"Greekadelia": Μια κουβέντα με την Κρίστη Στασινοπούλου και τον Στάθη Καλυβιώτη...

Συνέντευξη στη Φαίη Φραγκισκάτου

Πρωτοπόροι στην Ελλάδα της μίξης της παραδοσιακής μουσικής με την ψυχεδέλεια, το πανκ και την electronica, η Κρίστη Στασινοπούλου και ο Στάθης Καλυβιώτης γυρνούν εδώ και χρόνια τον κόσμο με την μουσική τους, παίζοντας σε μουσικά φεστιβάλ σε όλες τις άκρες του πλανήτη, σε θρυλικά live music clubs και συναυλιακούς χώρους της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Οι 6 δίσκοι τους, σε μουσική του Στάθη και στίχους της Κρίστης έχουν πάρει τις καλύτερες κριτικές και διακρίσεις από τον διεθνή μουσικό τύπο και από τους πιο έγκυρους ραδιοφωνικούς παραγωγούς των μουσικών ραδιοφώνων του κόσμου, ενώ κομμάτια τους συμπεριλαμβάνονται σε πάρα πολλά άλμπουμ-συλλογές ανάμεσα σε κομμάτια των πιο σημαντικών ονομάτων της world music σκηνής. Το μουσικό ταξίδι του ηλεκτρονικο-ακουστικού ντουέτου, που εδώ και είκοσι περίπου χρόνια μπλέκει δημιουργικά την μουσική τεχνολογία του 21 αιώνα με τις πιο αρχαίες, «σαμανικές» μουσικές παραδόσεις και με την ποιητική παράδοση του ελληνικού στίχου, συνεχίζεται. 

Πρόσφατα είχαμε τη χαρά στο Merlin's να κάνουμε μια κουβέντα μαζί τους για τον βιωματικό χαρακτήρα της μουσικής και τη διάδοσή της .

Read more ...

Patti Smith: «Όταν γράφω ένα ποίημα βρίσκομαι σ' έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Τον κόσμο της απόλυτης μοναξιάς»...

Μετάφραση: Φαίη Φραγκισκάτου

Η ποίηση είναι μοναχική υπόθεση. Δε γράφεις ποίηση για το πλήθος. Η ποίηση είναι υψηλή επιδίωξη αυτο-δέσμευσης. Τα τραγούδια είναι για τους πολλούς. Όταν γράφω ένα τραγούδι, φαντάζομαι να το ερμηνεύω, να το προσφέρω. Πρόκειται για μια άλλη μορφή επικοινωνίας. Είναι για τους άλλους...

Read more ...

Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών του George A. Romero: Και οι «βρικόλακες» έγιναν ζόμπι...

 Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Ανέκαθεν οι ιστορίες μου αφορούσαν περισσότερο τους ανθρώπους και τα λάθη που κάνουν. Και τα ζόμπι, τρόπον τινά, βρίσκονται εκεί» – George Romero

Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών του George Α. Romero (4 Φεβρουαρίου 1940 – 16 Ιουλίου 2017), αυτό το ανατρεπτικό ορόσημο των ταινιών τρόμου, δεν είναι μόνο η μητέρα όλων των ταινιών με ζόμπι, αλλά και το συνταρακτικό όραμα μιας Αμερικής που στην εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ καταβρόχθιζε τον ίδιο της τον εαυτό. Αυτή η προϋπόθεση που έχει γίνει τόσες και τόσες φορές προϊόν απομίμησης – μια ομάδα αγνώστων μεταξύ τους ανθρώπων που σέρνονται στους τοίχους μιας αγροικίας ενώ πλησιάζουν σαρκοβόροι νεκροζώντανοι – μεταμορφώνεται σε έναν έξυπνο (και τελικά ανατριχιαστικό) σχολιασμό πάνω στο φυλετικό ζήτημα, μετατρέποντας σε ήρωα τον Duane Jones, τον μοναδικό μαύρο ηθοποιό της ταινίας.

Read more ...

Zero Chance of Rain: Ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να αποτελεί το ιδανικό soundtrack φλεγόμενων οδοφραγμάτων στο τσιμεντένιο αστικό τοπίο... (DIY, βινύλιο/ψηφιακό)

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Έχω γράψει πολλές φορές σε σημείο να γίνομαι γραφικός, ότι τα δέκα τελευταία χρόνια η ελληνική underground rock n roll σκηνή συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες σκηνές της ευρωπαϊκής ηπείρου, τόσο σε αριθμό συγκροτημάτων αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας, όσο και ως προς εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που τη κάνει να ξεχωρίζει, όσον αφορά το εύρος της και τη πολυφωνία της. Ανάμεσα στις τόσες πολύ καλές μπάντες που έχουμε, προσθέστε και τους Zero Chance of Rain. Πρόκειται για ένα power trio από την Αθήνα, όπου άνετα όποια/ος δεν γνωρίζει από που κατάγονται, θα μπορούσε να τους τοποθετήσει σε κάποιο από τα εργατικά προάστια του Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Αυτό δεν το λέω στη τύχη, μιας και οι Zero Chance of Rain είναι η μπάντα που όσο καμία άλλη προσεγγίζει κιθαριστικά τους σπουδαίους και προσωπικά πολύ αγαπημένους μου Αυστραλούς Celibate Rifles (τουλάχιστον από όσες ελληνικές μπάντες έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια).

Read more ...

Τάσος Λειβαδίτης: «O ουρανίσκος μας είναι ένα κοιμητήρι όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια»...

 «Και μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: Έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που είδε κάποτε σε ένα αβέβαιο όνειρο»... 

Γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής, ο Αλέκος Λειβαδίτης (20 Απριλίου 1922 - 30 Οκτωβρίου 1988) γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Ανάστασης του 1922. Tο 1940 εγγράφεται στη Nομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Aθήνας. Δεν θα τελειώσει όμως ποτέ, καθώς τον κερδίζει η Aντίσταση, οργανώνεται στην EΠON.  Στην καρδιά της Kατοχής το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ αργότερα, όντας στη Μακρόνησο (1951), χάνει και τη μητέρα του. Tο 1946 παντρεύεται τη Mαρία  Λογοθέτη που του στάθηκε στήριγμα όχι μόνο στα σκληρά χρόνια της εξορίας του ποιητή, συντηρώντας και την μητέρα του, αλλά και φύλακας - άγγελος σε όλη του τη ζωή. O ποιητής την έχει ηρωίδα του στο "Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας" που της το αφιερώνει. Tην ίδια χρονιά κάνει και την πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση δημοσιεύοντας το ποίημα "Tο τραγούδι του Xατζηδημήτρη" στο περιοδικό Eλεύθερα Γράμματα του Δημήτρη Φωτιάδη.

Black Flag: Ανεμίζοντας Μαύρη Σημαία στα πεδία των σφαγών του Λος Άντζελες με τα λευκά σπίτια...

του Henry Rollins

Μετάφραση: Πάνος Τομαράς

Το 1981 η πανκ σκηνή του Χόλιγουντ απέπνεε μια αίσθηση κινδύνου, αλλά δεν είχε επιδιώξεις ούτε περιεχόμενο. Αυτό που παρατήρησα αμέσως μόλις έφτασα, ήταν η επιρροή του «Χόλιγουντ» και της κουλτούρας της Νότιας Καλιφόρνιας στην πανκ σκηνή του Λος Άντζελες. Υπήρχε μια λαμπερή πλευρά και μια υπόγεια αίσθηση αυτοπεποίθησης που είχε κάτι από Τζέιμς Ντιν. Πολλοί άντρες καλλιεργούσαν την ατημέλητη, ηρωική εικόνα τους με το πάθος ενός επίδοξου φωτομοντέλου, ενώ τα πανταχού παρόντα όμορφα θηλυκά δεν ήταν απλώς αντικείμενα παρατήρησης της στερημένης νιότης μου – ήταν πραγματικά όμορφοι άνθρωποι. Όταν ετοιμάζονταν για μια συναυλία, πολλοί έμοιαζαν σαν να πήγαιναν για το κάστινγκ κάποιας ταινίας. Δεν υπαινίσσομαι ότι ήταν τίποτα παρατρεχάμενοι φλώροι, αλλά σίγουρα το γεγονός ότι τόσοι πολλοί απ’ αυτούς ήταν ιδιαίτερα εμφανίσιμοι, χάριζε στην όλη σκηνή μια αδιαμφισβήτητη γοητεία.

Read more ...

Why dont' do right?

"Που στο διάολο να κρύψεις ένα πτώμα μέσα στο δυάρι;" μουρμούριζε καθώς πηγαινοερχόταν από το σαλόνι στο υπνοδωμάτιο και πάλι πίσω. Στο μπάνιο δεν πλησίαζε γιατί δίπλα στη ντουζιέρα βρισκόταν το πτώμα του νεαρού. Χωρίς αίματα και ακαταστασία. Ένα κοκαλωμένο κορμί διπλωμένο στα δυο, που όταν τ' ακούμπησε ήταν ήδη παγωμένο.

Read more ...

Η ευτυχία είναι ένας ζεστός βόμβος... (Προδημοσίευση από το βιβλίο του Clinton Heylin "Από τους Velvet στους Voidoids")

Το βιβλίο"Από τους Velvet στους Voidoids" του Clinton Heylin  θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις Εκδόσεις Πόρτες σε μετάφραση του Αλέξη Καλοφωλιά. Είναι μια ιστορία του αμερικανικού πανκ που καλύπτει το χρονικό διάστημα από τη γένεση των Velvet Underground στα μέσα της δεκαετίας του 1960 μέχρι τη διάλυση των Richard Hell and the Voidoids (1980).

Read more ...

From The Vaults: The Last Drive, The Flowers of Romance, Deus Ex Machina – Θεσσαλονίκη, Κηποθέατρο, Μάιος 1993...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας (πρώτη δημοσίευση: tribe4mian's weblog)

Πέρασαν 26 χρόνια από τις δύο βραδιές που εμφανιστήκαμε οι Flowers of Romance μαζί με τους Last Drive στο Κηποθέατρο της Θεσσαλονίκης. Νομίζω πως ήταν λίγο πριν η σκηνή του Ελληνικού ροκ φτάσει στο αποκορύφωμά της πριν ορμήξουν οι πολυεθνικές και διαλύσουν τα πάντα. Υπάρχει αυτό το βίντεο για να μου θυμίζει εκείνες τις δύο ηρωικές βραδιές του Μάη του 1993. Μου το έστειλε η Steisy Μανδάλτση λίγες μέρες αργότερα, η οποία έβγαζε ένα φανζίν που λεγόταν Stigmata, και βρισκόταν πάντα εκεί όποτε ανεβαίναμε με τους Flowers of Romance και φαντάζομαι πως γινόταν και γίνεται ακόμα και σήμερα μάρτυρας των περισσότερων εμφανίσεων Ελληνικών συγκροτημάτων στην πόλη. Συναντιόμαστε και σήμερα όποτε ανεβαίνω με τους New Zero God. Την πρώτη βραδιά, αυτή που υπάρχει σε αυτό το βίντεο, εμφανίστηκαν και οι Deus Ex Machina ενώ την δεύτερη παίξανε στην θέση τους οι Panx Romana.

Read more ...

Λόγια ανθρώπων επιφανών: Luke Haines - Ο αιώνιος παρείσακτος της Britpop...

Γράφει ο Σπύρος Κορδοπάτης

Τη δεκαετία του 1990 που ο λίβας της βρετανικής ποπ έκαιγε τα πάντα και κυριαρχούσε παντού στην υδρόγειο, υπήρχαν μπάντες που δε θέλησαν να ενταχθούν στο trend που απαιτούσε «γλυκά, όμορφα κουρέματα» και ευκολοχώνευτα τρίλεπτα τραγουδάκια. Μπάντες που δεν ονειρεύονταν να εισβάλλουν ξανά στην Αμερική, ούτε ήθελαν να γίνουν οι νέοι Beatles για να δοξάσουν τη «μεγάλη» Βρετανία. Ένα από αυτά τα συγκροτήματα ήταν οι Auters με αρχηγό, τραγουδιστή και κιθαρίστα τον Luke Haines . Ένας «περίεργος μισανθρωπικός συνθέτης» για τη βρετανική μουσική βιομηχανία, που έγραφε τραγούδια «με δύσκολα θέματα» για φόνους παιδιών, για βρετανογιαπωνέζους παλαιστές, για μπαμπούλες και διαβόλους για τα οποία είχε ακούσει σε κάποιο λαϊκό τηλεοπτικό πρόγραμμα. Κάποιος που θεωρούσε ότι το έτερο καμάρι του νησιού, οι Rolling Stones, δεν είχαν καμία ηθική και ότι η επιτυχία τους ήταν «παράνομη» αφού τα πάντα ήταν ο Brian Jones, διακωμωδούσε τα ήθη της Αγγλίας και δήλωνε ότι «αληθινά ενδιαφέροντες καλλιτέχνες είναι ο Lou Reed και ο Alan Vega» και όχι κάποιος Άγγλος.

Read more ...

The Great Rock 'n' Roll Swindle: Η αλαζονεία του Μάλκομ Μακλάρεν και η αποδόμηση της από τον Michael Moorcock...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το απόσπασμα που θα διαβάσετε παρακάτω είναι ένα βασικό κομμάτι ενός μυθιστορήματος του Michael Moorcock με τίτλο The Great Rock 'n' Roll Swindle – The Gold Diggers of '77. Ο Michael Moorcock (1939-) είναι ένας από τους σημαντικότερους Βρετανούς συγγραφείς του νέου κύματος της επιστημονικής φαντασίας. Έχει γράψει πολλά λογοτεχνικά μυθιστορήματα και διηγήματα του είδους από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα. 

Read more ...

Βιταμίνες με μπύρα...

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Θα σηκωθείς ένα πρωί και τίποτα δεν θα φτάνει. Θα δεις σκοτωμένο αίμα στη μαξιλαροθήκη και στον καθρέφτη του μπάνιου μάτια από κόκκινο. Δεν θα θελήσεις να δεις το φως και δεν θα σηκώσεις κανένα τηλέφωνο για να ειδοποιήσεις πως δεν θα πατήσεις σήμερα το έξω χώμα. Θ’ απαρνηθείς τους φίλους σου, θα φτιάξεις τον καφέ σου όπως τον φτιάχνεις κάθε μέρα και θ’ αναρωτηθείς πότε επιτέλους θα καθαρίσεις το σπίτι. Θα υποσχεθείς πως θα το κάνεις αλλά εντελώς αυτόματα θα κοιτάξεις την κουζίνα σαν κηδειόχαρτο με μέλλον. Ύστερα από δυο τσιγάρα θ’ αποφασίσεις πως δεν θες ν’ ακούσεις κανέναν τραγουδιστή, καμία τραγουδίστρια, κανέναν θόρυβο, καμία ανάμνηση, κανέναν στίχο, καμία αναγγελία, ούτε καν ένα κιχ.

Read more ...

Προωθώντας την απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Ω, αιώνια νύχτα! Πότε θα διαλυθείς; Πότε θα δουν τα μάτια μου το φως;
Σύντομα, σύντομα παλικάρι, ή ποτέ».
(Ο Μαγικός Αυλός*)

Στην εποχή μας τα μέσα μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ) αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας ζωής. Η τηλεόραση και το ίντερνετ (και σε πολύ λιγότερο βαθμό πια οι εφημερίδες και το ραδιόφωνο) καταλαμβάνουν τον περισσότερο από τον ελεύθερο χρόνο του ανθρώπου. Σύμφωνα με τις κατά καιρούς έρευνες, ο μέσος άνθρωπος «καταναλώνει» περίπου 4 με 5 ώρες του καθημερινού ελεύθερου χρόνου του στη παρακολούθηση των ΜΜΕ. Αν υποθέσουμε ότι κατά μέσο όρο η εργασία, η μετακίνηση, το φαγητό και ο ύπνος απορροφούν σχεδόν τις 18 με 20 ώρες του εικοσιτετραώρου μας, γίνεται φανερό ότι τα ΜΜΕ τείνουν κυριολεκτικά να κυριαρχήσουν στον περισσότερο, αν όχι σε ολόκληρο τον ελεύθερο χρόνο μας.

Read more ...

Μαθήματα Ιστορίας: Ο "Jump Jim Crow" και τα blues...

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά από πού προέρχονται τα blues, αλλά πιθανότατα αυτό το μουσικό είδος εξελίχθηκε από τους προσφάτως χειραγωγημένους σκλάβους στον βαθύ Αμερικανικό Νότο. Επειδή αρχικά θεωρήθηκε ως μια "ευτελής" μορφή τέχνης που δεν άξιζε την προσοχή του λευκού κατεστημένου, αυτή η εξελισσόμενη μορφή των blues είναι ελλιπώς τεκμηριωμένη μιας και υπάρχουν πολύ λίγες αναφορές, ώστε οι μουσικολόγοι να ανατρέξουν σχετικά μέχρι τη δημοσίευση των δύο πρώτων "επίσημων blues τραγουδιών ", του "Dallas Blues" και του "The Memphis Blues", το 1912. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα πρώτα blues τραγούδια περιείχαν επίσης στοιχεία ragtime - ένα πολυρυθμικό μουσικό είδος που σχεδόν εξαφανίστηκε μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Read more ...

Ο Don Letts στην Αθήνα: "Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι ότι σήμερα ο κόσμος μας κυβερνιέται από ανθρώπους με πολύ κακό κούρεμα"...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Σε όλους αρέσουν οι ιστορίες. Μάλιστα, όταν τις αφηγείται ο ίδιος ο πρωταγωνιστής αποκτούν μια άλλη διάσταση και αυτός ήταν ο λόγος που στις 20 Οκτωβρίου μαζευτήκαμε κάμποσα άτομα στην ανοιχτή συζήτηση που είχε ο Don Letts με τον Παναγιώτη Μένεγο, στον Φάρο του Πολιτιστικού Κέντρου Σταύρος Νιάρχος. Συνέπεσε αυτή την εποχή να διαβάζω σχετικά με το πάντρεμα του punk rock με τη reggae και έτσι η συζήτηση είχε να κάνει με θέματα που μου ήταν πολύ οικεία.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1