N.W.A: «Fuck tha Police» – Ένα σύνθημα που έγινε τραγούδι ή ένα τραγούδι που έγινε σύνθημα;

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

«Για εμάς εδώ στην Αμερική είναι παράδοση να ασχολούνται μαζί μας η αστυνομία και η κάθε είδους εξουσία σε καθημερινή βάση. Και συνήθως αυτή η συνδιαλλαγή συνοδεύεται από κατάχρηση και βία. Έτσι, όταν γράφτηκε το ‘Fuck tha Police’ το 1988, ήταν σαν να γραφόταν για 400 χρόνια. Και είναι ακόμα το ίδιο επίκαιρο όσο πριν…»

Ice Cube, Περιοδικό Rolling Stone, 2015

Read more ...

«Δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις...» (Η μικρή-μεγάλη ιστορία των καταλήψεων στην Ελλάδα)

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Ο τίτλος του αφιερώματος που ακολουθεί, είναι η αρχή ενός δημοφιλούς αναρχικού συνθήματος υπεράσπισης των καταλήψεων κτιρίων, το οποίο έλεγε: «Δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις, ενάντια σε ένα κόσμο οργανωμένης πλήξης». Το αφιέρωμα που θα διαβάσετε, γράφτηκε και δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα δρόμου Άπατρις τον Απρίλη του 2013. Σήμερα παραμένει ακόμη ενδιαφέρον, καθώς εκτός της ιστορικής αναδρομής στις ελληνικές καταλήψεις, προσπαθεί να αναδείξει και τον Λόγο τους. Αποφάσισα να το εμπλουτίσω επίσης με κάποια παραπάνω στοιχεία σε σχέση με το αρχικό κείμενο, ώστε να είναι ακόμη περισσότερο επίκαιρο.

Read more ...

ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC: "Το παραδοσιακό τραγούδι φέρει από μόνο του μια ιστορία, η οποία στην ουσία περιπλανιέται σαν μύθος μεταξύ των ανθρώπων..." (Αποκλειστική συνέντευξη)

Συνέντευξη στη Φαίη Φραγκισκάτου

Οι ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC είναι ένα συγκρότημα με καταβολές από τη περιοχή της Θράκης, που ενσωματώνει διάφορα μουσικά στοιχεία στον ήχο του. To ομώνυμο πρώτο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε στις 17 του Νοέμβρη αντικατοπτρίζει την πολύχρονη δραστηριότητα της μπάντας, με εμφανή τόσο τα στοιχεία του παρελθόντος, όσο και τα στοιχεία που την κάνουν να εξελίσσεται και να συνεχίζει. Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε τη χαρά να κάνουμε μαζί τους.

Read more ...

Εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη - H κοινωνική ψυχολογία της εξέγερσης...

 Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Στην ερώτηση: Πως θα μπορούσε κάποιος να ερμηνεύσει τις αιτίες που οδήγησαν στην κατάσταση εξέγερσης που ακολούθησε αυθόρμητα και ακηδεμόνευτα μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου; Η απάντηση θα ήταν σίγουρα όχι με τα παραδοσιακά ερμηνευτικά εργαλεία της πολιτικής, του συνδικαλισμού ή της αριστεράς. Η ερμηνεία της εξέγερσης του Δεκεμβρίου του 2008 και οι κοινωνικές της αναπαραστάσεις, άπτονται περισσότερο στην εξήγηση και την ερμηνεία από την πλευρά της κοινωνικής ψυχολογίας, μιας και από την αρχή η «υπερασπιστική γραμμή» προσπάθησε να δικαιολογήσει τον φόνο επικαλούμενη το γεγονός ως παρεξήγηση και το δολοφονημένο παιδί με όρους απόκλισης της προσωπικότητας του. Αυτός ήταν ένας σαφής ιδεολογικός χειρισμός που στηρίζεται στην προσπάθεια ψυχολογιοποίησης του λόγου από τα πράγματα (δολοφονία), πάνω στους ανθρώπους (θύμα) και την συμπεριφορά τους.

Read more ...

Guy Debord: "Σημειώσεις για το Ζήτημα των Μεταναστών” (1985)...

 Κείμενο του Guy Debord από μπροσούρα που κυκλοφόρησε στην Αθήνα σε μετάφραση της ομάδας "Πριονιστήριο το Χρυσό Χέρι" τον Μάιο του 2007 

Οι Σημειώσεις για το Ζήτημα των Μεταναστών γράφτηκαν από τον Guy Debord το 1985 για τον Mezioud Ouldamer όταν έγραφε το βιβλίο του O Εφιάλτης των Μεταναστών στην Αποσύνθεση της Γαλλίας (εκδ. Gerard Lebovici). Δημοσιεύτηκαν στη συλλογή Guy Debord: Oeuvres [Quarto Gallimard, 2006], καθώς και στο Guy Debord: Correspondance, Vol. 6, January 1979 - December 1987 [Librairie Artheme Fayard]. Το κείμενο μεταφράστηκε από τα γαλλικά στα αγγλικά από τον Wes Wallace το Σεπτέμβρη του 2006. Το Μάη του 2007 μεταφράστηκε εκ νέου στα αγγλικά από τον Bill Brown. H ελληνική μετάφραση χρησιμοποίησε και τις δύο αγγλικές μεταφράσεις και συμπεριέλαβε τις περισσότερες σημειώσεις τους. Προστέθηκαν κάποιες επιπλέον σημειώσεις. 

Read more ...

Wish Upon A Star: «Δεν σκύβουμε το κεφάλι σε κανέναν»...

Συνέντευξη στον Στέλιο Μιχ.

Δευτέρα 11/11. Είναι η μέρα που οι μπάτσοι κάνουν τις γνωστές καφρίλες στην ΑΣΟΕΕ. Την ίδια μέρα οι Wish Upon a Star κυκλοφορούν  τον νέο τους δίσκο με τίτλο Τhis is War. Φορτωμένος από αυτά που βλέπω όλη μέρα, φεύγω κατά τις εννέα το βράδυ από τη δουλειά. Μου'χει στείλει ο Καστανάρας το δίσκο, τον έχω περάσει στο κινητό, καλωδιώνομαι, πατάω το play και… Μπάμ!  Η εισαγωγή του «Bow to Νone», του πρώτου κομματιού του δίσκου, ήταν αυτό που έπρεπε να ακούσω εκείνη την ώρα...

Λίγες μέρες αργότερα βρίσκομαι με τον Αστέρη, τον ντράμερ των Wish Upon A Star, και τον Ορφέα, τον τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας στο σπίτι του πρώτου…

Read more ...

«Αν ανέχεστε αυτό, τα παιδιά σας θα είναι τα επόμενα...»: Ένα τραγούδι, ένα νεκρό παιδί και μία αφίσα...

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Τον Αύγουστο του 1998, οι Manic Street Preachers κυκλοφόρησαν το άλμπουμ This Is My Truth Tell Me Yours. Ανάμεσα στα τραγούδια ξεχώριζε ένα με τίτλο «If You Tolerate This, Your Children Will Be Next», το οποίο «χτύπησε» κατευθείαν το #1 των βρετανικών charts.

Read more ...

Θόδωρος Αγγελόπουλος: Δέκα πράγματα που θα ήθελε να ξέρετε γι' αυτόν...

 Σταχυολογεί και μεταφράζει ο Γιάννης Καστανάρας (από διάφορες πηγές)

«Η έννοια των συνόρων ανέκαθεν μου προκαλούσε παράξενους συνειρμούς, οι οποίοι τριβέλιζαν και ερέθιζαν τη σκέψη μου. μια σκοτεινή, ανεξερεύνητη περιοχή. Μια αντίληψη για τα σύνορα που δεν ήταν απλώς ο γεωγραφικός περιορισμός αλλά και τα όρια της ύπαρξης. Τα όρια ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, τα όρια στον έρωτα, τα όρια στη γλώσσα, στην επικοινωνία» - Θ.Α.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος (1935-2012) ήταν ο επικός ποιητής του κινηματογράφου, ένας σκηνοθέτης που δημιούργησε ταινίες γεμάτες συμβολισμούς και αλληγορίες γύρω από την ελληνική ιστορία και πολιτική του 20ού αιώνα. Επαναπροσδιόρισε με αριστοτεχνικό τρόπο το αργό, παρατεταμένο πλάνο και με το επιβλητικό κινηματογραφικό και σεναριακό ύφος του δημιούργησε ένα έργο που προβάλλεται και αναγνωρίζεται διεθνώς. Τον Αγγελόπουλο αγάπησαν πολλοί και μίσησαν πολλοί. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προσφορά του και την πρωτοτυπία των ιδεών του, την εύστοχη κριτική του ματιά και τον ιστορικό του ρόλο στα παγκόσμια καλλιτεχνικά δρώμενα.

Read more ...

Εμίλιο Φερνάντες – Ο Μύθος του El Indio...

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

«Ξέρεις, ο Εμίλιο Φερνάντες συνήθιζε να πυροβολεί τους κριτικούς που δεν γούσταραν τις ταινίες του. Στα πάρτι...»Bob Dylan

Μύθος ή αλήθεια; Μια από τις πιο αλανιάρικες μορφές του Μεξικανικού κινηματογράφου – που πριν μπει στο χώρο του σελιλόιντ είχε πάρει μέρος στην  Μεξικανική Επανάσταση, φυλακίστηκε και δραπέτευσε για Αμερική – κατάφερε και δημιούργησε κάμποσους μύθους γύρω από το όνομά του. Γνωστός από τα περάσματά του στις ταινίες του Πέκινπα, όπου από τη μια ζήταγε να του φέρουν το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία, από την άλλη πρότεινε στον σκηνοθέτη – πριν φορέσει τη στολή του Στρατηγού Μαπάτσι – να ξεκινήσει την εναρκτήρια σκηνή της Άγριας Συμμορίας με τα μυρμήγκια που την πέφτουν στον σκορπιό, διότι ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζε μικρός με τους φίλους του, και από την τρίτη να υποδύεται τον Πάκο, στο Πατ Γκάρετ και Μπίλι δε Κιντ, ο Εμίλιο Φερνάντες υπήρξε σκηνοθέτης με την δική του εκδοχή στο Μαργαριτάρι του Τζων Στάινμπεκ, καθώς και σε πάνω από 40 ταινίες που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της χώρας του.

Read more ...

Τom Morello: Γιατί οι Clash είναι σημαντικοί...

"Οι Clash συνδυάζουν μερικά από τα σημαντικότερα ιστορικά στοιχεία του rock and roll επειδή υπήρχε η όλη εκείνη η νοοτροπία, εκείνο το πάθος και εκείνη η εξωτερικευμένη τρέλα του Little Richard. Είχαν κάμποσα από τα  γνησιότητας του rock and roll, αλλά και μια ψυχή και μια πεποίθηση για έναν πιο ανθρώπινο και δίκαιο κόσμο. Αυτή ήταν η κινητήρια δύναμη της μουσικής τους. Αυτό είναι που τους διαφοροποιεί σχεδόν από κάθε άλλη μπάντα στην ιστορία και για αυτόν τον λόγο μπορούν να υποστηρίζουν με όλο το θράσος ότι ήταν "η μόνη μπάντα που είχε σημασία". Επειδή στη διάρκεια εκείνης της εποχής, ίσως και στη σημερινή, αυτό πράγματι ίσχυε.

Read more ...

Τα Ριζά (Rizà) (από.01, βινύλιο & cd, 2019)

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Μετά φόβου πίστεως και αγάπης ο υπογράφων αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να διαβάζει δεύτερη φορά τα δελτίου τύπου -όποτε αυτά υπάρχουν- τα οποία συνοδεύουν μια δισκογραφική κυκλοφορία. Το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν Τα Ριζά δεν αποτέλεσε εξαίρεση και έτυχε σκανδαλωδώς προνομιακής μεταχείρισης στο σύνολό του πολύ καιρό πριν δει επίσημα το φως της δημοσιότητας-εμφανίζοντας τέτοιο υπέρμετρο ενθουσιασμό μεταξύ έμπιστων φίλων σε σημείο να κινδυνέψει να χαθεί και το τελευταίο ίχνος αμεροληψίας. Γι’ αυτό άλλωστε προηγήθηκε μια συνέντευξη στο Merlin's Music Box πριν από την ταπεινή παρουσίαση που ακολουθεί.

Read more ...

Εκεί που τελειώνουν οι νότες αρχίζουν οι ιστορίες...

Ο Μπάμπης Αργυρίου εξηγεί πως ένα άλμπουμ διασκευών μπορεί να είναι φτιαγμένο από λέξεις (για να γίνει βιβλίο...)

Το πρωί της Δευτέρας πήρα το λεωφορείο για να κατεβώ στο κέντρο, όπου βρίσκεται η έδρα του περιοδικού που με δέχτηκε για συνεργάτη. Στη διαδρομή φανταζόμουν πως θα μπω στο γραφείο του αρχισυντάκτη κι αυτός θα μου δείξει τις ντάνες των νέων δίσκων και cd και θα μου πει να διαλέξω ό,τι θέλω για κριτική. «Εδώ γράφουμε μόνο για ό,τι γουστάρουμε», θα μου έλεγε. «Γέμισε το σακίδιό σου, άκουσέ τα στο σπίτι με την ησυχία σου, γράψε και στείλε μου τις κειμενάρες σου».

Read more ...

Το κουτί με τις Εμμονές – Μέρος 8o: Me and the Devil Blues...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Πρόσφατα διάβαζα μια νεκρολογία στους New York Times για τον Robert Johnson. Η εφημερίδα δημοσιεύει νεκρολογίες «σημαντικών» ανθρώπων, οι θάνατοι των οποίων δεν απασχόλησαν τις στήλες της την εποχή που επήλθαν. Μια μορφή «πολιτιστικής» επανόρθωσης εκ μέρους αυτού του μεγάλου μέσου ενημέρωσης. Το πιο ενδιαφέρον στο άρθρο, ήταν το σχόλιο του Αφροαμερικανού συντάκτη ότι, εν πολλοίς, η μυθολογία και η παραφιλολογία για τη ζωή και τον θάνατο του Robert Johnson προέκυψαν επειδή στις Ηνωμένες Πολιτείες η επίδραση και η κληρονομιά των Αφροαμερικανών διαμορφώθηκαν μέσω τρίτων. Η παρατήρηση αυτή μου τράβηξε την προσοχή και έτσι διάβασα τη νεκρολογία. Δεδομένου ότι το πιστοποιητικό γέννησης του Johnson δεν βρέθηκε, τόσο η γέννησή του και οι συνθήκες ζωής των πρώτων χρόνων της ζωής του εικάζονται μέσω ενδείξεων.

Read more ...

Hilly Kristal, ο πατέρας της punk...

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Ήταν από τους πιο γενναιόδωρους και πιο παράξενους ανθρώπους στον χώρο της μουσικής. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν του άρεσαν οι θορυβώδεις ήχοι αλλά ούτε και τα πλήθη. Η ιστορία τα 'φερε όμως έτσι ώστε ο ίδιος να βρεθεί στο κέντρο και των δύο, να γίνει ο μπροστάρης της Punk, ο οποίος όμως αγαπούσε την country, την jazz, την folk και την κλασική μουσική. Ένας ευγενικός γίγαντας που είτε θα τον έπιαναν τα διαόλια του είτε θα καθόταν ήσυχος στην μεριά του. Εξαίρετος μαραγκός, ακόμα πιο εξαίρετος βιολιστής κι αξιώτερος όλων στο να βοηθά στρατιώτες με ψυχικά τραύματα αφού είχαν γυρίσει από τον πόλεμο. Ένας οραματιστής επιχειρηματίας που δεν τον ένοιαζε καθόλου να πιάσει την καλή. Μπορεί να ντυνόταν σαν ξυλοκόπος αλλά είχε το μυαλό και το πάθος ενός καθηγητή πανεπιστημίου. Λάτρης του κλασικού κι ευρωπαϊκού κινηματογράφου καθώς και των B-Movies. Η μουσική καρδιά του Bowery που ποτέ δεν μπήκε σε καλούπια, άνοιξε έναν από τους πιο ιστορικούς συναυλιακούς χώρους στη Νέα Υόρκη και όταν μνημειώδη πράγματα συνέβαιναν πάνω στη σκηνή του εκείνος δεν τα ζούσε διότι ήταν απασχολημένος στο να καθαρίζει τα πατώματα του CBGB!!!

Read more ...

Πιέτρο Γκόρι: Ο ποιητής της Αναρχίας και ο «Αποχαιρετισμός στο όμορφο Λουγκάνο»

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Πρέπει να ήταν κάπου αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν το βιβλιοπωλείο Ελεύθερος Τύπος έφερε κάποιες κασέτες με ιστορικές ηχογραφήσεις αναρχικών τραγουδιών από την Ισπανία, την Αργεντινή και την Ιταλία. Αυτή από την Ιταλία είχε τον τίτλο Canti Anarchici Italiani και τραγουδούσε το άγνωστο σε εμένα Gruppo "Z". Ανάμεσα στα κομμάτια ξεχώρισα ένα χαρούμενο (όπως νόμιζα από τον ρυθμό) τραγούδι που το έλεγαν «Addio a Lugano» (ή «Addio Lugano Bella», όπως είναι πιο γνωστό). Δεν πέρασε πολύς καιρός και κάπου πέτυχα τον εξαιρετικό και πάντα ανατρεπτικό ηθοποιό, Ηλία Λογοθέτη, να τραγουδάει με την κιθάρα του και ένα σαρδόνιο χαμόγελο αυτό το κομμάτι σε μία εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης που παρουσίαζε ο δημοσιογράφος Χρήστος Οικονόμου. Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, με έσπρωξαν να ψάξω το τραγούδι και τον δημιουργό του. Ο δημιουργός του κομματιού και πιο συγκεκριμένα ο στιχουργός, ήταν ένας Ιταλός δικηγόρος, συγγραφέας, ποιητής, μα πάνω απ’ όλα ένθερμος υποστηρικτής της αναρχικής ιδεολογίας, τόσο στη θεωρία όσο και στη πράξη.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1