Jim Morrison: Αυτο-συνέντευξη...

Details

Published: Monday, 12 November 2018 18:00

Written by Merlin's Music Box

του JIM MORRISON

(από το βιβλίο Wilderness: The Lost Writings of Jim Morrison, Vintage Books, 1989)

Νομίζω ότι η συνέντευξη είναι η νέα μορφή τέχνης. Νομίζω ότι η αυτο-συνέντευξη είναι η ουσία της δημιουργικότητας. Να υποβάλεις ερωτήσεις στον εαυτό σου προσπαθώντας να βρεις απαντήσεις. Ο συγγραφέας απλώς απαντά σε μια σειρά από ερωτήσεις που δεν μπορούν να διατυπωθούν φραστικά.

Read more ...

iota: Part of Something (Ikaros Records)

Details

Published: Tuesday, 06 November 2018 20:43

Written by Merlin's Music Box

Γράφει ο Π.Μ.

Δύσκολοι καιροί για τεχνικές μπάντες. Η μόδα θέλει γρήγορα αποτελέσματα, σαφείς επιρροές και «κάτι να θυμίζει» ώστε το πηγμένο μας μυαλό να γαντζωθεί σε γνώριμο πεδίο και να βάλει ταμπέλα.

Οι iota δεν είναι η συνηθισμένη ελληνική μπάντα. Πειραματίζονται εδώ και 10 χρόνια με τον ήχο, το φως και τα visuals. Συνδυάζουν φυσικά όργανα με programming και loops, ταξιδεύοντας σε trip hop και nu jazz μονοπάτια. Θέλετε μια ταμπέλα; ΟΚ, ας πούμε, λοιπόν, ότι οι iota είναι οι Έλληνες Cinematic Orchestra. Είναι ασφαλής αυτή η σύγκριση; Φυσικά και όχι, καθώς η μουσική είναι απέραντη και τα ηχοτοπία των iota μοναδικά!

Read more ...

Δαμάζοντας τα κύματα επάνω σε μία κιθάρα: Η μικρή-μεγάλη ιστορία της Surf μουσικής ( η γέννηση του rock and roll και ο ρόλος του Leo Fender)

Details

Published: Tuesday, 06 November 2018 18:03

Written by Αντώνης Ζήβας

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το καλοκαίρι του 1958 στις ακτές της Καλιφόρνια ήταν άλλο ένα τυπικό καλοκαίρι. Λευκοί Αμερικανοί/ίδες (φαντάζομαι και αρκετοί Αφροαμερικανοί/ίδες) απολάμβαναν τη θάλασσα και τα κύματα του Ειρηνικού Ωκεανού. Οι πιο παράτολμοι έκαναν surfing καλπάζοντας επάνω τους με την βοήθεια μιας σανίδας που είχε φέρει από τη Χαβάη στις ακτές της Καλιφόρνιας (και συγκεκριμένα στo Ρεντόντο Μπιτς) ο George Freeth στις αρχές του 20ού αιώνα. Αυτός ήταν που καθιέρωσε το surfing όπως το γνωρίζουμε, ένας τρόπος θαλάσσιας διασκέδασης γνώρισε μεγάλη άνθηση τόσο στην Καλιφόρνια όσο και στην Αυστραλία (όπου επίσης τα κύματα είναι μεγάλα και οι καρχαρίες αφθονούν). 

Read more ...

Σπίτι από Γη: Σκέψεις για τον Woody Guthrie

Details

Published: Monday, 05 November 2018 17:12

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Αν η μουσική πρωτοπορία είναι γενεσιουργό συστατικό της ροκ, η διάχυση του τοπικού αγροτικού ήχου της μουσική των Απαλαχίων στα αστικά στρώματα έδειχνε επίτευγμα σχεδόν επαναστατικό για τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Κι όμως συνέβη, καθώς ένας άνθρωπος μπόρεσε να συνδέσει τις παραστάσεις του συντηρητικού αγροτικού μεσοδυτικού τοπίου και των μοντέρνων μεγαλουπόλεων της ανατολικής & δυτικής ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών στις δεκαετίες του ’30 & του ’40.

Read more ...

Robert Johnson was the devil man..

Details

Published: Thursday, 01 November 2018 19:50

Written by Γιάννης Ζελιαναίος

 Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Ο Muddy Waters τον είχε χαρακτηρίσει ως έναν επικίνδυνο τύπο, ο κιθαρίστας και καλός του φίλος, Johnny Shrines ως έναν περιπλανώμενο ταξιδευτή όπου πατρίδα του ήταν εκεί που βρισκόταν το καπέλο του και συνήθως πάντοτε το έψαχνε. Προορισμός του η αιώνια κίνηση, η επόμενη πόλη στο Δέλτα του Μισσισσιππή, το επόμενο κακόφημο μπαρ που γύρευε μπελάδες, το καθοριστικό σταυροδρόμι που θα 'γραφε τους στίχους και θα καθόριζε τον μύθο του. Και οι μύθοι γύρω από το όνομα του Robert Johnson - δόξα τα άγραφα βιβλία της μουσικής ιστορίας - είναι πάμπολλοι, με ισχυρότερο εκείνον που λέει πως κάποτε πούλησε την ψυχή του στο διάβολο για να παίξει την τέλεια κιθάρα αφήνοντας άναυδους όλους εκείνους που θα στέκονταν απέναντί του για να ακούσουν τα blues του.

Read more ...

The Charlatans: «Codine» - Το καλύτερο ακυκλοφόρητο τραγούδι από τη σκηνή του Σαν Φρανσίσκο;

Details

Published: Friday, 19 October 2018 19:35

Written by Θανάσης Ζελιαναίος

Γράφει ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ
Η κωδεΐνη δεν είναι δα και κανένα χιλιοτραγουδισμένο ναρκωτικό μιας και σπανίως ενέπνευσε κάποιον μουσικό να γράψει κάτι για αυτήν, σε αντίθεση με κάποιους άλλους δημοφιλείς συγγενείς της. Υπάρχει όμως μια περίπτωση στην ιστορία της ροκ μουσικής όπου κάποιο τραγούδι που την αφορά, και μάλιστα όχι στην πρώτη εκτέλεσή του, υπήρξε η αιτία για μια από τις μεγαλύτερες αδικίες στην μουσική ιστορία των sixties. Σε μια περίοδο όπου όλοι δικαιούνταν το μερτικό τους στην επιτυχία και ακόμα και τα πιο μέτρια απομεινάρια εκείνης της εποχής μας παρουσιάζονται πλέον στις αντίστοιχες επανεκδόσεις τους ως τα «χαμένα ψυχεδελικά αριστουργήματα», το «Codine» των Charlatans δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της συνολικής πορείας του συγκροτήματος. Τραγούδι και συγκρότημα, ενώ είχαν όλα τα φόντα για να γίνουν κορυφές στην περιβόητη σκηνή του Σαν Φρανσίσκο των sixties, τελικά κατάφεραν ελάχιστα. Το τραγούδι δεν κυκλοφόρησε καν και το συγκρότημα μισοδιαλύθηκε, με το ήδη ηχογραφημένο πρώτο του άλμπουμ να μένει τελικά κι αυτό στα συρτάρια.

Read more ...

Arcadian Child: Τα παιδιά από την Αρκαδία παίζουν μουσική στην Κύπρο...

Details

Published: Thursday, 18 October 2018 18:20

Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ

Επ’ αφορμής του δεύτερού τους άλμπουμ, Superfonica, μια παρουσίαση της μπάντας από την Λεμεσό και μια συνέντευξη με τον frontman, Παναγιώτη Ι. Γεωργίου

Τους Arcadian Child τους γνώρισα μουσικά πριν από κάνα χρόνο όταν και μια φίλη μού είχε στείλει να ακούσω το βίντεοκλιπ του "She’s on my mind" που άνοιγε το ντεμπούτο τους άλμπουμ Afterglow, (πως έλεγε μια παλιά γελοιογραφία;: κάποτε έγραφαν τραγούδια για να τα ακούμε, τώρα για να τα βλέπουμε). Η αλήθεια είναι ότι τσίμπησα κατευθείαν με το κομμάτι και πετάχτηκα προς bandcamp μεριά για να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ. Ένα άλμπουμ όπου με την πρώτη ακρόαση δεν μπορούσες να του βάλεις ταμπέλα (σιχαίνομαι τις ταμπέλες) μιας και ούτε αμιγώς νεοψυχεδέλικό ήταν, ούτε καθαρό indie, σε καμία περίπτωση stoner, ούτε ψυχεδελοπόπ και γενικά όλα τα παραρτήματα της ψυχεδέλειας, αλλά όπως σωστά χαρακτηρίζει τον ήχο της μπάντας ο Παναγιώτης στην κουβέντα που είχαμε (αν θέλετε με το ζόρι μια ταμπέλα) οι Arcadian Child παίζουν non-generic psych rock. Τα οκτώ κομμάτια που έφτιαχναν το Afterglow σχημάτιζαν ένα μεστό άλμπουμ με στιβαρές συνθέσεις, ιδανική παραγωγή από τον Αντρέα Τραχωνίτη - που τρέχει την εγχώρια δισκογραφική, λουβάνα δίσκοι – και την ίδια την μπάντα. Αν εξαιρέσεις το "She’s on my mind" που είναι και ο κράχτης του δίσκου, το Afterglow είχε άλλα επτά τραγούδια όπου σε κάθε ακρόαση ξεχώριζες κι ένα επόμενο. Ο γράφων την συγκεκριμένη περίοδο έχει κολλήσει με το καταληκτικό "Used". ενώ μετά από πολλές κι ανώριμες σκέψεις αποφάσισε πως το αγαπημένο του τραγούδι είναι το "Run". Εν κατακλείδι το Afterglow είναι το ιδανικό ντεμπούτο για μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα που θέλει να συστηθεί στον κόσμο και την περιμένεις στη γωνία για το δεύτερο δύσκολο άλμπουμ.

Read more ...

"Rumble": Η κιθάρα αλλιώς...

Details

Published: Wednesday, 17 October 2018 16:55

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

“Οι μόνοι άνθρωποι που θαύμαζα ποτέ μου ήταν ο Link Wray και ο Iggy Pop… Για μένα, τύποι σαν τον Link Wray είναι πολύ ξεχωριστοί." (Mark. E.Smith – Renegade: The Lives and Tales of Mark E. Smith, Viking, 2008)

“Με έβαλαν στο στούντιο με τον Mitch Miller, έπαιξα το ‘Clair de Lune’. Ήθελαν να παίξω τον ‘Ζορμπά’. Φαντάζεσαι τον Link Wray να παίζει τον ‘Ζορμπά;”
( Link Wray, 1998)

Το μακρινό 1958 κάπου στην Αμερική – στην Αμερική, μια χώρα μαγική, κυκλοφορεί ένα instrumental rock and roll κομμάτι με τίτλο “Rumble”. Θεωρείται το πρώτο κομμάτι στην ιστορία του rock που μύησε τους ακροατές στον ήχo του fuzz. Παρά το γεγονός ότι ήταν ένα κιθαριστικό τραγούδι χωρίς στίχους, η μετάδοσή του απαγορεύτηκε από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο συνθέτης του λεγόταν Link Wray. Ένας άνθρωπος που, όπως έγραψε το περιοδικό Rolling Stone, στο άρθρο για την αναγγελία του θανάτου του το 2005, “Mπορεί να έζησε αθόρυβα, αλλά αυτό που έμεινε από τη ζωή του ήταν η ενθουσιώδης αφοσίωσή του στην ένταση της μουσικής”. 

Read more ...

Αύγουστος (μια σχεδόν φανταστική ιστορία)

Details

Published: Saturday, 13 October 2018 17:30

Written by Γιάννης Καστανάρας

Κείμενο: Γιάννης Καστανάρας

Εικονογράφηση: Conan Nanco

Έχω το μπονγκ ανάμεσα στα πόδια μου και ρουφάω άπληστα οδηγώντας στη λεωφόρο Μαραθώνος. Στην αριστερή λωρίδα. Με τριάντα χιλιόμετρα, αλλά νομίζω πως τρέχω με χίλια. Έχω μισανοίξει το παράθυρο του συνοδηγού να φεύγουν τα ντουμάνια και ακούω στο τέρμα το «Empress Rising» των Monolord. Ξανά και ξανά. Στο τέρμα, λέμε. Το μαυράκι που μου είχε πασάρει πριν φύγω ο Μπεν, εκείνο το συμπαθέστατο εβραιόπουλο που είχε έρθει διακοπές στην Ελλάδα για δέκα μέρες κι έκτοτε έχουν περάσει δέκα χρόνια, είναι πυραυλικό – «πάρε, και θα με θυμηθείς». Και πράγματι, δε λέω να τον ξεχάσω. Έχω ξεκινήσει πολύ πρωί για την Αθήνα. Στο πρώτο χιλιόμετρο σταμάτησα σ’ ένα υπαίθριο μανάβικο «δικής μας παραγωγής» να ψωνίσω ντομάτες κι ο Πακιστάνος που το διαχειρίζεται δεν είχε ρέστα και μου τις χάρισε – θα περάσω στο γυρισμό να τον πληρώσω.

Read more ...

Λόγια ανθρώπων επιφανών - Jerry Garcia (Grateful Dead): Όταν είσαι «φτιαγμένος» η κάθε νότα είναι σαν ένα ολόκληρο σύμπαν"...

Details

Published: Sunday, 07 October 2018 19:29

Written by Γιάννης Καστανάρας

«Δεν υπάρχει τρόπος να εκτιμήσουμε το μεγαλείο του ή να συμβιβαστούμε με την απώλειά του. Ήταν πραγματικά απαράμιλλος.». BOB DYLAN

Γράφει και σταχυολογεί ο Γιάννης Καστανάρας 

Ο Jerry Garcia (1942-1995) ήταν ο λιντ κιθαρίστας, ο τραγουδιστής και ο «κυβερνητικός» εκπρόσωπος των Grateful Dead. Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας ήταν ο αρχηγός της μπάντας μέσα από αναρίθμητες αλλαγές και έγινε μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες φιγούρες στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής. Πέρα από τους Dead, δημιούργησε ή συμμετείχε σε πολλά άλλα blues και folk σχήματα και ηχογράφησε μια σειρά από σόλο άλμπουμ.
Για πολλούς από τους ακόλουθούς του ήταν ένας «θεός της μουσικής», ενώ σύμφωνα με τις φήμες είχε αποκτήσει πολλά παιδιά – το αυτοκόλλητο «Jerry’s Kid» ήταν πολύ δημοφιλές.
Πάνω στη σκηνή, ο Garcia ξεχνούσε στίχους, ξεχνούσε νότες και συχνά έμοιαζε απαθής και αποπροσανατολισμένος. Αυτός ο γκουρού της ψυχεδέλειας είχε πολλά προβλήματα υγείας και η κατάσταση επιδεινωνόταν από το κάπνισμα και το άγχος που του προκαλούσε το πρόγραμμα των περιοδειών του συγκροτήματος. Το 1986 κόντεψε να πεθάνει όταν βυθίστηκε σε διαβητικό κώμα, αλλά ο Χάρος δεν ήταν ακόμα έτοιμος. Ωστόσο ήταν στις 9 Αυγούστου του 1995.

Read more ...

The Flaming Stars: Τραγούδια από το πάτωμα του μπαρ...

Details

Published: Thursday, 04 October 2018 17:53

Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Γράφει ο Max Decharne
Μετάφραση Γιάννης Ζελιαναίος

Μέρος Πρώτο: Από τους Earls στους Stars

Πίσω στον Γενάρη του 1992 κι όταν όλος ο μουσικός τύπος γράφει συνέχεια άρθρα για το Grunge και το Shoegaze, ένα σύνολο μουσικών από το Βόρειο Λονδίνο φορώντας ρούχα που σε παραπέμπουν στο πιοτό και αυτοαποκαλούνται Earls of Suave φτάνουν στο στούντιο Toe – Rag, που μόλις έχει ανοίξει στο Shoreditch, για να ηχογραφήσουν μια κι έξω ένα single για την Camden Town Records του Nick Garrard, που βρίσκεται πάνω από το ιστορικό δισκάδικο Rock On Records δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό του Camden. Το single περιέχει τα τραγούδια A Cheat και Who Will The Next Fool To Be και ήταν το πρώτο κομμάτι βινυλίου που ξεπρόβαλε από το στούντιο Toe – Rag.
Οι Earls of Suave αποτελούνταν από τους Bal Croce στα φωνητικά και πρώην μέλος των String Rays, τον πρώτο κιθαρίστα Johnny Johnson που ήταν στους Cannibals και τώρα έπαιζε μπάσο στους Thee Headcoats, τον δεύτερο που και πάλι ήταν στους String Rays, τον μπασίστα Paul Dempsey που βρισκόταν στην αρχική σύνθεση των Gallon Drunk εκεί στις αρχές των eighties κι εμένα στα πλήκτρα και καμιά φορά στα φωνητικά (έπαιζα ντραμς στους Gallon Drunk αλλά τα βράδια ήμουνα με τους Earls).

Read more ...

Low Tide – Reflection (Death Roots Syndicate, 2018)

Details

Published: Friday, 28 September 2018 17:26

Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Παρουσίαση και Συνέντευξη με τον Γιώργο Γιαννόπουλο και την Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Ένας αναπτήρας ανάβει λίγο πριν την αφήγηση της νύχτας και μες στην άμπωτη που την ρολάρει μια κιθάρα μπορείς να ακούσεις τις φωνές μιας γυναίκας. Να περπατάει μαζί του μέσα από ψιχάλες που φτύνουν πόνο, θυμούμενη ένα μαύρο πουλί που ανέβαινε στην σκηνή με την πιο παρανοϊκή ματιά, αντανάκλαση μιας ζωής ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, φωτιά μέσα της, μια νύχτα που πέφτει πάνω σε ένα φως σαπισμένο, η θέα από την κάσα ενός παραθύρου που όλα φαίνονται ίδια αλλά τίποτα δεν μοιάζει να ‘χει νόημα καθώς ένα βαλς μεταφράζει ένα όνειρο και μια κιθάρα ακουμπάει στην άκρη της σκιάς λίγο μετά κι αφού η άμπωτη τα έχει πει για εκείνη την γυναίκα.

Read more ...

Ο κύριος και η κυρία «εγώ κοιτάω τη δουλειά μου»...

Details

Published: Monday, 24 September 2018 18:31

Written by Αντώνης Ζήβας

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Ο κύριος και η κυρία “εγώ κοιτάω τη δουλειά μου”
«…Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα κι όλο τρως απ’ την κουτάλα,
τώρα μάγκωσε η φάκα και σε κλείσανε στη γυάλα»...
(Δήμος Μούτσης-Σωτηρία Μπέλου «η Νταλίκα»)

Αν ένας πολιτικός είπε κάποτε σε μια σπάνια στιγμή αυτοκριτικής την αλήθεια, αυτός ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος με την περίφημη φράση του: «Μαζί τα φάγαμε». Τότε είχαν ορμήσει όλοι προσβεβλημένοι να τον φάνε, θιγμένοι τάχα μου, από την «ανείπωτη προσβολή προς τον ένδοξο ελληνικό λαό». Ήξερε όμως τι έλεγε, γιατί ήξερε ποιους εννοούσε και σε ποιους απευθυνόταν, κλείνοντας τους ταυτόχρονα πονηρά το μάτι.

Read more ...

Low: Από το Duluth και προς τα πάνω...

Details

Published: Monday, 24 September 2018 15:02

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου 

Οι Low είναι ένα σχήμα που φτιάχτηκε το 1993 στο Duluth της Minnesota. Έχουν ένα ιδιότυπο ύφος που έχει χαρακτηριστεί από dream pop ως και minimal. Αυτό που θα βρει κανείς ως κοινό σημείο σε όλα τα άρθρα που αναφέρονται σε αυτούς, είναι η αναφορά στα αιθέρια φωνητικά του ιδρυτικού ζευγαριού των Low, που μέχρι και σήμερα αποτελούν τον βασικό κορμό του συγκροτήματος. Το ζευγάρι αυτό είναι ενεργοί Μορμόνοι με παιδιά και συνεχίζουν να ζουν στην παγωμένη και απομονωμένη Μινεζότα, ανακάμπτοντας από κρίσεις κατάθλιψης και δημιουργώντας μουσική για μικρά ακροατήρια.
Not my cup of tea, μέσες άκρες όλα αυτά τα χρόνια. Στις 14 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε από την Sub Pop ένα άλμπουμ τους με τίτλο Double Negative. Έτυχε να ναι η μέρα των γενεθλίων μου και από περιέργεια δοκίμασα να τα ακούσω λόγω της σύμπτωσης. Και το αυτί μου κόλλησε…

Read more ...

Phil Ochs: Louder than Guns...

Details

Published: Tuesday, 18 September 2018 21:07

Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ

«Δεν υπάρχει κανένα μέρος στον κόσμο όπου θα ανήκω όταν θα φύγω. Δεν θα ξέρω το σωστό από το λάθος όταν θα φύγω. Δεν θα με βρείτε να τραγουδώ αυτό το τραγούδι όταν θα φύγω. Οπότε πρέπει να το κάνω όσο είμαι ακόμα εδώ»

Με αυτούς τους στίχους όπου έμελλαν να είναι και προφητικοί, ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς της δεκαετίας του ’60 έδινε έμπρακτα το δικό του μοναδικό στίγμα στην ίσως πιο βρώμικη περίοδο που διένυσε η Αμερική. Ο λόγος για τον Phil Ochs όπου κάπου εκεί στις 9 Απριλίου του 1973 έβαλε τέλος στην ζωή του έχοντας πρώτα προλάβει να πει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια διαμαρτυρίας που γράφτηκαν ποτέ για τα κοινωνικά εγκλήματα που συνέβαιναν στην αντίπερα όχθη.
Γεννημένος στο Ελ Πάσο του Τέξας τον Δεκέμβρη του ’40 ο νεαρός Phil έδειξε τις μουσικές του ικανότητες από τα χρόνια της εφηβείας μιας και ήταν μεγάλο ταλέντο στο κλαρινέτο. Αν και στο σχολείο τα μουσικά του μονοπάτια ορίζονταν στην κλασική παιδεία, ο Ochs έστηνε αφτί στο ραδιόφωνο ακούγοντας τους rock n roll μύθους, Buddy Holly, Elvis Presley καθώς και τους folk τραγουδοποιούς Hank Williams, Johnny Cash, κ.α. Αργότερα και μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο όπου ήθελε μετά μανίας να σπουδάσει δημοσιογραφία ήρθε αντιμέτωπος καταλυτικά με τα τραγούδια των Woody Guthrie, Pete Seeger και πιο πολύ του Bob Gibson που ήταν και η μεγαλύτερη επιρροή του.

Read more ...