Blog - Results from #1050

Arcadian Child: Τα παιδιά από την Αρκαδία παίζουν μουσική στην Κύπρο...

Details: Published: Thursday, 18 October 2018 18:20; Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Επ’ αφορμής του δεύτερού τους άλμπουμ, Superfonica, μια παρουσίαση της μπάντας από την Λεμεσό και μια συνέντευξη με τον frontman, Παναγιώτη Ι. Γεωργίου

Τους Arcadian Child τους γνώρισα μουσικά πριν από κάνα χρόνο όταν και μια φίλη μού είχε στείλει να ακούσω το βίντεοκλιπ του "She’s on my mind" που άνοιγε το ντεμπούτο τους άλμπουμ Afterglow, (πως έλεγε μια παλιά γελοιογραφία;: κάποτε έγραφαν τραγούδια για να τα ακούμε, τώρα για να τα βλέπουμε). Η αλήθεια είναι ότι τσίμπησα κατευθείαν με το κομμάτι και πετάχτηκα προς bandcamp μεριά για να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ. Ένα άλμπουμ όπου με την πρώτη ακρόαση δεν μπορούσες να του βάλεις ταμπέλα (σιχαίνομαι τις ταμπέλες) μιας και ούτε αμιγώς νεοψυχεδέλικό ήταν, ούτε καθαρό indie, σε καμία περίπτωση stoner, ούτε ψυχεδελοπόπ και γενικά όλα τα παραρτήματα της ψυχεδέλειας, αλλά όπως σωστά χαρακτηρίζει τον ήχο της μπάντας ο Παναγιώτης στην κουβέντα που είχαμε (αν θέλετε με το ζόρι μια ταμπέλα) οι Arcadian Child παίζουν non-generic psych rock. Τα οκτώ κομμάτια που έφτιαχναν το Afterglow σχημάτιζαν ένα μεστό άλμπουμ με στιβαρές συνθέσεις, ιδανική παραγωγή από τον Αντρέα Τραχωνίτη - που τρέχει την εγχώρια δισκογραφική, λουβάνα δίσκοι – και την ίδια την μπάντα. Αν εξαιρέσεις το "She’s on my mind" που είναι και ο κράχτης του δίσκου, το Afterglow είχε άλλα επτά τραγούδια όπου σε κάθε ακρόαση ξεχώριζες κι ένα επόμενο. Ο γράφων την συγκεκριμένη περίοδο έχει κολλήσει με το καταληκτικό "Used". ενώ μετά από πολλές κι ανώριμες σκέψεις αποφάσισε πως το αγαπημένο του τραγούδι είναι το "Run". Εν κατακλείδι το Afterglow είναι το ιδανικό ντεμπούτο για μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα που θέλει να συστηθεί στον κόσμο και την περιμένεις στη γωνία για το δεύτερο δύσκολο άλμπουμ.

"Rumble": Η κιθάρα αλλιώς...

Details: Published: Wednesday, 17 October 2018 16:55; Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

“Οι μόνοι άνθρωποι που θαύμαζα ποτέ μου ήταν ο Link Wray και ο Iggy Pop… Για μένα, τύποι σαν τον Link Wray είναι πολύ ξεχωριστοί." (Mark. E.Smith – Renegade: The Lives and Tales of Mark E. Smith, Viking, 2008)

“Με έβαλαν στο στούντιο με τον Mitch Miller, έπαιξα το ‘Clair de Lune’. Ήθελαν να παίξω τον ‘Ζορμπά’. Φαντάζεσαι τον Link Wray να παίζει τον ‘Ζορμπά;”
( Link Wray, 1998)

Το μακρινό 1958 κάπου στην Αμερική – στην Αμερική, μια χώρα μαγική, κυκλοφορεί ένα instrumental rock and roll κομμάτι με τίτλο “Rumble”. Θεωρείται το πρώτο κομμάτι στην ιστορία του rock που μύησε τους ακροατές στον ήχo του fuzz. Παρά το γεγονός ότι ήταν ένα κιθαριστικό τραγούδι χωρίς στίχους, η μετάδοσή του απαγορεύτηκε από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο συνθέτης του λεγόταν Link Wray. Ένας άνθρωπος που, όπως έγραψε το περιοδικό Rolling Stone, στο άρθρο για την αναγγελία του θανάτου του το 2005, “Mπορεί να έζησε αθόρυβα, αλλά αυτό που έμεινε από τη ζωή του ήταν η ενθουσιώδης αφοσίωσή του στην ένταση της μουσικής”.

Αύγουστος (μια σχεδόν φανταστική ιστορία)

Details: Published: Saturday, 13 October 2018 17:30; Written by Γιάννης Καστανάρας

Κείμενο: Γιάννης Καστανάρας

Εικονογράφηση: Conan Nanco

Έχω το μπονγκ ανάμεσα στα πόδια μου και ρουφάω άπληστα οδηγώντας στη λεωφόρο Μαραθώνος. Στην αριστερή λωρίδα. Με τριάντα χιλιόμετρα, αλλά νομίζω πως τρέχω με χίλια. Έχω μισανοίξει το παράθυρο του συνοδηγού να φεύγουν τα ντουμάνια και ακούω στο τέρμα το «Empress Rising» των Monolord. Ξανά και ξανά. Στο τέρμα, λέμε. Το μαυράκι που μου είχε πασάρει πριν φύγω ο Μπεν, εκείνο το συμπαθέστατο εβραιόπουλο που είχε έρθει διακοπές στην Ελλάδα για δέκα μέρες κι έκτοτε έχουν περάσει δέκα χρόνια, είναι πυραυλικό – «πάρε, και θα με θυμηθείς». Και πράγματι, δε λέω να τον ξεχάσω. Έχω ξεκινήσει πολύ πρωί για την Αθήνα. Στο πρώτο χιλιόμετρο σταμάτησα σ’ ένα υπαίθριο μανάβικο «δικής μας παραγωγής» να ψωνίσω ντομάτες κι ο Πακιστάνος που το διαχειρίζεται δεν είχε ρέστα και μου τις χάρισε – θα περάσω στο γυρισμό να τον πληρώσω.

Λόγια ανθρώπων επιφανών - Jerry Garcia (Grateful Dead): Όταν είσαι «φτιαγμένος» η κάθε νότα είναι σαν ένα ολόκληρο σύμπαν"...

Details: Published: Sunday, 07 October 2018 19:29; Written by Γιάννης Καστανάρας

«Δεν υπάρχει τρόπος να εκτιμήσουμε το μεγαλείο του ή να συμβιβαστούμε με την απώλειά του. Ήταν πραγματικά απαράμιλλος.». BOB DYLAN

Γράφει και σταχυολογεί ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Jerry Garcia (1942-1995) ήταν ο λιντ κιθαρίστας, ο τραγουδιστής και ο «κυβερνητικός» εκπρόσωπος των Grateful Dead. Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας ήταν ο αρχηγός της μπάντας μέσα από αναρίθμητες αλλαγές και έγινε μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες φιγούρες στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής. Πέρα από τους Dead, δημιούργησε ή συμμετείχε σε πολλά άλλα blues και folk σχήματα και ηχογράφησε μια σειρά από σόλο άλμπουμ.
Για πολλούς από τους ακόλουθούς του ήταν ένας «θεός της μουσικής», ενώ σύμφωνα με τις φήμες είχε αποκτήσει πολλά παιδιά – το αυτοκόλλητο «Jerry’s Kid» ήταν πολύ δημοφιλές.
Πάνω στη σκηνή, ο Garcia ξεχνούσε στίχους, ξεχνούσε νότες και συχνά έμοιαζε απαθής και αποπροσανατολισμένος. Αυτός ο γκουρού της ψυχεδέλειας είχε πολλά προβλήματα υγείας και η κατάσταση επιδεινωνόταν από το κάπνισμα και το άγχος που του προκαλούσε το πρόγραμμα των περιοδειών του συγκροτήματος. Το 1986 κόντεψε να πεθάνει όταν βυθίστηκε σε διαβητικό κώμα, αλλά ο Χάρος δεν ήταν ακόμα έτοιμος. Ωστόσο ήταν στις 9 Αυγούστου του 1995.

The Flaming Stars: Τραγούδια από το πάτωμα του μπαρ...

Details: Published: Thursday, 04 October 2018 17:53; Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Γράφει ο Max Decharne
Μετάφραση Γιάννης Ζελιαναίος

Μέρος Πρώτο: Από τους Earls στους Stars

Πίσω στον Γενάρη του 1992 κι όταν όλος ο μουσικός τύπος γράφει συνέχεια άρθρα για το Grunge και το Shoegaze, ένα σύνολο μουσικών από το Βόρειο Λονδίνο φορώντας ρούχα που σε παραπέμπουν στο πιοτό και αυτοαποκαλούνται Earls of Suave φτάνουν στο στούντιο Toe – Rag, που μόλις έχει ανοίξει στο Shoreditch, για να ηχογραφήσουν μια κι έξω ένα single για την Camden Town Records του Nick Garrard, που βρίσκεται πάνω από το ιστορικό δισκάδικο Rock On Records δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό του Camden. Το single περιέχει τα τραγούδια A Cheat και Who Will The Next Fool To Be και ήταν το πρώτο κομμάτι βινυλίου που ξεπρόβαλε από το στούντιο Toe – Rag.
Οι Earls of Suave αποτελούνταν από τους Bal Croce στα φωνητικά και πρώην μέλος των String Rays, τον πρώτο κιθαρίστα Johnny Johnson που ήταν στους Cannibals και τώρα έπαιζε μπάσο στους Thee Headcoats, τον δεύτερο που και πάλι ήταν στους String Rays, τον μπασίστα Paul Dempsey που βρισκόταν στην αρχική σύνθεση των Gallon Drunk εκεί στις αρχές των eighties κι εμένα στα πλήκτρα και καμιά φορά στα φωνητικά (έπαιζα ντραμς στους Gallon Drunk αλλά τα βράδια ήμουνα με τους Earls).

Low Tide – Reflection (Death Roots Syndicate, 2018)

Details: Published: Friday, 28 September 2018 17:26; Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Παρουσίαση και Συνέντευξη με τον Γιώργο Γιαννόπουλο και την Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Ένας αναπτήρας ανάβει λίγο πριν την αφήγηση της νύχτας και μες στην άμπωτη που την ρολάρει μια κιθάρα μπορείς να ακούσεις τις φωνές μιας γυναίκας. Να περπατάει μαζί του μέσα από ψιχάλες που φτύνουν πόνο, θυμούμενη ένα μαύρο πουλί που ανέβαινε στην σκηνή με την πιο παρανοϊκή ματιά, αντανάκλαση μιας ζωής ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, φωτιά μέσα της, μια νύχτα που πέφτει πάνω σε ένα φως σαπισμένο, η θέα από την κάσα ενός παραθύρου που όλα φαίνονται ίδια αλλά τίποτα δεν μοιάζει να ‘χει νόημα καθώς ένα βαλς μεταφράζει ένα όνειρο και μια κιθάρα ακουμπάει στην άκρη της σκιάς λίγο μετά κι αφού η άμπωτη τα έχει πει για εκείνη την γυναίκα.

Ο κύριος και η κυρία «εγώ κοιτάω τη δουλειά μου»...

Details: Published: Monday, 24 September 2018 18:31; Written by Αντώνης Ζήβας

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Ο κύριος και η κυρία “εγώ κοιτάω τη δουλειά μου”
«…Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα κι όλο τρως απ’ την κουτάλα,
τώρα μάγκωσε η φάκα και σε κλείσανε στη γυάλα»...
(Δήμος Μούτσης-Σωτηρία Μπέλου «η Νταλίκα»)

Αν ένας πολιτικός είπε κάποτε σε μια σπάνια στιγμή αυτοκριτικής την αλήθεια, αυτός ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος με την περίφημη φράση του: «Μαζί τα φάγαμε». Τότε είχαν ορμήσει όλοι προσβεβλημένοι να τον φάνε, θιγμένοι τάχα μου, από την «ανείπωτη προσβολή προς τον ένδοξο ελληνικό λαό». Ήξερε όμως τι έλεγε, γιατί ήξερε ποιους εννοούσε και σε ποιους απευθυνόταν, κλείνοντας τους ταυτόχρονα πονηρά το μάτι.

Low: Από το Duluth και προς τα πάνω...

Details: Published: Monday, 24 September 2018 15:02; Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Οι Low είναι ένα σχήμα που φτιάχτηκε το 1993 στο Duluth της Minnesota. Έχουν ένα ιδιότυπο ύφος που έχει χαρακτηριστεί από dream pop ως και minimal. Αυτό που θα βρει κανείς ως κοινό σημείο σε όλα τα άρθρα που αναφέρονται σε αυτούς, είναι η αναφορά στα αιθέρια φωνητικά του ιδρυτικού ζευγαριού των Low, που μέχρι και σήμερα αποτελούν τον βασικό κορμό του συγκροτήματος. Το ζευγάρι αυτό είναι ενεργοί Μορμόνοι με παιδιά και συνεχίζουν να ζουν στην παγωμένη και απομονωμένη Μινεζότα, ανακάμπτοντας από κρίσεις κατάθλιψης και δημιουργώντας μουσική για μικρά ακροατήρια.
Not my cup of tea, μέσες άκρες όλα αυτά τα χρόνια. Στις 14 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε από την Sub Pop ένα άλμπουμ τους με τίτλο Double Negative. Έτυχε να ναι η μέρα των γενεθλίων μου και από περιέργεια δοκίμασα να τα ακούσω λόγω της σύμπτωσης. Και το αυτί μου κόλλησε…

Phil Ochs: Louder than Guns...

Details: Published: Tuesday, 18 September 2018 21:07; Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ

«Δεν υπάρχει κανένα μέρος στον κόσμο όπου θα ανήκω όταν θα φύγω. Δεν θα ξέρω το σωστό από το λάθος όταν θα φύγω. Δεν θα με βρείτε να τραγουδώ αυτό το τραγούδι όταν θα φύγω. Οπότε πρέπει να το κάνω όσο είμαι ακόμα εδώ»

Με αυτούς τους στίχους όπου έμελλαν να είναι και προφητικοί, ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς της δεκαετίας του ’60 έδινε έμπρακτα το δικό του μοναδικό στίγμα στην ίσως πιο βρώμικη περίοδο που διένυσε η Αμερική. Ο λόγος για τον Phil Ochs όπου κάπου εκεί στις 9 Απριλίου του 1973 έβαλε τέλος στην ζωή του έχοντας πρώτα προλάβει να πει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια διαμαρτυρίας που γράφτηκαν ποτέ για τα κοινωνικά εγκλήματα που συνέβαιναν στην αντίπερα όχθη.
Γεννημένος στο Ελ Πάσο του Τέξας τον Δεκέμβρη του ’40 ο νεαρός Phil έδειξε τις μουσικές του ικανότητες από τα χρόνια της εφηβείας μιας και ήταν μεγάλο ταλέντο στο κλαρινέτο. Αν και στο σχολείο τα μουσικά του μονοπάτια ορίζονταν στην κλασική παιδεία, ο Ochs έστηνε αφτί στο ραδιόφωνο ακούγοντας τους rock n roll μύθους, Buddy Holly, Elvis Presley καθώς και τους folk τραγουδοποιούς Hank Williams, Johnny Cash, κ.α. Αργότερα και μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο όπου ήθελε μετά μανίας να σπουδάσει δημοσιογραφία ήρθε αντιμέτωπος καταλυτικά με τα τραγούδια των Woody Guthrie, Pete Seeger και πιο πολύ του Bob Gibson που ήταν και η μεγαλύτερη επιρροή του.

Όποιος εύκολα ξεχνά… απότομα θυμάται

Details: Published: Tuesday, 18 September 2018 17:19; Written by Αντώνης Ζήβας

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

“Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις
Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα
Με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία
Ελληνας μ’ ό,τι συνάδει αυτό - όχι μια σημαία, μελανοχίτωνας γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη”..
(Παύλος Φύσσας Killah P "Ζόρια”)

Οι στίχοι που ξεκινούν αυτό το κείμενο έχουν γραφτεί και τραγουδηθεί από τον αντιφασίστα Παύλο, Φύσσα γνωστό στη μουσική κοινότητα του Hip-Hop σαν Killah-P, που στα 34 του χρόνια δολοφονήθηκε από τάγμα εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής τη Τρίτη 17 Σεπτέμβρη 2013 στο Κερατσίνι. Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στη μνήμη του.

Αν υποθέσουμε ότι για τους πολλούς νεοέλληνες με την κοντή μνήμη, η Χρυσή Αυγή είναι ένα “νέο παιδί” που γεννήθηκε από την οικονομική επίθεση-κρίση που βιώνουμε σαν “άξιο τέκνο της οργής”, που λέει και το τραγούδι. Θα πρέπει όμως να γνωρίσουμε και τους γονείς της όπως και τα αδέλφια της, γιατί η ναζιστική συμμορία ούτε ορφανή είναι, ούτε αγνώστου πατρός, ούτε φυσικά παιδί αλλά, ιδεολογικά ένας απέθαντος γέρος που γεννήθηκε στο μακρινό 1920 στο Μόναχο. Από τότε και στο εξής, εκεί που όλοι τον είχαν για νεκρό και του έκαναν την κηδεία, εκείνος ξαναγεννιόταν ή ξεπηδούσε μέσα από το σκοτάδι κάθε φορά που η εξουσία των ολίγων κινδύνευε, σαν το ύστατο δυνατό χαρτί τους στη τελική παρτίδα του “όλα ή τίποτα”.
Στη χώρα που κάποιοι βάφτισαν Ελλάδα οι φασισμός και οι ναζιστικές ιδέες -γιατί περί αυτού πρόκειται- έχουν γεννηθεί, πεθάνει και ξαναγεννηθεί κάτω από διάφορα πατριωτικά και εθνικόφρονα ονόματα, όποτε οι λίγοι ισχυροί του χρήματος και της πολιτικής εξουσίας τον χρειάζονταν για να σταθεί πλάι τους κέρβερος σωματοφύλακας, μπροστά στον κίνδυνο της απώλειας των προνομίων τους και της εξουσίας τους. Ένας άλλος Δόκτωρ Φάουστ, πάντα νέος, με “υψηλά” ιδανικά, άσπιλος και φρέσκος.

Πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια...

Details: Published: Tuesday, 18 September 2018 07:23; Written by Merlin's Music Box

Μαθήματα Ιστορίας: 7 Σεπτεμβρίου 1968. Η πρώτη συναυλία των Led Zeppelin και ο φωτογράφος που την απαθανάτισε...

Details: Published: Friday, 14 September 2018 20:30; Written by Γιάννης Καστανάρας

Λόγια και φωτογραφίες: Jorgen Angel

(photo copyright: Jorgen Angel)

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1968, οι Led Zeppelin (Jimmy Page, John Paul Jones, Robert Plant, John Bonham) εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό στο Cladsaxe Teen Club της Κοπεγχάγης. Καθώς ο ατζέντης είχε κλείσει μήνες πριν τους αυθεντικούς Yardbirds για μια περιοδεία στη Σκανδιναβία αλλά στο μεταξύ εκείνοι είχαν διαλυθεί, το μόλις τριών εβδομάδων κουαρτέτο (με μοναδικό μέλος των Yardbirds τον Page), έπαιξε σαν The Νew Yardbirds. Το σετ διήρκεσε για τρία τέταρτα, ίσως μια ώρα, και ανάμεσα στα κομμάτια που έπαιξαν ήταν τα "Train Kept A-Rollin'", "I Can't Quit You Baby", "You Shook Me", "How Many More Years" και "Dazed And Confused". Ανάμεσα στο κοινό των 1000 περίπου ατόμων βρισκόταν ο 17χρονος Δανός φωτογράφος Jorgen Angel που περίμενε να δει τους αυθεντικούς Yardbirds και απαθανάτισε με το φακό του το σκηνικό...

FROM THE VAULTS: Τρία σε ένα...

Details: Published: Friday, 14 September 2018 18:34; Written by Γιώργος Μάρκου

Γράφει ο Γιώργος Μάρκου

(στη φωτό οι Laughing Soup Dish)

Η δεκαετία του ΄80 σήμανε την έκρηξη της αναβίωσης των 60ς. Μπάντες ξεφύτρωναν σαν τα (ψυχεδελικά) μανιτάρια και προσπαθούσαν να μοιάσουν στους παιδικούς τους ήρωες, άλλοτε με εξαιρετική επιτυχία και άλλοτε με βροντερή αποτυχία! Είχα την χαρά να μεγαλώσω μουσικά, εκείνη τη δεκαετία και έτσι, πέρα από την ψυχεδελική μουσική των 60s, την οποία και είχα ανακαλύψει λίγα χρόνια πριν, κυρίως μέσω του ραδιοφώνου, και από ανθρώπους όπως τον Νίκο Κοντογούρη, τον Αιμίλιο Κατσούρη, τον Γρηγόρη Βάϊο κλπ (αλλά και από το μεσαίο μου αδερφό), η μουσική και οι μπάντες των 80s έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην...εσωτερική μου ανισόρροπη διαμόρφωση.
Εδώ αναφέρονται τρεις από αυτές, οι Dukes Of Stratosphear, οι The Laughing Soup Dish και ο Dimentia 13.
Τα παρακάτω είχα γράψει για την εφημερίδα τα «Νέα της Νέας Μάκρης» προς τα τέλη του προηγούμενου αιώνα!

Πώς είπατε; Dirty Ol' Dogs...

Details: Published: Wednesday, 12 September 2018 16:18; Written by Merlin's Music Box

Οι Dirty Ol’ Dogs ξεπετάχτηκαν από τη μήτρα ενός μπόγια που ακούει στο όνομα «Νεοέλληνας». Από τα βυζιά του πατέρα τους ήπιαν γάλα ανακατεμένο με Τζώνυ μπλακ λέιμπελ και κόντεψαν να πνιγούν από τα υπολείμματα φιστικιών και ροδοπέταλων που σκάλωναν στη ρόγα...

Ο Lester Bangs για το "Αstral Weeks" του Van Morrison

Details: Published: Saturday, 08 September 2018 17:18; Written by Alex K.

Μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς και Χρήστος Μιχαλάτος

To Astral Weeks του Van Morrison κυκλοφόρησε δέκα χρόνια πριν γραφτούν αυτές οι αράδες, σχεδόν με ακρίβεια ημέρας. Υπήρξε ιδιαίτερα σημαντικό για μένα, γιατί το φθινόπωρο του 1968 ήταν μία άθλια περίοδος: Ήμουν σωματικά και ψυχικά ράκος, τα νεύρα μου ήταν σπασμένα και το μυαλό μου είχε πλημμυρίσει με αράχνες και φαντάσματα. Οι κοινωνικές μου επαφές είχαν αραιώσει σε σημείο απομόνωσης, η παρουσία των άλλων με έκανε νευρικό και παρανοϊκό. Περνούσα ατέλειωτα μερόνυχτα βουλιάζοντας σε μια πολυθρόνα στην κρεβατοκάμαρά μου. Διάβαζα περιοδικά, έβλεπα τηλεόραση, άκουγα δίσκους, κοίταζα το κενό. Δεν ήξερα πώς να βελτιώσω την κατάστασή μου και το πιθανότερο ήταν πως ακόμα κι αν ήξερα, δεν θα είχα κάνει τίποτα.