Θέμης Ανδρεάδης: «Έμαθα να χαίρομαι και να το πληρώνω ακριβά...»

Το comeback του Θέμη Ανδρεάδη και οι ιστορίες που αφηγήθηκε στον Μιχάλη Πούγουνα και τον Γιάννη Καστανάρα

Ο Θέμης Ανδρεάδης είναι ένας φιλόξενος και ανοιχτόκαρδος άνθρωπος, τον οποίο συνάντησα, αρχικά, για ένα ντοκιμαντέρ που κάνουμε με κάποιους φίλους για τους κινηματογράφους της Καλλιθέας – μιας και ο Θέμης γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί. Όλοι μας έχουμε παιδικές μνήμες από τα σατυρικά τραγούδια του όπως τα «Θα Πάω στην Ζούγκλα με τον Ταρζάν», «Η Πεθερά», «Είμαι Πολύ Ωραίος» και τόσα άλλα που με την χαρακτηριστική φωνή του έδιναν εκείνα τα χρόνια μια εύθυμη νότα. Στην επίσκεψή μας στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη ο Θέμης είχε να πει πολύ περισσότερα από όσα χρειάζονταν για ένα ντοκιμαντέρ σαν αυτό που κάναμε κι έτσι τον ρώτησα αν θα ήθελε να μιλήσει στο Merlin’s Music Box.

Read more ...

Φλώρα Ιωαννίδη (Thee Holy Strangers): «Το θέμα είναι να μη φοβάσαι, ή, ακόμα χειρότερα, να μη βαριέσαι να ουρλιάξεις, να μη θεωρείς πως η κραυγή είναι χαμένος κόπος...»

Συνέντευξη: Ειρήνη Πολίτου & Αγνή Νικολακάκι.

Εισαγωγή: Γιάννης Καστανάρας 

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photos)

Οι περγαμηνές της Φλώρας Ιωαννίδη στο χώρο της ανεξάρτητης σκηνής ξεκίνησαν να γράφονται από τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν πρωταγωνίστησε με την υπέροχη φωνή της στους Make Believe (το live τους που είχα παρακολουθήσει στο An Club μαζί με τους Honeydive, μια άλλη καταπληκτική μπάντα της εποχής, μου έχει μείνει αξέχαστο) με τους οποίους κυκλοφόρησε δυο άλμπουμ και ένα mini-LP, άπαντα σημαντικοί σταθμοί στην ελληνική rock δισκογραφία χάρη στον προσωπικό ήχο του συγκροτήματος που συνδύαζε την pop ευαισθησία με τον rock δυναμισμό.

Read more ...

"YTILAER", το νέο άλμπουμ του Bill Callahan σκιαγραφεί το παιχνίδισμα μεταξύ φαντασίας και εξωτερικής πραγματικότητας...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

"Everybody goes home in October...." (Jack Kerouac)

Στις 14 του Οκτώβρη κυκλοφορεί από την δισκογραφική εταιρία Drag City, η νέα δουλειά του Bill Callahan υπό τον τίτλο Reality - ο τίτλος γραμμένος ανάποδα στη ζωγραφιά που κοσμεί το εξώφυλλο. Συνεχίζοντας στα 56 του χρόνια το προσωπικό του ταξίδι στη μουσική, ο Callahan, πιστός στο ύφος των δύο προηγούμενων άλμπουμ του (Shepherd in a Sheepskin Vest & Gold Record), διακηρύττει για άλλη μια φορά μέσα από δώδεκα νέα κομμάτια τις αρετές της οικογενειακής γαλήνης και του ήρεμου ζην. To Reality όμως δεν ανήκει στην κατηγορία των εξ ορισμού γαλήνιων και ήρεμων μουσικών δημιουργιών. 

Read more ...

Η βασανισμένη ζωή της Janis Joplin, της πιο τσαμπουκαλούς γυναίκας στην ιστορία του rock and roll...

Μεταφράζει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πολύ πριν από το φαινόμενο Amy Winehouse που με τη σαγηνευτική φωνή της καθήλωσε εκατομμύρια, υπήρξε η Janis Joplin με την οποία η Winehouse συγκρίθηκε συχνά. Αν και η Joplin κυκλοφόρησε μόνο τρία άλμπουμ στη διάρκεια της ζωής της (και μερικά μετά θάνατον) και γνώρισε μόνο μία επιτυχία στο Top 40, έγινε άλλο ένα από τα μεγάλα αστέρια της αμερικανικής σκηνής τη δεκαετία του 1960 και η μουσική της συνεχίζει να επηρεάζει μέχρι σήμερα τον κόσμο της τέχνης.

Read more ...

Γιοβάν Τσαούς: «Δε θα παίζω εγώ για να χορεύουν οι πουτάνες...»

 
Έφτασε στην Ελλάδα φέρνοντας μαζί του περίεργους τρίχορδους ταμπουράδες που το μέγεθός τους, ως προς το ελεύθερο μήκος της χορδής, έφτανε, ο μεν μεγάλος τα 64 εκατοστά, ενώ ο μικρότερος είχε αντίστοιχο μήκος χορδής 52 εκατοστά. Εξ αυτών των οργάνων, μάλλον, ο Πειραιώτης κατασκευαστής οργάνων Κυριάκος Πεσμαζόγλου ή Λαζαρίδης έκανε αντιγραφές, χρησιμοποιώντας τα ως μοντέλα. Τα όργανα αυτά δεν μπορούσαν να τα παίξουν άλλοι δεξιοτέχνες των εγχόρδων σε όλον τον Πειραιά αλλά και όσοι άλλοι είχαν δοκιμάσει, παρά μόνον ένας που δεν ήταν άλλος από τον Γιοβάν Τσαούς (ψευδώνυμο, προερχόμενο από το βαθμό του λοχία που είχε υπηρετώντας στον τούρκικο στρατό και το οποίο και του είχε κολλήσει: çavuş = λοχίας).

Read more ...

Ζανκτ Πάουλι: Ποδόσφαιρο και ιδεολογία...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Άλλα ποδοσφαιρικά σωματεία δεν δίνουν δεκάρα για τη γνώμη των φιλάθλων τους και αν τα προσεγγίσει μια μεγάλη εταιρεία όπως η Qatar Airways την καλοδέχονται επειδή πιστεύουν ότι θα είναι λάθος αν αρνηθούν. Αν όμως  η Qatar Airways προσεγγίσει τη Ζανκτ Πάουλι, εμείς θα της πούμε σάλτα και γαμήσου»...

Read more ...

Conny Plank: Ο θόρυβος και οι δυνατότητές του...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Ο Γερμανός Conny Plank είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της μεγάλης σημασίας που έχει ο παραγωγός σε ένα άλμπουμ και, γενικότερα σε ένα ηχογράφημα. Ο Plank υπήρξε θεμέλιος λίθος στη διαμόρφωση του ήχου του krautrock ή «kosmische Musik», όπως ονομάστηκε ένα είδος πειραματικής μουσικής στη ροκ σκηνή της Δυτικής Γερμανίας στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της επομένης.

Read more ...

Πεθαίνουν στο Τέλος: «Η τέχνη έχει τη δυνατότητα να διαμορφώνει γραμμές άμυνας ή εγρήγορσης, χωρίς αυτό να αντικατοπτρίζεται απαραίτητα στο περιεχόμενο ή τη μορφή της...»

Συνέντευξη στον Αντώνη Ζήβα

Ανέκαθεν μου άρεσαν τα διαφορετικά κι έξω από τις συνήθεις νόρμες ονόματα συγκροτημάτων. Αν αυτό συνδυάζεται και με καλή μουσική τότε πραγματικά υπάρχει κατά την υποκειμενική μου γνώμη κάτι ξεχωριστό. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Πεθαίνουν στο Τέλος. Δεν ντρέπομαι να δηλώσω φαν της μπάντας, πράγμα που ενισχύεται τόσο με τη προσωπική γνωριμία που έχω εδώ και πολλά χρόνια με κάποια από τα μέλη της, όσο κι ακόμη περισσότερο από το μουσικό τους παρελθόν. Ένα παρελθόν που έχει χαρίσει καταπληκτικά άλμπουμ και ακόμη περισσότερο φρενήρη , γεμάτα ιδρώτα και μπύρα λάιβ.

Read more ...

Πολαρόιντ...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας  

Οι πιο ωραίες αναμνήσεις είναι οι θολές. Δεν θα έπρεπε αλλά ισχύει. Μα οι αναμνήσεις μας είναι το καταφύγιο μέσα στο χωροχρόνο μας, η επιστροφή στην αθωότητα στα παιδικά χρόνια. Η μνήμη είναι η μόνη μας ιδιοκτησία. Η μόνη που επέτρεπε το Κράτος να έχουμε. ´Η μήπως το απαγόρευε και αυτό; Θολές οι όμορφες οι αναμνήσεις λοιπόν, έτσι τις πρέπει, θολές. Σαν τον καθρέφτη που οι υδρατμοί από το καυτό νερό τον θαμπώνουν και το είδωλο αχνοφαίνεται αφήνοντας την αντανάκλαση στην φαντασία. Η έλλειψη διαύγειας της εικόνας σε πλήρη αρμονία με την έλλειψη καθαρής σκέψης. Μια παλιά φωτογραφία. Χωρίς φίλτρα...

Read more ...

«Ζωντανές» παρακαταθήκες (πρώτο μέρος): Motörhead - «No Sleep ’Till Hammersmith» (Bronze, 1982)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Είμαστε οι Motörhead και παίζουμε rock and roll!»

Οι Motörhead είναι μια από τις λίγες μπάντες που κάθε φορά που τις ακούω, το χαμόγελο που χαράζεται στο πρόσωπό μου είναι πλατύτερο από το συνηθισμένο. Περιττό, λοιπόν, να αναφέρω (που το αναφέρω) ότι εκείνη, η πρώτη συναυλία τους που παρακολούθησα στο Σπόρτινγκ το 1988 χάρη στη γενναιοδωρία του Μιχάλη και του Βασίλη ήταν μια από τις top-3 rock and roll βραδιές της ζωής μου (οι άλλες δυο ήταν των Birthday Party, επίσης στο Σπόρτινγκ, και των Mano Negra στο Ρόδον). Επομένως, μου φαίνεται πολύ φυσικό να ξεκινήσω την περιήγηση στα αγαπημένα μου live άλμπουμ με το No Sleep ’Till Hammersmith, το πρώτο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Motörhead και τον μοναδικό δίσκο του βρετανικού συγκροτήματος που καρφώθηκε στο νούμερο 1 του καταλόγου επιτυχιών της πατρίδας του την πρώτη κιόλας εβδομάδα της κυκλοφορίας του.

Read more ...

Mike’s puzzle: Από τους Flowers of Romance και τους Nexus στους New Zero God και πάλι πίσω...

Μια αναδρομή στις μουσικές αναζητήσεις του Μιχάλη Πούγουνα από τη Φαίη Φραγκισκάτου με αφορμή την εμφάνιση των New Zero God στο An club στις 01/10/2022

Oι Flowers of Romance ήταν ίσως η πιο ξεχωριστή μπάντα αυτής της πόλης στο φάσμα του λεγόμενου post punk. Δημιουργήθηκαν το 1981, ξεκίνησαν να ηχογραφούν το 1986 και το 1990 κυκλοφόρησαν με τη σφραγίδα της Wipe Out Records το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Dorian Grey, με μια ηχητική χροιά που, δίχως να μπαίνει σε καλούπι, διατηρούσε τις goth επιρροές. Η υποδοχή του άλμπουμ από κοινό και κριτικούς ήταν θετική και οι Flowers έκανα μερικές εμφανίσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το 1992 ακολούθησε ένα Ε.Ρ. με τίτλο Love Means Death ενώ τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το άλμπουμ τους με τίτλο Pleasure and The Pain με κεντρικό άξονα το αέναο παιχνίδισμα μεταξύ έρωτα και θανάτου μέσα από τον συνδετικό κρίκο του ανθρώπινου πόνου που συνδέει όλα τα στάδια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Read more ...

Thee Holy Strangers – "Diary Of The Shadow" (LP/CD/digital, Inner Ear Records 2022)

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

φωτογραφία: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photography)

Στο σημερινό αστικό τοπίο των μητροπόλεων, ανάμεσα στη διαρκή κίνηση λαμαρινών και ανθρώπων, υπάρχουν οι άνθρωποι-σκιές. Άνθρωποι με βλέμμα λίγο χαμένο, άνθρωποι μοναχικοί που περπατούν με σκυμμένο το κεφάλι. Άνθρωποι που μοιάζουν απόμακροι, άνθρωποι αόρατοι που οι περισσότεροι δεν τους δίνουν σημασία όταν περνούν από δίπλα τους, θαρρείς και δεν υπάρχουν. Άνθρωποι που οι άλλοι θα τους κοιτάξουν με απαξιωτική ματιά και, ακόμη περισσότερο, αποστρέφοντας τα μάτια τους από αυτούς. Άνθρωποι που αν μπεις στον κόπο να τους χαρίσεις ένα βλέμμα, θα τους δεις να ατενίζουν το κενό, να βρίσκονται σε έναν κόσμο δικό τους, βυθισμένοι στις σκέψεις τους, μελαγχολικοί, αργοσέρνοντας το βήμα τους. Άνθρωποι που είτε από επιλογή, είτε από έναν εσωτερικό εγκλωβισμό θα είναι πάντα μόνοι, ακόμα κι όταν βρίσκονται σε μια παρέα...

Read more ...

Stevie Ray Vaughan (3 Οκτωβρίου 1954 – 27 Αυγούστου 1990): Μια σύντομη αλλά γόνιμη διαδρομή...

Θα έλεγε κανείς ότι ο Stevie Ray Vaughan έφτασε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να αναζωογονήσει το ηλεκτρικό blues σε μια εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές της επομένης, όταν οι μεγάλοι του blues είχαν σχεδόν ξεχαστεί και το hair metal, με τις λακ και στα σπάντεξ του, είχε αρχίσει να κατακλύζει τον μουσικό βιότοπο με κιθαρίστες που προσπαθούσαν (ως επί το πλείστον, μάταια) να ανακαλέσουν το πνεύμα του Jimi Hendrix. Ο Stevie Ray όμως ήταν διαφορετικός. Όσο κι αν λάτρευε τον Jimi, όσο κι αν αισθανόταν έντονα την επιρροή του στα δάχτυλά του, κοιτούσε ακόμα πιο πίσω αντλώντας ιδέες από τους Muddy Waters, Albert King, Freddie King, Chuck Berry, Lonnie Mack και Otis Rush, ενώ ενσωμάτωνε στο στυλ του ιδέες από τον Django Reinhardt, τον Kenny Burrell και τον Wes Montgomery. Και δεν ντρεπόταν να το ομολογεί...

Read more ...

«Το '78 με κάποιους φίλους»: Ο Βασίλης Σπυρόπουλος μιλάει στο Merlin's για την ηχογράφηση του «Φλου» και την εποχή του...

(Πάνω σε μια ιδέα της Φαίης Φραγκισκάτου)

Υπάρχουν δίσκοι που κάθε νότα τους είναι μια συμπύκνωση και μια παρακαταθήκη. Που στα αυλάκια τους εκφράζουν ότι έχει προηγηθεί και αφομοιωθεί και την ίδια στιγμή ενεργοποιούν τη φαντασία του μέλλοντος, θέτοντας τα όρια με τα οποία θα «παίξουν» οι μουσικοί που θα ακολουθήσουν στο συγκεκριμένο είδος. Αποτυπώνουν αβίαστα το κλίμα μιας εποχής καθώς οι δημιουργοί τους λειτουργούν σαν δίαυλοι της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, όπως ορίζεται τη στιγμή που το παλιό αναμετριέται με το νέο. Αναδύονται σχεδόν σιωπηλά, διαχειρίζονται με λεπτότητα και επίγνωση τον πόνο και τις ελπίδες της γενιάς που τους έπλασε και στη συνεχίζουν την πορεία τους μέσα στον χρόνο σχεδόν άφθαρτοι, ασφαλείς μέσα στην πανοπλία της αυθορμησίας που τους γέννησε.

Read more ...

Elliot Smith: Επιτυχία και συντριβή...

Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

Η τέχνη του και η μουσική του συνδύαζαν τον παράδεισο και την προσωπική του κόλαση, αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά ότι μάλλον δεν υπάρχει μεγάλος καλλιτέχνης χωρίς προσωπική κόλαση. Παιδί χωρισμένων γονιών, από μικρός βρήκε ανακούφιση ακούγοντας δίσκους των Beatles, του Dylan, της Nico, του Nick Drake, των Clash, των Television, και στις σελίδες των βιβλίων του Samuel Beckett και του Dostoyevsky. Τελικά τον κέρδισε η μουσική και ήρθε σε επαφή με την hardcore σκηνή του Portland δημιουργώντας τους Heatmiser το 1991. Κυκλοφόρησε μαζί τους τρεις δίσκους αλλά ο θάνατος του Kurt Cobain των Nirvana το 1994 τον συγκλόνισε σε βαθμό που δεν ήθελε πλέον να παίζει σε μπάντα και έτσι αποφάσισε να ακολουθήσει το μοναχικό δρόμο του τραγουδοποιού.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1