Odetta: Μια φωνή βροντερή σαν κεραυνός...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

To φθινόπωρο του 1952, σε ένα πάρτι έξω από το Λος Άντζελες, η Odetta γκρέμισε τους τοίχους – ή τουλάχιστον έτσι λέει ο θρύλος. Ο Pete Seeger ήταν παρών, το ίδιο και ο Woody Guthrie, σαν μέλη μιας παρέας μουσικών που είχαν συγκεντρωθεί σε ένα σπίτι στο Τοπάνγκα Κάνιον για να τραγουδήσουν folk τραγούδια, σε μια από τις εκδηλώσεις που έχουν μείνει γνωστές σαν «hootenanny». Καθώς τραγουδούσαν ο ένας μετά τον άλλον, ο Seeger πρόσεξε μια ψηλή και εύσωμη μαύρη κοπέλα με κοντά σγουρά μαλλιά –αντί για ίσια, όπως επέτασσε τότε η μόδα για τις Αφροαμερικανίδες– που καθόταν παράμερα παρατηρώντας τους άλλους με ένα ζεστό χαμόγελο. Έπειτα από πολλές παραινέσεις, συμφώνησε τελικά να τραγουδήσει και μόλις σηκώθηκε κρατώντας την κιθάρα της, ο χρόνος φάνηκε να σταματά.

Read more ...

To ντεμπούτο άλμπουμ των Missigno έχει τίτλο "Binary Digit Temple" και είναι για πολλές επαναλήψεις!

Γράφει ο Μιχάλης Δημητρίου

… και τελικά εδώ έχουμε έναν από τους πιο ευφάνταστους δίσκους της χρονιάς... Αυτές θα μπορούσαν να ήταν οι τελευταίες λέξεις του κειμένου, αλλά σαν να θέλω να υπερτονίσω την αξία του δίσκου, τις έβαλα στην αρχή (κάνω συντακτικές «μαγκιές» κιόλας) για να ψαρώσεις λιγάκι και να αρχίσεις το ψάξιμο.

Read more ...

Πάω να γράψω πέντε γραμμές...

Γράφει ο Γιάννης Σιδεράκης

Πάω να γράψω πέντε γραμμές, με φωνάζει η γυναίκα μου να την βοηθήσω με το πλυντήριο που δεν ανοίγει... Πάω να πιάσω την κιθάρα, με φωνάζει η κόρη μου να της εξηγήσω, τι σημαίνει το "νοθεύτηκε"... Ξεκινάω για πρόβα, κλαίει ο μικρός, χτύπησε το πόδι του, πάει η πρόβα. Περνάω καλά με τους φίλους, πίνουμε μπύρες και ακούμε μουσικές, φεύγω, έχω να ανοίξω πρωί, πρωί το μαγαζί.... Η δική μου καθημερινότητα!

Read more ...

Fruits de Mer Records: Θαρρείς και τα τελευταία 40 χρόνια δεν συνέβησαν ποτέ – Mια συνέντευξη με τον Keith Jones...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το 2017 έλαβα για την εκπομπή μου ένα promo-πακετάκι με το διπλό σινγκλ των Fuchsia «Song» και το άλμπουμ των Sidewalk Society, Strange Roads: The Songs Of Rolled GoldΤο πρώτο άλμπουμ των Fuchsia κυκλοφόρησε το 1971, θεωρείται ευρέως ως ένα από τα καλύτερα δείγματα του prog folk της δεκαετίας του '70, έχει ανακηρυχθεί από το περιοδικό Mojo ως ένα «ξεχασμένο κλασικό» και επανεκδίδεται τακτικά. Μάλιστα, το 2010 η ελληνική Anazitisi Records κυκλοφόρησε το σινγκλάκι τους «Ragtime Brahms / The Waves».

Read more ...

Το σφαγείο στην πόλη...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Υπάρχει μόνο μια ιστορία που ξέρω να λέω και αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου που σαν ένα κακό ανέκδοτο σε σταντ-απ κωμωδία που φέρνει αμηχανία κυρίως σε αυτόν που το λέει πάνω στην σκηνή και λιγότερο σε αυτόν που το ακούει κάτω από αυτή, έτσι και η ιστορία της ζωή μου, μου φέρνει την ίδια αμηχανία όταν διαπιστώνω να γκρεμίζονται τα όνειρα και η ίδια η πραγματικότητα μου, αφού ανεξάρτητα από το διαφορετικό σκηνικό ή τα δευτερεύοντα, όπως πρόσωπα, καταστάσεις ή την ιδιαίτερη φάση που είμαι, ουσιαστικά αφηγούμαι άλλη μια αποτυχία ή μια λάθος απόφαση και ανεξάρτητα πως στριφογυρίζω μάταια γύρω από αυτή, νιώθω την ανάγκη να την πω ξανά και ξανά. Όλοι με φωνάζουν Τζο. Γιατί το «Γιώργος» τους φαίνεται κοινότυπο και το επίθετο πολύ μεγάλο και με πολλά «τζ». Που πας με το Τζωτζωρμπαρτζάκης... Και σεις μπορείτε να με αποκαλείτε έτσι. Είμαι σαράντα χρόνων, χωρισμένος με μια κόρη. Δούλευα μέχρι πριν τέσσερις ώρες στα δημοτικά σφαγεία, στην επαρχιακή πόλη όπου με έσυρε η πρώην γυναίκα μου μιας και κατάγεται από εκεί.

Read more ...

Delirium Elephants: Indie ψυχεδέλεια από την Κύπρο...


Οι Delirium Elephants δημιουργήθηκαν το 2012 στην Κύπρο απο τον Δημήτρη Ζαχαρίου και τον Στέφανο Γεωργιάδη ως αντίδραση στην γκρίζα μουσική σκηνή του νησιού. Παίζουν ενα δυναμικό κράμα indie rock με 70ς ψυχεδέλεια όπου οι σαφείς pop αναφορές τους ξεχειλίζουν και χρωματίζουν τον ήχο τους. Πολυδιάστατοι και εκκεντρικοί, οι Delirium Elephants επηρεάζονται απο την πολιτιστική ντέκα της εποχής και με όχημα τον πολυεπίπεδο indie ήχο, αποτυπώνουν τις έντονες κοινωνικές ανησυχίες τους στον στίχο τους.

Read more ...

Bob Vylan: «Eίμαστε μια βίαιη μπάντα σε μια βίαιη χώρα...»

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Θέλουμε να προσφέρουμε μια εναλλακτική λύση σε αυτά που έχετε συνηθίσει, είτε πρόκειται για Top-40 επιτυχίες είτε για τον ήχο που περιμένετε να ακούσετε από το punk και το grime. Υπάρχουν τόσα πολλά σκατά δίχως ουσία, δίχως βάθος, δίχως γνήσια οργή. Πώς είναι δυνατόν να γράφονται τόσα πολλά τραγούδια για έρωτες και διασκέδαση, τη στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στην τροφή και τη θέρμανση; Υπάρχει κόσμος που κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του και υποτίθεται ότι εμείς πρέπει να σκοτιζόμαστε για ανεκπλήρωτους έρωτες; Η διασκέδαση και ο ρομαντισμός είναι μια χαρά, αλλά δεν είναι η ζωή του μέσου ανθρώπου. Ο μέσος άνθρωπος έχει φτάσει πλέον στο αμήν, το ίδιο και εμείς, επομένως η οργή πηγάζει μέσα από οτιδήποτε κάνουμε». (Bob Vylan)

Read more ...

John "The Ox" Entwistle - Το μπάσο σαν οδοστρωτήρας...

"Ανέκαθεν ήθελα να είμαι ο John Entwistle, αλλά από τη στιγμή που η θέση ήταν πιασμένη έγινα μια κατώτερη εκδοχή του..." (Lemmy)

Ο John ήταν ένα αίνιγμα. Το γεγονός ότι ήταν ο καλύτερος μπασίστας της γενιάς του δεν αμφισβητείται, αλλά εξαιτίας των παράξενων απαιτήσεων που είχαν οι Who από αυτόν, δεν ήταν ένας μπασίστας με την αποδεκτή έννοια του όρου επειδή δεν έπαιζε μπάσο όπως όλοι οι άλλοι, όπως o Keith Moon δεν έπαιζε ντραμς όπως όλοι οι άλλοι και όπως ο Pete Townsend δεν έπαιζε κιθάρα όπως όλοι οι άλλοι. Ο John έπαιζε με τόση δεξιοτεχνία και επινοητικότητα που συχνά δεν ξεχώριζες αν έπαιζε μπάσο ή δεύτερη κιθάρα. 

Read more ...

Κρίστοφερ Λι: Ούρλιαξε και ούρλιαξε ξανά!

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Με μια καριέρα που κάλυψε σχεδόν επτά δεκαετίες, ο Κρίστοφερ Λι ήταν γνωστός στο πλατύ κοινό για τους χαρακτήρες κακοποιών τους οποίους υποδύθηκε, αλλά έγινε διάσημος για τον ρόλο του Κόμη Δράκουλα σε μια σειρά ταινιών της βρετανικής κινηματογραφικής εταιρείας Hammer – ένας ρόλος για τον οποίον ανέκαθεν παραπονιόταν. Κατάφερε να γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο και στην παρέα μου ήταν τόσο οικείος θαρρείς και ήταν «δικός μας»: Ο Χρήστος Φερλής...

Read more ...

Τα παιδιά του ήλιου (με αφορμή την "έξοδο" του Νίκου Σπυρόπουλου)...

Γράφει ο Γιάννης Σιδεράκης*

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photos) 

Το σύστημα είναι αδηφάγο, αχόρταγο και εκεί που δεν "κωλώνει" με τίποτα είναι, όπου μυρίζει χρήμα. Όσο περισσότερο τόσο καλύτερα.. Καταφέρνει, διαβασμένο πια, να καταβροχθίζει μουσικά κινήματα, ολόκληρες σκηνές, underground και επικίνδυνες τάσεις. Έτσι έγινε με τις μεγάλες ρόκ ν ρόλ μπάντες του 50 και του 60, έτσι έγινε με τα ρόκ και τα χάρντ ρόκ συγκροτήματα του 70 και του 80, έτσι έγινε με την πάνκ, με την metal, με την λεγόμενη ανεξάρτητη σκηνή, με τις μπάντες του Σιάτλ, ακόμη και με το hip hop τελευταία... Οτιδήποτε, ήταν επικίνδυνο και κοφτερό, ότι είχε να πει κάτι στους νέους βασικά ανθρώπους, να τους ταράξει, να τους κάνει να σκεφτούν, να τους πάρει και να τους σηκώσει, να φέρει αλλαγή σε νοοτροπία παγκοσμίως, το σύστημα έβρισκε τον τρόπο να το αμβλύνει, να το κάνει ακίνδυνο και ανούσιο. Το καταφέρνει πάντα αυτό, με τα φράγκα, με τα μεγάλα συμβόλαια, με την διαφήμιση, με τους παραγωγούς που θέλουν εμπορεύσιμο προϊόν... 

Read more ...

Καλό ταξίδι Νίκο...

"Η δική μας φαντασία εμπεριέχει τον ολοκληρωτικό αφανισμό κάθε εξουσίας, με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται, και την επικράτηση της απόλυτης ελευθερίας". (Νίκος Σπυρόπουλος)

Kooba Tercu: Νέο άλμπουμ...

Ξεκινώντας από την Αθήνα, την Κρήτη και το Λονδίνο, ανάμεσα στα ερείπια μιας ετοιμόρροπης δομής και μια τρομακτική δυστοπία, οι Kooba Tercu επιστρέφουν με το  Proto Tekno. Ρυθμικά “μάντρα”, δυναμικά ξεσπάσματα και πειραματικές επιθέσεις συνθέτουν τα βασικά συστατικά της νέας δουλειάς του 6μελούς συγκροτήματος που κυκλοφορεί από την ιστορική βρετανική εταιρία Rocket Recordings (Goat, Pigsx7, Ufomammut, Oneida, Shit and Shine, Petbrick, GNOD, κ.α).

Read more ...

Τhe Danse Society: Νέο άλμπουμ με τίτλο "Sailing Mirrors"...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Οι Danse Society είναι μια πενταμελής dark wave μπάντα που σχηματίστηκε το 1980 στο Barnsley, μια μικρή καρβουνιάρικη πόλη της Αγγλίας. Μέχρι το 1987 που διασπάστηκαν, κυκλοφόρησαν τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ, τα Seduction (1982), Heaven is Waiting (1983) και Looking Through (1986,ως The Danse Society International), έπαιξαν στην εκπομπή του John Peel και περιόδευσαν με τους Bauhaus, τους Killing Joke και τους Cure.

Read more ...

Goodbye Bedouin: "Τhe Shaking People LP" (Με γεια σας, με χαρά σας...)

γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

... οι Goodbye Bedouin αποφάσισαν να μπλέξουν με επιτυχία στον ήχο τους ένα ευρύ μουσικό φάσμα που στα θηριώδη σπλάχνα του κρύβει καλά την ποικιλία των επιρροών τους και τις αμολάει εύστοχα και καταιγιστικά...

Read more ...

Φασισμός και λαϊκισμός: δυο όψεις του ίδιου νομίσματος...

του Federico Finchelstein

μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας*

Ο φασισμός και ο λαϊκισμός απευθύνονται αμφότερα στην πολιτική τριάδα, ηγέτης-έθνος- λαός, σαν κύρια πηγή για τη νομιμοποίησή τους. Και στα δυο αυτά σχήματα δεν υπάρχει καμία ανακολουθία ανάμεσα στον λαό, το έθνος και την εκπροσώπηση του λαού από τον ηγέτη. Οι ιδεολογίες αυτές πιστεύουν στην προσωποποίηση σαν εκπροσώπηση και αυτό στην ουσία σημαίνει ότι η εφαρμογή της λαϊκής θέλησης ανατίθεται εξ ολοκλήρου στο ηγέτη. Αυτός ο τριμερής μύθος της εκπροσώπησης, στηρίζεται στη φαντασίωση ότι κατά κάποιον τρόπο ένας και μοναδικός ηγέτης είναι ταυτίζεται στην κυριολεξία με μια χώρα και το λαό της – μια ταύτιση ενός προσώπου και δυο εννοιών. Στον φασισμό όμως, αυτή η προσωποποίηση δεν απαιτεί κάποια λογική ή μεθοδική σκέψη όπως η εκπροσώπηση μέσω εκλογικών διαδικασιών. Απεναντίας, στον λαϊκισμό οι εκλογές είναι σημαντικές για να επισφραγίσουν την αλήθεια για τη θεόπνευστη ανωτερότητα του ηγέτη και η διάδοση ψευδών που αφορούν αυτή είναι εξίσου σημαντική για τη διατήρηση της ιδέας του ηγέτη απέναντι στον ιστορικό του ρόλο.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1