Βλάσης Μπονάτσος (30/11/1949 - 14/10/2004)
- Details
- Published: Wednesday, 14 October 2020 11:51
- Written by Merlin's Music Box
Συνέντευξη στην Ειρήνη Πολίτου
Λίγους μήνες μετά τον απεγκλωβισμό μας από την καραντίνα βρεθήκαμε με την συγγραφέα Ευτυχία Γιαννάκη και κάναμε μια κουβέντα εφ’ όλης της ύλης. Μας έβαλε στον χώρο του αστυνομικού μυθιστορήματος, μιλήσαμε για τα βιβλία της, για τις ανησυχίες ενός δημιουργού, για τα προβλήματα των καιρών μας και πως τα αντιμετωπίζει. Η Ευτυχία Γιαννάκη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε πληροφορική, μουσική τεχνολογία και επικοινωνία. Εργάστηκε για χρόνια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα, παιδικό μυστήριο και θεατρικά έργα.
Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης
Στις 2 Σεπτεμβρίου σε ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η σύζυγος του ανακοίνωσε τον θάνατο του αναρχικού, ανθρωπολόγου και μέλους του συνδικάτου των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW), David Graeber. O David ήταν προσωπικός μου φίλος και συνάδελφος εργάτης (fellow worker) όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε μεταξύ μας ο ένας τον άλλο οι Wobblies. Mπορεί να αποχαιρέτησα τον David με θλίψη, αλλά οι αγώνες που κάναμε μαζί στα τέλη της δεκαετίας του '90, ο καθένας στο πανεπιστήμιο που δίδασκε τότε στις ΗΠΑ, αλλά και γενικότερα ως μέλη του συνδικάτου μας των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου στην βιομηχανική ένωση εργαζομένων στην παιδεία (IU 640), παραμένουν ανεξίτηλοι. H θύμηση όλων αυτών που καταφέραμε που προσπαθήσαμε καθώς και αυτά που αφήσαμε στην μέση παραμένουν ένα διαχρονικό ίχνος στον αγώνα για την χειραφέτηση.
Σταχυολογεί ο Γιάννης Καστανάρας
Η Janis έκανε τα αδύνατα δυνατά για να ζήσει όσο πιο έντονα μπορούσε τη ζωή της και μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια κατάφερε να χτίσει γύρω της ένα μύθο που διαρκεί μέχρι σήμερα και όπως φαίνεται θα διαρκέσει για πάντα. Εγκατέλειψε σχετικά νωρίς τη συντηρητική γενέτειρά της στο Τέξας για να γίνει τραγουδίστρια ερμηνεύοντας τα blues με έναν ανεπανάληπτο rock τρόπο. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «Club των 27» και η κληρονομιά της είναι ευχή και κατάρα για κάθε καλλιτέχνιδα που θέλει να σέβεται τον εαυτό της. Ιδού μερικές άγνωστες (ή γνωστές) και ενδιαφέρουσες (ή αδιάφορες) πτυχές της σύντομης ζωής της...
Γράφει και μεταφράζει η Φαίη Φραγκισκάτου
Η εκκωφαντική σιωπή της δημιουργίας ζωντανής μουσικής κατά τη διάρκεια της πανδημίας του covid-19 μου έφερε στο μυαλό ένα ποίημα του Billy Collins για έναν μοναχικό σκύλο που γαβγίζει σ’ ένα άδειο σπίτι. Στο χέρι όλων μας είναι να μην μεταβληθεί το μουσικό τοπίο μετά την πανδημία σε σκηνικό τόσο μοναχικό, όσο το παράπονο του σκύλου. Ο Billy Colins έχει χαρακτηριστεί από τα ΜΜΕ ως ο «δημοφιλέστερος ποιητής των Ηνωμένων Πολιτειών». Δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω, αν είναι έτσι όμως ο λόγος του, τότε έχει την αμεσότητα και την καθαρότητα να πει απλές αλήθειες σε σύνθετους καιρούς…
Όταν το 1995 ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον David Bowie τι άκουγε εκείνη την εποχή, ο Βρετανός καλλιτέχνης είχε πλέξει σχεδόν αυθόρμητα το εγκώμιο της PJ Harvey και του Tricky, ο οποίος εκείνη την εποχή περιόδευε μαζί της. Λίγο αργότερα, ο Bowie κάλεσε την Harvey να τραγουδήσουν μαζί το τραγούδι του "The Man Who Sold The World" στη διάρκεια μιας τελετής απονομής κάποιων βραβείων....
Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος
Αυτές τις μέρες ολοκληρώνονται μετά από έξι χρόνια Τα Στέκια του Νίκου Τριανταφυλλίδη και το τελευταίο τους επεισόδιο δεν θα μπορούσε παρά να είναι αφιερωμένο στον απόντα πλέον δημιουργό τους. Και βέβαια, οι περισσότεροι θα ξέρουν ότι το όνομα του Blaine Reininger που υπογράφει το μουσικό θέμα των τίτλων, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι μιας και είναι γνωστή η φιλία του Τριανταφυλλίδη με το βασικό μέλος και συνιδρυτή των Tuxedomoon. Τις ρίζες αυτής της φιλίας που χρονολογείται από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘80 θα θυμηθούμε εδώ.
Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
Πώς γίνεται εν έτη 2020 μια DIY βρετανική hardcore punk μπάντα που δεν ανήκει σε κάποια μεγάλη (ούτε καν ανεξάρτητη) δισκογραφική εταιρία να κυκλοφορεί το ντεμπούτο της άλμπουμ, να γίνεται περιζήτητη στις ΗΠΑ (πραγματοποιώντας περιοδεία σαν headliners εκεί) και ο δίσκος της να μπαίνει στα ράφια μεγάλων δισκοπωλείων σημειώνοντας αξιόλογες πωλήσεις; Η απάντηση βρίσκεται στο ίδιο το περιεχόμενο του δίσκου. Οι Chubby And The Gang είναι το είδος της μπάντας που θα ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι αν κατάφερναν να γίνουν γνωστοί με το πρώτο τους άλμπουμ Speed Kills στο στενό underground κύκλο της βρετανικής hardcore-punk σκηνής, άντε και λίγο πιο έξω από τα σύνορα της, έστω στην Ευρώπη.
Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης
Πολύ πρόσφατα στο Βeatniks της Κωλέττη βρέθηκα να τα πίνω με τον Ελβετό «αιδεσιμότατο» Beat-Man, κατά κόσμο Beat Zeller. Μια συνάντηση ιδιαίτερα περίεργη και γοητευτική με έναν άνθρωπο ευγενικό, παράξενο – μια υπερβολικά πλουσιοπάροχη προσωπικότητα. Εκτός από μουσικός, DJ και άλλα πολλά μοιραζόμαστε κάτι κοινό: είμαστε και οι δυo μέλη των Wobblies, του ιστορικού συνδικάτου των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW). Όπως ο ίδιος μου εκμυστηρεύθηκε τον οργάνωσε ένας φίλος του και που σύντομα θα οργανωθεί και ο γιoς του! Σε αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθώ με την χειραφέτηση του κόσμου, αλλά θα προσπαθήσω να παρουσιάσω το έργο του εν συντομία και τα «πειραγμένα» trash-blues του.
του Σωτήρη Θεοχάρη
Χτύπησαν το κουδούνι μια φορά. Το χτυπούσαν πάντα με μελετημένη διάρκεια ώστε να ακουστεί σίγουρα από τους κάτοικους των σπιτιών, αλλά ταυτόχρονα να μην είναι ενοχλητικό και επίμονο και τους εκνευρίσει. Ο τροφαντούλης παπά-Νεκτάριος και η επίτροπος της τοπικής ενορίας, η καλοντυμένη διοπτροφόρος κυρία Αρχοντία, έκαναν επί χρόνια το γνώριμο σεργιάνι τους στη γειτονιά κάθε φθινόπωρο και κάθε άνοιξη για τον «έρανο της αγάπης». Είχαν γίνει ειδικοί στο να προσεγγίζουν πόρτα-πόρτα, τους κατοίκους και να συγκεντρώνουν ένα σεβαστό ποσό κάθε χρόνο, «υπέρ των αναξιοπαθούντων», ή «για την αποπεράτωση του Ναού του Αγίου Φανουρίου», ή, άλλοτε, «για τα πεινασμένα παιδάκια στην Αφρική που τα φροντίζει μια ιεραποστολή». Γλυκύτατοι, ευπρεπείς και με σεβάσμια πρόσωπα, πωλούσαν τις εικόνες του Αγίου Φανουρίου τυπωμένες σε φτηνό ανακυκλωμένο χαρτί, με την ευχή ενός γέροντα από το Άγιο Όρος γραμμένη στο πίσω μέρος με βυζαντινή γραμματοσειρά στην συμβολική τιμή των 8,60€. Η τιμή ήταν πολύ έξυπνα επιλεγμένη ώστε πιστοί και μη, οι οποίοι ήθελαν να βοηθήσουν τον εκάστοτε σκοπό να μην ζητούν ποτέ, από ντροπή, τα ρέστα.
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Το επάγγελμα που ακολουθείς και βιοπορίζεσαι δεν είναι απαραίτητα και αυτό που σου ταιριάζει ή αυτό που αναδεικνύει τα προσόντα σου, ή αντανακλά την προσωπικότητα σου και σου βγάζει τον καλύτερο σου εαυτό. Δεν είναι κάτι που σώνει και καλά αγαπάς και σίγουρα δεν απαιτείται για να την κάνεις, να σου ξεδιπλώνει αρετές και χαρίσματα ή να σε γεμίζει και σαν άνθρωπο. Όχι πάντα και χωρίς να συνυπολογιστεί μια μεγάλη παράμετρος, όπως είναι η αμοιβή που σου χαρίζει ή η κοινωνική θέση. Τέλος πάντων αυτά τα είχε κατά νου ο Λάζαρος που πήρε το μαγαζί του πατέρα του σχεδόν με το που ξεμπέρδεψε από τον Στρατό. Όλους και όλους τρεις γάμους και ένα πανηγύρι πρόλαβε να βιντεοσκοπήσει ως βοηθός του κυρ Γιάννη, πριν αυτός αποδημήσει σε άλλους κόσμους.
Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
Ωραία τα λες, μας συγκινεί βαθιά η ομιλία σου, αλλά μας βάζει εις πειρασμό η στρογγυλή κοιλία σου. (Είς προγάστορα ιεροκύρηκα)
Ο Μικέλης (Μιχαήλ) Άβλιχος ήταν σατιρικός ποιητής. Γεννήθηκε από εύπορους γονείς στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς το 1844 και σπούδασε στο εκεί Γυμνάσιο και κατόπιν στην Ελβετία, στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης. Από την παιδική του ηλικία βρέθηκε σε ένα περιβάλλον όπου δέχτηκε την επίδραση του ποιητή Ανδρέα Λασκαράτου και αργότερα, στην εφηβική του ηλικία, των Πατρινών αναρχικών ριζοσπαστών, όπως ο Ανδρέας Μομφεράτος. Ενθουσιάζεται με τον αγώνα τους και συνδέεται φιλικά μαζί τους. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Bέρνη έρχεται ακόμη πιο κοντά στις αναρχικές ιδέες, γνωρίζει προσωπικά τον Mιχαήλ Mπακούνιν και γίνεται φίλος του, ενώ συμμετέχει ως μέλος στην Πρώτη Διεθνή. Κατά μία (ανεξακρίβωτη) πληροφορία, ο Άβλιχος συμμετείχε στα γεγονότα της Παρισινής Κομμούνας.
Ο Αργύρης Αργυριάδης θυμάται...
Κανείς δεν περίμενε ότι το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 1981 θα ήταν ένα ορόσημο για 40.000 νεολαίους που βρέθηκαν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας για να παρακολουθήσουν την ιστορική συναυλία του αείμνηστου Ιρλανδού κιθαρίστα Rory Gallagher. Ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ. Το άρθρο αυτό δεν είναι επετειακό, αλλά κάθε χρόνο με στοιχειώνει η μνήμη των γεγονότων της συναυλίας, όπως και η ατυχία να έχω τα γενέθλιά μου μια μέρα πριν από τον θάνατο του Θείου. Οπότε, μην περιμένετε καμία «αντικειμενική» ανάμνηση διότι απλούστατα δεν μπορώ να την κάνω. Το παρόν κείμενο συνοδεύεται από ολόκληρο το ηχητικό της συναυλίας και μπορείτε να το ακούσετε στο κανάλι του Merlin's Music Box στο Mixcloud...
Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου
Στις 4 του Σεπτέμβρη η δισκογραφική εταιρία Drag City κυκλοφόρησε τη νέα δουλειά του Bill Callahan υπό τον τίτλo Gold Record. Ο «χρυσός» αυτός δίσκος περιέχει 10 κομμάτια, 9 νέα και μια διασκευή από ένα κομμάτι που είχε κυκλοφορήσει ο ίδιος με την περσόνα του Smog.