Όποιος εύκολα ξεχνά… απότομα θυμάται

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

“Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις
Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα
Με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία
Ελληνας μ’ ό,τι συνάδει αυτό - όχι μια σημαία, μελανοχίτωνας γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη”..
(Παύλος Φύσσας Killah P "Ζόρια”)

Οι στίχοι που ξεκινούν αυτό το κείμενο έχουν γραφτεί και τραγουδηθεί από τον αντιφασίστα Παύλο, Φύσσα γνωστό στη μουσική κοινότητα του Hip-Hop σαν Killah-P, που στα 34 του χρόνια δολοφονήθηκε από τάγμα εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής τη Τρίτη 17 Σεπτέμβρη 2013 στο Κερατσίνι. Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στη μνήμη του.


Αν υποθέσουμε ότι για τους πολλούς νεοέλληνες με την κοντή μνήμη, η Χρυσή Αυγή είναι ένα “νέο παιδί” που γεννήθηκε από την οικονομική επίθεση-κρίση που βιώνουμε σαν “άξιο τέκνο της οργής”, που λέει και το τραγούδι. Θα πρέπει όμως να γνωρίσουμε και τους γονείς της όπως και τα αδέλφια της, γιατί η ναζιστική συμμορία ούτε ορφανή είναι, ούτε αγνώστου πατρός, ούτε φυσικά παιδί αλλά, ιδεολογικά ένας απέθαντος γέρος που γεννήθηκε στο μακρινό 1920 στο Μόναχο. Από τότε και στο εξής, εκεί που όλοι τον είχαν για νεκρό και του έκαναν την κηδεία, εκείνος ξαναγεννιόταν ή ξεπηδούσε μέσα από το σκοτάδι κάθε φορά που η εξουσία των ολίγων κινδύνευε, σαν το ύστατο δυνατό χαρτί τους στη τελική παρτίδα του “όλα ή τίποτα”.
Στη χώρα που κάποιοι βάφτισαν Ελλάδα οι φασισμός και οι ναζιστικές ιδέες -γιατί περί αυτού πρόκειται- έχουν γεννηθεί, πεθάνει και ξαναγεννηθεί κάτω από διάφορα πατριωτικά και εθνικόφρονα ονόματα, όποτε οι λίγοι ισχυροί του χρήματος και της πολιτικής εξουσίας τον χρειάζονταν για να σταθεί πλάι τους κέρβερος σωματοφύλακας, μπροστά στον κίνδυνο της απώλειας των προνομίων τους και της εξουσίας τους. Ένας άλλος Δόκτωρ Φάουστ, πάντα νέος, με “υψηλά” ιδανικά, άσπιλος και φρέσκος.

Read more ...

Πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια...

Μαθήματα Ιστορίας: 7 Σεπτεμβρίου 1968. Η πρώτη συναυλία των Led Zeppelin και ο φωτογράφος που την απαθανάτισε...

Λόγια και φωτογραφίες: Jorgen Angel

(photo copyright: Jorgen Angel)

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1968, οι Led Zeppelin (Jimmy Page, John Paul Jones, Robert Plant, John Bonham) εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό στο Cladsaxe Teen Club της Κοπεγχάγης. Καθώς ο ατζέντης είχε κλείσει μήνες πριν τους αυθεντικούς Yardbirds για μια περιοδεία στη Σκανδιναβία αλλά στο μεταξύ εκείνοι είχαν διαλυθεί, το μόλις τριών εβδομάδων κουαρτέτο (με μοναδικό μέλος των Yardbirds τον Page), έπαιξε σαν The Νew Yardbirds. Το σετ διήρκεσε για τρία τέταρτα, ίσως μια ώρα, και ανάμεσα στα κομμάτια που έπαιξαν ήταν τα "Train Kept A-Rollin'", "I Can't Quit You Baby", "You Shook Me", "How Many More Years" και "Dazed And Confused". Ανάμεσα στο κοινό των 1000 περίπου ατόμων βρισκόταν ο 17χρονος Δανός φωτογράφος Jorgen Angel που περίμενε να δει τους αυθεντικούς Yardbirds και απαθανάτισε με το φακό του το σκηνικό...

Read more ...

FROM THE VAULTS: Τρία σε ένα...

Γράφει ο Γιώργος Μάρκου

(στη φωτό οι Laughing Soup Dish)

Η δεκαετία του ΄80 σήμανε την έκρηξη της αναβίωσης των 60ς. Μπάντες ξεφύτρωναν σαν τα (ψυχεδελικά) μανιτάρια και προσπαθούσαν να μοιάσουν στους παιδικούς τους ήρωες, άλλοτε με εξαιρετική επιτυχία και άλλοτε με βροντερή αποτυχία! Είχα την χαρά να μεγαλώσω μουσικά, εκείνη τη δεκαετία και έτσι, πέρα από την ψυχεδελική μουσική των 60s, την οποία και είχα ανακαλύψει λίγα χρόνια πριν, κυρίως μέσω του ραδιοφώνου, και από ανθρώπους όπως τον Νίκο Κοντογούρη, τον Αιμίλιο Κατσούρη, τον Γρηγόρη Βάϊο κλπ (αλλά και από το μεσαίο μου αδερφό), η μουσική και οι μπάντες των 80s έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην...εσωτερική μου ανισόρροπη διαμόρφωση.
Εδώ αναφέρονται τρεις από αυτές, οι Dukes Of Stratosphear, οι The Laughing Soup Dish και ο Dimentia 13.
Τα παρακάτω είχα γράψει για την εφημερίδα τα «Νέα της Νέας Μάκρης» προς τα τέλη του προηγούμενου αιώνα!

Read more ...

Πώς είπατε; Dirty Ol' Dogs...

Οι Dirty Ol’ Dogs ξεπετάχτηκαν από τη μήτρα ενός μπόγια που ακούει στο όνομα «Νεοέλληνας». Από τα βυζιά του πατέρα τους ήπιαν γάλα ανακατεμένο με Τζώνυ μπλακ λέιμπελ και κόντεψαν να πνιγούν από τα υπολείμματα φιστικιών και ροδοπέταλων που σκάλωναν στη ρόγα...

Read more ...

Ο Lester Bangs για το "Αstral Weeks" του Van Morrison

 Μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς και Χρήστος Μιχαλάτος

To Astral Weeks του Van Morrison κυκλοφόρησε δέκα χρόνια πριν γραφτούν αυτές οι αράδες, σχεδόν με ακρίβεια ημέρας. Υπήρξε ιδιαίτερα σημαντικό για μένα, γιατί το φθινόπωρο του 1968 ήταν μία άθλια περίοδος: Ήμουν σωματικά και ψυχικά ράκος, τα νεύρα μου ήταν σπασμένα και το μυαλό μου είχε πλημμυρίσει με αράχνες και φαντάσματα. Οι κοινωνικές μου επαφές είχαν αραιώσει σε σημείο απομόνωσης, η παρουσία των άλλων με έκανε νευρικό και παρανοϊκό. Περνούσα ατέλειωτα μερόνυχτα βουλιάζοντας σε μια πολυθρόνα στην κρεβατοκάμαρά μου. Διάβαζα περιοδικά, έβλεπα τηλεόραση, άκουγα δίσκους, κοίταζα το κενό. Δεν ήξερα πώς να βελτιώσω την κατάστασή μου και το πιθανότερο ήταν πως ακόμα κι αν ήξερα, δεν θα είχα κάνει τίποτα.

Read more ...

Νίκος Νικολαΐδης (Αθήνα 25 Οκτωβρίου 1939 - 5 Σεπτεμβρίου 2007)

γράφει ο Κώστας Ζήσης

Στον Ν.Ν.

Δεν χρειάζεσαι τον αστρολάβο των Κυθήρων
για να ανακαλύψεις το πλανητικό σύστημα
του Γκλεν Μίλερ και του Μπένι Γκούντμαν,
το μόνο που σίγουρα χρειάζεσαι,
ακόμα και τώρα που ο χρόνος έχει ρημάξει
την σημασία του,
αυτό που σίγουρα χρειάζεσαι λέω
είναι ένα ρολόι μάρκας Sultana 21 ρουμπίνια ή κάτι τέτοιο
να σου κρατάει παρέα ο παλμός του
σε κάποιο καλοκαίρι της ασετιλίνης
σε κάποιο από τα εναπομείναντα καθίσματα
του παράδεισου με το περίεργο όνομα Ροζικλαίρ.

Read more ...

"Η αμερικάνικη κοινωνία δεν είναι παρά ένα καρκίνωμα και για να θεραπευτεί πρέπει πρώτα να διαγνωστεί πριν μπορέσει να εξαπλωθεί… Εγώ όμως, αγάπη μου, δεν είμαι γιατρός για να το θεραπεύσω…"

Tάδε έφη... η ΝINA SIMONE

"Νομίζω ότι οι καλλιτέχνες που δεν μπλέκουν με κηρύγματα είναι μάλλον οι πιο ευτυχισμένοι και ότι καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια. Από τη στιγμή όμως που η σκηνή απασχολεί το 90 τοις εκατό του χρόνου μου, οφείλω να την εκμεταλλευτώ για να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι. Και, ας μην κρυβόμαστε, δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι έγχρωμη κι έτσι έχω αναλάβει από μόνη μου να λέω αυτά τα τραγούδια. Αν τυχαίνει να διασκεδάζουν τον κόσμο, χαίρομαι, και νομίζω πως είναι σωστό να προσφέρουν διασκέδαση ως ένα βαθμό. Ωστόσο, είναι λίγο πολύ μια πλατφόρμα για να εκφράζω αυτά που αισθάνομαι για διάφορες καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μου. Στ’ αλήθεια δεν ξέρω σε ποιο βαθμό αγγίζω τους ανθρώπους, ιδίως με τα τραγούδια διαμαρτυρίας. Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι είναι πολύ μικρότερος απ’ όσο φαντάζομαι...

Read more ...

Story-telling through music: μια μικρή διήγηση με αφετηρία τη μουσική

γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου
Χρόνος: ήσυχες μέρες του Αυγούστου στις αρχές της δεκαετίας των 2010ς
Τόπος: Αθήνα
Ατμόσφαιρα: με τη διάθεση να σέρνεται σαν ερπετό.

Read more ...

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα: "Μα τι να σου πω για την ποίηση..."

 «Μα τι να σου πω για την ποίηση; Τι να σου πω γι’ αυτά τα σύννεφα, γι’ αυτόν τον ουρανό; Να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω, και τίποτα άλλο. Καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής δεν μπορεί να πει τίποτα για την ποίηση. Ας τα’ αφήσουμε αυτά για τους κριτικούς και τους δασκάλους. Μα ούτε συ, ούτε ‘γω, ούτε κανείς ποιητής δεν ξέρει τι είναι ποίηση. Είναι εκεί! Κοιτάξτε! Έχω τη φωτιά στα χέρια μου, το ξέρω, δουλεύω τέλεια μαζί της, μα δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτή χωρίς να φιλολογήσω. Καταλαβαίνω όλες τις ποιητικές τέχνες. Θα μπορούσα να μιλήσω γι’ αυτές αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε πέντε λεπτά. Δεν ξέρω… Ίσως μια μέρα ν’ αγαπήσω την κακή ποίηση όπως αγαπάω την κακή μουσική παράφορα. Θα κάψω ένα βράδυ τον Παρθενώνα για να αρχίσω να τον χτίζω το πρωί και να μην τον τελειώσω ποτέ»... - Federicο Garcia Lorca (6 Ιουνίου 1898 – 19 Αυγούστου 1936), ποιητής και θεατρικός συγγραφέας (μεταξύ πολλών άλλων), εκτελέστηκε από φασίστες του Φράνκο...

Read more ...

Aretha Franklin: Take it like you give it...

Γράφει ο Costinho

Πρωτάκουσα την Aretha Franklin πιτσιρικάς, σε μια δευτεράντζα συλλογή με χιτς του 86. Τραγουδούσε το "Jumpin' Jack Flash" των Stones, χωρίς φυσικά εγώ να γνωρίζω εγώ ποιοι είναι οι Stones και τι είναι η διασκευή. Αν θυμάμαι καλά, το κομμάτι ήταν από μία ταινία με την Γούπι Γκόλντμπεργκ, από εκείνες τις επίσης εξέχουσες δευτεράντζες που αν το βιντεοκλάμπ ήταν σοβαρό κομμάτι της ζωής σου, σίγουρα είχε φτάσει κάπως στο δικό σου VHS player. Έχοντας ακούσει ελάχιστο ροκ μέχρι τότε, κάπως είχα συγκρατήσει ότι το ροκ είναι κάτι τέτοιο, κάτι σαν μια κυρία που τα χώνει πάνω από ένα δυνατό ρυθμό.Την άκουσα ξανά – λίγο μετά, ας πούμε πιο συνειδητά – ως μαγείρισσα δέσποινα να προστάζει να σκεφτούμε. Ήταν στην ταινία των ταινιών, στο πιο λαϊκό υπερθέαμα του αιώνα, το μόνο που μπόρεσε να συνδυάσει απόλυτα παρωχημένο αμερικάνικο χιούμορ και ανελέητα γκρούβι υψηλής τάσης μουσικάρα: Τhe Blues Brothers. Η ακόμα πιο συνειδητή ακρόαση, χρόνια αργότερα εμπλεκόμενος με την μαύρη μουσική, δεν άλλαξε και πολλά στην εικόνα της μαύρης λαϊκής τραγουδίστριας που είχα αυθόρμητα σχηματίσει. Ίσως απλώς να έμαθα τι λένε τα τραγούδια, οι λέξεις – τι σημαίνει αρ η ες πι η σι τι, τι σημαίνει θινκ, τι σημαίνει τσεν τσεν τσεν, τσεν οφούλς. Και ότι η ίδια έφερε και τίτλο: Βασίλισσα της Soul.

Read more ...

"Respect": Μια μικρή ιστορία για μια μεγάλη βασίλισσα...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας (από διάφορες πηγές)

«Όλοι μας, άντρες ή γυναίκες, μαύροι ή λευκοί, απαιτούμε σεβασμό. Είναι βασικό μας δικαίωμα» - Aretha Franklin
Δεν ήταν καν δικό της. Το έκανε όμως δικό της μετατρέποντας ένα τραγούδι γραμμένο από έναν άντρα που καλούσε τη γυναίκα του να του δείξει «λίγο σεβασμό», σε έναν ύμνο για την απελευθέρωση της γυναίκας, σε ένα εξαντλητικό φεμινιστικό μήνυμα πριν το φεμινισμό, σε μια Αμερική που μόλις είχε αρχίσει να ξετυλίγει το νήμα της γυναικείας απελευθέρωσης, σε μια Αμερική που ξυπνούσε απότομα από τα βίαια ξεσπάσματα μιας σειράς κοινωνικών κινημάτων που συγκλόνιζαν τον πλανήτη, μια Αμερική όπου ο φυλετικός διαχωρισμός ήταν ακόμα ο κανόνας σε πολλές πολιτείες. Αλήθεια, ποιος μπορεί να ξεχάσει την καταιγιστική, πληθωρική παρουσία της Aretha Franklin να τραγουδά το «Respect» απευθυνόμενη στον έκπληκτο κινηματογραφικό σύζυγό της Matt Murphy στην ταινία Blues Brothers 2000; Όπως σίγουρα κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την καταπληκτική ερμηνεία της είκοσι χρόνια , στην πρώτη «φάση» της ταινίας, όταν τον φιλοδωρούσε με το «Think», μια άλλη κομματάρα, αφήνοντάς τον άναυδο.

Read more ...

O Άγνωστος Στρατιώτης

του Luc Sante
Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν το ταβάνι μιας εισόδου ενάμιση μέτρο φάρδος με γύψινο καλούπι που έμοιαζε σαν μια μακριά σειρά από ψαράκια και το καθένα προσπαθούσε να καταπιεί το μπροστινό του. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν μια χαραμάδα κιτρινισμένου ουρανού ανάμεσα σε κτήρια που εν μέρει τον έκρυβε μια απλωμένη μπουγάδα. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν το παραπέτο και πέρα απ’ αυτό τα δέντρα. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν το σήμα του, μόνο που δεν θυμάμαι να σας πω τον αριθμό. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν μια γεμάτη γυάλινη μεζούρα για ποτό που γλίστρησε από κάποιον που με χτύπησε στην πλάτη. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν το σεντάν που ερχόταν κουτρουβαλώντας προς το μέρος μου και σκέφτηκα, εντάξει, είμαι ασφαλής πίσω από τη βιτρίνα του λουκουματζίδικου. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν μια μπότα, δεξί πόδι, με καρφιά που προεξείχαν από το κουτουπιέ. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν μια πέτρα από το λιθόστρωτο. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν σκοτάδι.

Read more ...

Ο «μουσικός» William S. Burroughs

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Εμπνευστής μια ολόκληρης γενιάς, δημιουργός μερικών από των πιο καυστικών βιβλίων που γράφτηκαν τον προηγούμενο αιώνα. Τραχύς, με μαύρο χιούμορ αλλά και παραληρηματικός σε θέματα όπως ο εθισμός στα ναρκωτικά, το σεξ και η φρίκη του πόνου γενικότερα. Πάνω απ’ όλα όμως ένας καταπέλτης καταγγελιών εναντίων των κυβερνητικών συστημάτων ελέγχου της ανθρωπότητας, από τους έχοντες και κυβερνώντες. Ενεργός μέχρι το τέλος της ζωής του, στις 2 Αυγούστου του 1997, ο William S. Burroughs ή αλλιώς ο παππούς όλων μας - όπως τον είχε αποκαλέσει κάποτε η Patti Smith - δεν σταμάτησε ποτέ να δουλεύει πάνω στο γράψιμο, στη ζωγραφική, στις εμφανίσεις του στον κινηματογράφο, στις δημόσιες απαγγελίες καθώς και στη μουσική όπου επηρέασε καλλιτέχνες όπως οι David Bowie, Tom Waits, Kurt Cobain και πολλοί άλλοι. Δεν είναι διόλου τυχαία άλλωστε η σχέση του με την μουσική αν σκεφτείς πως το πρόσωπό του χώρεσε μέσα σε εκείνο το κολάζ φιγούρων της ανθρωπότητας που κοσμούσε το για κατά πολλούς καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών. Ο λόγος φυσικά για το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band των Beatles, όπου τον διακρίνουμε στριμωγμένο δίπλα στην Marilyn Monroe.

Read more ...

Πώς είπατε; The Morphine Social Club...

Οι Morphine Social Club δημιουργήθηκαν στη Θεσσαλονίκη, τον Απρίλιο του 2015, αρχικά, ως instrumental power trio, αλλά πολύ σύντομα προστέθηκε και τέταρτο μέλος στη φωνή/lead κιθάρα, για να καταλήξουμε στην παρούσα σύνθεση τον Σεπτέμβριο του 2016. Χαρακτηρίζουμε τη μουσική μας ως "μονολιθικό rock and roll", μια δική μας εκδοχή garage με fuzz και noise ήχους. Στα κομμάτια μας αφήνουμε ελεύθερες τις επιρροές κάθε μέλους, από doom/sludge μέχρι και heavy metal στα ρυθμικά και από ψυχεδέλεια μέχρι grunge στις μελωδίες της κιθάρας, ενώ οι στίχοι έχουν post punk ύφος.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1