Γιάννης Σκαρίμπας: «Από τη μέρα που ένας άνθρωπος ξεστόμισε ότι "αυτό είναι δικό μου", από τη στιγμή εκείνη γεννήθηκεν η βία και το ψέμα...»
- Details
- Published: Tuesday, 21 January 2020 13:32
- Written by Merlin's Music Box
Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
Οι Prince Of Lilies είναι η περίπτωση της μπάντας που αποτελεί το όνειρο κάθε Έλληνα/ίδας μουσικού που παίζει rock and roll. Δεν είναι λίγο να ξεκινάς από την Ελλάδα κι ένα μικρό χωριό, το Αβδού, λίγο έξω από το Ηράκλειο Κρήτης, να μεταναστεύεις στο Λος Άντζελες επειδή μόνο και μόνο θέλεις να παίξεις rock and roll, να σχηματίζεις μία μπάντα που λέγεται Barb Wire Dolls κι εκεί να κατακτάς το όνειρό σου.
Γράφει ο Γιώργος Χούλλης
Οι U2 είναι μια από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που είτε τα αγαπάς είτε τα μισείς. Ωστόσο, αυτό που δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς είναι ότι άσκησαν σημαντική επιρροή στις δεκαετίες του ’80 και του’90 - κυρίως στην πρώτη. Στον πρώτο και τον τρίτο δίσκο τους, αυτό που έκανε ξεχωριστή αίσθηση εκτός από τη μουσική, ήταν η φωτογραφία του αγοριού στο εξώφυλλο των άλμπουμ Boy (1980) καιWar (1983).
Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου
«Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να ζεις μέσα τους χωρίς να ζεις μαζί τους. Όπως και άνθρωποι που ενώ ζεις μαζί τους είναι αδύνατο να ζεις μέσα τους» - Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε
«Μπορούμε να κάνουμε τους εαυτούς είτε δυστυχισμένους είτε δυνατούς. Το μέγεθος της δουλειάς που απαιτείται είναι το ίδιο» - Κάρλος Καστανέδα
Όλο και πιο συχνά διαβάζω άρθρα και ακούω τοποθετήσεις σχετικά με την ιστορικότητα του rock, το φαινόμενο δηλαδή η rock μουσική να μην διαδίδεται σε νεανικά ακροατήρια. Παράλληλα παρακολουθώ την ανταπόκριση του αθηναϊκού νεανικού κοινού στη σύγχρονη ελληνόφωνη hip hop. Φαινόμενο που κατά τη γνώμη μου μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί.
Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης
Στο πείσμα της μουσικής βιομηχανίας που προσπαθεί να δημιουργήσει ανύπαρκτες και κατασκευασμένες εμπορικά μουσικές κουλτούρες όπως η «Americana», το λαϊκό εργατικό τραγούδι στην Αμερική συνεχίζει και υπάρχει μέχρι τις μέρες μας. Κινείται υπόγεια και DIY πάνω στα χνάρια των Joe Hill, Woody Guthrie, Utah Philips και πολλών άλλων τραγουδοποιών που αρνούνται να συμβιβαστούν με το κυρίαρχο αμερικανικό όνειρο.
Βάλθηκα να κάνω ένα φιλμάκι μικρού μήκους που σε κάνει ν' αναρωτιέσαι για την ύπαρξή σου εδώ, σ΄αυτήν την πραγματικότητα...
του Σωτήρη Θεοχάρη
φωτό: Φαίη Φραγκισκάτου
Κλώτσησε ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι που ήταν πεταμένο στην άσφαλτο. Περπατούσε γρήγορα, θυμωμένα, με βλέμμα απλανές. Περπατούσε συχνά. Το μοναχικό περπάτημα αργά τα βράδια ήταν το φάρμακό του, ο απαραίτητος αναστοχασμός του για να μπορεί να επιβιώνει την ημέρα. Ήταν ο παραγωγικός τσακωμός μέσα στο κεφάλι του ο οποίος συνήθως καταλάγιαζε μετά από πολλά χιλιόμετρα βαδίσματος.
Οι Toga! δημιουργήθηκαν στα μέσα του 2018 από τον Πολ (κιθάρα, φωνή) και τον Φώτη (μπάσο, φωνή). Αφού ο Πολ εξήγησε στο Φώτη ότι "τόγκα σε έχουν κάνει όταν σου έχουν φάει και το σταφ και τα φράγκα", αποφάσισαν από κοινού να κάνουν επιτέλους μπάντα μαζί μετά από χρόνια φιλίας. Ύστερα από μερικά ποτάκια και κουβέντα γεννήθηκε και η ιδέα ότι Toga είναι η φανταστική δυστοπικη πόλη που θα χρησιμοποιούν σαν πλατφόρμα για να γράφουν στίχους βγαλμένους από την καθημερινότητα τους.
Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
φωτό: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photos)
Ο Μίκης Παντελούς και ο θρυλικός Dr. Albert Flipout, (το κρουστό-κονσέρβα που είναι δεμένο στο αριστερό του πόδι), επιστρέφουν και είναι… Undercover. Πρόκειται για το τέταρτο άλμπουμ κατά σειρά (και το δεύτερο σε βινύλιο), του ανθρώπου ορχήστρα (One man band) ή της μπάντας με το μεγαλύτερο όνομα και τα λιγότερα μέλη. Το Undercover όπως φανερώνει και ο τίτλος του δίσκου, αποτελείται από 5½ διασκευές και 2½ πρωτότυπα τραγούδια. Συνολικά 8 κομμάτια που καλύπτουν όλα τα είδη μουσικής, με τα οποία καταπιάνεται το εν λόγο «σχήμα». Από ωμό ακατέργαστο blues του αμερικάνικου νότου και καθαρόαιμο παραδοσιακό rock and roll, μέχρι μεταμεσονύχτια ημιφωτισμένα και γεμάτα καπνό και αλκοόλ βαλσοειδή άσματα.
Ο Λαπαθιώτης ανήκει στους λεγόμενους «καταραμένους» ποιητές του μεσοπολέμου και είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες λογοτεχνικές φυσιογνωμίες. Ό,τι μπορούσε να μαζέψει πάνω του για να γίνει ο καταραμένος ποιητής της εποχής του το μάζεψε. Ομοφυλόφιλος, άθεος, ναρκομανής και στα ύστερα χρόνια συμπαθών του ΚΚΕ. Η ειρωνεία είναι ότι τον κατατάσσουν στους ρομαντικούς ποιητές, αλλά οι συμβολικοί και υπαινικτικοί στίχοι του, πάνε πολύ πιο πέρα από τα τυπικά χαρακτηριστικά του ρομαντικού κινήματος.
ΓΙΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ στο inbox του Merlin’s (https://www.facebook.com/merlinsmusicbox/) ή στο This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
Μετά την επιτυχία της νέας «μονο-λεξιόν» με το t-shirt, πάνω στο υπέροχο μινιμαλιστικό σχέδιο της Eva M. Grey (Eva M. Grey Designs), αποφασίσαμε να την αναβαθμίσουμε σε «κολεξιόν» με την προσθήκη (μόνο κατόπιν προπαραγγελιών) φούτερ με κουκούλα και κούπας. Προπαραγγελίες για φούτερ και οι κούπες μέχρι 31 Ιανουαρίου 2020.
Το κόστος για κάθε t-shirt ή κούπα είναι 10 ευρώ και του φούτερ 25 ευρώ.
Το κόστος αποστολής με ταχυδρομείο είναι 2 ευρώ με κατάθεση σε τράπεζα (πληροφορίες για τον τραπεζικό λογαριασμό με την παραγγελία) ή 5 ευρώ με αντικαταβολή. (Για αποστολές στο εξωτερικό κατόπιν συνεννόησης).
Διαλέξτε το μέγεθος που σας ταιριάζει...
Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου
H Alexandra Elene MacLean Denny γεννήθηκε στις 6 του Γενάρη του 1947 και πέθανε στις 21 Απριλίου του 1978. Η μουσική που άφησε πίσω της καθιστά τα 42 χρόνια από τον θάνατό της πολύ σχετικά, σαν μονάδα μέτρησης του χρόνου. Η φωνή των Fairport Convention, των Fotheringay, όσο κράτησαν, των Strawbs, για το διάστημα που συνεργάστηκε μαζί τους, αλλά για μένα, κυρίως η φωνή και η πένα των τεσσάρων προσωπικών άλμπουμ της, δημιουργεί μια αίσθηση υπέρβασης των στενών ορίων του χρόνου και του χώρου.
γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Κανείς δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα από τον μέγα και τρανό Steve Albini όταν δήλωνε ότι, «Μπράβο σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι οι Sleaford Mods είναι η καλύτερη μπάντα του κόσμου. Οι υπόλοιποι, απλώς κάνετε λάθος». Σύμφωνα δε με τους φαν τους, οι Mods είναι η μόνη μπάντα που έχει να πει κάτι σήμερα. Μήπως αυτό σας θυμίζει σχετικό σχόλιο για ένα άλλο συγκρότημα πριν από πολλά πολλά χρόνια; Χμ. Μάλλον…
Γράφει ο Αχιλλέας ΙΙΙ
φωτό: inExarchia
Πλατείες. Μικρές, μεγάλες και διάσπαρτες στην πόλη, σαν κενά σε ένα ασφυκτικά πυκνό και τσιμεντένιο –κατά βάση– μοτίβο. Κενές εκτάσεις τρίγωνου ή τετράγωνου σχήματος που ορίζονται τόσο από αυτό που είναι (μια επίπεδη επιφάνεια με μερικά παγκάκια, κάποιο ψωραλέο σιντριβάνι ή ένα άγαλμα κάποιου ξεχασμένου επιφανούς πολίτη στο κέντρο για να πραγματοποιούν τα περιστέρια –εξασκούμενα στη δια του κουτσουλείν ζωγραφική– την εξωτερίκευση του εσωτερικού του κόσμου), όσο και από αυτό που δεν είναι (δεν είναι δρόμος, δεν είναι πολυκατοικία, δεν είναι πολυκατάστημα, δεν είναι αυλή σχολείου, δεν είναι πάρκινγκ, δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας). Είναι πρωί Κυριακής και ένα μοναχικό περιστέρι φτερουγίζει μισοζαλισμένο πάνω από τα στενά του κέντρου της πόλης, με μια ελαφριά αίσθηση δυσπεψίας, για την οποία κατηγορεί τη λαιμαργία του και ένα –υπερβολικά δελεαστικό για να μπορέσει να του αντισταθεί– αποσυντιθέμενο κομμάτι σάντουιτς, μέχρι που φτάνει σε μια πλατεία. Δεν είναι η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο πουλί περνάει από εδώ.