"Το Κιβώτιο" του Άρη Αλεξάνδρου: Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάζεται ξανά και ξανά...

 
Όταν ξεκινά κανείς να μιλήσει για ένα βιβλίο τόσο εμβληματικό, όσο το «Κιβώτιο» -και τόσο πολυσυζητημένο συν τοις άλλοις- δεν μπορεί παρά να νιώθει ενός είδους συστολή. Το μοναδικό μυθιστόρημα του Άρη Αλεξάνδρου (πολυγραφότατου κατά τα άλλα ποιητή και μεταφραστή) είναι ένα σπάνιο κείμενο για τα ελληνικά δεδομένα. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 
Γραμμένο με την μορφή 18 επιστολών- απολογιών, το «Κιβώτιο» είναι δύσκολο να καταταχθεί σε λογοτεχνικό είδος. Κάποιοι το θεωρούν «πολιτικό υπερρεαλισμό», κάποιοι άλλοι το λένε «μυθιστόρημα του παραλόγου», «μίμηση της μίμησης τους ρεαλισμού», μετακαφκικό, μοντέρνο, μεταμοντέρνο. Το κείμενο είναι όλα αυτά μαζί, με δομή αξιοζήλευτη και πειθαρχία μοναδική.

Μιχάλης Φωτιάδης: Από τη Θεσσαλονίκη των fanzines και του underground στις αποστολές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και σε ένα... Αυτόνομο Τσικάλι...

Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς

Ήταν πέρυσι τον Ιούλιο – βρισκόμουν στα Χανιά για δουλειά. Μίλησα με τον πολύ καλό μου φίλο τον Μιχάλη τον Πούγουνα, ο οποίος με ρώτησε αν θα κατέβαινα καθόλου στο Ηράκλειο. Λίγες μέρες μετά, στο πάρκο Γεωργιάδη στο Ηράκλειο, οι New Zero God, η μπάντα του Μιχάλη, είχε στήσει το τραπεζάκι της δίπλα στο Αυτόνομο Τσικάλι και περίμεναν τη σειρά τους για να παίξουν μπροστά στο κοινό που είχε μαζευτεί για να γιορτάσει τα πενήντα χρόνια του πάρκου και να εκδηλώσει την αντίθεσή του στην επερχόμενη «ανάπλαση» του. Ο Μιχάλης με σύστησε στον Μιχάλη Φωτιάδη, ο οποίος διαχειρίζεται το Αυτόνομο Τσικάλι, και αργότερα μου πρότεινε να του πάρω κάποια στιγμή συνέντευξη γιατί θα έχει πολλά να μου πει. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε ένα χρόνο αργότερα, στις 12 του φετινού Ιούλη, στον ίδιο χώρο, κι εγώ ακόμα να συνέλθω από αυτά που άκουσα και ξανάκουσα απομαγνητοφωνώντας την κουβέντα μας. Ο Μιχάλης Φωτιάδης είναι ένας άνθρωπος με αστείρευτη δύναμη και διάθεση για ζωή κι έτσι τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια της ζωής του συχνάζει μαζί με τους γιατρούς χωρίς σύνορα εκεί που υπάρχει ο θάνατος, προσπαθώντας να βοηθήσει με τα χέρια του όσο και όπως μπορεί. Άλλωστε, όπως είπε κι ο ίδιος κλείνοντας την κουβέντα μας «Αυτές είναι οι μικρές ανθρώπινες πράξεις που έχουν μεγάλο αντίκτυπο»…

Read more ...

Η υπόθεση Σάκο και Βαντσέτι στην τέχνη...

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ήταν λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα της 22 προς 23 Αυγούστου 1927, όταν οι αναρχικοί Νικόλα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι εκτελέστηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα στην πολιτειακή φυλακή του Charlestown. Η υπόθεση αυτή, μαζί με αυτή στο Σικάγο το 1886, την υπόθεση Ρόζενμπεργκ στις αρχές της δεκαετίας του ’50 και μερικές ακόμα, έχει γραφτεί με τα μελανότερα χρώματα στην παγκόσμια αντιαναρχική και αντικομμουνιστική ιστορία. Η ιστορία των Σάκο και Βαντσέτι ευαισθητοποίησε τα υγιέστερα και δυναμικότερα στοιχεία παγκοσμίως. Προοδευτικοί πολιτικοί, διανοούμενοι, σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές και αναρχικές οργανώσεις και, κυρίως, καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου συμμετείχαν σε ένα από τα πιο σημαντικά και μαζικά κινήματα συμπαράστασης πολιτικών κρατουμένων. Η υπόθεση αυτή χαράχθηκε ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη σαν ένα από τα χαρακτηριστικά δείγματα κρατικής σκευωρίας και αυθαιρεσίας  Είναι πάρα πολλά τα βιβλία, οι ταινίες, τα θεατρικά έργα και τα τραγούδια που γράφτηκαν για την υπόθεση. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή …

Read more ...

Που πήγαν τα παιδιά του Δεκέμβρη;

Γράφει ο Mind The Gap

φωτο: inExarchia

Μερικά ίσως να έπεσαν στο λάκκο της κάλπικης κοινωνικής ειρήνης που έσκαψε μεθοδικά και ύπουλα η «πρώτη φορά αριστερά» για να ρουφήξουν λίγο απ το ζουμί του βούρκου της εξουσίας. Άλλα ίσως να φόρεσαν τα βολικά χουχουλιάρικα όνειρα των γονιών τους ή να έμειναν μόνα, γυμνά, στον ατέρμονα εφιάλτη της ματαιότητας, καληνυχτίζοντας κουρασμένα τον Κεμάλ για παρηγοριά. Άλλα πάλι ίσως να δηλητηριάστηκαν απ τη βαρβιτουρική θεραπεία των ΜΜΕ, ίσως να φυλακίστηκαν στην κανονικότητα των επετείων, ίσως να γέρασαν πριν την ώρα τους πιστεύοντας πως ωρίμασαν. Τα παιδιά του Δεκέμβρη δεν είναι πια εδώ γιατί δεν είναι πλέον παιδιά. Τα παιδιά του Δεκέμβρη είναι τώρα ενήλικες και οι ενήλικες, κάθε ηλικίας, έχουν έγνοια κίνδυνου και φόβο αλλαγής. Τα παιδιά του Δεκέμβρη δεν ξέχασαν, είναι ενήλικες που αποφεύγουν να θυμούνται. Η ιστορία δεν αλλάζει, λησμονιέται συστηματικά και επιτηδευμένα. Τα παιδιά του Δεκέμβρη έβαλαν τις δικές τους λέξεις στην ιστορία, ενηλικιώθηκαν και σταμάτησαν να γράφουν, το μελάνι τους τελείωσε. Δε πειράζει. Θα έρθουν τα επόμενα παιδιά να γράψουν μερικές σειρές παρακάτω. Έτσι προχωρά αυτός ο κόσμος, λέξη, λέξη, σταγόνα αίμα, σταγόνα αίμα. Δεν θα αργήσουν Έχουν γεννηθεί ήδη και φορτίζουν...

Read more ...

Blaxploitation – Οι ταινίες και η μουσική τους...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας
 
(αναδημοσίευση από το tribe4mian's weblog)

Πριν κάμποσα χρόνια με είχε πιάσει μια μανία με soundtracks Blaxploitation ταινιών και πάντα μου έκανε εντύπωση πώς γράφονταν τόσο καλές μουσικές για τόσο φτηνές παραγωγές...

Η αρχή του νέου αυτού κινηματογραφικού είδους έγινε τον Απρίλιο του 1971 με την ταινία Sweet Sweetback’s Baadasssss Song με σεναριογράφο, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Melvin Van Peebles ο οποίος έβαλε και τα λεφτά της παραγωγής. Ο ίδιος είχε γράψει τη μουσική της ταινίας, ενώ εκτελεστές ήταν οι Earth, Wind and Fire, σε μια εποχή που η soul-funk βρισκόταν στο απόγειό της.

Read more ...

Λόγια ανθρώπων επιφανών: Ian MacKaye (Fugazi, Minor Threat, Teen Idles, Dischord κλπ.)

Σταχυολογεί ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Ian Thomas Garner MacKaye (γεν. 16 Απριλίου 1962) είναι Αμερικανός συνθέτης, κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνιδιοκτήτης της Dischord, της σημαντικότερης, ίσως, DIY δισκογραφικής εταιρείας, την οποία ίδρυσε με τον Jeff Nelson το 1980 σε ηλικία 18 χρονών με σκοπό την προβολή hardcore/punk συγκροτημάτων από την Washington DC. Συμμετείχε σε ιστορικές μπάντες της πόλης όπως οι Τeen Idle και οι Minor Threat, πριν δημιουργήσει τους Fugazi, οι οποίοι αν και χρόνια ανενεργοί δεν έχουν διαλυθεί. Θεωρείται ότι ο MacKaye είναι ο άνθρωπος που επινόησε τον όρο «straight edge», γράφοντας το ομώνυμο κομμάτι με τους Minor Threat. Είναι άνθρωπος που του αρέσει να μιλάει και να λέει ενδιαφέροντα πράγματα, ενώ οι απόψεις του, οι μπάντες του και το label του χαίρουν σεβασμού σχεδόν από το σύνολο του μουσικού κόσμου.

Read more ...

Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ: Η ζωή είναι πιο άγρια από την τέχνη…

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Μάλιστα», είπε ο αστυνομικός εξετάζοντας το πτώμα εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό του 1982. «Ακόμα και ο Φασμπίντερ είναι θνητός». Ο Γερμανός σκηνοθέτης, ηθοποιός, σεναριογράφος κι ένα σωρό άλλα πράγματα, βρισκόταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, στο σπίτι που έμενε στο Μόναχο, ένα κοκαλωμένο πτώμα που από το ένα του ρουθούνι είχε στάξει αίμα. Δίπλα του ήταν ακουμπισμένο το σενάριο ενός νέου έργου με θέμα την κομμουνίστρια επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ και ανάμεσα στα δάχτυλα του χεριού του υπήρχε ένα τσιγάρο που είχε σβήσει πριν προλάβει να κάψει τη σάρκα του.

Read more ...

Εσύ ήσουν εκεί; Η συναυλία-πάρτι του Merlin's Music Box στο Λόφο του Στρέφη, Σάββατο, 23 Μαΐου 1992

ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ;

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

φωτό: Έφη Βλάχου-Γκόρνυ (R.I.P.)

Και... ο λόφος πλημμύρισε κόσμο από όλες τις rock 'n' roll φυλές της Αθήνας (και όχι μόνο): Πάνκηδες, μεταλλάδες, indie, γκοθάδες,  γκράντζηδες, χαρντκοράδες, ροκαμπίλια - κάθε καρυδιάς καρύδι. Ήταν η πρώτη "μεγάλη" εκδήλωση του Merlin's και για να πω την αλήθεια, ήμασταν αρκετά επιφυλακτικοί ως προς την επιτυχία. Πέρα από το (έντυπο τότε) Μerlin's Music Box, μερικά φανζίν, κάποιους φίλους στον Rock FM, δεν είχαμε τρόπο να "σπρώξουμε" τη φάση. Εκείνος που ήταν απολύτως βέβαιος ήταν ο άνθρωπος πίσω από την αρχική ιδέα, ο Βασίλης Μπαμπούρης, εκλεκτός συνεργάτης μας και υπεύθυνος της μόνιμης στήλης Survival Kit, ενός από τα στοιχεία που έκαναν τη διαφορά στο Merlin's. Έτσι λοιπόν προχωρήσαμε...

Read more ...

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: Λίγη αισιοδοξία δεν βλάπτει...

"Πιστεύω πως πρέπει να πάψουμε να υποκρινόμαστε ότι όλη η βία, η εξαθλίωση και η διχόνοια που επηρεάζουν τη Λατινική Αμερική είναι αποτέλεσμα κάποιας συνωμοσίας που εξυφάνθηκε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σαν να μην μπορούσαμε να φανταστούμε άλλη μοίρα για τον εαυτό μας πέρα απ' το να βρισκόμαστε στο έλεος των παγκόσμιων δυνάμεων...."

Read more ...

Patti Smith: "Θα ήθελα οι άνθρωποι να προσπαθούν να εμβαθύνουν περισσότερο στον εαυτό τους και να επανασυνδεθούν με τις ευρύτερες διαστάσεις του rock and roll"...

Το rock and roll είναι ένα είδος, είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν μέσα σε αυτό το είδος. Ό,τι συμβαίνει εκεί μέσα αντανακλά τους δημιουργούς και τις ανάγκες ή τις επιθυμίες των ακροατών. Πιστεύω πολύ στο είδος, και συνεχίζω να δουλεύω μέσα σε αυτό, αλλά θα ήθελα οι άνθρωποι να σκέφτονται για την ευρύτερη πλευρά του rock and roll που για μένα είναι η λαϊκή φωνή που μπορεί να αγκαλιάσει την ποίηση, την επανάσταση και τις πολιτικές καταστάσεις, τον έρωτα…

Read more ...

Ολτρετορέντε: Μια καθόλου συνηθισμένη αντιφασιστική ιστορία...

Γράφει ο Δημήτρης Τζάνογλος

Ολτρετορέντε ονομάζεται μία αρχαία και γραφική συνοικία της Πάρμα, κοντά στο κέντρο της πόλης, η οποία πολλές φορές χαρακτηρίζεται ως Vecchia Parma δηλαδή Παλαιά Πάρμα. Τον Αύγουστο το 1922, λίγα χρόνια μετά το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την περίοδο που ο Μπενίτο Μουσολίνι και το Φασιστικό Κόμμα αποκτούσαν όλο και περισσότερη δύναμη, πραγματοποιήθηκε στους δρόμους της Πάρμα, με κέντρο δράσης το Ολτρετορέντε, μία μεγάλη ένοπλη μάχη μεταξύ των πολιτών και των μελανοχιτώνων.

Read more ...

Vince Taylor: Ο πραγματικός Ziggy Stardust...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

(αναδημοσίευση από το blog tribe4mian's weblog)

Η ιστορία μας ξεκινά στην Βρετανία με τον VinceTaylor έναν άνθρωπο που παρότι στην δεκαετία του ΄50 ηχογράφησε μαζί με την μπάντα του, τους Playboys, κλασικά βρετανικά rock’n’roll τραγούδια όπως το “Brand New Cadillac” και το “Endless Sleep”, απέτυχε να γνωρίσει επιτυχία στα chart παρότι τον ακολουθούσε στις ζωντανές εμφανίσεις του ένα πολυάριθμο κοινό.

Read more ...

John Lennon: "Ανέκαθεν με ενδιέφερε η πολιτική και ήμουν εναντίον του κατεστημένου..."

«Ανέκαθεν με ενδιέφερε η πολιτική και ήμουν εναντίον του κατεστημένου. Αυτό είναι πολύ βασικό όταν μεγαλώνεις, όπως εγώ, μαθαίνοντας να μισείς και να φοβάσαι την αστυνομία και να περιφρονείς τον στρατό σαν κάτι που παίρνει μακριά τους ανθρώπους και τους οδηγεί στο θάνατο κάπου αλλού. Είναι καθαρά ένα χαρακτηριστικό της εργατικής τάξης αν και αυτό αρχίζει να φθίνει όσο μεγαλώνεις, κάνεις οικογένεια και σε καταβροχθίζει το σύστημα...

Read more ...

Το κουτί με τις εμμονές – Μέρος τέταρτο: Έρωτες το καλοκαίρι...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Έρωτες το καλοκαίρι,
μέσα μας ο φόβος του τώρα
μέσα στα μέσα ενημέρωσης,
αποκλεισμός. 
(Έρωτες το καλοκαίρι – Γκάλοπ 1985, Lyra)

Read more ...

84 χρόνια μετά τον Ισπανικό εμφύλιο, η Mνήμη συνεχίζει να οπλίζει τις μνήμες...

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Με αφορμή την επανέκδοση του ιστορικού βιβλίου του Μάρει Μπούκτσιν Ισπανοί Αναρχικοί τα ηρωικά χρόνια 1868 – 1936 από τις εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος (μετάφραση: Ροζίνα Μπέρκνερ και Γιάννης Καστανάρας) και την συμπλήρωση 84 χρόνων από την ισπανική επανάσταση, «το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» συνεχίζει να εμπνέει μέχρι και σήμερα τον αγώνα για την ανθρώπινη χειραφέτηση. Το κείμενο αυτό αποτελεί σύνθεση των παρουσιάσεων του Μιχάλη Κορακιανίτη και Αργύρη Αργυριάδη που έγιναν το 2011-12 για την παρουσίαση της πρώτης έκδοσης του Βιβλίου, μαζί με τον αείμνηστο Μιχάλη Πρωτοψάλτη, στο οποίο και αφιερώνεται στην μνήμη του αλλά και στα εκατομμύρια των Αναρχικών που έδωσαν την ζωή τους για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1