Άντε Γαμήσου Εργατιά

Γράφει ο Ελευθεριακός

Πέρασε αρκετό διάστημα από τον θάνατο του Τζίμη Πανούση κι αυτό από μόνο του είναι για μένα μια απαραίτητη συνθήκη, ώστε να εκθέσει κάποιος τις σκέψεις του για κάποιον σημαντικό (με ή χωρίς εισαγωγικά) με μια απόσταση χρόνου, που μπορεί να θεωρηθεί ασφαλής και ίσως τον προστατεύει από το να γράψει πράγματα για τα οποία μπορεί αργότερα να μετανιώσει.

Αυτό βέβαια επ’ ουδενί σημαίνει πως όσα γράφω παρακάτω είναι ασφαλή ως προς την αντικειμενικότητά τους, γιατί αντικειμενικότητα δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει πότε. Το μόνο που μας "σώζει" είναι η έκθεση της άποψής μας εξηγώντας τους λόγους της διαμόρφωσής της και τα "γιατί".

Read more ...

Mάης '68: Κομμάτια κι αποσπάσματα και μερικά ενσταντανέ...

«Εκείνοι που μιλούν για επανάσταση χωρίς να αναφέρονται ρητά στην καθημερινή ζωή, χωρίς να κατανοούν το ανατρεπτικό περιεχόμενο στον έρωτα και το θετικό περιεχόμενο στην άρνηση των περιορισμών, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ένα πτώμα στο στόμα τους».  Ραούλ Βανεγκέμ – Πραγματεία για την τέχνη του βίου προς χρήση των μελλοντικών γενεών


Πριν από μισό και κάτι αιώνα, τον Μάιο του 1968, τα οδοφράγματα υψώθηκαν στους δρόμους του Παρισιού για τρίτη φορά, έπειτα από την Παρισινή Κομμούνα το 1871 και την απελευθέρωση της γαλλικής πρωτεύουσας από τους Ναζί το 1944. Τα γεγονότα ξεκίνησαν από φοιτητικές διαμαρτυρίες εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ενώ την κατάληψη της Σορβόνης ακολούθησαν άγριες απεργίες και καταλήψεις σπουδαστικών και εργασιακών χώρων, οι οποίες επεκτάθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα βάζοντας φρένο στην οικονομία της Γαλλίας.Στην ουσία κάθε στρώμα της γαλλικής κοινωνίας ενεπλάκη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα γεγονότα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας συζητούσαν για κάθε πλευρά της ζωής σε συνελεύσεις όπου επικρατούσε συνωστισμός, μέσα σε κατειλημμένα πανεπιστήμια, σχολεία, ιδιωτικούς και δημόσιους εργασιακούς χώρους. Δεκατετράχρονα αγόρια εισέβαλαν σε σχολεία θηλέων απαιτώντας την «απελευθέρωση των κοριτσιών μας». Εκατομμύρια ήταν εκείνοι που έγραψαν ιστορία. Αυτή είναι η στόφα της επανάστασης…

Read more ...

Ένας Joey Ramone απ' τα παλιά: "Εμείς δεν φιλάμε κατουρημένες ποδιές. Δεν σκύψαμε ποτέ το κεφάλι ούτε συμβιβαστήκαμε για να σπρώξουμε την καριέρα μας"...

Αισθάνομαι μια χαρά μ’ αυτό που έχουμε γίνει. Ανέκαθεν το κάναμε με τον δικό μας τρόπο, δεν συμβιβαστήκαμε ποτέ. Ανέκαθεν διατηρούσαμε τα υψηλά ιδανικά και την ακεραιότητά μας. Κάναμε επανάσταση στο rock and roll και φέραμε μια ολόφρεσκη νοοτροπία και αναστάτωση στη μουσική, φέραμε τα πάνω κάτω και επηρεάσαμε σχεδόν όλες τις μπάντες που εμφανίστηκαν μετά από εμάς από το ’75. Το άλμπουμ μας, το 1976, πραγματικά τάραξε τα νερά. Υπήρξαμε καταλύτης και μολονότι δεν κερδίσαμε την αναγνώριση που μας αξίζει, εγώ αισθάνομαι άνετα. Μπορεί να μην γίναμε αστέρια μεγάλου μεγέθους, αλλά το καταφέραμε έμμεσα.

Read more ...

Παίξε μπάλα! (…και... fuck modern football!)...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι απόλαυσης και καθήκοντος. Στο βαθμό που το άθλημα έχει βιομηχανοποιηθεί, έχει χαθεί σιγά σιγά η ομορφιά που γεννιέται από τη χαρά που νιώθει κανείς μονάχα γιατί παίζει. Σε αυτόν τον κόσμο του τέλους του αιώνα μας το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδη. Οι τεχνοκράτες του επαγγελματικού αθλητισμού επέβαλαν ένα ποδόσφαιρο καθαρής ταχύτητας και πολλής δύναμης, που απεμπολεί την απόλαυση, ατροφεί τη φαντασία και απαγορεύει το θράσος». (Εντουάρντο Γκαλεάνο – Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου)

Ο μπάρμπα-Μάρξ είχε πει ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Στην εποχή μας, όπιο του λαού θεωρείται και το ποδόσφαιρο (και όχι άδικα). Το λαϊκό άθλημα που συναρπάζει και συγκινεί, πέρασε γρήγορα από τη σφαίρα του λαϊκού παιχνιδιού στις αλάνες των γειτονιών και των χωμάτινων γηπέδων, στο πεδίο της κερδώας εκμετάλλευσης. Οι φιλόδοξοι έμποροι του ποδοσφαίρου επένδυσαν στο «θρησκευτικό» φανατισμό και στο μαζικοποιημένο «ανήκειν» των φιλάθλων, εκμεταλλεύτηκαν την ευρύτητα της συμμετοχής και έστησαν παγκοσμίως μια υπερκερδοφόρα βιομηχανία θεάματος και εμπορευμάτων γύρω από αυτό. Η μεγάλη λαϊκή δυναμική του είναι το διαβατήριο που προσδίδει αναγνωσιμότητα και μεγάλη ισχύ σε προέδρους συλλόγων και αρκετές φορές επηρεάζει ακόμα και τις εκλογικές αναμετρήσεις. Η αποθέωσή του σε καθαρά ανταγωνιστικό άθλημα έφτασε αντί να ενώνει (μέσω της χαράς του παιχνιδιού), να διαιρεί κοινωνίες με διαφορετικά εθνοτικά χαρακτηριστικά, ενώ έδωσε την ευκαιρία να μπουν στο «παιχνίδι» και άλλοι παράγοντες.

Read more ...

Searching for weeds to blossom in the desert...

Γράφει ο Σπύρος Κορδοπάτης

"Η έρημος κύριε. Από αυτήν ξεκίνησαν όλα. Σε εκείνη θα τελειώσουν όλα. Εδώ που είσαι τώρα είναι το σπιτικό μου. Είναι ζεστά ε; Μην τρομάζεις... Σκέψου πως είσαι στην κοιλιά της μάνας σου ακόμη... Έτσι ζεστά είναι και κει μέσα.
Όλοι εδώ "μαμά" πρωτοείπαμε την έρημο / "μπαμπά" φωνάξαμε πρώτη φορά τον ήλιο, που βλέπεις τώρα. Τα πρώτα μας παιχνίδια ήταν οι κουδουνίστρες απ’ τους κροταλίες. Κρυβόμασταν στα γιούκας και στους κάκτους".

Read more ...

Ένα εξώφυλλο, χίλιες λέξεις: "Tragic Figures" (Savage Republic)

 Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος

Υπάρχουν δίσκοι που σε κερδίζουν με το μουσικό τους μέρος και άλλοι που θαυμάζεις το artwork τους. Αυτός εδώ, ο πρώτος των Savage Republic, συνδυάζει και τα δυο. Και μολονότι το μουσικό του μέρος Tragic Figures (IP004, 1982) δεν θα μας απασχολήσει στη προκειμένη περίπτωση (αν και είναι ένα από τα αριστουργήματα της δεκαετίας του ’80), το εκπληκτικό όσο και αινιγματικό του εξώφυλλο αποτελεί κυριολεκτικά έργο τέχνης. Δε θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει διαφορετικά, μιας και είναι δημιούργημα του Bruce Licher και της Independent Project Records.

Read more ...

Τhe Sound Explosion: "Iατρικώς πιστοποιημένοι κάφροι..."

Συνέντευξη: Γιάννης Κλειδής - Έλενα Παλαιολόγου

(O Δημήτρης Δημόπουλος επέλεξε μερικά κομμάτια αποκλειστικά για το mixcloud του Merlin's και τον ευχαριστούμε ιδιαιτέρως για την τιμή. Μπορείτε να τα ακούσετε ΕΔΩ)

Aρχές της δεκαετίας του ΄80, οι Last Drive άρχισαν να απλώνουν το φιτίλι του garage-punk/rock'n'roll απ' τους δρόμους της Aθήνας για να φτάσει σιγά σιγά σε όλη την Ελλάδα.
Λίγα χρόνια μετά, οι Sound Explosion ανάβουν αυτό το φιτίλι και η έκρηξη του garage-punk ακούγεται σε όλη τη χώρα! (Σύμπτωση; Οι νέοι τους δίσκοι κυκλοφόρησαν την ίδια μέρα)
Είχαν το κέφι, την ενέργεια, τα τραγούδια, την εμφάνιση, το attitude τέλος πάντων, που λένε και στο χωριό μας, να προσφέρουν ξερό, πρωτόγονο, αυθεντικό garage-punk, έτσι όπως δεν το 'χε παίξει κανείς μέχρι τότε και να το πετάνε στα μούτρα μας σε κάθε τους live, να ματώνουν τα αυτιά μας κάθε φορά που η βελόνα άγγιζε το βινύλιο και να γίνουν αυτοί που άνοιξαν, πιο πολύ, το δρόμο για τις υπόλοιπες ελληνικές μπάντες της garage σκηνής.

Κυρίες και κύριοι ... We΄re the Sound Explosion!!!

Read more ...

Μάρτιος 1976: Ο Lester Bangs γράφει για το "Metal Machine Music" του Lou Reed, "το σπουδαιότερο άλμπουμ που έγινε ποτέ"...

Μετάφραση: Πάνος Τομαράς

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Creem, Μάρτιος 1976

«Οφείλω το ενδιαφέρον μου για την ηλεκτρονική μουσική στον John Cale, έναν άνθρωπο που έχει συνεργαστεί με τον La Monte Young. Εκείνος με μύησε στην ιδέα του βόμβου και ανέκαθεν μου άρεσε η ιδέα της κιθάρας με φίντμπακ αλλά και να παίζω με τα τέιπς. Έτσι αποφάσισα να γράψω μουσική χωρίς στίχους και χωρίς σταθερό ρυθμό. Επικεντρώθηκα στο φίντμπακ παίζοντας με τις ταχύτητες χωρίς να κουρδίσω την κιθάρα μου σε κάποιο συγκεκριμένο κλειδί… Αυτό που έκανα το εννοούσα πολύ σοβαρά. Ήμουν και, χμ, μαστουρωμένος όσο δεν πάει…» (Ο Lou Reed για το Metal Machine Music).

Η κυκλοφορία του Metal Machine Music, του πέμπτου προσωπικού, διπλού άλμπουμ του Lou Reed τον Ιούλιο του 1975 ξεσήκωσε πραγματικό σάλο. Στην πλειοψηφία τους οι μουσικοκριτικοί (αλλά και το κοινό) του γύρισαν την πλάτη, ενώ ακούστηκαν διάφορες απόψεις, ότι δήθεν ήταν ένα «αστείο», ότι ο Reed ήθελε να ξεμπερδεύει με την εταιρεία του πασάροντάς της το άλμπουμ για να «ξεχρεώσει», ή ότι επρόκειτο απλώς για ένα πείραμα στην ηλεκτρονική μουσική. Σε γενικές γραμμές, το άλμπουμ «θάφτηκε». Ο μόνος κριτικός που το εκτίμησε στην εποχή του, ήταν (ποιος άλλος;) ο Lester Bangs. Γράφοντας για το δίσκο λίγο μετά την κυκλοφορία του, τον χαρακτήρισε σαν «κλασική μουσική που δεν προσθέτει τίποτα σε ένα είδος, το οποίο πολύ εύκολα μπορεί να απεμπλουτιστεί. Σαν rock and roll είναι ένα ενδιαφέρον garage rock and roll. Σαν δήλωση είναι σπουδαία, σαν ένα τεράστιο ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ που δηλώνει ακεραιότητα – μια αρρωστημένη, διαστρεβλωμένη, ξεροκέφαλη, μοχθηρή, διεστραμμένη, ψυχοπαθή ακεραιότητα, αλλά, παρ’ όλα αυτά, ακεραιότητα». Ένα χρόνο αργότερα, ο Lester έγραψε ένα απολαυστικό κείμενο με τίτλο «Το σπουδαιότερο άλμπουμ που έγινε ποτέ», αιτιολογώντας με τον μοναδικό του τρόπο την προηγούμενη ανάλυσή του.

Read more ...

Λόγια ανθρώπων επιφανών: Roger Waters

 Σταχυολογεί ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Roger Waters μπορεί να  υπήρξε τραγουδιστής των Pink Floyd αλλά εδώ κάμποσα χρόνια έχει γίνει ακόμα πιο γνωστός (ιδίως στη νεότερη γενιά) για τις χολιγουντιανού τύπου "αναπαλαιώσεις" του έπους των Floyd "The Wall" (στην ουσία δικό του έργο, εμπνευσμένο από τον πατέρα του που έχασε τη ζωή του πολεμώντας στο Άντσιο της Ιταλίας το 1943), αλλά και για τον αγώνα του υπέρ των Παλαιστινίων και εναντίον του Αμερικανού προέδρου Donald Trump. Κατά καιρούς οι δηλώσεις και οι ενέργειές του έχουν προκαλέσει μεγάλες αντιπαραθέσεις όπως, για παράδειγμα, το κάλεσμά του προς όλους τους καλλιτέχνες να μποϊκοτάρουν το ισραηλινό απαρτχάιντ σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Τον τελευταίο καιρό περιοδεύει ανά τον κόσμο (σε 23 χώρες, μη συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας) παρουσιάζοντας ένα υπερθέαμα με τραγούδια από τα άλμπουμ των Pink Floyd με γενικό τίτλο 'Us and Them", μολονότι ο ίδιος αρνείται, όπως θα διαπιστώσετε στη συνέχεια, το "εμείς κι αυτοί". Το Merlin's διάλεξε μερικά ενδεικτικά "τσιτάτα" του 75χρονου Βρετανού καλλιτέχνη και τα παρουσιάζει πάραυτα...

Read more ...

ANTIΣΩΜΑΤΑ: μια βραδιά για τον Θάνο Ανεστόπουλο...

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photos)

Μια βραδιά για τον Θάνο Ανεστόπουλο και την κληρονομιά που άφησε. Οι φίλοι και συνεργάτες του στο μουσικό (και όχι μόνο ταξίδι) μαζεύτηκαν στο κατάμεστο Κύτταρο και παρουσίασαν ο καθένας με τον τρόπο του τραγούδια του Θάνου αλλά και δικά τους, που με κάποιο τρόπο συνδέονταν με αυτόν. Τη πρωτοβουλία αυτής της συναυλίας/μάζωξης είχαν τα παιδιά από τα Αντισώματα. Οι φωτογραφίες που παρουσιάζουμε είναι μια προσπάθεια να αποτυπωθεί η ομορφιά αυτής της βραδιάς μέσα από την ευαίσθητη ματιά του δικού μας φίλου και συνεργάτη Τηλέμαχου Παπαδόπουλου.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ, ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ, ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ, ΤΗΕ BOY, ΛΟΛΕΚ, EDGAR ALAN BAND, ALEX & STEF, NOMIK, ΒΑΣΗ ΝΤΟΥΛΣΙ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ & ΣΤΑΘΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΝΟRΜΑ, ΝΙΚΟΣ ΠΛΑΤΑΝΟΣ & GROUND ZERO. Επίσης, οι επί σκηνής συνοδοιπόροι του: Νίκος Γιούσεφ, Ειρήνη Τηνιακού, Σοφία Ευκλείδου, Γιώργος Κατσάνος, Αλέκος Βασιλάτος, Τηλέμαχος Μούσας & Χρήστος Λιάτσος. 

Read more ...

Raw Power: " Street-walkin' cheetah with a hand full of napalm"...

Γράφει ο Γιώργος Χούλλης

Για το Raw Power θα μπορούσε να πει κανείς ό,τι είχε πει ο Brian Eno για την «μπανάνα» των Velvet Underground, δηλαδή, μπορεί να το αγόρασαν λίγοι όταν πρωτοκυκλοφόρησε, αλλά όσοι το έκαναν έτρεξαν να φτιάξουν τη δική τους μπάντα. Μέσα από τις κιθάρες που κοπανάνε αλύπητα, την άγρια ερμηνεία του Iggy Pop και τον ακατέργαστο ήχο του, το Raw Power ήταν ο δίσκος που έβαλε τα θεμέλια για την punk λαίλαπα που θα ξεσπούσε λίγα χρόνια αργότερα στο Ηνωμένο Βασίλειο και την απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Δυστυχώς όμως για τον Iggy και την παρέα του, τα πράγματα δεν φάνηκαν εξαρχής ότι θα γινόντουσαν έτσι… Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.

Read more ...

Patti Smith, M train: "Το έδαφος που έχουμε καλύψει"...

Γράφει η Φαίη Φραγκσικάτου

- «Έχεις χάσει τη χαρά. Χωρίς χαρά είμαστε νεκροί».
- «Πώς θα την ξαναβρώ;»
-«Βρες αυτούς που την έχουν και άσε την τελειότητά τους να σε γεμίσει».

«Εδώ η χαρά, εδώ και η εγκατάλειψη. Λίγο μεσκάλ. Λίγο κωλοβάρεμα, αλλά κυρίως δουλειά. Έτσι ζω, σκέφτομαι». Βρισκόμαστε στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Μια γυναίκα κοντά στα εβδομήντα γράφει ένα βιβλίο που η ίδια το ονοματίζει «οδικό χάρτη της ζωής της». Γράφει για ταξίδια, για τη ζωή της με τον άντρα της πριν εκείνος πεθάνει, για την ανάγκη της να συνδεθεί με τους λογοτέχνες που θαύμασε. Για το πώς άλλαξε η σχέση της με το χρόνο μεγαλώνοντας, το χρόνο που πέρασε σαν «ρολόι χωρίς δείκτες». Η γυναίκα αυτή, εκτός από συγγραφέας υπήρξε διάσημη μουσικός του πανκ ροκ. Μιας μουσικής που δεν προδιαθέτει για ρομαντικές περσόνες, οι οποίες ερωτεύονται τον «άνθρωπο άγγελο απ το Ντιτρόιτ», ούτε επιδιώκουν ενδοσκοπικά ταξίδια αναζήτησης του εαυτού τους. Όμως, στο βιβλίο αυτό καταγράφεται η νοσταλγία ενός μεγάλου έρωτα, πολλά ταξίδια μικρών και μεγάλων αποστάσεων με προορισμό πολλές διαστάσεις, μια διαρκής ανάγκη για καταγραφή των καθημερινών, απλών και σύνθετων στιγμών, για αφήγηση των ονείρων. Μια καταγραφή της ψηλάφησης του φαινομένου της ζωής. Της ζωής, όπως συμβαίνει. Όπως συνέβη σε αυτή τη γυναίκα.

Read more ...

Ένα εξώφυλλο, χίλιες λέξεις: "Naked City" (John Zorn)

Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος


Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 οι μουσικές αναζητήσεις του John Zorn τον οδηγούν στη δημιουργία ενός νέου σχήματος με το όνομα Naked City. Οι παλιοί του γνώριμοι Joey Baron και Wayne Horvitz τον πλαισιώνουν και η προσθήκη των εκπληκτικών Bill Frisell και Fred Frith τους καθιστούν κάτι σαν σούπερ γκρουπ. Το 1990 κυκλοφορεί το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ του σχήματος, από την Nonesuch φυσικά που τον στέγαζε δισκογραφικά εκείνη την εποχή. Στα 55 λεπτά του παρελαύνουν καμιά εικοσαριά, ως επί το πλείστον μικροσκοπικά από άποψη χρονικής διάρκειας, δικά του θέματα που συνδυάζουν το αρτίστικο πανκ και την noir-τζαζ, ενώ ανάμεσά τους παρεμβάλλονται γνωστά θέματα των Morricone, Mancini, Ornette Coleman, Jerry Goldsmith και John Barry σε διασκευές όμως που μόνο ένας αθεόφοβος σαν τον Zorn θα μπορούσε να επιφυλάξει στον ακροατή. Ωστόσο, το μουσικό του μέρος δεν μας απασχολεί εδώ, καθώς η πρώτη οπτική επαφή με το άλμπουμ γίνεται με το εμβληματικό εξώφυλλο, τη σχεδόν πενηντάχρονη ιστορία του οποίου αξίζει να δούμε. Και υπεύθυνος για αυτό είναι ο μεγάλος Weegee (αληθινό όνομα Arthur Fellig), ο σημαντικότερος φωτορεπόρτερ αστυνομικού ρεπορτάζ στη Νέα Υόρκη εκείνη την εποχή.

Read more ...

Eddie Cochran - C’mon Everybody

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Σάββατο 16 Απριλίου του 1960 και λίγο πριν τα μεσάνυχτα ένα ταξί διαβαίνει με μεγάλη ταχύτητα τον αυτοκινητόδρομο του Wiltshire κάτω στην Νοτιοδυτική Αγγλία. Μέσα στο ταξί οι επιβαίνοντες συζητούν για την μουσική τους περιοδεία που λαμβάνει χώρα κατά μήκος του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο μάνατζερ της περιοδείας Pat Thompkins, ο τραγουδιστής και υπεύθυνος για την μεγάλη επιτυχία Be-Bop-A-Lula, Gene Vincent, ο 21ος χρόνων Eddie Cochran μαζί με την αρραβωνιαστικιά του και τραγουδοποιό Sharon Sheeley οδεύουν προς την επόμενη πόλη για ένα επόμενο live. Μέσα στην βαριά νύχτα και στην ιλιγγιώδη ταχύτητα ένα από τα λάστιχα του οχήματος θα σκάσει, το ταξί θα καρφωθεί πάνω σε ένα φανάρι του δρόμου και πριν τη σύγκρουση ο Eddie Cochran θα πέσει πάνω στην μέλλουσα γυναίκα του για να την προστατεύσει από το μεγάλο κακό. Ο ίδιος δυστυχώς θα εκσφενδονιστεί έξω από το αμάξι θα χτυπήσει σοβαρά το κεφάλι του και μετά από κάμποσες ώρες θα καταλήξει, νέος, όμορφος και άδοξα χαμένος στο πλησιέστερο νοσοκομείο της κοντινής πόλης έχοντας σώσει την γυναίκα του από βέβαιο θάνατο και με τους υπόλοιπους δυο φίλους του να ‘χουν γλιτώσει από καθαρή τύχη.

Read more ...

Bill Callahan: Ο φυσικός ήχος της κάθε μικρής ιστορίας

Γράφει η ΦΑΙΗ ΦΡΑΓΚΙΣΚΑΤΟΥ

Αν ψάξει κανείς στο διαδίκτυο τη μουσική του Bill Callahan, θα βρει ταμπέλες τύπου “lo-fi”, “underground rock”, “alternative country’’. Ο Callahan γεννήθηκε το 1966 στο Maryland των ΗΠΑ. Από το 1990 έως το 2005 κυκλοφόρησε δώδεκα δίσκους με το όνομα Smog και από 2007 ως το 2013 άλλους τέσσερις με το όνομά του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για έναν παραγωγικό καλλιτέχνη, ο οποίος ξεκίνησε με μικρές πειραματικές φόρμες ήχου και εξελίχθηκε σε τραγουδοποιό που ενσωματώνει στοιχεία του παραδοσιακού αμερικάνικου ήχου σε μια lo-fi αισθητική.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1