Blog - Results from #780

Adios, commadante...

Details: Published: Saturday, 26 November 2016 09:53; Written by Merlin's Music Box

Love is Like a Ball and Chain...

Details: Published: Friday, 25 November 2016 12:20; Written by Γιάννης Καστανάρας

Το 1966, ο θρύλος της βιολέτας που ξεπρόβαλε μέσα από τους βάλτους μιας πόλης διυλιστηρίων κοντά στα σύνορα του Τέξας με τη Λουιζιάνα για να ερμηνεύσει θρηνώντας τα blues, έτσι όπως δεν είχε τραγουδήσει ποτέ άλλος λευκός, άνδρας ή γυναίκα, είχε ήδη αρχίσει να ανθίζει. Χιλιάδες κείμενα θα προσπαθούσαν να περιγράψουν την Janis σαν τραγουδίστρια – το Cashbox θα την αποκαλούσε «ένα μείγμα από Leadbelly, ατμομηχανή, Καλάμιτι Τζέιν, Bessie Smith, ένας πύργος πετρελαιοπηγής κι ένα κακής ποιότητας μπέρμπον που διοχετεύτηκε στον 20ό αιώνα κάπου ανάμεσα στο Ελ Πάσο και το Σαν Φρανσίσκο». Ελάχιστοι όμως γραφιάδες θα μπορούσαν να συλλάβουν την πραγματική της φύση. Την Janis Joplin έπρεπε να τη δεις και να την ακούσεις. Ίσως οι καλύτεροι χαρακτηρισμοί για αυτήν αναφέρονταν σε μια γνήσια τραγουδίστρια των blues που σεβόταν τη μουσική – κάποια που έπρεπε να τραγουδάει και όχι κάποια που απλώς ήθελε να τραγουδάει – και ότι αισθανόταν μεγάλη ανασφάλεια από τη στιγμή που ανέβαινε στη σκηνή. Κατά συνέπεια, όλα έβγαιναν στη φόρα. «Χάρη στο ταλέντο της, η Janis Joplin σου δημιουργούσε την εντύπωση ότι κάθε βράδυ έβγαζε τα άντερά της τραγουδώντας», είχε παρατηρήσει ο Bill Graham. «Κατ’ αυτή την έννοια, ήταν σαν την Piaf. Παρακολουθούσες ένα κερί να καίγεται χωρίς άλλο υλικό για να αντικαταστήσει το εξαντλημένο».

Τρενοχή

Details: Published: Thursday, 24 November 2016 00:12; Written by Αχιλλέας ΙΙΙ

Έπειτα από όλα όσα είχε κάνει, το μόνο πράγμα που απέμενε στον Αλέξη ήταν να αυτοκτονήσει υπό το βάρος των ίδιων του των τύψεων, αφού ήταν αδύνατο να επανορθώσει το κακό που είχε προκαλέσει, να σώσει τις ζωές που είχε καταστρέψει ή να ελαφρύνει τον πόνο που αθώοι άνθρωποι ένιωθαν εξαιτίας του. Έτσι, ξάπλωσε κάθετα στις ράγες του τρένου, αποφασισμένος να περιμένει εκεί μέχρι να φτάσει το τρένο και να αφήσει τον δυνατό ήχο που το μεταλλικό θηρίο θα παρήγαγε πλησιάζοντας να τρομάξει τις τύψεις που τον βασάνιζαν και να τις σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ώστε να μην τις ξαναδεί, και να μπορέσει επιτέλους να συνεχίσει τη ζωή του ανάλαφρος και έτοιμος να διαπράξει νέα λάθη που θα έβλαπταν οποιονδήποτε άλλον εκτός από το μοναδικό άτομο για το οποίο ενδιαφερόταν αληθινά: τον εαυτό του.

Too Late for a Negative Creep (Ένα νήμα μεταξύ Black Sabbath και Nirvana)

Details: Published: Tuesday, 22 November 2016 18:41; Written by Merlin's Music Box

Εκτός από την ημιμπαρόκ-κλασικότροπη αφετηρία και τη jazz κατάληξη του "Don't Sta'rt (Too Late)" των Black Sabbath στα 1975, υπάρχει ένα μελωδικό καταρχήν νήμα, που ίσως να μετατρέπεται και σε αμιγώς νοητικό συνδέοντας τον κυρίως κορμό του τραγουδιού με εκείνον του "Negative Creep" των Nirvana στα 1989.

Ίσως επειδή η σκοτεινιά... στην Τέχνη και ιδιαίτερα στη μουσική της αποτύπωση, δεν έχει εκφραστικούς περιορισμούς – όπως και κανένα άλλο συναίσθημα άλλωστε – μα ούτε και αισθητικές απολήξεις, που αξιωματικά ανήκουν σε κάποιο συγκεκριμένο είδος (αν δεχθούμε βέβαια ότι τα μουσικά είδη είναι υπαρκτές κατηγορίες σαν αυτές της Αριστοτελικής Λογικής και δεν αποτελούν αναγκαστικές εκπτώσεις του ανθρώπινου όλου στον κατακερματισμό του υπάρχοντος).

Krautrock: rock, πολιτική και πρωτοπορία.

Details: Published: Monday, 21 November 2016 18:04; Written by Αντώνης Ζήβας

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Στις αρχές της δεκαετίας του '60, το rock ’n’ roll έχει κυριεύσει τα νεανικά πλήθη σε Βρετανία και Η.Π.Α. Η μουσική εκτός από μέσο έκφρασης γίνεται και μέσο διάδοσης ιδεών, μέσο διαμαρτυρίας και καταγγελίας ενός γερασμένου και σάπιου συντηρητικού κόσμου. Η υπόλοιπη Ευρώπη απλά χάσκει παρακολουθώντας. Αλλά στη Δυτική Γερμανία υπήρχαν Αγγλικές και Αμερικάνικες αεροπορικές βάσεις.

Όντας ο τόπος της νίκης των συμμαχικών δυνάμεων, η Δυτική Γερμανία φιλοξενούσε χιλιάδες αγγλόφωνων στρατιωτών, κι έτσι το ραδιόφωνο γρήγορα στράφηκε στο rock ‘n’ roll.

Τα μεταπολεμικά παιδιά της Δυτικής Γερμανίας έμαθαν αγγλικά από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση: όλα τους είχαν αμερικάνικη προφορά. Έβλεπαν όμως και τα τεράστια αμερικάνικα αμάξια που οδηγούσαν οι φαντάροι στις άδειές τους, μαθαίνοντας σιγά-σιγά να αγαπούν το όλο στυλ. Έμαθαν να αγαπούν τις τσίχλες, την κόκα-κόλα, τα τζiν κι ό,τι άλλο αμερικάνικο τους φαινόταν καλό.

Merlin's Music Box proudly presents: Craang / Fuel Eater / Golden Nugget LIVE at ΙΛΙΟΝ plus Σαββατο 28/01/2017

Details: Published: Friday, 18 November 2016 22:12; Written by Merlin's Music Box

Τη Νυχτα...

Details: Published: Thursday, 17 November 2016 18:24; Written by Κώστας Ζήσης

Τη νύχτα τακτοποιούνται οι σκέψεις,σαν ληξιπρόθεσμα χρέη, επιβεβαιώνονται

στο αρχείο διεκπεραίωσης του παρόντος άνομου χρόνου

με φαντάσματα οφειλέτες τη μέρα, απαντήσεις πληρωμένες τη νύχτα.

Τη νύχτα που κάποιο κάθαρμα που το έλεγαν Lemmy

απογειώθηκε προς άγνωστη κατεύθυνση

αφήνοντας για ενέχυρο ξεκούρδιστα παγκόσμια ρολόγια.

Leonard Cohen on Moonlight

Details: Published: Thursday, 17 November 2016 18:04; Written by Merlin's Music Box

"Δεν τραβάω κανένα ζόρι να στέκομαι κάτω από το φως των προβολέων τη μια νύχτα μετά την άλλη, εκτός κι αν έχω κάτι να πω..." Leonard Cohen

Μια νύχτα τον Δεκέμβριο του 1974, ο Leonard Cohen επισκέφτηκε το νεοϋορκέζικο ραδιοσταθμό WBAI FM. Παραχώρησε μια συνέντευξη που από τη νύχτα που βγήκε στον αέρα έχει ακουστεί ελάχιστα. Ωστόσο, διατηρήθηκε από τα Pacifica Radio Archives (http://pacificaradioarchives.org). Ο Cohen μίλησε για τις δημιουργικές του προσπάθειες και τις επιρροές του στη διάρκεια της συνέντευξης. Το συγκεκριμένο απόσπασμα αφορά τα γραπτά και την ποίησή του. Ο Coehn διάβασε ένα ποίημα που είχε γράψει σχεδόν είκοσι χρόνια νωρίτερα με τίτλο Twο Went To Sleep.

Η Επιρροή του Θανάτου

Details: Published: Wednesday, 16 November 2016 08:23; Written by Merlin's Music Box

Με αφορμή το τελευταίο album των Nick Cave & Bad Seeds, Skeleton Tree, άνοιξε ξανά- και μάλλον θα συνεχιστεί κάθε φορά που υπάρχει η αφορμή για κάτι τέτοιο- μια σιωπηρή συζήτηση για τις επιρροές, που κάθε καλλιτέχνης (μουσικός, ζωγράφος, σκηνοθέτης κ.ο.κ.) αποτυπώνει στο έργο του.

Η συζήτηση βέβαια αυτή δεν αφορά τις αμιγώς καλλιτεχνικές επιρροές, που σαφώς επιδρούν στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, ούτε τις κοινές, καθημερινές εμπειρίες, οι οποίες, ναι μεν επηρεάζουν το καλλιτεχνικό έργο αλλά δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να το καθορίσουν σε τόσο ισχυρό, σχεδόν ανεξίτηλο βαθμό, όσο μπορεί κάποιο προσωπικό βίωμα.

Τέλος, δεν αφορά επιδράσεις ισχυρού βιωματικού χαρακτήρα, που όμως ποτέ δεν γίνονται γνωστές, ή εν τέλει μπορεί να γνωστοποιηθούν πολύ αργότερα από την εποχή της επίδρασής τους, συνεπώς παραμένουν άγνωστες στο σύγχρονο με το καλλιτεχνικό έργο κοινό.

Δεν αφορά, λόγου χάρη, τις μουσικές ή άλλες καλλιτεχνικές επιρροές ενός μουσικού ή το αν κάποιος ζωγράφος έχει επηρεαστεί στην τεχνική του έκφραση, στα χρώματα και στις σκιές από τον Φωβισμό

Αφορά τις επιρροές εκείνες, που δεν σχετίζονται άμεσα με την τέχνη που υπηρετεί, με το έργο άλλων εκφραστών της ίδιας ή ακόμα και άλλης τέχνης.

Καμπαντελόνια...

Details: Published: Monday, 14 November 2016 08:00; Written by Αχιλλέας ΙΙΙ

Παρότι ο ταλαντούχος μόδιστρος Παναής Χαντσμπακάρης είχε ακούσει αρκετές φορές διαφόρους ανθρώπους να ισχυρίζονται ότι «το μέγεθος δεν έχει καμία απολύτως σημασία», δεν παρέλειπε, σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν, να δηλώνει ότι ο ίδιος είχε άλλη άποψη επί του θέματος. Για να αποδείξει μάλιστα ότι είχε δίκιο, εμπνευσμένος από ένα ταξίδι που είχε πραγματοποιήσει στο Παρίσι, σχεδίασε μια ολόκληρη σειρά από παντελόνια καμπάνα τα οποία θα είχαν τα πιο φαρδιά μπατζάκια που είχε αντικρίσει ποτέ ανθρώπου μάτι, καθώς ήταν αποφασισμένος να γράψει ιστορία δημιουργώντας μια νέα τάση στην αντρική ένδυση, την οποία σκόπευε να ονομάσει «κουασιμόδα» – προς τιμήν του δύσμορφου ερωτοχτυπημένου κωδωνοκρούστη στο κλασικό έργο του Βίκτωρος Ουγκό.

Κομπλεξικό για ακομπλεξάριστους...

Details: Published: Saturday, 12 November 2016 15:13; Written by Merlin's Music Box

Επειδή ως γνωστόν οι συνεργάτες του Merlin's είναι λίαν διανοούμενοι και κουλτουριάρηδες μικροαστοί, θεωρούμε υποχρέωσή μας κάπου κάπου να οδηγούμε τους αναγνώστες μας σε ατραπούς που δεν ανιχνεύονται εύκολα από ανθρώπου μάτι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ένας από τους συνεργάτες μας, ο Αχιλλέας ΙΙΙ, έριξε στην πιάτσα τον περασμένο μήνα ένα χάρτινο αντικείμενο σε μορφή βιβλίου (θυμάστε;), το οποίο στην ουσία αποτελεί την άκρως διαφωτιστική εγκυκλοπαίδεια μιας άγνωστης ελληνικής γλώσσας, ένα αυθαίρετο, αυθόρμητο, προσβλητικό και ατελές λεξικό κόμπων που ο ίδιος έχει επινοήσει όντας σε τρελά κέφια, με πολύ ενδιαφέροντα και φιλοσοφο-παιδαγωγικά λήμματα (ή βοθρο-λήμματα, όπως θα έλεγε και ο ίδιος).

You wanted it darker...you knew better... So long, Leonard Cohen (1934 - 2016)

Details: Published: Friday, 11 November 2016 08:47; Written by Γιάννης Καστανάρας

Αποψε: Το MERLIN’S MUSIC BOX παρουσιάζει: The Show of Dr. Albert Flipout’s One CAN Band ft. Mickey Pantelous Πέμπτη 10 Νοέμβρη 2016, ΙΛΙΟΝ plus

Details: Published: Tuesday, 08 November 2016 17:38; Written by Merlin's Music Box

Aποψε λοιπόν, Πέμπτη 10 Νοεμβρίου, λίγο μετά τις 9.30, θα παρουσιαστεί στο ΙΛΙΟΝ plus (Πατησίων και Κοδριγκτώνος 17) μια παράσταση αλλιώτικη απ’ τις άλλες. Ο Mickey Pantelous συντροφιά με τον Dr. Albert Flipout, το τενεκεδάκι του, και την πανέμορφα αποστεωμένη Jessie, καλούνται να δώσουν εξηγήσεις και να λύσουν απορίες για το πώς μια μονομελής, στην ουσία, μπάντα, είναι σε θέση επί δυο ώρες να καθηλώνει το κοινό σε ένα κάθε άλλο παρά φαντασμαγορικό σώου. Δεν υπάρχουν αρκούδες, ούτε ελέφαντες, δεν υπάρχουν κροταλίες, ούτε το φιδάκι ο Διαμαντής. Δεν υπάρχει η γυναίκα με το μούσι, ούτε μωρό με δυο κεφάλια, δεν υπάρχουν κλόουν, ακροβάτες, θηριοδαμαστές, μα ούτε και κομπέρ. Υπάρχει μόνο ο Mickey και η άλαλα-λαλίστατη συντροφιά του, ένα ντραμς και κρουστά, μια κιθάρα, μια φυσαρμόνικα, ένας προτζέκτορας.

THE FRANTIC FIVE: Sound the call and we’re there!

Details: Published: Monday, 07 November 2016 13:25; Written by Γιάννης Κλειδής - Έλενα Παλαιολόγου

Είκοσι δυο χρόνια non-stop ιδρώτα, χορός, ουρλιαχτά και garage punk… με τρεις λέξεις… The Frantic Five!

Με την ευκαιρία της νέας κυκλοφορίας τους La Fin (10”, Back To The Beat Records) και την La Tournee, όπου για πέντε μέρες (9-13 Νοεμβρίου) το θεσσαλονικιώτικο συγκρότημα θα παρουσιάσει τη δουλειά του σε αντίστοιχες ελληνικές πόλεις (Θεσσαλονίκη, Βόλος, Λάρισα, Πάτρα και, Αθήνα), βρήκαμε την αφορμή κι εμείς να πούμε δυο κουβέντες με τον «καλύτερο φίλο του μπασίστα», τον ντράμερ των Frantic Five, Αλέξανδρο Κλημεντόπουλο.

Λίγα κλασικά για την ιστορία. Πώς συναντηθήκατε;

Το 1994, σ’ ένα garage party στο Berlin, πήραμε την απόφαση να φτιάξουμε τη μπάντα. Ο Κώστας Καπετανάκης (κιθάρα) έπαιζε στους Sunsteps ενώ ο Μανώλης Χατζηδάκης (μπάσο), ο Χρήστος Κυριαζής (τραγούδι, έχει αποχωρήσει) κι εγώ παίζαμε στους Hitch Hikers που τότε είχαν διαλυθεί κι εμείς ψαχνόμασταν για συνέχεια. Στη συνέχεια προστέθηκε ο Dr. Organ (πλήκτρα), ενώ ο Alex O Right (τραγούδι) είναι το πιο πρόσφατο μέλος των frantic Five.

Γιατί επιμένετε να συνεχίζετε σε μια σκηνή που πλέον είναι μάλλον φτωχή;

Επειδή περνάμε καλά: Αν δεν περνούσαμε καλά δε θα συνεχίζαμε σίγουρα. Άσε που οι δεσμοί μας πλέον είναι οικογενειακοί.

Πώς καταφέρνετε να λειτουργείτε τη στιγμή που τα μέλη των Frantic δεν ζουν στην ίδια πόλη, αλλά σε Αθήνα, Βόλο, Θεσσαλονίκη;

Με πολύ όρεξη, μεράκι, μολονότι το κόστος τόσο το οικονομικό όσο και το χρονικό είναι μεγάλο.

Η επιτυχία;

Δεν μας ενδιαφέρει. Αν μας ενδιέφερε θα ασχολούμαστε σίγουρα με κάποιο άλλο μουσικό είδος.

Κάποια στιγμή απόλυτης ικανοποίησης που έχετε ζήσει;

Είναι πολλές. Τα «ανοίγματα» που έχουμε κάνει για τα εφηβικά μας ινδάλματα όπως οι Sonics, οι Fuzztones, oι ? & The Mysterians, οι Seeds και οι Fleshtones σίγουρα μας έχουν μείνει. Προσωπικά γουστάρω πολύ όταν το κοινό είναι ετερόκλητο και άσχετο, με αποτέλεσμα να παθαίνει πλάκα, με την καλή αλλά και με την κακή έννοια. Αν και ποτέ δεν είχαμε παράπονα – εντάξει ίσως κάποια αυτιά να φύγουν από το live πονεμένα, κάποιοι σβέρκοι να πιαστούν, κάποιοι ώμοι να εξαρθρωθούν…but this is rock ‘n’ roll. (Σημ. Τη μέση, φίλος! Ξέχασες τη μέση!)

To La Fin;

Είναι η καλύτερη δουλειά μας μέχρι την επόμενη (κλισέ υπ’ αριθμ. 146…) Ηχογραφήθηκε ζωντανά στο Βόλο μέσα σε τέσσερις (4!) ώρες απόλυτου κεφιού. Ελπίζουμε να το μεταδώσουμε και στο ακροατήριο.

Πώς ήρθατε σε επαφή με τη νορβηγική Back To The Beat; Γιατί δεν διαλέξατε κάποια ελληνική εταιρεία;

Την επαφή την έκανε ο Jens Lindberg (Crimson Shadows, Stomachmouths, The Wylde Mammots, Μajarajas). Τα υπόλοιπα ήταν απλά. Όπως απλό ήταν το γεγονός ότι απευθυνθήκαμε σε κάποιες ελληνικές εταιρείες αλλά δεν μπορούσαν…

Ποιο κομμάτι θα θέλατε να είχατε γράψει και για ποιο χαίρεστε που δεν έχετε γράψει;

Θα απαντήσω ανάποδα: Χαίρομαι που οποιοδήποτε κομμάτι που έχουμε γράψει δεν θυμίζει χιπστεροκαρεκλομέινστριμ. Από την άλλη, υπάρχουν αμέτρητα διαμάντια που θα θέλαμε να είχαμε γράψει μόνο που η λίστα είναι πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΑ !

Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα σας μετά την περιοδεία;

Κλασικά πράγματα. Ηχογράφηση, περιοδεία στο εξωτερικό. Έχουμε «ματιάσει» Γαλλία, Ισπανία για να μας κάτσουν. Live, live, και πάλι live!

Και μια προσωπική ερώτηση: τελικά ο ντράμερ είναι ο καλύτερος φίλος του μουσικού ή όχι;

Στην περίπτωσή μου τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Ο ντράμερ είναι ο καλύτερος φίλος του μπασίστα. Ο μπασίστας είναι ο καλύτερος φίλος του μουσικού! Ελπίζω να έγινα κατανοητός…

Sound the call and we’re there!

OI ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΤΗΣ LA TOURNE

9/11 Rover, Θεσσαλονίκη

10/11 To Manitou, Βόλος

11/11 Stage, Λάρισα

12/11 Μemphis Rock Bar, Πάτρα

13/11 Lost ‘n’ Found, Αθήνα

…αν τους χάσεις….θα χάσεις… (κλισέ υπ’ αριθμ. 137!)

https://www.facebook.com/thefranticfive/?fref=ts

Γιάννης Κλειδής - Έλενα Παλαιολόγου

Εκείνος Σχολή Σταυράκου στην Αθήνα. Εκείνη Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στα Γιάννενα. Ένας φίλος που έφυγε στα καράβια και το Rock'n'Roll τους ένωσε. Το Garage Punk και μια Αθλητική Ένωσις ήταν, είναι και θα είναι το κερασάκι στην τούρτα της κοινής τους ζωής..!

Γιάννης Κλειδής - Έλενα Παλαιολόγου

Νανά Ανανιάδου (by Achilles III)

Details: Published: Sunday, 06 November 2016 22:47; Written by Αχιλλέας ΙΙΙ

Η Νανά Ανανιάδου λάτρευε τους ανανάδες, και εκείνοι αναναγνωρίζοντας την αδυναναναμία που τους έδειχνε, τη σηκώνανανε κάθε τόσο στους ώμους τους και την ανανεβοκατέβαζαν, τραγουδώντας όλοι μαζί, με τις τσιριχτές φωνούλες τους και την χαρακτηριστική τους προφορά, το ρεφρέν από τη μεγάλη επιτυχία του σουηδικού συγκροτήματος Roxette, «The look», προσαρμόζοντάς το, ώστε να ταιριάζει περισσότερο στην περίσταση και να πηγαίνει κάπως έτσι: ανα-νανανανανα-ανανανανανα- ανανανανανα-ανανανανανα-ανανανανανανα.