Ramones: 21 Άγνωστα (η και γνωστά) tips και Short Stories για μια Μπάντα που Άλλαξε για Πάντα την Πορεία της Rock Mουσικής...

Ως γνωστόν, ο κόσμος της pop μουσικής πολλές φορές είναι πολύ άδικος και συχνά οι πρωτοπόροι αγνοούνται. Το φαινόμενο του punk rock σίγουρα δεν αποτελεί εξαίρεση. Μέσα σε δυο μόλις χρόνια, τέσσερις μικροπαραβάτες από τη Νέα Υόρκη που σνίφαραν κόλα και είχαν παρατήσει το σχολείο για να ασχοληθούν με τη μουσική χρησιμοποιώντας το όνομα Ramones, άλλαξαν σχεδόν μόνοι τους την πορεία της rock πυρπολώντας τη νωθρή δεκαετία του ’70 με το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ, μια punk δήλωση που συγκλόνισε τον κόσμο. Ωστόσο, σε μια από τις πλέον μνησίκακες στιγμές στην ιστορία της μουσικής, οι Ramones αναγκάστηκαν για μεγάλο διάστημα να παραμείνουν απλοί θεατές, την ώρα που άλλες μπάντες γίνονταν σύμβολα του κινήματος για την προώθηση του οποίου εκείνοι είχαν κάνει τα αδύνατα δυνατά. Αυτή η κατάσταση κράτησε για περισσότερο από μια εικοσαετία.
Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 1974 στη Νέα Υόρκη και, συγκεκριμένα, στο Forest Hill του Queens. Σήμερα οι Ramones αναγνωρίζονται πλέον ως προφήτες ενός κινήματος που ουσιαστικά είχε ξεκινήσει αρκετά χρόνια πριν από αυτούς στην Αμερική με ονόματα όπως οι Stooges, οι MC5 και οι New York Dolls, για να περάσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και να εκραγεί σαν κομήτης πάνω από τη Μεγάλη Βρετανία, μεταφέροντας τον πάταγο από την έκρηξη σε ολόκληρο τον κόσμο.

Υπάρχουν πολλές γνωστές και πολλές άγνωστες πτυχές στην ιστορία τους.Ας σταχυολογήσουμε μερικές από αυτές….

Read more ...

The Lords Of Altamont: Garage Μπαράζ από το L.A.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

The Lords Of Altamont: B-movies, blackxploitation, τόνοι από αλκοόλ και garage-biker punk φορτισμένο ως εκεί που δεν παίρνει, ένα εκκωφαντικό αμάλγαμα για μια μπάντα που, μαζί με τις Darts US από την Αριζόνα, αποτελεί τη σύγχρονη απάντηση στους Fuzztones, τους Cramps και τους υπόλοιπους γίγαντες του trash, οι οποίοι πριν από σχεδόν σαράντα χρόνια αποφάσισαν ότι τα sixties δεν είχαν τελειώσει και φρόντισαν να κρατήσουν το λάβαρο ψηλά με τον πιο ζωντανό τρόπο. Όσοι από εσάς, θυμούνται τους Νεοϋορκέζους Outta Place από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 και την λυσσασμένη παρέμβασή τους στη νεοαναδυόμενη (τότε) garage punk αμερικάνικη σκηνή, προσθέστε κάμποση ακόμα εκρηκτική ενέργεια και το αποτέλεσμα θα σας καταπλήξει. Οι Lords of Altamont ροκάρουν από τα τέλη του 1999 ξεσηκώνοντας τα ακροατήρια και δίνοντας νέα πνοή σε ένα είδος που ενίοτε κινδυνεύει να καταντήσει βαρετό.

Read more ...

Το Punk Στην Αυστραλία: Radio Birdman, The Saints, Boys Next Door και άλλα γνωστά και άγνωστα κακοποιά στοιχεία...

γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Tο πρώτο που πρόσεχες, ήταν το ριφ της κιθάρας. Ήταν πελώριο και ερχόταν απροειδοποίητα, μια αιφνιδιαστική επίθεση όπως ο ήχος της κασέτας στο fast forward. O δε τραγουδιστής γρύλιζε πρόστυχα και απειλητικά. Ήταν ο πιο απεγνωσμένος δίσκος που κυκλοφόρησε το 1976: «Cuz I' m straaaannn-ded on mah own», κάγχαζε η φωνή. «Straaaaannn-ded far from home!» Kι έπειτα μούγκριζε: «Awright!» Κι αυτή ήταν η τρομακτική του πλευρά, επειδή το ουρλιαχτό φαινόταν να το διασκεδάζει. Ο τραγουδιστής έμοιαζε πανευτυχής επειδή είχε μπλεξίματα.

Read more ...

BLACKOUT – PRIVATE INVESTIGATIONS (από τον Μιχάλη Πούγουνα)

Έξω έκανε κρύο κάνοντας τα τζάμια να θαμπώνουν από την διαφορά θερμοκρασίας μέσα στο δωμάτιο.
Ίσως είναι αυτή η έξαψη που έχουν οι συλλέκτες βινυλίου όταν έρχονται για κάποια έρευνα σε ανθρώπους σαν εμένα…
Τα τακούνια της χτυπούσαν ρυθμικά το ξύλινο πάτωμα του γραφείου καθώς περπατούσε πάνω – κάτω σκορπώντας το άρωμά της μέσα σε ένα σύννεφο καπνού από το τσιγάρο που ρουφούσε με μανία.
Είχε έρθει με σκοπό να με προσλάβει για να συγκεντρώσω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα σχετικά με μια μπάντα από την Ουαλία…
Κάποιος της είχε πει ότι είχαν βγάλει κάμποσα βινύλια που μπορούσε να τα αγοράσει μόνο από το ίδιο το συγκρότημα.
Μου είχε πει, «Εσύ είσαι ο ντεντέκτιβ κι εγώ έχω τα λεφτά. Πληρώνω λοιπόν καλά για να μου βρεις ότι σχετικό υπάρχει από αυτούς”.
Η δουλειά δεν φαινόταν δύσκολη αλλά ήταν κι ένας καλός τρόπος για να ξεπληρώσω τα τρία νοίκια που χρωστούσα και θα έμεναν και μερικά ψιλά για να ξεσκάσω...

Read more ...

Ο ήχος του Denver (από τον Θανάση Ζελιαναίο)

Ο ήχος του Ντένβερ ακολούθησε πιστά τις τύχες της λεγόμενης gothic americana και αποτελεί "υποσύνολό" της. Συγκρότησε τα βασικά του χαρακτηριστικά στο πρώτο μισό των 90s, ενηλικιώθηκε στο δεύτερο μισό και στα 00s και με όπλο τις βαθιές ρίζες του στην αμερικανική παράδοση αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πλήθος Ευρωπαίων καλλιτεχνών, όπου συνεχίζει να εδραιώνεται και να ακούγεται. Όταν οι βασικοί συντελεστές αυτής της σκηνής γεννούσαν εκείνη την εποχή αυτό το τόσο εμπνευσμένο και άκρως αμερικάνικο μουσικό ιδίωμα, δεν θα πίστευαν ότι δυο δεκαετίες αργότερα τα πνευματικά τους παιδιά θα εξαπλώνονταν από την καταθλιπτική και σκοτεινή Σκανδιναβία ως την ηλιόλουστη Ελλάδα, με συχνά αξιοπρόσεκτα αποτελέσματα. Και ειδικά εμείς οι Έλληνες που τόσο την αγαπάμε, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά σε αυτή την παρέα από την πρωτεύουσα του Colorado και στα δημιουργήματά της.

Read more ...

Στο Δρόμο με τον Slim Gaillard ( του Γιάννη Ζελιαναίου)

KEIMENΟ: Γιάννης Ζελιαναίος

EIKONOΓΡΑΦΗΣΗ: Abies Sylos

Μπορεί τα περισσότερα βιογραφικά κιτάπια να γράφουν ότι γεννήθηκε στις τέσσερις του Γενάρη το 1916 στο Detroit αλλά ο ίδιος πιστεύει βαθιά, βαθύτατα πως ήταν η πρωτοχρονιά εκείνου του άσωτου έτους όπου η αφροκουβανέζα μητέρα του κι ο γερμανός - ή μήπως τελικά έλληνας πατέρας του - έβλεπαν να έρχεται σε τούτο τον κόσμο μια από τις μεγαλύτερες μορφές της bop and beat γενιάς του ’40 και του ’50. Όπως και να ‘χει ήτανε σίγουρα Γενάρης, ήτανε σίγουρα το 1916 κι εκείνος που ένιωσε το φως για πρώτη φορά στον άνεμο ήτανε σίγουρα ο Bulee Slim Gaillard.

Read more ...

Roll over Beethoven and tell Tchaikovsky the news...

Κείμενο-Εικονογράφηση: Abies Sylos

Mέσα στο σκαμπανέβασμα των καραβιών και το λίκνισμα της κούνιας μέσα στην έκσταση της κυριακάτικης ψαλμωδίας και στο ρυθμό του ευαγγελίου. Εκεί στριφογυρνά. Και γύρω από τον αντίπαλο φορώντας γάντια και γύρω και γύρω, και γύρω από ένα ακόρντο αιωρείται και περιστρέφεται γύρω από δυο ακόρντα. Και πάνω σε μια τροχιά χαραγμένη από ένα αρχαίο βάδισμα.

Και την ώρα που κουνιούνται όλα και περιστρέφονται και το ένα διαλύεται στο άλλο και το εγώ στο εσύ και τα μέσα μπερδεύονται με τα έξω. Έτσι δαμάζοντας τον ίλιγγο με μαγικούς βηματισμούς και κυματοειδείς κινήσεις, έτσι ξεκινά!


Και όπως ο σαμάνος προστάζει τον ήλιο να βγει και τα σύννεφα να βρέξουν. Και όπως ο μύστης λέει τα μυστικά ξόρκια μιλώντας με τους νεκρούς. Και όπως ο αρχιερέας στέκεται στο κέντρο της τελετής έτσι και αυτός μάγος των μάγων στην τελετή του ροκ εν ρολ με την με την εξουσία ενός εφήβου διατάζει τον Μπετόβεν μέσα στον τάφο του να κουνηθεί: στριφογύρνα Μπετόβεν! Roll over...

Read more ...

Oι Rage Against The Machine, το "Killing In The Name" και μια χριστουγεννιάτικη ιστορία...

"Ήταν κάτι που δεν το περιμέναμε. Μια φοβερή ιστορία που θύμιζε Δαβίδ εναντίον Γολιάθ. Εμείς συμμετείχαμε στην εκστρατεία μόλις την τελευταία εβδομάδα. Κουμάντο έκανα οι φαν και ήταν μια από τις σπουδαιότερες φάσεις της ζωής μου" (Tom Morello).

Το “Killing In The Name” εμφανίστηκε σε μια σημαντική στιγμή της αμερικανικής ιστορίας. Ο αναίτιος ξυλοδαρμός του μαύρου αυτοκινητιστή Rodney King από τέσσερις αστυνομικούς του τμήματος του Λος Άντζελες on camera στις 3 Μαρτίου 1991, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών και εξαιρετικά βίαιων αντιδράσεων (ιδίως στην γενέτειρα του Χόλιγουντ) σε ολόκληρη την Αμερική αλλά και παγκόσμια κατακραυγή, καθώς τα αμερικανικά και διεθνή ΜΜΕ μετέδιδαν ξανά και ξανά τις συγκλονιστικές εικόνες. Οι Rage Against The Machine είχαν σχηματιστεί στις αρχές τις ίδιας χρονιάς στο Orange County της Καλιφόρνια από τον τραγουδιστή Zack de la Rocha (γιο ενός Μεξικανοαμερικανού ακτιβιστή και εγγονό ενός Μεξικανού επαναστάτη) και τον κιθαρίστα Tom Morello (γόνο ενός Αφρικανού επαναστάτη). Οι δυο τους, με συνοδοιπόρους τον ντράμερ Brad Wilkis και τον μπασίστα Tim Commerford, έμελλε να γράψουν μια από τις λαμπρότερες σελίδες στην ιστορία του σύγχρονου αμερικανικού rock. Οι RATM θεώρησαν ότι ο ξυλοδαρμός του King ήταν ένα εξέχον γεγονός για την πόλη και ότι σημαντικός ρόλος ενός καλλιτέχνη είναι να προβάλλει έμπρακτα τη διαμαρτυρία του στα κακώς κείμενα. Ιδιαίτερα, ο de la Rocha, ένας άνθρωπος ιδιαίτερα επηρεασμένος από την προσωπικότητα του Malcolm X, είχε να πει πολλά.

Read more ...

Χαιρετίσματα από ένα παλιοτόμαρο (του Γιάννη Ζελιαναίου)...

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Εικονογράφηση: Έλενα Παλαιολόγου

Η ώρα είναι μετά τα μεσάνυχτα γιατί έτσι πρέπει να είναι. Ένα πράσινο μπουκάλι στέκει δίπλα στο τραπεζάκι γιατί κάπου πρέπει να στέκει κι αυτό. Το φεγγάρι σχεδόν ροχαλίζει από μακριά κι από έναν άλλο πλανήτη καθώς αυτό είναι, ήταν και θα είναι έτσι για πολλά εκατομμύρια χρόνια. Ανοίγω το ράδιο κι ένας σταθμός κάπου από την άλλη πλευρά αναγγέλλει σαν ηχώ από b movie ταινία πως η ανθρωπότητα θα ξεκινήσει διαφορετικά αυτή τη φορά. Ο διαστημάνθρωπος που βρίσκεται πίσω απ’ το μικρόφωνο και πνιγμένος γύρω του από ένα μάτσο δυσεύρετα σαρανταπεντάρια ονομάζεται Lux Interior. Η εκπομπή… The Purple Knif Show όπου το knif φοριέται στο ανάποδό του και γίνεται fink κι όπου fink σημαίνει παλιοτόμαρο. Πίνω μια γουλιά και σκέφτομαι ότι ένα βρωμόπλασμα από το outer space φωτολιμάζει τη νύχτα μου. Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης ιδρώνει τη λεπίδα μέσα απ’ τις κιθάρες των One Way Streets.

Read more ...

ΤΑΚΗΣ ΜΑΚΡΗΣ: Ζωντανή Ιστορία του Ελληνικού Rock...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΑΝΤΙΘΕΣΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ ΓΙΩΡΓΟΣ 

Πιτσιρικάς, την εποχή που είχα αρχίσει να κυκλοφορώ μόνος μου στους Αμπελόκηπους, ίσως η πιο εντυπωσιακή (από τις πολλές που κυκλοφορούσαν τότε στην περιοχή) φιγούρα που συναντούσα στο δρόμο ήταν εκείνη του Τάκη Μακρή. Δεν τον γνώριζα τότε προσωπικά, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι με τρόμαζε σε σημείο να σκέφτομαι να αλλάξω πεζοδρόμιο. Βαρύς κι ασήκωτος, τεράστιος, μαλλιά και μούσια, φάτσα αγριωπή, ένας τύπος που δεν έμοιαζε να σηκώνει πολλά-πολλά. Στα τέλη της δεκαετίας του '70 βρέθηκα σε μια από εκείνες τις ιστορικές συναυλίες που οργανώνονταν τα κυριακάτικα πρωινά σε διάφορους κινηματογράφους της Αθήνας και των περιχώρων, όπου δεν χάναμε ευκαιρία να τρεξουμε για να ρουφήξουμε λίγη από τη μαγεία που πρόσφεραν απλόχερα διάφορες rock μπάντες με τα ελάχιστα και, συχνά άθλια,ηχητικά μέσα που υπήρχαν διαθέσιμα εκείνη την εποχή. Η συγκεκριμένη ήταν κάπου κάτω από την Πατησίων, ίσως Αχαρνών - η μνήμη μου με απατά. Δεν θυμάμαι ποια συγκροτήματα έπαιζαν τη συγκεκριμένη μέρα. Αυτό όμως που θα μου μείνει αξέχαστο ήταν ένα τρίο που έπαιξε διασκευές γνωστών hard rock συγκροτημάτων σε στυλ Cream και Taste.

Read more ...

Prophets of Rage: O Tom Morello έχει (όπως πάντα) άποψη...

Το ντεμπούτο ομώνυμο άλμπουμ των Prophets of Rage μόλις κυκλοφόρησε και είναι ένα καταιγιστικός συνδυασμός από μεταλλικό hip hop που σπάει κόκαλα. Οι Prophets of Rage περιοδεύουν στις ΗΠΑ και ξεσηκώνουν κυριολεκτικά τα πλήθη που συνωστίζονται για να παρακολουθήσουν ένα χείμαρρο πολιτικής αφύπνισης εναντίον της κυβέρνησης Trump και υπέρ των απανταχού καταπιεσμένων. Ο Tom Morello δεν μασά ποτέ τα λόγια του, ονειρεύεται ένα κόσμο διαφορετικό και δεν χάνει ευκαιρία να καταγγέλλει τα κακώς κείμενα και την υποκρισία του πολιτικού κατεστημένου. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό Revolver προέβη σε μια δήλωση και μέσα σε δυο προτάσεις συνοψίζει μια από τις βασικές αρχές της μπάντας, αυτή τη φορά όσον αφορά στη μουσική που μπορεί να αποτελέσει ένα ολοζώντανο κομμάτι από το soundtrack μιας νέας εποχής για τον κόσμο: "Οι κακοί πρόεδροι εμπνέουν σπουδαία μουσική! Ωστόσο δε θα το περιόριζα στους Prophets of Rage. Η ελπίδα μου είναι ότι το καθεστώς Trump/Pence δημιουργεί ένα κίνημα που όχι μόνο θα συμβάλλει στην ανατροπή του, αλλά και ένα κίνημα που βοηθά τη δημιουργία μας πιο δίκαιης και αξιοπρεπούς χώρας".

Read more ...

Songs the Lord Taught Us: Η αφοσίωση των Cramps στο πρωτόγονο ροκ...

ΚΕΙΜΕΝΟ: Jamie Ludwig

METAΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ: ΠΑΝΟΣ ΤΟΜΑΡΑΣ

Μπορεί κάποιες κιθαρίστριες όπως η Beverly “Guitar” Watkins και η Sister Rosetta Tharpe να άνοιξαν το δρόμο με τη δουλειά τους, αλλά παρ’ όλα αυτά το ροκ εν ρολ της δεκαετίας του ’50 και των αρχών της δεκαετίας του ’60 είναι κυρίως συνυφασμένο με τους άντρες. Ο άγριος ήχος που κάποτε τρόμαζε εκατομμύρια γονείς και έκανε κάποιους ιερείς να τον ονομάσουν «μουσική του διαβόλου» χάθηκε από το προσκήνιο κατά τη διάρκεια της Βρετανικής εισβολής και της ψυχεδελικής περιόδου των παιδιών των λουλουδιών που ακολούθησε, αλλά αναστήθηκε σαν το τέρας του Φρανκενστάιν τη δεκαετία του 1970. Οι τρελοί επιστήμονες που ευθύνονται γι’ αυτό ήταν οι Cramps, το συγκρότημα που σχημάτισε μια κιθαρίστρια ονόματι Poison Ivy Rorschach μαζί με τον άντρα της, τον τραγουδιστή Lux Interior. 

Read more ...

Νίκος Νικολαΐδης: "Αυτός ο πούστης ο ήλιος δεν τελειώνει ποτέ..." (του ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΥ)

Εκείνο που θα θυμάμαι πάντα απ’ τα χρόνια του Λυκείου ήταν οι κοπάνες της Τετάρτης σαν ήμασταν απογευματινοί. Πρώτα έπεφταν οι μπύρες στο τάκα τάκα μαμ, εκεί στην Καλλιθέα πίσω απ’ την εκκλησία του Αγίου Νικολάου και μετά καρφί στον ηλεκτρικό για τον Περισσό. Έπαιζε η ομάδα βλέπεις κύπελλο και σένα δεν σ’ ένοιαζαν τα γαλλικά της αίθουσας αλλά εκείνα της σκεπαστής. Κοκκινόμαυρο καρό πουκάμισο, περφέκτο πέτσινο με την αγκράφα να κοπανιέται πέρα δώθε, γούρια και τα δυο, Τετάρτες-Κυριακές. Η πρώτη επαφή με τον Νίκο Νικολαΐδη θες πίστεψέ το, θες μην το πιστεύει,ς ήταν το ιστορικό πανό της original που έγραφε: «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα». Κοίταζα ολόγυρα το γήπεδο κι έψαχνα για κείνα τα κουρέλια μέχρι που ήρθε ένας τύπος κοντά στα 50 μια από κείνες τις Τετάρτες όταν η βροχή σε τσάκιζε και η ομάδα δεν έλεγε να το γράψει το ρημάδι με τίποτα. Σιδερένια μαλλιά, άσπρο μούσι με ίχνη πασατέμπο πάνω του, πρησμένα μάτια, βιβλιαράκι ιπποδρόμου στό ‘να χέρι, τρανζιστοράκι στ’ άλλο, κολλημένο πάντα στ’ αυτί. Προφέσορας της κερκίδας, προπονητής, πρόεδρος, μάνατζερ, παίκτης, αλογομούρης, βασιλιάς των γνώσεων.

Read more ...

The Days of Wine and Roses των Dream Syndicate: Η γέννηση ενός κλασσικού άλμπουμ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ

Aυτό το φθινόπωρο νομίζω ότι ανήκει δικαιωματικά στους Dream Syndicate καθώς σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το καινούργιο τους άλμπουμ, το πρώτο με καινούργιο υλικό μετά από κοντά 30 χρόνια όταν και μας αποχαιρέτησαν με το εκπληκτικό κύκνειο άσμα τους Ghost Stories, ενώ στις 4 Νοεμβρίου η μπάντα θα εμφανιστεί στην Αθήνα. Υπάρχει όμως ένας ακόμα λόγος. Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω ακριβώς 35 χρόνια, θα βρεθούμε σε μια ακόμα σημαδιακή στιγμή για το γκρουπ. Ο Σεπτέμβριος του 1982 τους βρίσκει στο στούντιο να ηχογραφούν το πρώτο τους άλμπουμ. Το The Days of Wine and Roses σηματοδοτεί την έναρξη μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές της εποχής και ταυτόχρονα είναι ένα από τα κλασσικότερα albums του αμερικανικού underground των 80s. Η ιστορία του στις επόμενες γραμμές...

Read more ...

Tom Waits: Μια πολύπλευρη προσωπικότητα... Η καριέρα του στην υποκριτική

«Δεν είμαι κανένας κομπάρσος, μωρό μου, εγώ είμαι πρωταγωνιστής».

Προσαρμογη: ΕΙΡΗΝΗ ΠΟΛΙΤΟΥ

(original source: oscilloscope)

Ο Tom Waits φωτίζει τη σκηνή. Από τη στιγμή που ο τραγουδιστής εμφανίζεται σε μια ταινία, φέρνει μαζί του και την ατμοσφαιρική του αύρα – μπορεί να μην ξέρουμε ποιον ρόλο θα υποδυθεί, αλλά ξέρουμε τον ίδιο. Ό,τι θέμα κι αν έχει η ταινία, ο Waits θα προσθέσει το δικό του ξεχωριστό, εκκεντρικό και περίεργο στίγμα σε αυτή. Ο Waits έχει υποδυθεί διάφορους χαρακτήρες σε όλη τη μουσική του καριέρα. Οι μεθυσμένοι τροβαδούροι και οι βραχνοί μοναχικοί τύποι που γέμιζαν τα τραγούδια του ήταν δικές του δημιουργίες.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1