O Κώστας Θεοδώρου και το Ρουσίλβο: φαντάσματα στο φως...

Details

Published: Monday, 03 December 2018 16:32

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Oι πρόσφατες μαθητικές διαδηλώσεις εθνικιστικού χαρακτήρα που έγιναν στη Θεσσαλονίκη, μου έφεραν συνειρμικά στο μυαλό τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ήμουν ακόμα έφηβη και τα σχολεία κατέβαιναν υποχρεωτικά σε διαδηλώσει με συνθήματα’ του στυυλ «Η Μακεδονία είναι ελληνική». Μου θύμισαν όμως και ένα μικρό, εγκαταλελειμμένο χωριό, όπως τόσα και τόσα στην ελληνική ύπαιθρο.

Read more ...

Όταν ο William S. Burroughs παρακολούθησε μια συναυλία των Led Zeppelin και κουβέντιασε με τον Jimmy Page...

Details

Published: Sunday, 02 December 2018 17:00

Written by Conan Nanco

Του William Burroughs

Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας

Εικονογράφηση: Conan Nanco

(Το κείμενο του Burroughs και η συνέντευξή του με τον Jimmy Page δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Crawdaddy , Ιούνιος, 1975)

"Όπως όλες οι τέχνες, έτσι και η μουσική έχει μαγική και τελετουργική καταγωγή. Μπορεί άραγε η ροκ μουσική να επιστρέψει σε εκείνες τις τελετουργικές ρίζες, παρασύροντας μαζί και τους θαυμαστές; Μπορεί άραγε η ροκ μουσική να  χρησιμοποιήσει παλιότερες μορφές, όπως την υπερβατική μουσική του Μαρόκου; Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον ανάμεσα στους νέους για τον αποκρυφισμό και για κάθε μέσον που διευρύνει τη συνείδηση. Μπορεί άραγε η ροκ μουσική να ανταποκριθεί άμεσα σε αυτό το ενδιαφέρον; Με λίγα λόγια, υπάρχουν διάφορες διάσπαρτες τάσεις που περιμένουν να συντεθούν. Μπορεί η ροκ μουσική να λειτουργήσει σαν όχημα για αυτή τη σύνθεση;"

Όταν μου ζήτησαν να γράψω ένα άρθρο για το συγκρότημα των Led Zeppelin, αφού πρώτα θα παρακολουθούσα μια συναυλία για να κουβεντιάσω στη συνέχεια με τον Jimmy Page, δεν ήμουν σίγουρος αν θα μπορούσα να το κάνω, καθώς δεν γνωρίζω τόσα για τη μουσική ώστε να δοκιμάσω οτιδήποτε έχει σχέση με μουσικοκριτική ή, έστω, με αξιολόγηση. Έτσι αποφάσισα απλά να παρακολουθήσω τη συναυλία και να μιλήσω με τον Jimmy Page, αφήνοντας το άρθρο να πάρει το δρόμο του. Αν μερικά στοιχεία εξεταστούν απροκατάληπτα, τότε όλο και κάποια άποψη θα διαμορφωθεί μέσα από τα στοιχεία.

Read more ...

Για τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι...

Details

Published: Friday, 30 November 2018 17:25

Written by Merlin's Music Box

Γράφει ο Costinho

Αν κάτι μου μένει από τον Μπερτολούτσι, είναι ότι η τέχνη συνιστά τον τρόπο του ανθρώπου να μοιράζεται κοινές εμπειρίες, δημιουργώντας παράλληλα καινούριες. Είναι ο τρόπος να κλέβεις την ομορφιά του κόσμου, αφού προηγουμένως έχεις αποδεχτεί ότι ο κόσμος αυτός και η ομορφιά του σε έχουν κλέψει για τα καλά.

Απ'όσες έχω δει, και δεν είναι λίγες, η σπουδαιότερη ταινία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι δεν είναι ούτε το Τελευταίο Ταγκό, ούτε το αριστουργηματικό Νοβετσέντο, ούτε το Τσάι στη Σαχάρα, ούτε ο Κονφορμίστας. Είναι η Κλεμμένη Ομορφιά – ακόμα πιο πετυχημένη, ως διφορούμενη, η αγγλική απόδοση: Stealing Beauty ενώ στην αυθεντική γλώσσα του δημιουργού της, ο τίτλος απηχεί ακόμα περισσότερο την πρόθεση: Ιo ballo da sola, δηλαδή «χορεύω μόνη μου». Το κοινό στις Κάννες το 1996 έκραξε, οι κριτικοί κυρίως έθαψαν, όλοι συγκράτησαν το σεξ του συμβόλου που έκανε τότε δυναμική είσοδο στο πανί: Liv Tyler.

Read more ...

Oscar Wilde was a lonely child…

Details

Published: Tuesday, 27 November 2018 18:25

Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

«Η μουσική είναι η τέχνη που βρίσκεται πιο κοντά στο δάκρυ και την ανάμνηση»
Oscar Wilde

Φτωχός, άπορος, καταβεβλημένος από τα καταναγκαστικά έργα της φυλακής του Ρέντινγκ και εξόριστος στο Παρίσι, απήγγειλε τα στερνά χρόνια της ζωής του πεζοτράγουδα μέσα στα καπηλειά για ένα ποτήρι μπράντι. Με τη στάση ζωής και τα έργα του όμως πάνω στο χαρτί είχε προλάβει να γρονθοκοπήσει το αγγλικό κατεστημένο και να φέρει το τέλος της ηθικής του 19ου αιώνα. Κυνηγήθηκε άγρια για τα ομοφυλοφιλικά του πάθη, προκάλεσε θύελλες αντιδράσεων με τα βιβλία και τον τρόπο ζωής του, υπήρξε ένας κυνικός δανδής με δαντέλες και βελούδα αλλά πάνω απ’ όλα ένας εξαίσιος ρήτορας.

Read more ...

Χημείο ’85: Η κατάληψη, οι συγκρούσεις, μια ιπτάμενη … τυρόπιτα και μερικές φωτογραφίες εποχής του Γιώργου Νικολαΐδη!

Details

Published: Sunday, 25 November 2018 21:09

Written by Γιάννης Καστανάρας

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφίες της εποχής: Γιώργος Νικολαΐδης

Θυμάμαι τον Γιώργο Νικολαΐδη πανταχού παρόντα. Σε διαδηλώσεις και συγκρούσεις να τρέχει αριστερά δεξιά, να χώνεται παντού απαθανατίζοντας μοναδικές σκηνές δράσης με τη φωτογραφική του μηχανή, φορώντας το χειμώνα μια ανθρακί καμπαρντίνα και με το μαλλί να ανεμίζει… Οι φωτογραφίες του από τις «νύχτες του Χημείου» περιγράφουν ολοζώντανα τα γεγονότα που συγκλόνισαν την Αθήνα για πέντε μερόνυχτα.

Read more ...

Lament from Epirus: από τη Virginia ως το Πωγώνι

Details

Published: Tuesday, 20 November 2018 17:05

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

«Όποιος ενδιαφέρεται για τη δύναμη της μουσικής – πνευματικά, πολιτιστικά, ιστορικά ή πολιτικά – θα βρει αυτή την Οδύσσεια αποκαλυπτική. Σαν μια ανθρωπολογική αστυνομική ιστορία, ο Christopher King αποκαλύπτει λεπτομέρειες με επιδεξιότητα και δημιουργεί συνδέσεις που προσωπικά ούτε καν φανταζόμουν. Συναρπαστικό». JIM JARMOUSCH

Τον Christopher C. King μπορεί κάποιος που ασχολείται με τη φολκ, να τον έχει ακουστά ως μουσικολόγο, παραγωγό και συλλέκτη δίσκων 78 στροφών. Κατάγεται και ζει στον Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών (Virginia) και έχει τιμηθεί με Grammy για την προσφορά του στην αμερικανική μουσική παράδοση. Εγώ προτιμώ μια άλλη του ιδιότητα, αυτή του συντάκτη στο αγαπημένο έντυπο του Νότου, Oxford American.
Το περασμένο καλοκαίρι, ο King εξέδωσε το βιβλίο Lament from Epirus, μια μελέτη για την παραδοσιακή μουσική της Ηπείρου, όπως τη μετέγραψε από 78αρες πλάκες των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα αλλά και από ζωντανές ηχογραφήσεις που πραγματοποίησε σε πρόσφατα ταξίδια του στην Ήπειρο. 

Read more ...

Sadhus ("The Smoking Community"): Vive le communauté de fumeurs...

Details

Published: Thursday, 15 November 2018 18:05

Written by Γιάννης Καστανάρας

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Οι Sadhus λοιπόν… Οι Sadhus είναι Πειραιώτες, είναι sludgers, είναι stoners, είναι doom, είναι rockers, είναι όλα αυτά και κάτι παραπάνω. Είναι απειλητικοί, είναι τρομακτικοί, είναι αποκαλυπτικοί, είναι αμάσητοι του στυλ «εμείς μπρίκια δεν κολλάμε», είναι ένα κολάζ από αισθητικο-αντιαισθητικές παραφορές – στ’ αρχίδια μας η μελωδία κι όποιος γουστάρει. Κι εγώ γουστάρω πολύ, γιατί αγαπώ τους Sleep, αγαπώ τους Monolord, αγαπώ τους Om, γενικά αγαπώ τις δανειοδοτικές αναλήψεις από τις τράπεζες ήχου των Sabbath που, αντί να επιστρέφονται, επενδύονται σαν ένα νέο κεφάλαιο για να ρημάξουν αυτιά. Και ο τόκος της απόδοσης είναι μεγάλος.

Read more ...

Jim Morrison: Αυτο-συνέντευξη...

Details

Published: Monday, 12 November 2018 18:00

Written by Merlin's Music Box

του JIM MORRISON

(από το βιβλίο Wilderness: The Lost Writings of Jim Morrison, Vintage Books, 1989)

Νομίζω ότι η συνέντευξη είναι η νέα μορφή τέχνης. Νομίζω ότι η αυτο-συνέντευξη είναι η ουσία της δημιουργικότητας. Να υποβάλεις ερωτήσεις στον εαυτό σου προσπαθώντας να βρεις απαντήσεις. Ο συγγραφέας απλώς απαντά σε μια σειρά από ερωτήσεις που δεν μπορούν να διατυπωθούν φραστικά.

Read more ...

iota: Part of Something (Ikaros Records)

Details

Published: Tuesday, 06 November 2018 20:43

Written by Merlin's Music Box

Γράφει ο Π.Μ.

Δύσκολοι καιροί για τεχνικές μπάντες. Η μόδα θέλει γρήγορα αποτελέσματα, σαφείς επιρροές και «κάτι να θυμίζει» ώστε το πηγμένο μας μυαλό να γαντζωθεί σε γνώριμο πεδίο και να βάλει ταμπέλα.

Οι iota δεν είναι η συνηθισμένη ελληνική μπάντα. Πειραματίζονται εδώ και 10 χρόνια με τον ήχο, το φως και τα visuals. Συνδυάζουν φυσικά όργανα με programming και loops, ταξιδεύοντας σε trip hop και nu jazz μονοπάτια. Θέλετε μια ταμπέλα; ΟΚ, ας πούμε, λοιπόν, ότι οι iota είναι οι Έλληνες Cinematic Orchestra. Είναι ασφαλής αυτή η σύγκριση; Φυσικά και όχι, καθώς η μουσική είναι απέραντη και τα ηχοτοπία των iota μοναδικά!

Read more ...

Δαμάζοντας τα κύματα επάνω σε μία κιθάρα: Η μικρή-μεγάλη ιστορία της Surf μουσικής ( η γέννηση του rock and roll και ο ρόλος του Leo Fender)

Details

Published: Tuesday, 06 November 2018 18:03

Written by Αντώνης Ζήβας

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το καλοκαίρι του 1958 στις ακτές της Καλιφόρνια ήταν άλλο ένα τυπικό καλοκαίρι. Λευκοί Αμερικανοί/ίδες (φαντάζομαι και αρκετοί Αφροαμερικανοί/ίδες) απολάμβαναν τη θάλασσα και τα κύματα του Ειρηνικού Ωκεανού. Οι πιο παράτολμοι έκαναν surfing καλπάζοντας επάνω τους με την βοήθεια μιας σανίδας που είχε φέρει από τη Χαβάη στις ακτές της Καλιφόρνιας (και συγκεκριμένα στo Ρεντόντο Μπιτς) ο George Freeth στις αρχές του 20ού αιώνα. Αυτός ήταν που καθιέρωσε το surfing όπως το γνωρίζουμε, ένας τρόπος θαλάσσιας διασκέδασης γνώρισε μεγάλη άνθηση τόσο στην Καλιφόρνια όσο και στην Αυστραλία (όπου επίσης τα κύματα είναι μεγάλα και οι καρχαρίες αφθονούν). 

Read more ...

Σπίτι από Γη: Σκέψεις για τον Woody Guthrie

Details

Published: Monday, 05 November 2018 17:12

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Αν η μουσική πρωτοπορία είναι γενεσιουργό συστατικό της ροκ, η διάχυση του τοπικού αγροτικού ήχου της μουσική των Απαλαχίων στα αστικά στρώματα έδειχνε επίτευγμα σχεδόν επαναστατικό για τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Κι όμως συνέβη, καθώς ένας άνθρωπος μπόρεσε να συνδέσει τις παραστάσεις του συντηρητικού αγροτικού μεσοδυτικού τοπίου και των μοντέρνων μεγαλουπόλεων της ανατολικής & δυτικής ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών στις δεκαετίες του ’30 & του ’40.

Read more ...

Robert Johnson was the devil man..

Details

Published: Thursday, 01 November 2018 19:50

Written by Γιάννης Ζελιαναίος

 Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Ο Muddy Waters τον είχε χαρακτηρίσει ως έναν επικίνδυνο τύπο, ο κιθαρίστας και καλός του φίλος, Johnny Shrines ως έναν περιπλανώμενο ταξιδευτή όπου πατρίδα του ήταν εκεί που βρισκόταν το καπέλο του και συνήθως πάντοτε το έψαχνε. Προορισμός του η αιώνια κίνηση, η επόμενη πόλη στο Δέλτα του Μισσισσιππή, το επόμενο κακόφημο μπαρ που γύρευε μπελάδες, το καθοριστικό σταυροδρόμι που θα 'γραφε τους στίχους και θα καθόριζε τον μύθο του. Και οι μύθοι γύρω από το όνομα του Robert Johnson - δόξα τα άγραφα βιβλία της μουσικής ιστορίας - είναι πάμπολλοι, με ισχυρότερο εκείνον που λέει πως κάποτε πούλησε την ψυχή του στο διάβολο για να παίξει την τέλεια κιθάρα αφήνοντας άναυδους όλους εκείνους που θα στέκονταν απέναντί του για να ακούσουν τα blues του.

Read more ...

The Charlatans: «Codine» - Το καλύτερο ακυκλοφόρητο τραγούδι από τη σκηνή του Σαν Φρανσίσκο;

Details

Published: Friday, 19 October 2018 19:35

Written by Θανάσης Ζελιαναίος

Γράφει ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ
Η κωδεΐνη δεν είναι δα και κανένα χιλιοτραγουδισμένο ναρκωτικό μιας και σπανίως ενέπνευσε κάποιον μουσικό να γράψει κάτι για αυτήν, σε αντίθεση με κάποιους άλλους δημοφιλείς συγγενείς της. Υπάρχει όμως μια περίπτωση στην ιστορία της ροκ μουσικής όπου κάποιο τραγούδι που την αφορά, και μάλιστα όχι στην πρώτη εκτέλεσή του, υπήρξε η αιτία για μια από τις μεγαλύτερες αδικίες στην μουσική ιστορία των sixties. Σε μια περίοδο όπου όλοι δικαιούνταν το μερτικό τους στην επιτυχία και ακόμα και τα πιο μέτρια απομεινάρια εκείνης της εποχής μας παρουσιάζονται πλέον στις αντίστοιχες επανεκδόσεις τους ως τα «χαμένα ψυχεδελικά αριστουργήματα», το «Codine» των Charlatans δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της συνολικής πορείας του συγκροτήματος. Τραγούδι και συγκρότημα, ενώ είχαν όλα τα φόντα για να γίνουν κορυφές στην περιβόητη σκηνή του Σαν Φρανσίσκο των sixties, τελικά κατάφεραν ελάχιστα. Το τραγούδι δεν κυκλοφόρησε καν και το συγκρότημα μισοδιαλύθηκε, με το ήδη ηχογραφημένο πρώτο του άλμπουμ να μένει τελικά κι αυτό στα συρτάρια.

Read more ...

Arcadian Child: Τα παιδιά από την Αρκαδία παίζουν μουσική στην Κύπρο...

Details

Published: Thursday, 18 October 2018 18:20

Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ

Επ’ αφορμής του δεύτερού τους άλμπουμ, Superfonica, μια παρουσίαση της μπάντας από την Λεμεσό και μια συνέντευξη με τον frontman, Παναγιώτη Ι. Γεωργίου

Τους Arcadian Child τους γνώρισα μουσικά πριν από κάνα χρόνο όταν και μια φίλη μού είχε στείλει να ακούσω το βίντεοκλιπ του "She’s on my mind" που άνοιγε το ντεμπούτο τους άλμπουμ Afterglow, (πως έλεγε μια παλιά γελοιογραφία;: κάποτε έγραφαν τραγούδια για να τα ακούμε, τώρα για να τα βλέπουμε). Η αλήθεια είναι ότι τσίμπησα κατευθείαν με το κομμάτι και πετάχτηκα προς bandcamp μεριά για να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ. Ένα άλμπουμ όπου με την πρώτη ακρόαση δεν μπορούσες να του βάλεις ταμπέλα (σιχαίνομαι τις ταμπέλες) μιας και ούτε αμιγώς νεοψυχεδέλικό ήταν, ούτε καθαρό indie, σε καμία περίπτωση stoner, ούτε ψυχεδελοπόπ και γενικά όλα τα παραρτήματα της ψυχεδέλειας, αλλά όπως σωστά χαρακτηρίζει τον ήχο της μπάντας ο Παναγιώτης στην κουβέντα που είχαμε (αν θέλετε με το ζόρι μια ταμπέλα) οι Arcadian Child παίζουν non-generic psych rock. Τα οκτώ κομμάτια που έφτιαχναν το Afterglow σχημάτιζαν ένα μεστό άλμπουμ με στιβαρές συνθέσεις, ιδανική παραγωγή από τον Αντρέα Τραχωνίτη - που τρέχει την εγχώρια δισκογραφική, λουβάνα δίσκοι – και την ίδια την μπάντα. Αν εξαιρέσεις το "She’s on my mind" που είναι και ο κράχτης του δίσκου, το Afterglow είχε άλλα επτά τραγούδια όπου σε κάθε ακρόαση ξεχώριζες κι ένα επόμενο. Ο γράφων την συγκεκριμένη περίοδο έχει κολλήσει με το καταληκτικό "Used". ενώ μετά από πολλές κι ανώριμες σκέψεις αποφάσισε πως το αγαπημένο του τραγούδι είναι το "Run". Εν κατακλείδι το Afterglow είναι το ιδανικό ντεμπούτο για μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα που θέλει να συστηθεί στον κόσμο και την περιμένεις στη γωνία για το δεύτερο δύσκολο άλμπουμ.

Read more ...

"Rumble": Η κιθάρα αλλιώς...

Details

Published: Wednesday, 17 October 2018 16:55

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

“Οι μόνοι άνθρωποι που θαύμαζα ποτέ μου ήταν ο Link Wray και ο Iggy Pop… Για μένα, τύποι σαν τον Link Wray είναι πολύ ξεχωριστοί." (Mark. E.Smith – Renegade: The Lives and Tales of Mark E. Smith, Viking, 2008)

“Με έβαλαν στο στούντιο με τον Mitch Miller, έπαιξα το ‘Clair de Lune’. Ήθελαν να παίξω τον ‘Ζορμπά’. Φαντάζεσαι τον Link Wray να παίζει τον ‘Ζορμπά;”
( Link Wray, 1998)

Το μακρινό 1958 κάπου στην Αμερική – στην Αμερική, μια χώρα μαγική, κυκλοφορεί ένα instrumental rock and roll κομμάτι με τίτλο “Rumble”. Θεωρείται το πρώτο κομμάτι στην ιστορία του rock που μύησε τους ακροατές στον ήχo του fuzz. Παρά το γεγονός ότι ήταν ένα κιθαριστικό τραγούδι χωρίς στίχους, η μετάδοσή του απαγορεύτηκε από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο συνθέτης του λεγόταν Link Wray. Ένας άνθρωπος που, όπως έγραψε το περιοδικό Rolling Stone, στο άρθρο για την αναγγελία του θανάτου του το 2005, “Mπορεί να έζησε αθόρυβα, αλλά αυτό που έμεινε από τη ζωή του ήταν η ενθουσιώδης αφοσίωσή του στην ένταση της μουσικής”. 

Read more ...