John Lydon: "Σε κοινωνικό επίπεδο..."
- Details
- Published: Wednesday, 28 April 2021 14:10
- Written by Merlin's Music Box

Γράφει η Abies Sylos
Υπάρχει μία μικρή οδός στο κέντρο της Αθήνας, η πρώτη παράλληλη προς το νότο από το σημείο όπου βρίσκονται οι φούρνοι «Χωριάτικο». Το μικρό αυτό στενό είναι στον άξονα ανατολής-δύσης, αυτόν που στον ορίζοντα σημαίνεται από τη θέση που ανατέλλει ο ήλιος τον καιρό κοντά στις ισημερίες. Την πρώτη άνοιξη λόγω αυτής της ευθυγράμμισης, μόλις ανέβει ο ήλιος, φωτίζει με το φως του το στενό δρομάκι χωρίς να ρίχνει πάνω του σκιά οτιδήποτε.
Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
Στην εποχή της πλήρους εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου – και του αθλητισμού γενικότερα – όπου η δουλική συμπόρευση με τις επιταγές και τις αξίες της κυριαρχεί απόλυτα, στάσεις αξιοπρέπειας και αντίστασης αθλητών απέναντι στην κρατούσα κατάσταση είναι σχεδόν ανύπαρκτες και φαντάζουν εξωπραγματικές. Μια τέτοια ιστορία, αλλά από τα παλιά, είναι και η στάση (ζωής, όπως τελικά αποδείχτηκε) του Αυστριακού ποδοσφαιριστή Ματίας Ζίντελαρ. Μια ιστορία η οποία, όπως και οι ελάχιστες άλλες παρόμοιες που μας έρχονται απ’ το παρελθόν, έχει περιέλθει στην σφαίρα του μύθου και σήμερα σχεδόν έχει ξεχαστεί. Η υπενθύμισή της χαλάει τη σούπα των ιδιοκτητών του ποδοσφαίρου ότι δήθεν στο χώρο του αθλητισμού δεν χωρούν οι πολιτικές και κοινωνικές αντιπαραθέσεις και ότι είναι απλώς ένα θέαμα (όπου όμως παίζονται πολλά, πάρα πολλά φράγκα, έτσι δεν είναι, κύριοι;)
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
O Edward “Dee Dee” Chandler ήταν ντράμερ στη Νέα Ορλεάνη στα τέλη του δεκάτου ενάτου με αρχές του εικοστού αιώνα. Έπαιζε μουσική σε δυο κόσμους: στα άθλια μπορντέλα του Στόριβιλ και σε εκδηλώσεις της υψηλής κοινωνίας σε μέρη όπως το ξενοδοχείο Grunwald κοντά στην Κάναλ Στριτ. Ο Chandler ήταν μιγάς και ίσως θα μπορούσε να περνάει για λευκός, αλλά όταν το 1896 ψηφίστηκε ένας νόμος που απαγόρευε την εμφάνιση μιγάδων σε μέρη όπως το Grunwald, ο Edward έχασε την πιο προσοδοφόρα απασχόλησή του.
Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
Gynoid (Γυνοειδές), είναι ο όρος για να περιγράψουμε το θηλυκό ανθρωποειδές ρομπότ (το αντίστοιχο του Android-Ανδροειδές), γνωστά επίσης και ως «ρέπλικες» (replicants). Πρόκειται για γενετικά προηγμένα ρομπότ, τα οποία εξωτερικά μοιάζουν με τους ανθρώπους. Τα γυνοειδή εμφανίζονται σε αρκετά διηγήματα και ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Αν δεν απατώμαι, η πρώτη παρουσίαση γυνοειδούς σε ταινία είναι στο κλασικό Μετρόπολις του Φρίτς Λάνγκ, αλλά η κινηματογραφική αποθέωση του είδους των ρεπλικών, όπως έχει επικρατήσει να αποκαλούνται τα ανθρωποειδή, παρουσιάζεται στο αριστούργημα του Ρίντλεϋ Σκοτ, Blade Runner.
Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας
Η Hipgnosis ήταν μια αγγλική ομάδα σχεδιαστών με έδρα τους το Λονδίνο που εξειδικεύτηκαν στη δημιουργία εξώφυλλων για άλμπουμ μεγάλων καλλιτεχνών της rock. Στη δεκαετία του 1970 τα εξώφυλλα δίσκων έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο και και ένας λόγος για αυτό ήταν ότι δεν υπήρχαν ακόμα το Spotify και το MTV, ούτε το YouTube ή άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πέρα από μερικές εφημερίδες και περιοδικά που έγραφαν για συγκροτήματα. Η ιδέα για τη δημιουργία της Hipgnosis ήταν 22χρονων δυο νεαρών σπουδαστών από το Cambridge, του νορβηγικής καταγωγής Storm Thorgerson και του Aubrey Powell, οι οποίοι το 1967 δέχτηκαν μια πρόταση να σχεδιάζουν εξώφυλλα δίσκων για 90 δολάρια.
Γράφει ο Γιάννης Σιδεράκης
Τον είδα, να κάθεται σε μια ψάθινη καρέκλα καφενείου στην άκρη του πεζοδρομίου, περπατούσα με τον γιo μου, κρατώντας τον από το χέρι. Τον είδα που είχε καρφωθεί πάνω μου, αλλά δεν έδωσα σημασία, δεν τον ήξερα αυτόν τον μπάρμπα. Περνώντας από μπροστά του, άκουσα να φωνάζει με βροντερή φωνή το όνομα μου, γύρισα, κάπως ενοχλημένος είναι η αλήθεια και τον κοίταξα. Τα πόδια του στραβά, με κάτι ενισχυτικά σαν γάζες στα γόνατα, προφανώς για να μπορεί να περπατάει, μιας και δεξιά και αριστερά του, είχε ακουμπισμένες δύο πατερίτσες…
Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας
Τι ωραίες που ήταν εκείνες οι εποχές που, λόγω του νεαρού της ηλικίας μας, βλέπαμε την μουσική με αθώα παιδικά μάτια. Τότε που νομίζαμε ότι όσο πιο καλός είναι ο δίσκος, τόσο πιο ψηλά θα πάει στα τσαρτ ή όσο περισσότερα αντίτυπα πουλήσει τόσο πιο ψηλά θα φτάσει. Υπήρχε μια αγαθότητα που μας εμπόδιζε να δούμε τι μπορεί να παιζόταν πίσω από την κουρτίνα....
Στις 13 Απριλίου 1996, οι Rage Against the Machine ήταν καλεσμένοι στο Saturday Night Live, τη δημοφιλή εβδομαδιαία εκπομπή του καναλιού NBC που εκείνο το βράδυ θα παρουσίαζε ο Steve Forbes, ο μεγαλοεπιχειρηματίας και υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών στις επερχόμενες αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Ένας από τους κανόνες που έθετε (και εξακολουθεί να θέτει) η συγκεκριμένη εκπομπή, μια από τις μακροβιότερες της αμερικανικής τηλεόρασης, ήταν η απαγόρευση των κοινωνικών και πολιτικών σχολίων από τους καλλιτέχνες που καλούνταν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους.
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Η νύχτα έρχεται και φεύγει δεν την σταμάτησαν πόλεμοι έρωτες θεοί λύπες χαρές ψυχές που χόρευαν κορμιά που στέκονταν βουβά και μάτια που θρήνησαν όνειρα την νύχτα σκότωσαν τον ποιητή δεν πρόλαβε να γράψει τις τελευταίες λέξεις του Ντατς Σούλτς για εμβατήριο τώρα θα παίξει στην κηδεία του ένα από τα λιανοτράγουδα που σκάρωνε για τις ζωές μας κανείς δεν έψαξε ούτε νοιάστηκε γιατί τον σκότωσαν ποιος του ξερίζωσε την καρδιά και τα μάτια δεν σκέφτηκε κανείς πως θα νιώθουμε τώρα και πως θα βλέπουμε τον κόσμο άλλαξε και αυτός πριν τον μάθουμε η νύχτα όμως θα ξανάρθει η σάρκα διψάει εσαεί τα φώτα...
Μετάφραση:* Πάνος Τομαράς
Στις 30 Μαρτίου 1970 ο κόσμος της μουσικής απέκτησε ένα από τα πιο προκλητικά και εξαιρετικά άλμπουμ που ηχογραφήθηκαν ποτέ, το Bitches Brew του Μάιλς Ντέιβις. Από τις 30 Μαρτίου 1970 που κυκλοφόρησε έχει μεταβληθεί, από μια κατά κύριο λόγο, παρεξηγημένη δουλειά, στο άλμπουμ που αναγνωρίζεται ως ο γεννήτορας του τζαζ ροκ ήχου, καθώς και μια μεγάλη επιρροή στην εξέλιξη του ροκ και του φανκ σε ευρύτερο επίπεδο.
Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
Μια από τις πιο καλοστημένες φασιστικές απάτες (η οποία δυστυχώς από τη πλειοψηφία του κόσμου θεωρείται αληθινή), είναι η αρχαία καταγωγή του γνωστού φασιστικού/ναζιστικού χαιρετισμού (με το δεξί χέρι τεντωμένο στο ύψος του ώμου), όπου κάθε φασίστας, ανάλογα με τη χώρα προέλευσής του τον τοποθετεί ως αρχαίο δικό του χαιρετισμό. Οι Γερμανοί ναζί ισχυρίζονται ότι ο συγκεκριμένος χαιρετισμός είναι γερμανικός μεσαιωνικός χαιρετισμός, οι Ιταλοί φασίστες ότι είναι ρωμαϊκός και, φυσικά, οι πιο ξεφτίλες όλων των απανταχού φασιστών, οι Έλληνες, σύμφωνα με τους οποίους ο χαιρετισμός είναι δωρικός χαιρετισμός, made in Sparta…