Killing Joke: Πανδαιμόνιο… (Μέρος Β')

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Προτού ξεκινήσω το δεύτερο μέρος της ιστορίας των Killing Joke (το πρώτο μέρος ΕΔΩ), να σημειώσω εδώ κάτι που ισχύει τόσο γι' αυτούς, όσο και για κάθε συγκρότημα: όπως όλοι γνωρίζουμε, η συνύπαρξη δύο ανθρώπων ακόμα και σε μια ερωτική σχέση είναι δύσκολη. Φαντάζεστε λοιπόν πόσο δύσκολη είναι μια σχέση, όταν συνυπάρχουν 4-5 άτομα, 4-5 εγωισμοί μέσα στο ίδιο δωμάτιο, σε ένα μουσικό σύνολο, με διαφορετικά όνειρα ο καθένας για τον εαυτό του; Συνήθως βλέπουμε ένα συγκρότημα σαν ένα σύνολο, αλλά εδώ δύο ζευγάρια που είναι φίλοι για χρόνια πάνε ένα Σαββατοκύριακο εκδρομή στην λιμνούλα και την Δευτέρα δεν μιλιούνται. Σκεφτείτε, λοιπόν, ένα μουσικό σύνολο όπου ο καθένας έχει τα δικά του προσωπικά προβλήματα, χρησιμοποιεί διαφορετικά ναρκωτικά για να φτιάχνεται, και ο καθένας εξελίσσεται αναπτύσσοντας διαφορετικά ενδιαφέροντα απ τους άλλους; Σκεφτείτε αυτό το σύνολο να είναι υποχρεωμένο, για οικονομικούς λόγους τις περισσότερες φορές, να τρώει στην μάπα συνεχώς κάποιον άλλο από το συγκρότημα μέσα σε ένα αυτοκίνητο, μέσα σε ένα στούντιο, ή πάνω στην σκηνή, για μέρες, εβδομάδες, μήνες.

Read more ...

Mark Lanegan: «Μη με ξυπνάτε, κοιμάμαι» - Σημειώσεις επιδημίας…

Γράφει ο ο Mark Lanegan

(μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας)

Στις 22 Φεβρουαρίου 2022, ο Mark Lanegal, η πάλαι ποτέ φωνή των Screaming Trees, συνεργός, μεταξύ άλλων, στους Queens of the Stone Age και τους Gutter Twins, και ένας σόλο καλλιτέχνης περιωπής, εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Ο Lanegan, ένας από τους πιο εκφραστικούς τραγουδιστές της γενιάς του, είχε νοσηλευτεί πάσχοντας από Covid-19 τον Μάρτιο του 2021 και είχε βρεθεί στα πρόθυρα του θανάτου, που τελικά αποφάσισε να μην του χαριστεί. Τα παρακάτω αποσπάσματα περιλαμβάνονται σε ένα μικρό βιβλίο που ο Mark δημοσίευσε τον Δεκέμβριο του 2021 με τίτλο Devil in a Coma, εκφράζοντας την επιθυμία του να μοιραστεί με τον κόσμο, όχι τη μουσική του αυτή τη φορά, αλλά την πολύμηνη και σκληρή μάχη του με τον κορονοϊό, λίγο πριν κλείσει οριστικά η αυλαία. Ο Lanegan ήταν γεννημένος  στο Έλενσμπεργκ της Ουάσινγκτον στις 25 Νοεμβρίου 1964 και πέθανε σπίτι του, στο Κίλερνι της Ιρλανδίας όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια.

Read more ...

IΑΝΟΣ: Ο διπρόσωπος καπιταλισμός...

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Ο Ιανός από τα βάθη της ιστορίας ήταν πάντα αμφίσημος. Θεός της αρχής και του τέλους,  των περασμάτων και της ειρήνης - γι' αυτό και τον απεικόνιζαν με διπλό πρόσωπο. Το ίδιο ισχύει με τον καπιταλισμό, αλλά και τις επικερδείς αλυσίδες πολιτισμού του.  Από την μια επικαλούνται ανώτερα ήθη, ενώ την ίδια στιγμή εφαρμόζουν απάνθρωπες και αντικοινωνικές πρακτικές. Μήπως οι πόλεμοι, η φτώχεια, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η πατριαρχία και ο φασισμός, δεν αποτελούν μια σειρά από τις απεχθείς πλην όμως ανεκτές καταστάσεις του αγοραίου δημοκρατικού συστήματος της σημερινής εποχής;

Read more ...

Killing Joke: Οι χοροί της φωτιάς... (Μέρος Α΄)

του Μιχάλη Πούγουνα

Με την ανακοίνωση της κυκλοφορίας του ΕΡ Lord Of Chaos από τους Killing Joke, αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να γράψω ένα εκτεταμένο κείμενο σχετικά με αυτό το συγκρότημα, το οποίο με συνοδεύει από τις αρχές των eighties μέχρι σήμερα και για το οποίο λίγο έλλειψε να ανοίξω συναυλία. Λόγω της έκτασης του κειμένου, θα το κάνω σε συνέχειες, επειδή, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, εκτός από την πληθώρα κυκλοφοριών και συμβάντων, δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο σύνολο αγοριών που απλώς αποφάσισαν να κάνουν μουσική. Η κυκλοφορία αυτή, είναι η πρώτη τους εδώ και επτά χρόνια και πέρα από το τραγούδι ‘Lord Of Chaos’ και άλλο ένα με τίτλο ‘Total’, θα συμπεριλαμβάνονται επίσης το ‘Big Buzz (Motorcade Mix)’, το ‘Delete In Dub (Youth’s Disco 45 Dystopian Dub)’ από το φοβερό τελευταίο τους άλμπουμ Pylon καθώς και άλλα δύο.

Read more ...

Cynical Ants - {a}void[ance] (D.I.Y. E.P)

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Στη νεοελληνική γλώσσα το επίθετο κυνικός παραπέμπει σε αυτόν που εκφράζεται με απόλυτη ευθύτητα και ειλικρίνεια, δίχως ευγένεια ή ευπρέπεια. Το επίθετο το έχουμε κληρονομήσει από τη γνωστή αρχαία ελληνική φιλοσοφική σχολή των Κυνικών που ίδρυσε ο φιλόσοφος και μαθητής του Σωκράτη, Αντισθένης, στην αρχαία Αθήνα. Για τον Αντισθένη και τους μαθητές του, η Φιλοσοφία είναι μια καθαρά κοσμική σοφία. Χαρακτηριστική είναι η ρήση του ότι: “Τότε οι πόλεις χάνονται, όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους κακούς από τους καλούς”, ενώ η Αρετή, αν και εξακολουθεί να παραμένει σκοπός του βίου, είναι κάτι το απολύτως πρακτικό που δεν χρειάζεται ούτε πολλά λόγια, ούτε επίπονη εκπαίδευση.

Read more ...

Άδειο δωμάτιο...

Γράφει η Ειρήνη Πολίτου

Φωτό: Δημήτρης Σιδερίδης

Χτες μπήκα στο δωμάτιο που κοιμόμασταν. Δεν είχα ξαναμπεί από τότε που έφυγες. Το είχα κλειδώσει όπως είχα κλειδώσει και την ίδια μου την ύπαρξη. Τα σεντόνια ήταν τσαλακωμένα θυμίζοντας την τελευταία νύχτα που περάσαμε μαζί. Δεν τα πείραξα. Δεν ήθελα να χαθούν τα νεκρά κύτταρα που είχαν μείνει εκεί μετά τον ύπνο σου. Κοίταξα την φωτογραφία μας στο κομοδίνο. Ήταν ασπρόμαυρη, όπως και η ζωή μας. Δεν υπήρχαν χρώματα στις μέρες μας, αλλά δεν με ένοιαζε γιατί η παρουσία σου με γέμιζε. Ήταν μια παρουσία άνοστη σαν ανάλατο φαγητό, όμως αυτό μου αρκούσε.

Read more ...

Όλα ξεκίνησαν από την αεροκαρδούλα...

Γράφει ο Βασίλης Καμπούρης

Αν ο κριτικός Dave Marsh χρησιμοποίησε τον όρο punk rock για να περιγράψει τη μουσική των Question Mark And the Mysterians το 1970 ορίζοντας ένα από τα protopunk συγκροτήματα 7 χρόνια πριν τη χρήση του όρου σε πλατιά βάση, τότε για τα μιλένιαλ-χιπστερς είμαι σίγουρος πως η αεροκαρδούλα είναι η εμπροσθοφυλακή αυτού που σήμερα θα ονόμαζα millennial attitude ή no-attitude.
Ποιο είναι όμως το no-attitude; Γιατί ορισμένοι από εμάς το λέμε εν συντομία «χιπστερ» ( ή φασέικο που είναι μια λέξη που κι εγώ προτιμώ τελευταία);

Read more ...

Μικρές ιστορίες για μεγάλες σκιές (μουσική από ένα επισκευασμένο πικάπ, μέρος 8o): Mike Oldfield - «Ommadawn» (Virgin, 1975)

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Είχα πάντα την εντύπωση πως το Ommadawn ήταν το πρώτο άλμπουμ του Mike Oldfield αλλά τελικά είναι το τρίτο. Όπως και να έχει, νομίζω πως το έχω περισσότερο συνδέσει με τα παιδικά χρόνια μου από ό,τι το έχω συνδέσει με το εξίσου πολύ καλό αλλά και πιο επιτυχημένο πρώτο του άλμπουμ, Tubular BellsΓι αυτό το επέλεξα λοιπόν να το ακούσω ανάβοντας ένα αρωματικό στικ από ένα κουτάκι που είναι καλυμμένο με κόκκινα τριαντάφυλλα...

Read more ...

Hunter S. Thompson: Συμβουλές προς ναυτιλομένους του βίου...

Μετάφραση: Φαίη Φραγκισκάτου

Τον Απρίλιο του 1958, ο 22χρονος Hunter S. Thomson απαντά σε μια επιστολή του φίλου του Hume Logan. Το θέμα της απάντησης του νεαρού δόκιμου της αεροπορίας [1] και μελλοντικού δημοσιογράφου και λογοτέχνη, έχει να κάνει με το πως μπορεί κάποιος να βρει τον στόχο και το νόημα στη ζωή του. Η επιστολή του Τόμσον βρίσκεται μεταξύ των κειμένων αλληλογραφίας που δημοσιεύτηκαν στo μπλογκ του Βρετανού συγγραφέα Shaun Usher www.lettersofnote.com

Read more ...

29 Ιανουαρίου 1961: Όταν ο Dylan συνάντησε τον Woody Guthrie

Στις 24 Ιανουαρίου 1961, ο 19χρονος τότε Bob Dylan συνοδευόμενος από δύο φίλους του, έφτασε οδηγόντας (για περίπου 1000 μίλια) από το Γουισκόνσιν στη Νέα Υόρκη έχοντας 2 στόχους. Ο ένας ήταν να παίξει σε κάποιο καφέ στο Greenwich Village και ο άλλος ήταν να συναντήσει για πρώτη φορά το είδωλό του, τον Woody Guthrie. Τους κατάφερε και τους δύο.

Read more ...

Στιγμιότυπο: Ο Otis Redding στο Φεστιβάλ του Monterey, Σάββατο, 17 Ιουνίου 1967...

Τα πέντε τραγούδια που πρόλαβε να εκτελέσει ο Otis Redding στη σκηνή του Monterey πριν ξεσπάσει η μπόρα και τον αναγκάσει να διακόψει την εμφάνισή του, ήταν μια γενική επισκόπηση της σύντομης καριέρας του. Το εμπρηστικό «Shake» με το οποίο άνοιξε το πρόγραμμά του ήταν μια επιτυχία που δεν είχε προλάβει να απολαύσει ο Sam Cooke, καθώς είχε κυκλοφορήσει μετά τη δολοφονία του πρόωρα χαμένου Αφροαμερικανού καλλιτέχνη της gospel στις 11 Δεκεμβρίου 1964. Ο Redding είχε προσπαθήσει να ακολουθήσει τα χνάρια του Cooke ηχογραφώντας δικά του τραγούδια και αποφασισμένος να κατακτήσει μόνος του τη μουσική βιομηχανία.

Read more ...

Δημήτρης Σιδερίδης (φωτογράφος-εικαστικός): «Ο Έλληνας χρειάζεται μια πηγή έμπνευσης για να αισθανθεί ξανά δυνατός, να ξεπεράσει τις παθογένειες του, να πάψει να φοβάται…»

Συνέντευξη: Ειρήνη Πολίτου

Φωτογραφίες: Δημήτρης Σιδερίδης

Ο Δημήτρης Σιδερίδης είναι φωτογράφος και εικαστικός καλλιτέχνης και το βραβευμένο έργο του έχει προβληθεί σε μερικές από τις μεγαλύτερες ψηφιακές εκδόσεις του κόσμου, μεταξύ άλλων. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, έχει ως βάση την Αθήνα και τη Ντόχα και ασχολείται με ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών και ανθρωπολογικών θεμάτων. Με τον Δημήτρη γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια και ήταν ιδιαίτερη χαρά για μένα να ξαναβρεθούμε, έστω και διαδικτυακά, και να μιλήσουμε για την πορεία του στον χώρο της φωτογραφίας, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά και τι οραματίζεται για το μέλλον.

Read more ...

Έλληνα Λεβέντη, στον τάφο σου θα χτίσουμε το πιο μεγάλο γλέντι!

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Εικονογράφηση: Γιώργος Μικάλεφ

Την τελευταία δεκαετία γίναμε μάρτυρες μιας σειράς γεγονότων, τα οποία μέσα από την ασημαντότητα τους ανέβασαν ψηλότερα τον πήχη του υπερφίαλου εθνικοπατριωτικού μεγαλείου, ενώ την ίδια στιγμή η κοινωνία βίωσε αλλεπάλληλες ήττες σε υγειονομικό, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Ως άλλοθι, χρειάστηκε μια Ελλάδα νικητής προκειμένου να συντηρηθεί ο μύθος και η νοοτροπία του Ελληναρά, αυτού του υπερβατικού όντος με το εθνικό μεγαλείο της χλαμύδας και του φιλότιμου της φουστανέλας. Να πούμε ξανά ότι μια κοινωνία, στην εποχή της ασημαντότητάς της, επιλέγει τον πιο εύκολο δρόμο, αυτόν την κενότητας, θα ήταν απλά άλλη μια γραφική κοινοτυπία, την οποία γνωρίζουμε όλοι.

Read more ...

Η μικρή-μεγάλη ιστορία του αναρχικού αγωνιστή Σάμουελ Κάπλαν...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Στην Ιστορία του ανθρώπινου είδους, από τότε που δημιουργήθηκε η γραφή, έχουν καταγραφεί χιλιάδες ονόματα ανθρώπων που έπραξαν για το καλό της ανθρωπότητας και ακόμα περισσότερων που έπραξαν για το κακό. Για τους τελευταίους, η ιστορία συνήθως είναι εγκωμιαστική και, φυσικά, παραχαραγμένη και γραμμένη έτσι ώστε να τους παρουσιάζει ως τους καλύτερους όλων, όπως για παράδειγμα διάφορους αυτοκράτορες που αποδεδειγμένα ήταν σφαγείς ολόκληρων λαών. Όταν όμως διαβάζουμε την ιστορία τους (γραμμένη πολλές φορές από το δικό τους περιβάλλον-αυτό των νικητών), δεν θα βρούμε ούτε μισή κηλίδα αίμα σε ό,τι τους αφορά. Το μεγαλύτερο όμως κουσούρι της Ιστορίας, είναι η αμνησία της όσον αφορά τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν δίπλα σε αυτούς που πέρασαν στην αθανασία και το όνομά τους και οι πράξεις τους είναι ανεξίτηλα καταγεγραμμένα. Και αυτό ανέκαθεν το θεωρούσα ως τη μεγαλύτερη αδικία της. Για παράδειγμα: όλοι γνωρίζουν τον Λεωνίδα, τον βασιλιά των Σπαρτιατών που στάθηκε στις Θερμοπύλες απέναντι στην ισχυρότερη αυτοκρατορία της εποχής του, την Περσική. Κανένας όμως δεν γνωρίζει τα ονόματα των υπόλοιπων τριακοσίων Σπαρτιατών, πόσο μάλλον των επτακοσίων Θεσπιέων που πολέμησαν πλάι τους.

Read more ...

The Dead Dranks: «Nightwalking», το δεύτερο άλμπουμ τους σε περιορισμένο αριθμό 200 βινυλίων και σε ψηφιακή μορφή...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Η εποχή που ζούμε δεν είναι και πολύ αισιόδοξη. Με αφορμή τη πανδημία του covid-19, η μουσική στην Ελλάδα βρίσκεται κατά κάποιο τρόπο σε διωγμό: συναυλίες δεν γίνονται, τα μπαρ στέκουν βουνά όταν τα μέτρα εντείνονται, oι μουσικοί και οι DJ βρίσκονται σε έναν ιδιότυπο οικονομικό (αλλά και πνευματικό) αποκλεισμό και, φυσικά, τα συγκροτήματα δεν μπορούν να παίξουν live ή να κάνουν πρόβα, σχεδόν όπως τη πρώτη περίοδο της καραντίνας. Έχω υπόψη μου αρκετές μπάντες που στο πρώτο lockdown έκαναν κρυφά πρόβες, θαρρείς και η μουσική είναι το μεγάλο κακό που τρυπά τα αυτιά των υπηκόων και τους παρασύρει μακριά από τη γραμμή παραγωγής χρήματος που λειτουργεί προς όφελος των κυρίαρχων. Ασφαλώς, η μουσική μπορεί να παίζει και αυτόν τον ρόλο, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1