Wish Upon A Star: «Δεν σκύβουμε το κεφάλι σε κανέναν»...

Συνέντευξη στον Στέλιο Μιχ.

Δευτέρα 11/11. Είναι η μέρα που οι μπάτσοι κάνουν τις γνωστές καφρίλες στην ΑΣΟΕΕ. Την ίδια μέρα οι Wish Upon a Star κυκλοφορούν  τον νέο τους δίσκο με τίτλο Τhis is War. Φορτωμένος από αυτά που βλέπω όλη μέρα, φεύγω κατά τις εννέα το βράδυ από τη δουλειά. Μου'χει στείλει ο Καστανάρας το δίσκο, τον έχω περάσει στο κινητό, καλωδιώνομαι, πατάω το play και… Μπάμ!  Η εισαγωγή του «Bow to Νone», του πρώτου κομματιού του δίσκου, ήταν αυτό που έπρεπε να ακούσω εκείνη την ώρα...

Λίγες μέρες αργότερα βρίσκομαι με τον Αστέρη, τον ντράμερ των Wish Upon A Star, και τον Ορφέα, τον τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας στο σπίτι του πρώτου…

Read more ...

«Αν ανέχεστε αυτό, τα παιδιά σας θα είναι τα επόμενα...»: Ένα τραγούδι, ένα νεκρό παιδί και μία αφίσα...

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Τον Αύγουστο του 1998, οι Manic Street Preachers κυκλοφόρησαν το άλμπουμ This Is My Truth Tell Me Yours. Ανάμεσα στα τραγούδια ξεχώριζε ένα με τίτλο «If You Tolerate This, Your Children Will Be Next», το οποίο «χτύπησε» κατευθείαν το #1 των βρετανικών charts.

Read more ...

Θόδωρος Αγγελόπουλος: Δέκα πράγματα που θα ήθελε να ξέρετε γι' αυτόν...

 Σταχυολογεί και μεταφράζει ο Γιάννης Καστανάρας (από διάφορες πηγές)

«Η έννοια των συνόρων ανέκαθεν μου προκαλούσε παράξενους συνειρμούς, οι οποίοι τριβέλιζαν και ερέθιζαν τη σκέψη μου. μια σκοτεινή, ανεξερεύνητη περιοχή. Μια αντίληψη για τα σύνορα που δεν ήταν απλώς ο γεωγραφικός περιορισμός αλλά και τα όρια της ύπαρξης. Τα όρια ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, τα όρια στον έρωτα, τα όρια στη γλώσσα, στην επικοινωνία» - Θ.Α.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος (1935-2012) ήταν ο επικός ποιητής του κινηματογράφου, ένας σκηνοθέτης που δημιούργησε ταινίες γεμάτες συμβολισμούς και αλληγορίες γύρω από την ελληνική ιστορία και πολιτική του 20ού αιώνα. Επαναπροσδιόρισε με αριστοτεχνικό τρόπο το αργό, παρατεταμένο πλάνο και με το επιβλητικό κινηματογραφικό και σεναριακό ύφος του δημιούργησε ένα έργο που προβάλλεται και αναγνωρίζεται διεθνώς. Τον Αγγελόπουλο αγάπησαν πολλοί και μίσησαν πολλοί. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προσφορά του και την πρωτοτυπία των ιδεών του, την εύστοχη κριτική του ματιά και τον ιστορικό του ρόλο στα παγκόσμια καλλιτεχνικά δρώμενα.

Read more ...

Εμίλιο Φερνάντες – Ο Μύθος του El Indio...

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

«Ξέρεις, ο Εμίλιο Φερνάντες συνήθιζε να πυροβολεί τους κριτικούς που δεν γούσταραν τις ταινίες του. Στα πάρτι...»Bob Dylan

Μύθος ή αλήθεια; Μια από τις πιο αλανιάρικες μορφές του Μεξικανικού κινηματογράφου – που πριν μπει στο χώρο του σελιλόιντ είχε πάρει μέρος στην  Μεξικανική Επανάσταση, φυλακίστηκε και δραπέτευσε για Αμερική – κατάφερε και δημιούργησε κάμποσους μύθους γύρω από το όνομά του. Γνωστός από τα περάσματά του στις ταινίες του Πέκινπα, όπου από τη μια ζήταγε να του φέρουν το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία, από την άλλη πρότεινε στον σκηνοθέτη – πριν φορέσει τη στολή του Στρατηγού Μαπάτσι – να ξεκινήσει την εναρκτήρια σκηνή της Άγριας Συμμορίας με τα μυρμήγκια που την πέφτουν στον σκορπιό, διότι ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζε μικρός με τους φίλους του, και από την τρίτη να υποδύεται τον Πάκο, στο Πατ Γκάρετ και Μπίλι δε Κιντ, ο Εμίλιο Φερνάντες υπήρξε σκηνοθέτης με την δική του εκδοχή στο Μαργαριτάρι του Τζων Στάινμπεκ, καθώς και σε πάνω από 40 ταινίες που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της χώρας του.

Read more ...

Τom Morello: Γιατί οι Clash είναι σημαντικοί...

"Οι Clash συνδυάζουν μερικά από τα σημαντικότερα ιστορικά στοιχεία του rock and roll επειδή υπήρχε η όλη εκείνη η νοοτροπία, εκείνο το πάθος και εκείνη η εξωτερικευμένη τρέλα του Little Richard. Είχαν κάμποσα από τα  γνησιότητας του rock and roll, αλλά και μια ψυχή και μια πεποίθηση για έναν πιο ανθρώπινο και δίκαιο κόσμο. Αυτή ήταν η κινητήρια δύναμη της μουσικής τους. Αυτό είναι που τους διαφοροποιεί σχεδόν από κάθε άλλη μπάντα στην ιστορία και για αυτόν τον λόγο μπορούν να υποστηρίζουν με όλο το θράσος ότι ήταν "η μόνη μπάντα που είχε σημασία". Επειδή στη διάρκεια εκείνης της εποχής, ίσως και στη σημερινή, αυτό πράγματι ίσχυε.

Read more ...

Τα Ριζά (Rizà) (από.01, βινύλιο & cd, 2019)

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Μετά φόβου πίστεως και αγάπης ο υπογράφων αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να διαβάζει δεύτερη φορά τα δελτίου τύπου -όποτε αυτά υπάρχουν- τα οποία συνοδεύουν μια δισκογραφική κυκλοφορία. Το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν Τα Ριζά δεν αποτέλεσε εξαίρεση και έτυχε σκανδαλωδώς προνομιακής μεταχείρισης στο σύνολό του πολύ καιρό πριν δει επίσημα το φως της δημοσιότητας-εμφανίζοντας τέτοιο υπέρμετρο ενθουσιασμό μεταξύ έμπιστων φίλων σε σημείο να κινδυνέψει να χαθεί και το τελευταίο ίχνος αμεροληψίας. Γι’ αυτό άλλωστε προηγήθηκε μια συνέντευξη στο Merlin's Music Box πριν από την ταπεινή παρουσίαση που ακολουθεί.

Read more ...

Εκεί που τελειώνουν οι νότες αρχίζουν οι ιστορίες...

Ο Μπάμπης Αργυρίου εξηγεί πως ένα άλμπουμ διασκευών μπορεί να είναι φτιαγμένο από λέξεις (για να γίνει βιβλίο...)

Το πρωί της Δευτέρας πήρα το λεωφορείο για να κατεβώ στο κέντρο, όπου βρίσκεται η έδρα του περιοδικού που με δέχτηκε για συνεργάτη. Στη διαδρομή φανταζόμουν πως θα μπω στο γραφείο του αρχισυντάκτη κι αυτός θα μου δείξει τις ντάνες των νέων δίσκων και cd και θα μου πει να διαλέξω ό,τι θέλω για κριτική. «Εδώ γράφουμε μόνο για ό,τι γουστάρουμε», θα μου έλεγε. «Γέμισε το σακίδιό σου, άκουσέ τα στο σπίτι με την ησυχία σου, γράψε και στείλε μου τις κειμενάρες σου».

Read more ...

Το κουτί με τις Εμμονές – Μέρος 8o: Me and the Devil Blues...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Πρόσφατα διάβαζα μια νεκρολογία στους New York Times για τον Robert Johnson. Η εφημερίδα δημοσιεύει νεκρολογίες «σημαντικών» ανθρώπων, οι θάνατοι των οποίων δεν απασχόλησαν τις στήλες της την εποχή που επήλθαν. Μια μορφή «πολιτιστικής» επανόρθωσης εκ μέρους αυτού του μεγάλου μέσου ενημέρωσης. Το πιο ενδιαφέρον στο άρθρο, ήταν το σχόλιο του Αφροαμερικανού συντάκτη ότι, εν πολλοίς, η μυθολογία και η παραφιλολογία για τη ζωή και τον θάνατο του Robert Johnson προέκυψαν επειδή στις Ηνωμένες Πολιτείες η επίδραση και η κληρονομιά των Αφροαμερικανών διαμορφώθηκαν μέσω τρίτων. Η παρατήρηση αυτή μου τράβηξε την προσοχή και έτσι διάβασα τη νεκρολογία. Δεδομένου ότι το πιστοποιητικό γέννησης του Johnson δεν βρέθηκε, τόσο η γέννησή του και οι συνθήκες ζωής των πρώτων χρόνων της ζωής του εικάζονται μέσω ενδείξεων.

Read more ...

Hilly Kristal, ο πατέρας της punk...

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Ήταν από τους πιο γενναιόδωρους και πιο παράξενους ανθρώπους στον χώρο της μουσικής. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν του άρεσαν οι θορυβώδεις ήχοι αλλά ούτε και τα πλήθη. Η ιστορία τα 'φερε όμως έτσι ώστε ο ίδιος να βρεθεί στο κέντρο και των δύο, να γίνει ο μπροστάρης της Punk, ο οποίος όμως αγαπούσε την country, την jazz, την folk και την κλασική μουσική. Ένας ευγενικός γίγαντας που είτε θα τον έπιαναν τα διαόλια του είτε θα καθόταν ήσυχος στην μεριά του. Εξαίρετος μαραγκός, ακόμα πιο εξαίρετος βιολιστής κι αξιώτερος όλων στο να βοηθά στρατιώτες με ψυχικά τραύματα αφού είχαν γυρίσει από τον πόλεμο. Ένας οραματιστής επιχειρηματίας που δεν τον ένοιαζε καθόλου να πιάσει την καλή. Μπορεί να ντυνόταν σαν ξυλοκόπος αλλά είχε το μυαλό και το πάθος ενός καθηγητή πανεπιστημίου. Λάτρης του κλασικού κι ευρωπαϊκού κινηματογράφου καθώς και των B-Movies. Η μουσική καρδιά του Bowery που ποτέ δεν μπήκε σε καλούπια, άνοιξε έναν από τους πιο ιστορικούς συναυλιακούς χώρους στη Νέα Υόρκη και όταν μνημειώδη πράγματα συνέβαιναν πάνω στη σκηνή του εκείνος δεν τα ζούσε διότι ήταν απασχολημένος στο να καθαρίζει τα πατώματα του CBGB!!!

Read more ...

Πιέτρο Γκόρι: Ο ποιητής της Αναρχίας και ο «Αποχαιρετισμός στο όμορφο Λουγκάνο»

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Πρέπει να ήταν κάπου αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν το βιβλιοπωλείο Ελεύθερος Τύπος έφερε κάποιες κασέτες με ιστορικές ηχογραφήσεις αναρχικών τραγουδιών από την Ισπανία, την Αργεντινή και την Ιταλία. Αυτή από την Ιταλία είχε τον τίτλο Canti Anarchici Italiani και τραγουδούσε το άγνωστο σε εμένα Gruppo "Z". Ανάμεσα στα κομμάτια ξεχώρισα ένα χαρούμενο (όπως νόμιζα από τον ρυθμό) τραγούδι που το έλεγαν «Addio a Lugano» (ή «Addio Lugano Bella», όπως είναι πιο γνωστό). Δεν πέρασε πολύς καιρός και κάπου πέτυχα τον εξαιρετικό και πάντα ανατρεπτικό ηθοποιό, Ηλία Λογοθέτη, να τραγουδάει με την κιθάρα του και ένα σαρδόνιο χαμόγελο αυτό το κομμάτι σε μία εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης που παρουσίαζε ο δημοσιογράφος Χρήστος Οικονόμου. Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, με έσπρωξαν να ψάξω το τραγούδι και τον δημιουργό του. Ο δημιουργός του κομματιού και πιο συγκεκριμένα ο στιχουργός, ήταν ένας Ιταλός δικηγόρος, συγγραφέας, ποιητής, μα πάνω απ’ όλα ένθερμος υποστηρικτής της αναρχικής ιδεολογίας, τόσο στη θεωρία όσο και στη πράξη.

Read more ...

ParanoiR: Aπατηλές φωνές από τη Θεσσαλονίκη...

Οι ParanoiR δημιουργήθηκαν το 2014 στη Θεσσαλονίκη και μετά από περίπου τρία χρόνια που φλερτάραμε με τoν όρο alternative αυτοχαρακτηριζόμαστε πλέον dark alternative, διότι καμία άλλη υπάρχουσα “ταμπέλα” δε μας ταιριάζει. Είμαστε μίξη πολλών πραγμάτων, πολλών ακουσμάτων, πολλών επιρροών και προσπαθούμε να αφήσουμε και εμείς το δικό μας αποτύπωμα.

Read more ...

Dustbowl: O κος Dandy Gasoline και άλλες ιστορίες...

Συνέντευξη: Γιώργος Αθανασόπουλος & Γιάννης Καστανάρας

φωτό: Τάκης Κυριακουλάκος

Με την κυκλοφορία του The Great Fantango το 2016, ενός από τα καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν την τελευταία (τουλάχιστον) δεκαετία στην εγχώρια αγορά, οι Dustbowl ύψωσαν πολύ τον πήχη των απαιτήσεων και τρία χρόνια αργότερα το νέο τους πόνημα, The Story of Mr. Dandy Gasoline (μια DIY βινυλιακή και ψηφιακή κυκλοφορία), είναι μια ακόμα απόδειξη για την έντιμη δισκογραφική και σκηνική παρουσία της αθηναϊκής μπάντας. Όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, οι Dustbowl δεν απογοητεύουν ποτέ, ακριβώς επειδή αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό, ανακατεύοντας παλιές και νέες ιδέες για να δημιουργήσουν έναν υποδειγματικό ήχο. Ο Νίκος Φυσάκης μίλησε στο Merlin’s Music Box για τον Mr. Dandy και για διάφορα άλλα…

Read more ...

Οι Δακτύλιοι του Κρόνου του W.G. Sebald και μια σχετική συνέντευξη με τον μεταφραστή του βιβλίου Γιάννη Καλιφατίδη...

Συνέντευξη στον Γιώργο Χούλλη

Οι Δακτύλιοι του Κρόνου του Γερμανού συγγραφέα W.G. Sebald είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που μπορεί να διαβάσει κανείς, αλλά και από τα πιο επίκαιρα. Η ανθρώπινη επέμβαση πάνω στη φύση που αρκετές φορές έχει αποβεί καταστροφική είναι το κυρίως θέμα του βιβλίου που μεταφράστηκε στα Ελληνικά από τον Γιάννη Καλιφατίδη ο οποίος δέχτηκε με χαρά να απαντήσει στις ερωτήσεις του Γιώργου Χούλλη.

Read more ...

Οι Red Elephants είναι από Ικαρία μεριά και αγαπούν όσους αγαπούν να αγωνίζονται...

Οι Red Elephants σχηματίστηκαν το 2010 στην Ικαρία όπου και διαμένουν. Οι συνθήκες για να παίξεις μουσική στην επαρχία είναι αρκετά δύσκολες μιας και αφενός δεν υπάρχει στούντιο ηχογράφησης στα μέρη μας και αφετέρου οι συγκοινωνίες είναι εκτός από ακριβές και ακριβοθώρητες. Βέβαια, πηγαίνουμε κόντρα σε όλη αυτή τη δυσκολία και επιμένουμε, κυρίως γιατί μέσα από τη μουσική έχουμε γνωρίσει τους καλύτερούς μας φίλους. Ανθρώπους με ανησυχίες που έρχονται σε σύγκρουση με όλα αυτά τα εξωπραγματικά που ζούμε: φασισμό, ξενοφοβία, εκμετάλλευση, μηδενική παιδεία.

Read more ...

Ευσεβείς ανθρωποφάγοι...

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Φωτογραφία: Τατιάνα Μπόλαρη

Η αρχαιοελληνική λέξη μπάρμπεκιου παραμένει σταθερά το διαχρονικό σήμα κατατεθέν της ευζωίας του περήφανου λαού μας,προσδίδοντας παγκόσμια αίγλη και διαπολιτισμικό κύρος στη ράτσα μας την οποία όλος ο πλανήτης ευγνωμονεί για αυτό το τεράστιο αγαθό που της έχει προσφέρει, σε πλείστες παραλλαγές βεβαίως, μαζί με τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τον Επίκουρο και τα άλλα παιδιά. Ας μην ξεχνιόμαστε και ας μην είμαστε μετριόφρονες λοιπόν για τα επιτεύγματά μας-greeks do it better.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1