Η Κοινωνική Αναπαράσταση των Αναρχικών: Ο ιδεολογικός χειρισμός των ΜΜΕ και η κατασκευή ψευδών αναπαραστάσεων του αναρχικού χώρου στην Ελλάδα...

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα διανύει την τέταρτη δεκαετία παρουσίας στον κοινωνικό αγώνα από την «μεταπολίτευση» και μετά. Εξακολουθεί όμως να παραμένει αντικείμενο  ιδεολογικής διαστρέβλωσης της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ, με το θέαμα να επιστρέφει κατά έναν μη μυστηριακό τρόπο και να αποτελεί τον εσωτερικό καταπιεστή σε σχέση με μια εικόνα αναντίστοιχη της απεύθυνσης και της απειλής που έχει ή θα έπρεπε να έχει ο Αναρχισμός ως προς το σύστημα.

Read more ...

Rock Against Racism: Μια ιστορία που το τέλος της δεν έχει γραφτεί ακόμα...

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Η δεκαετία του ’70 μόλις έχει ξεκινήσει. Το Swinging London, αν υπάρχει ακόμα, έχει καταντήσει καρικατούρα. Το ίδιο και τα κινήματα της αμφισβήτησης. Τα ναρκωτικά γίνονται όλο και πιο σκληρά. Στη rock μουσική, το πάνω χέρι έχουν πιά οι πολυεθνικές. Οι παλιοί «επαναστάτες» μουσικοί έχουν αφήσει πίσω τους τις εργατικές καταβολές τους και έχουν γίνει μέλη της «καλής» κοινωνίας: φανταχτερά ρούχα, ακριβά αυτοκίνητα, ποτά, ναρκωτικά, γκόμενες, σνομπισμός, απολιτίκ και βαρεμάρα, όλα ανάμεικτα με ένα πληγωμένο αίσθημα υπεροχής, με ιστορίες για το περασμένο μεγαλείο της αυτοκρατορία και αποκρυφιστικές τελετές. Η έμπνευση στερεύει και η καλλιτεχνική δημιουργία αναμασάει τα ίδια και τα ίδια.

Read more ...

Όταν οι Blues Brοthers είδαν το φως...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το The Blues Brothers είναι μια αμερικανική μουσική κωμωδία του 1980 που σκηνοθέτησε ο John Landis. Πρωταγωνιστούν ο John Belushi και ως Dan Aykroyd ως "Joliet" Jake και Elwood Blues, χαρακτήρες που ξεκίνησαν από το The Blues Brothers, ένα σκετς που οι δυο τους έπαιζαν στο Saturday Night Live του καναλιού NBC. Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε από τον Aykroyd και τον Landis. Στην ταινία παίρνουν μέρος τραγουδώντας ή ερμηνεύοντας ως ηθοποιοί, οι rhythm’n’blues και soul καλλιτέχνες James Brown, Cab Calloway, Aretha Franklin, Ray Charles και John Lee Hooker. Η ταινία εξελίσσεται στο Σικάγο, όπου και γυρίστηκε. Εμφανίζονται ακόμα οι Carrie Fisher, Henry Gibson, Charles Napier και John Candy.

Read more ...

Μια αναμνηστική γκαζιά...

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Περιμένοντας στο συνεργείο να παραλάβω το γιαπωνέζικο μικρομεσαίο αμαξάκι μου, στα ρουθούνια μου χτύπησε κάτι που μου ξύπνησε μνήμες.
Αυτή τη μυρωδιά την αγαπούν πολύ λίγοι και την απεχθάνονται σχεδόν όλοι. Λίγοι την ανέχονται, όπως λίγοι εκτιμούν πραγματικά την ιδιόρρυθμη γεύση του χαβιαριού, τον ήχο της υπόκωφης βροντής του σεισμού, την τρικυμισμένη θάλασσα τον χειμώνα, την παγωμένη αφή στο βελούδινο δέρμα των ερπετών, ή την αντίδραση όλων των αισθήσεων όταν σέρνεις κόντρα μια λεπίδα στην παλάμη σου για να ελέγξεις την κόψη, μετά το τελετουργικό ακόνισμα της, πάνω σε πέτρα με σάλιο.

Read more ...

Η πολιορκία του Λένινγκραντ: Ο Σοστακόβιτς και ο εξωραϊσμός της Ιστορίας...

Μεταφράζει ο Πάνος Τομαράς

Ο ψυχρός πόλεμος εναντίον της Ρωσίας – που παλιότερα είχε στόχο τη Σοβιετική Ένωση – συνεχίζεται. Σ’ αυτόν συμπεριλαμβάνονται η απάλειψη από τη συλλογική μνήμη πολλών θηριωδιών που διέπραξαν οι Γερμανοί Ναζί εις βάρος του Σοβιετικού πληθυσμού, καθώς και ο ηρωικός ρόλος που έπαιξαν οι τελευταίοι στην ήττα του φασισμού. Η Γερμανία εισέβαλε στην ΕΣΣΔ στις 22 Ιουνίου του 1941. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ολοκαύτωμα, στο οποίο χάθηκαν τουλάχιστον 25 εκατομμύρια ψυχές, πάνω από τους μισούς συνολικούς νεκρούς του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μια από τις πιο φρικτές πράξεις βαρβαρότητας ήταν ο αποκλεισμός του Λένινγκραντ, της σημερινής Αγίας Πετρούπολης, από τους Γερμανούς. Για 900 μέρες περίπου, από τις 8 Σεπτεμβρίου του 1941 ως τις 27 Ιανουαρίου του 1944, διακόπηκε κάθε είδους ανεφοδιασμός, και οι κάτοικοι του Λένινγκραντ οδηγήθηκαν συστηματικά στη λιμοκτονία. Οι νεκροί στο Λένινγκραντ ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο.

Read more ...

Λόγια ανθρώπων επιφανών - Μάνος Κατράκης: «Εγώ δεν ησυχάζω ποτέ. Μέσα μου, υπάρχει πάντα το μικρόβιο της Αναζήτησης"...

Γράφει και σταχυολογεί ο Γιάννης Καστανάρας 

Εγώ τον Μάνο Κατράκη δεν τον είδα ποτέ στο θέατρο. Μ' έτρωγε η μάνα μου, "Τράβα να τον δεις, θα πεθάνει και θα έχεις χάσει κάτι μοναδικό", αλλά εγώ την... τύφλα μου. Είναι που νομίζεις πως μερικοί άνθρωποι θα ζούνε για πάντα κι αφήνεις το χρόνο να περνάει μέχρι που αυτοί πεθαίνουν κι έπειτα έρχεται η σειρά σου. Ας είναι. Τον "έζησα" στον κινηματογράφο, στη Συνοικία το Όνειρο, στο Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο, στην Προδοσία, σ' εκείνες τις χουντοταινίες του στυλ Κονσέρτο για Πολυβόλα επειδή κάπως έπρεπε να ζήσει σε δύσκολες εποχές, στα Χρόνια της Θύελλας, σ' εκείνο το Ταξίδι στα Κύθηρα που ακόμα με ταξιδεύει. Ακόμα ανατριχιάζω όταν ακούω τη φωνή του να απαγγέλλει το Άξιον Εστί του Ελύτη στο έργο του Θεοδωράκη κι εκείνο το βλέμμα του με στοιχειώνει για ώρες όποτε τύχει να δω κάπου κάποια φωτογραφία του. Αυτή η ασκητική μορφή που χαμογελούσε ποτέ, θαρρείς και υπήρχε κάτι που μονίμως τον βασάνιζε, σαν να κρεμόταν από πάνω του μια δαμόκλειος σπάθη απειλώντας να τον θερίσει.

Μαθήματα Ιστορίας: Joe Hill, ο άνθρωπος που δεν πέθανε ποτέ...

Κείμενο: Dick Meister 

Μετάφραση: Δημήτρης Πλαστήρας

Είναι 19 Νοεμβρίου 1915, στο προαύλιο του κρατικού σωφρονιστηρίου της Γιούτα στο Σωλτ Λέικ Σίτυ. Πέντε τυφεκιοφόροι στοχεύουν προσεκτικά έναν καταδικασμένο συνδικαλιστή των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW), τον Joe Hill, που στέκεται μπροστά τους όρθιος, ευθυτενής και περήφανος. «Πυρ!» φωνάζει με θάρρος. Το εκτελεστικό απόσπασμα δεν αστοχεί. Αλλά όπως λέει η λαϊκή μπαλάντα, «ο Joe Hill δεν πέθανε ποτέ». Συνεχίζει να ζει ως ένα από τα πιο ανθεκτικά και επιδραστικά αμερικανικά σύμβολα.

Read more ...

Tool: "Pneuma". Δεύτερο κομμάτι από το νέο άλμπουμ...

Το "Pneuma" είναι το δεύτερο κομμάτι από το νέο άλμπουμ των Tool, Fear Inoculum που επισήμως κυκλοφορεί σήμερα, 30 Αυγούστου, αν και ιντερνετικά έχει διαρρεύσει εδώ και λίγες μέρες...

Read more ...

Περιπέτεια μετά μουσικής στο 5ο Pulsar Samothraki Art Festival...

Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς

Φωτογραφίες: Μαρία Πιτιακούδη

Τo Pulsar Samothraki Art Festival οργανώθηκε για πέμπτη φορά τα τελευταία έξι χρόνια (πέρυσι δεν πραγματοποιήθηκε) και φέτος ήταν τριήμερο (9, 10 & 11 Αυγούστου). Στο μουσικό κομμάτι εμφανίστηκαν διαδοχικά οι Θραξ Πανκc, οι Alcalica και οι Last Drive. Το Pulsar πραγματοποιείται στο «Εργοστάσιο Σαμοθράκης» και το διοργανώνει εξ ολοκλήρου η Άννα Τσάκωνα, μαζί με διάφορους καλούς φίλους και συνεργάτες. Δυστυχώς, ενώ από την πλευρά της οργάνωσης, της παραγωγής και του αποτελέσματος, δηλαδή των συναυλιών, το φεστιβάλ ήταν άψογο, εξωγενείς παράγοντες επηρέασαν σε διάφορους τομείς όχι μόνο αυτό, αλλά και τη ζωή των συμμετεχόντων…
Η περιπέτεια στη Σαμοθράκη στην αρχή ήταν ένα τοπικό θέμα, σαν κάτι που συνέβαινε σε εμάς τους λίγους που συμμετείχαμε και σε διάφορους άλλους που ήθελαν έρθουν ή να φύγουν από το νησί, αλλά τελικά κατέληξε να γίνει πανελλαδική είδηση. Και μιας και βρέθηκα στο κέντρο των γεγονότων είπα να σας τη διηγηθώ….

Read more ...

Το πρώτο μου τσιγάρο… (Στο Σημείο Ζήτα δεν πατάει ποτέ ψυχή)

Μια απολύτως αληθινή ιστορία από τον Γιάννη Καστανάρα

Δεν ξέρω αν στη σημερινή εποχή του ακραίου νεοσυντηρητισμού κυκλοφορούν ακόμα στο εμπόριο, αλλά όταν ήμουν παιδί, υπήρχαν οι περίφημες τσίχλες-τσιγάρο σε ανάλογο πακετάκι, που τις αγοράζαμε για να το παίξουμε αντράκια, φουμάροντας με απόλαυση τον ανύπαρκτο καπνό, αλητεία κι έτσι, και γεμίζοντας τα πνευμόνια μας με αέρα κοπανιστό, πριν αρχίσουμε το μάσημα που μπορεί να διαρκούσε κάμποσες ώρες.

Read more ...

Ίαν ο Ταπεινός: "Θα σας ξεριζώσω, θα κάψω τον σπόρο σας, θα ρίξω τη σκόνη σας στην πιο μαύρη τρύπα του διαστήματος. Το μόνο που θα απομείνει από το είδος σας θα είναι ένα ερώτημα. Υπήρξα πράγματι; ..."

Γράφει ο Constantin Johannes

Σχέδια: Conan Nanco

Ονομάζομαι Ίαν Άντερσον και είμαι φοβερός τύπος. Ξέρετε γιατί; Επειδή εγώ έφτιαξα τη μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών. Δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει καλύτερη μπάντα. Τα υπόλοιπα συγκροτήματα έχουν συσταθεί για να μοιράζονται τις θέσεις από το νούμερο δυο και μετά. Στην μπάντα που έχω φτιάξει εγώ, μου αρέσει να αλλάζω τα μέλη της. Αρχικώς, για να δίνω εγώ την ευκαιρία και σε άλλους ανθρώπους που παίζουν μουσική, σε «μουσικούς», να ζήσουν την εμπειρία της μπάντας μου και δευτερευόντως, επειδή έχει πλάκα.

Read more ...

Νικώντας τον θάνατο με την κιθάρα του Wilko Johnson (12 Ιουλίου 1947 – 21 Νοεμβρίου 2022)..

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

(κείμενο του Μιχάλη Πούγουνα που πρωτοδημοσιεύτηκε στο blog του, tribe4mian's)

Στο ντοκιμαντέρ του Julien Temple The Ecstasy of Wilko Johnson για το BBC, ο Wilko εξομολογείται πως όταν έμαθε ότι έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας, ένιωσε μια απελευθέρωση, σχεδόν μια ευφορία, επειδή η απειλή του θανάτου σε κάνει να εκτιμάς την ομορφιά της ζωής. Γνώριζα για την περιπέτειά του, αλλά στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ αναπτύσσεται όλη η φιλοσοφία του, δοσμένη καταπληκτικά μέσα από σαιξπηρικούς μονολόγους και φλερτάροντας με την Έβδομη Σφραγίδα του Ingmar Bergman, σε μια ατέλειωτη παρτίδα σκάκι με τον θάνατο.

Read more ...

Gulag Orkestar...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Το κομμάτι το είδε στο facebook – το είχε αναρτήσει ένας "φίλος". Ο μουσικός λεγόταν Ibrahim Maalouf κι έπαιζε στην τρομπέτα ένα αισθαντικό τζαζ ριφάκι που θύμιζε κάτι από Μέση Ανατολή. Το βίντεο έδειχνε τη Βηρυτό, άλλοτε μέρα κι άλλοτε νύχτα: δρόμους, σπίτια, καταστήματα, μικρά πλάνα, κοντινά πορτρέτα του μουσικού. Πλάνο. Ένα δεκάλεπτο κομμάτι που στο τέλος του βίντεο πληροφορούσε ότι κυκλοφόρησε το 2011.

Read more ...

Lemmy: Ακούστε το "The Mask", ένα "χαμένο" τραγούδι-ντουέτο με την country τραγουδίστρια Lynda Kay...

Σχεδόν τρεισήμισι χρόνια μετά τον θάνατό του, η φωνή του μυθικού Lemmy Kilmister ακούγεται ξανά σε ένα "χαμένο" ντουέτο με την τραγουδίστρια της country Lynda Kay.

Read more ...

Μαθήματα Ιστορίας - Μοχάμετ Άλι: "Δεν έχω καμία προσωπική διένεξη μ’ αυτούς τους Βιετκόνγκ…"

Ο πρωταθλητής της πυγμαχίας στην κατηγορία βαρέων βαρών Μοχάμετ Άλι (1942-2016) υπήρξε ντόμπρος απέναντι σε πολλά πολιτικά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένης της αντίθεσής του στον πόλεμο του Βιετνάμ. Το 1966, ο Άλι κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στο στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών και όταν το 1967 τον κάλεσαν να ορκιστεί, εκείνος παρουσιάστηκε στη στρατολογία αλλά αρνήθηκε να πει το όνομά του ή ορκιστεί πίστη στην πατρίδα. Αμέσως του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρωταθλητή, καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλακή (χωρίς να εκτίσει την ποινή) και σε πρόστιμο δέκα χιλιάδων δολαρίων, ενώ του απαγορεύτηκε η συμμετοχή σε αγώνες για τρία χρόνια. Ο Άλι επέστρεψε στο καναβάτσο στις 16 Οκτωβρίου 1970, νικώντας τον Τζέρι Κουάρι με νοκ άουτ στον τρίτο γύρο. Τον επόμενο χρόνο το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ακύρωσε την αρχική ποινή.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1