Δελιάς πρωτοεμφανίζεται στα στέκια του Πειραιά το 1928 παίζοντας κιθάρα στην παρέα του Μπάτη, του Μάρκου, του Στράτου και άλλων Πειραιωτών ρεμπέτηδων. Από το 1930, έπειτα από προτροπή του Μάρκου, θα παρατήσει την κιθάρα και θα πιάσει το μπουζούκι. Πολύ γρήγορα θα εξελιχτεί σε δεινό παίχτη και θα συμμετέχει στην «Τετράδα του Πειραιά», την πρώτη αμιγώς μπουζουξίδικη λαϊκή ορχήστρα. 

Read more ...

Βίαιοι, Βρώμικοι και Κακοί ("Brutti Sporchi E Cattivi", Ettore Scola, 1976)...

 
Ο Scola οπλίζεται με τον παροιμιώδη αμοραλισμό των σπαγγέτι γουέστερν και την ιταλική κωμωδία και ρίχνει μια στο δόξα πατρί του ιταλικού νεορεαλισμού θάβοντάς τον για πάντα. Η Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη (η ταινία-γέννηση του ιταλικού νεορεαλισμού του 1945 απ’ τον Roberto Rossellini) τώρα είναι μια μεγάλη πρωτεύουσα και η κοινωνία του Κλέφτη των Ποδηλάτων μεταφέρεται πλέον στις παρυφές της ξεχνώντας για πάντα την οποιαδήποτε ηθική της. Το τελικό αποτέλεσμα βρωμάει και ζέχνει από μίλια μακρυά. Όπως ακριβώς τα πάντα βρωμάνε σ’αυτό το φτωχομαχαλά στην άκρη της Ρώμης. Τίποτα δε μένει όρθιο σ’αυτή τη μικροκοινωνία που όλα κυλούν αργά, βασανιστικά χωρίς καμιά ελπίδα. Η περιφερειακή λεωφόρος που χωρίζει τη γειτονιά απ’τη μαγική πρωτεύουσα είναι το ανθρώπινο σύνορο που χωρίζει τους δυο κόσμους που δεν έχουν τίποτα κοινό.

Kevin Haskins: Μια κάπως παλιότερη (αλλά αποκλειστική) συνέντευξη με τον ντράμερ των Bauhaus...

Αποκλειστικά συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

 Όταν εκείνο το Σάββατο 14 Μαΐου του 1983 οι Bauhaus επισκέφθηκαν την Αθήνα για την μια και μοναδική τους συναυλία στο Σπόρτινγκ, εκπληρώθηκε ένα μεγάλο μου όνειρο. Βλέποντας τον Peter Murphy να περνά πάνω από το γυμνό του στήθος μια λεπτή σωλήνα φωτισμού σαν λάμπα φθορίου που πλημμύρισε το αδύνατο σώμα του με πράσινο φως, μου φάνηκε ότι μπορούσα να διακρίνω τον σκελετό του.

Read more ...

Μια κραυγή, μια ταινία, ένα τραγούδι για τον George Floyd...

Έχουν περάσει δύο χρόνια από τη δολοφονία του George Floyd και τις τεράστιες σε όγκο διαδηλώσεις σ’ όλο τον κόσμο κατά της αστυνομικής βίας.  Ήταν 25 Μαΐου του 2020, όταν ο - για τους φίλους και γνωστούς του- «Big» Floyd άφηνε την τελευταία του πνοή με βασανιστικό τρόπο, ασφυκτιώντας για οχτώ λεπτά κάτω από το γόνατο του αστυνομικού Derek Chauvin. Λίγα λεπτά νωρίτερα είχε κατηγορηθεί ότι χρησιμοποίησε ένα πλαστό χαρτονόμισμα των 20 δολαρίων στο κατάστημα Cup Foods. Το βίντεο που κατέγραψε τη δολοφονία του και μέσα σε λίγες ώρες κυκλοφόρησε παντού, ήταν ένα βίαιο σοκ για όλο τον πλανήτη και δεν έμεινε αναπάντητο. Οι κινητοποιήσεις κατά της αστυνομικής βίας και του ρατσισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και αλλού υπήρξαν άμεσες. Το κίνημα Black Lives Matter με την εξεγερμένη παρουσία του, ξύπνησε μνήμες αντίστασης σε μία ρατσιστική Αμερική, που όπως έχει φανεί τα τελευταία χρόνια, μόνο παρελθόν δεν αποτελεί.

Read more ...

«Raw Power»: Η παρακμή του δυτικού πολιτισμού τυπωμένη σε βινύλιο...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί υπάρχουν μπάντες ή καλλιτέχνες που οι περιοδείες τους ξεπουλούν ακόμα, ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και φανατίζουν τον κόσμο για τη μουσική τους έπειτα από 50 χρόνια καριέρας; Μιλώντας προσωπικά, αισθάνομαι ότι μερικά έργα είναι διαχρονικά, αλλά πέρα από τις ηχογραφήσεις σε στούντιο η απόλυτη κρίση γίνεται πάνω στη σκηνή… Έτσι λοιπόν δεν μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια οι Kiss έχουν τόσους πολλούς θαυμαστές αφού όταν τους είδα «ζωντανά» διαπίστωσα για πρώτη φορά τι σημαίνει να είσαι μοναδικός στο είδος σου. Γνώρισα το θεατρικό rock στη συναυλία του Alice Cooper, ενώ όταν είδα τον Iggy πάνω στη σκηνή κατάλαβα  τι σημαίνει επαναστατικό και επικίνδυνο rock and roll…

Read more ...

Kyuss: 30 χρόνια «Blues for the Red Sun»...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Ανάθεμα εκείνα τα nineties! Όλοι εκθειάζουν τα seventies, τον χαρακτηριστικό ζεστό ήχο, την αναλογική αύρα, την ατμόσφαιρα, τα ναρκωτικά… Από κοντά, όλοι εκείνοι που λατρεύουν τα eighties επειδή ήταν η εποχή όπου το heavy metal τα είχε πάρει όλα σβάρνα και τίποτε δεν φαινόταν ικανό να το σταματήσει… Τα πράγματα τελικά μάλλον εξελίχθηκαν διαφορετικά, αλλά τα nineties είναι πάντα μια περίοδος όπου λίγοι θεωρούν πως ήταν κάτι σημαντικό ή σπουδαίο. Παπάρια!

Read more ...

Spike Jones, ο Αμερικανός που έκανε (εμμέσως) τους Έλληνες να ξεκαρδίζονται...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Όλοι μας έχουμε γελάσει με τα ηχητικά εφέ των ταινιών του Θανάση Βέγγου. Τα περισσότερα, όπως η «Οβερτούρα του Γουλιέλμου Τέλλου» ήταν παρμένα από δίσκους του Αμερικάνου μουσικού Spike Jones και της ορχήστρας του. Ο Spike Jones ειδικευόταν σε παρωδίες επιτυχιών της εποχής (οι επιτυχίες του ξεκινούν τη δεκαετία του 1940) αλλά και κομματιών κλασικής μουσικής. Στα τραγούδια που παρωδούσε με την ορχήστρα του, τους Spike Jones and His City Slickers, χρησιμοποιούσε πυροβολισμούς, σφυρίχτρες, κουδούνες, λόξιγκες, ρεψίματα και παράξενα και κωμικά φωνητικά.

Read more ...

Ακούστε το "A Star is A Star", το πρώτο τραγούδι από το νέο άλμπουμ των Thee Holy Strangers που κυκλοφορεί στις 9 Σεπτεμβρίου...

Έξι χρόνια μετά το ντεμπούτο άλμπουμ τους, οι Thee Holy Strangers επανέρχονται στη δισκογραφία με το δεύτερο LP τους, ένα Ημερολόγιο της Σκιάς. Με νέα σύνθεση και νέα αρχιτεκτονική στον ήχο τους, καταθέτουν επτά μαρτυρίες μιας αβέβαιης εποχής και ιχνηλατούν τα αποτυπώματα που αφήνει. Αντλώντας στοιχεία από την αστείρευτη δεξαμενή του rock’n’roll, της soul και της folk στήνουν τραγούδια για το σήμερα που μιλάνε για την παραίτηση και την ανθεκτικότητα, το σκοτάδι και το φως, τη θλίψη και την ελπίδα. 

Read more ...

Propaganda: “Αγρανάπαυση” (Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες)

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Πριν αρκετά χρόνια και συγκεκριμένα στη πρώτη δεκαετία του αιώνα που διανύουμε δύο-τρεις άνθρωποι με εργαλεία τους μουσικά όργανα, ήχους και λούπες, έμμετρους και άμετρους στίχους αποφάσισαν να δώσουν μορφή στην ανάγκη και την επιθυμία τους για ελεύθερη έκφραση και δημιουργία. Έτσι, γεννήθηκαν οι Propaganda. Το σχήμα είναι ένα από τα πρώτα αμιγώς αναρχικά πολιτικά και εμπράκτως diy hip-hop σχήματα του αθηναϊκού αστικού ιστού και μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει επτά ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές ,πάντα μέσα από το πολιτικά diy πρίσμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται να βρείτε τη δισκογραφία τους σε κάποιο κατάστημα παρά μόνο σε καταλήψεις και αυτοοργανωμένους χώρους και πάντα με προαιρετικό αντίτιμο.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1