Κείμενο: Γιάννης Ζελιαναίος
Mixtape: Tex Perkins 

Νεο mixcloud του Merlin's για τον σπουδαίο Αυστραλό παραγωγό Tony Cohen (1957-2017) από ένα ηχητικό αφιέρωμα του Tex Perkins κι ενα σχετικο κειμενο από τον Γιάννη Ζελιαναίο...

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ MIXTAPE ΤΟΥ TEX PERKINS ΕΔΩ...

Μάθαινε από νωρίς, από πολύ νωρίς, και καθώς τα χρόνια θα μάζευαν τραγούδια μέσα στο στομάχι του, (διότι εκεί χτυπάει ύπουλα η μουσική), ο Tony Cohen θα γινόταν ένας από τους καλύτερους μουσικούς παραγωγούς που πέρασαν πίσω από κονσόλα, όχι μόνο στο νησί των καγκουρό αλλά σε ολόκληρο τον ταλαιπωρημένο μουσικό πλανήτη.
Μόλις στα 19 του χρόνια θα πέρναγε την πόρτα των Armstrong Recording Studios στη Μελβούρνη για να φτιάξει τον ήχο και την παραγωγή στους glamrockάδες, Supernaut που κάναν κάποιον σχετικό ντόρο εκεί στα μέσα προς τέλη των 70s, για να διαλυθούν αργότερα και μετά από δυο δίσκους. Αλλαγή δεκαετίας και ο Cave τον καλεί στο στούντιο να μαζέψει τα ασυμμάζευτα στο γενέθλιο πάρτι των Boys Next Door. Ευτυχώς δεν το κάνει και από εκεί και πέρα θα ξεκινήσει μια συνεργασία των δυο τους που θα κρατήσει με τους Birthday Party και θα συνεχίσει για κάμποσους δίσκους των Bad Seeds. Ονόματα όπως οι Go Betweens, οι Pel Mel, οι Moodists, οι Corpse Grinders, Crime and the City Solution και πολλοί ακόμα μέσα στα eighties, θα περάσουν από τα χέρια του και τις ιδιοφυείς ικανότητές του. Η αρχή της δεκαετίας του ’90 θα τον βρει πίσω από την κονσόλα για το ντεμπούτο των Once Upon a Time του μακαρίτη Bruno Adams, του Chris Russel και του Mick Harvey.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναιος

Λένε πως τα θλιμμένα τραγούδια όταν δημιουργούνται δεν διώχνουν την κατάθλιψη έξω από τον κόσμο και μακριά από μια λυπημένη κάμαρα όπου ο δημιουργός τα καμώνει. Το μόνο που καταφέρνουν και κάνουν γερά είναι να στριμώξουν στη γωνία οποιουδήποτε δωματίου τα ζοφερά συναισθήματα και να μην τα αφήσουν να πάρουν αέρα καθ’ όλη τη διάρκειά τους. Η ζωή και ο δημιουργικός κάματος του Townes Van Zandt από το 1968 μέχρι και την πρωτοχρονιά του 1997 – όταν η κιθάρα του έμεινε μοναχή και παρατημένη στην άκρη ενός ξεβαμμένου τοίχου κάπου στο Memphis – κινήθηκε μέσα σε κάμαρες απομόνωσης, συνοικιακά μπαρ, με παρίες ενός απρόσκλητου κόσμου, φτηνά μοτέλ, πίσω αυλές γεμάτες αναθέματα και τροχόσπιτα όπου τα blues και η country του θανατικού μολογούσαν μερικά από τα πιο λυπημένα ξοδέματα που έβγαλε ο χώρος.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ το 1964, υιοθετημένος. Στα πέντε του μετακομίζει στην Georgia και αποφασίζει πως αγαπημένο του τραγούδι είναι το Kaw-Liga του Hank Williams. Ξεκινά να γράφει τραγούδια, ο παππούς του έπαιζε κιθάρα κι έφτιαχνε country κομμάτια καθώς η γιαγιά του φτιασίδωνε τους στίχους. Αρχίζει να παίζει τρομπέτα στην ηλικία των εννιά, μέντοράς του ο Randy Edgar, αγαπημένα του τραγούδια τότε, το Night The Lights Went Out In Georgia του Bobby Russell, το Delta Dawn τραγουδισμένο από το δεκατριάχρονο κορίτσι θαύμα, Tanya Tucker, καθώς και το The Night Chicago Died των Βρετανών Paper Lace. Στην ηλικία των δεκατριών κατεβαίνει στην πόλη με λίγα δολάρια στην τσέπη κι αγοράζει το Sgt. Peppers, μαζί μ’ αυτό κι ένα γιουκαλίλι.

μεταφράζει ο Γιάννης Ζελιαναίος

O Warren Ellis θυμάται:

H ιστορία πίσω από το συγκεκριμένο κομμάτι ξεκινά με έναν συντετριμμένο εικοσάχρονο Warren Ellis να παίζει μουσική στο δρόμο, ταξιδεύοντας στην Ευρώπη.
Είχα αυτή την κασέτα που την κουβαλούσα πάντοτε μαζί μου. Κάποια στιγμή την έχασα. Μου την είχε στείλει εκείνο το πρόσωπο εξαιτίας του οποίου είχε ξεκινήσει ο ερωτικός μου κατήφορος αλλά έπειτα εξελίχθηκε σε κάτι άλλο.
Η κασέτα ήταν μιας  γυναίκας που την έλεγαν Αρλέτα. Δεν ήξερα για ποιο πράγμα μιλούσε το κομμάτι αλλά ήταν το πιο όμορφο τραγούδι που είχα ακούσει και ταίριαζε απόλυτα με την διάθεσή μου. Τελικά την κασέτα την έχασα αλλά κράτησα το εξώφυλλο.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Θα σηκωθείς ένα πρωί και τίποτα δεν θα φτάνει. Θα δεις σκοτωμένο αίμα στη μαξιλαροθήκη και στον καθρέφτη του μπάνιου μάτια από κόκκινο. Δεν θα θελήσεις να δεις το φως και δεν θα σηκώσεις κανένα τηλέφωνο για να ειδοποιήσεις πως δεν θα πατήσεις σήμερα το έξω χώμα. Θ’ απαρνηθείς τους φίλους σου, θα φτιάξεις τον καφέ σου όπως τον φτιάχνεις κάθε μέρα και θ’ αναρωτηθείς πότε επιτέλους θα καθαρίσεις το σπίτι. Θα υποσχεθείς πως θα το κάνεις αλλά εντελώς αυτόματα θα κοιτάξεις την κουζίνα σαν κηδειόχαρτο με μέλλον. Ύστερα από δυο τσιγάρα θ’ αποφασίσεις πως δεν θες ν’ ακούσεις κανέναν τραγουδιστή, καμία τραγουδίστρια, κανέναν θόρυβο, καμία ανάμνηση, κανέναν στίχο, καμία αναγγελία, ούτε καν ένα κιχ.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

«Ξέρεις, ο Εμίλιο Φερνάντες συνήθιζε να πυροβολεί τους κριτικούς που δεν γούσταραν τις ταινίες του. Στα πάρτι...» - Bob Dylan

Μύθος ή αλήθεια; Μια από τις πιο αλανιάρικες μορφές του Μεξικανικού κινηματογράφου – που πριν μπει στο χώρο του σελιλόιντ είχε πάρει μέρος στην  Μεξικανική Επανάσταση, φυλακίστηκε και δραπέτευσε για Αμερική – κατάφερε και δημιούργησε κάμποσους μύθους γύρω από το όνομά του. Γνωστός από τα περάσματά του στις ταινίες του Πέκινπα, όπου από τη μια ζήταγε να του φέρουν το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία, από την άλλη πρότεινε στον σκηνοθέτη – πριν φορέσει τη στολή του Στρατηγού Μαπάτσι – να ξεκινήσει την εναρκτήρια σκηνή τηςΆγριας Συμμορίας με τα μυρμήγκια που την πέφτουν στον σκορπιό, διότι ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζε μικρός με τους φίλους του, και από την τρίτη να υποδύεται τον Πάκο, στοΠατ Γκάρετ και Μπίλι δε Κιντ, ο Εμίλιο Φερνάντεςυπήρξε σκηνοθέτης με την δική του εκδοχή στο Μαργαριτάρι του Τζων Στάινμπεκ, καθώς και σε πάνω από 40 ταινίες που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της χώρας του.

 Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

«Γιατί σε κάθε περίπτωση, όποιος και να 'σαι επιθυμείς τα ίδια πράγματα όπως όλος ο κόσμος, σαν όλο τον κόσμο και θα πρέπει να ασχοληθείς να τα πάρεις και να τα πάρεις μέσα απ’ τον κόσμο. Έπειτα μπορείς να τα περιφρονήσεις όλα, πράγματα και ανθρώπους. Αλλά όχι προηγουμένως, όχι προηγουμένως, προηγουμένως είσαι ένας σακάτης που φτύνεις όσους περπατούν κανονικά… Ταπείνωσα, ατίμασα το υπέροχο αίσθημα της περιφρόνησης που μ’ επισκέφτηκε. Η ζωή μου τσακίστηκε στα πόδια».

γράφει ο  Γιάννης Ζελιαναίος

… κράτα ρε φίλε, ένα ταξί παραμάσχαλα να πάρουμε… κι αυτό θα μας φύγει. Με κάμποσα κατοστάρικα πίναμε ιούσκια κάποτες, τους ξερνούσαμε τους πούστηδες και δίναμε και παραπάνω για το καθάρισμα να ουμ. Αυτό το να ουμ απ’ τις ταινίες το πήραμε… μπορεί κι απ’ τους Μπαοκτζήδες. Ναι ρε, απ’ τους Μπαοκτζήδες και να πα να γαμηθεί η κουλτούρα που γαμεί το χαρτί. Κράτα ρε, μη πέφτεις… έλα δω… κοίτα με ρε μαλάκα, σηκώνω το κουλό μου. Ρε το πούστη… όχι το ταρίφα ρε μαλάκα, εσένα λέω… ναι ρε, εσένα. Κάθεσαι σ’ αυτή τη κολώνα που ‘ναι σαν καβλί τόση ώρα και σε κρατάω… ρε το πούστη… ρε μαλάκα, βαστήξου στα πόδια σου, ρε σύνερθε… καλά εντάξει μη συνέρθεις, πώς να συνέρθεις, το κώλο σου ήπιες… ναι ρε, εντάξει θα ‘ρθει το ταξί. Ρε μαλάκα,

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

«Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο»

Αν ψάξεις με μια γρήγορη ματιά στα κεφάλαια που συνδέουν την ποίηση με την μουσική εύκολα θα διαπιστώσεις πως είναι ο περισσότερες φορές μελοποιημένος. Ο άληστος Edgar Allan Poe που έγινε κάτι σαν ευαγγέλιο για όλη την γοτθική κουλτούρα δεν άφησε τα μεθυσμένα χνώτα του μονάχα στην σκοτεινή μουσική αλλά και σε άλλα είδη και μορφές τέχνης. Σχεδόν όλα τα μουσικά είδη όμως που διάβηκαν μέσα στα χρόνια είχαν κάποιον καλλιτέχνη να ξεφυλλίζει τις σελίδες του και να σιγομουρμουράει στις δικές του ονειροκαταδιώξεις ένα στίχο, ένα ποίημα, μια ιστορία του κυρίου Ποτέ πια. Χρόνια πριν και από τότε που πέθανε ο συγγραφέας, ένας μυστηριώδης επισκέπτης σημάδευε κάθε χρόνο τα γενέθλια του (19 Γενάρη 1809) με έναν μεταμεσονύκτιο φόρο τιμής. Άφηνε τρία κόκκινα τριαντάφυλλα και ένα μισογεμάτο μπουκάλι κονιάκ στον τάφο του Poe, προτού χαθεί και πριν ξεθαφτεί η καινούργια μέρα. Τα τελευταία χρόνια, η παράδοση αυτή σιώπησε αφού ο επονομαζόμενος ως Poe Toaster σταμάτησε να επισκέπτεται τον τάφο του ποιητή την νύχτα των γενεθλίων του. Μια παράδοση που ο μύθος λέει πως ήταν οικογενειακή υπόθεση αφού πήγε από πατέρα σε γιο και μετέπειτα ο γιος εξαφανίστηκε. Από τότε διάφοροι μιμητές εμφανίστηκαν στον τάφο του Poe συνεχίζοντας το τελετουργικό, μέχρι τρία χρόνια πριν όπου το όλο εγχείρημα ανέλαβε να φέρει εις πέρας το Maryland Historical Society της Βαλτιμόρης.
Φέτος το φάντασμα του Poe γιορτάζει τα 210 χρόνια από την γέννησή του και ο γράφων ψάχνει την δισκοθήκη του διαλέγοντας κάποιες αγαπημένες απαγγελίες και τραγούδια-αναφορές στον άνθρωπο που ήπιε μέχρι θανάτου και βαφτίστηκε ο συγγραφέας του σκοταδιού.

Εκείνο που θα θυμάμαι πάντα απ’ τα χρόνια του Λυκείου ήταν οι κοπάνες της Τετάρτης σαν ήμασταν απογευματινοί. Πρώτα έπεφταν οι μπύρες στο τάκα τάκα μαμ, εκεί στην Καλλιθέα πίσω απ’ την εκκλησία του Αγίου Νικολάου και μετά καρφί στον ηλεκτρικό για τον Περισσό. Έπαιζε η ομάδα βλέπεις κύπελλο και σένα δεν σ’ ένοιαζαν τα γαλλικά της αίθουσας αλλά εκείνα της σκεπαστής. Κοκκινόμαυρο καρό πουκάμισο, περφέκτο πέτσινο με την αγκράφα να κοπανιέται πέρα δώθε, γούρια και τα δυο, Τετάρτες-Κυριακές. Η πρώτη επαφή με τον Νίκο Νικολαΐδη θες πίστεψέ το, θες μην το πιστεύει,ς ήταν το ιστορικό πανό της original που έγραφε: «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα». Κοίταζα ολόγυρα το γήπεδο κι έψαχνα για κείνα τα κουρέλια μέχρι που ήρθε ένας τύπος κοντά στα 50 μια από κείνες τις Τετάρτες όταν η βροχή σε τσάκιζε και η ομάδα δεν έλεγε να το γράψει το ρημάδι με τίποτα. Σιδερένια μαλλιά, άσπρο μούσι με ίχνη πασατέμπο πάνω του, πρησμένα μάτια, βιβλιαράκι ιπποδρόμου στό ‘να χέρι, τρανζιστοράκι στ’ άλλο, κολλημένο πάντα στ’ αυτί. Προφέσορας της κερκίδας, προπονητής, πρόεδρος, μάνατζερ, παίκτης, αλογομούρης, βασιλιάς των γνώσεων.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Εμπνευστής μια ολόκληρης γενιάς, δημιουργός μερικών από των πιο καυστικών βιβλίων που γράφτηκαν τον προηγούμενο αιώνα. Τραχύς, με μαύρο χιούμορ αλλά και παραληρηματικός σε θέματα όπως ο εθισμός στα ναρκωτικά, το σεξ και η φρίκη του πόνου γενικότερα. Πάνω απ’ όλα όμως ένας καταπέλτης καταγγελιών εναντίων των κυβερνητικών συστημάτων ελέγχου της ανθρωπότητας, από τους έχοντες και κυβερνώντες. Ενεργός μέχρι το τέλος της ζωής του, στις 2 Αυγούστου του 1997, ο William S. Burroughs ή αλλιώς ο παππούς όλων μας - όπως τον είχε αποκαλέσει κάποτε η Patti Smith - δεν σταμάτησε ποτέ να δουλεύει πάνω στο γράψιμο, στη ζωγραφική, στις εμφανίσεις του στον κινηματογράφο, στις δημόσιες απαγγελίες καθώς και στη μουσική όπου επηρέασε καλλιτέχνες όπως οι David Bowie, Tom Waits, Kurt Cobain και πολλοί άλλοι. Δεν είναι διόλου τυχαία άλλωστε η σχέση του με την μουσική αν σκεφτείς πως το πρόσωπό του χώρεσε μέσα σε εκείνο το κολάζ φιγούρων της ανθρωπότητας που κοσμούσε το για κατά πολλούς καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών. Ο λόγος φυσικά για το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band των Beatles, όπου τον διακρίνουμε στριμωγμένο δίπλα στην Marilyn Monroe.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

"Γιατί το κορμί κινείται ξανά και το κορμί χορεύει ξανά, το κορμί τραγουδάει ξανά"

Ο Norman Mailer τον είχε χαρακτηρίσει ως τον πιο γενναίο άνθρωπο στην Αμερική, οι κοντινοί του φίλοι έλεγαν πως ανέκαθεν και κατά κάποιο τρόπο ο ίδιος ήθελε να γίνει ένας rock star μύθος, γεγονός που είχε την βάση του μιας και ο ίδιος ο πίστευε βαθιά, βαθύτατα κι ακράδαντα πως το rock n roll άγγιζε περισσότερο τον κόσμο απ’ ότι η ποίηση. Ο Bob Dylan στην εφηβεία του ολημερίς κι ολονυχτίς διάβαζε ακατάπαυστα τα ποιήματά του και είχε πάντοτε πάνω του ένα βιβλίο του, επηρεάστηκε καθοριστικά από τους στίχους του και στη συνέχεια όλοι ξέρουμε ποια ήταν η επιρροή του ίδιου του Dylan στην μουσική ιστορία. Πνευματικό παιδί του Walt Whitman και του William Blake, πολιτικοποιημένος, ανθρωπιστής, πειραματόζωο από δική του επιλογή, υποστηρικτής ψυχεδελικών ουσιών αλλά πάνω απ’ όλα υπεύθυνος για το «Ουρλιαχτό», ένα από τα καλύτερα ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ κι έγινε η σημαία μιας ολόκληρης γενιάς. Ένα ποίημα που θεωρήθηκε πορνογραφικό, έστειλε τον εκδότη του Lawrence Ferlinghetti στα δικαστήρια, δημιούργησε σάλο σε μια ολόκληρη χώρα και δίχως καμία υπερβολή έκανε τον Allen Ginsberg διάσημο κατά μήκος της Ηπείρου ακόμα και σε ανθρώπους που δεν είχαν διαβάσει ούτε καν έναν στίχο μέσα από την ωδή για τον Καρλ Σόλομον.
Ποια ήταν όμως η σχέση του Allen Ginsberg με την μουσική και ποια η επίδρασή του σε συγκροτήματα και μουσικούς;

 Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ

Ένας παγωμένος κι απόκοσμος άνεμος φυσούσε μέσα στους κεντρικούς δρόμους του St. Louis εκείνα τα Χριστούγεννα του 1895. Στο Third Ward, πιο γνωστό και ως η Κοιλάδα με τις Καστανιές, καλοντυμένοι Νέγροι έκαναν βόλτες πάνω κάτω στην Οδό Market, όπου βρίσκονταν στη σειρά ένα σωρό χαϊκλασάτα μπουρδέλα. Ένα μεγάλο πλήθος είχε μαζευτεί στο σαλούν του Tom Turpin, στο 2222 της Market, όπου ο ιδιοκτήτης Turpin καθόταν δίπλα σε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο το οποίο ήταν πανέμορφα φωτισμένο με λαμπάκια και στολίδια όλων των χρωμάτων.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Η αλήθεια είναι πως θα καταγγείλω το συγκεκριμένο άρθρο, παύλα, συνέντευξη για το βιβλίο του Τάσου Βαφειάδη ως στημένο! Και μεγαλύτερη αλήθεια είναι πως παρά τρίχα να γίνω εκδότης του εν λόγω βιβλίου. Οι κρυμμένες ιστορίες όμως πίσω από αυτή τη ζωή που ζει ο καθένας, έφεραν τα πράγματα έτσι ώστε το βιβλίο να γίνει και μια δική μου αγωνία μέχρι την μέρα που θα έφτανε τυπωμένο στα χέρια μου. Δεν θα μπω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και με ποιους τρόπους έμπλεξα με τις Κρυμμένες Ιστορίες πίσω από τα Τραγούδια αλλά αυτό που θα γράψω είναι πως μέσω του βιβλίου κέρδισα πάνω απ’ όλα έναν καινούργιο φίλο – κι αυτός είναι ο συγγραφέας του – ενώ απ’ την άλλη για το υπέροχο στήσιμο του εξωφύλλου και του σώματός του είναι υπεύθυνος ένας άνθρωπος που με τιμά με την φιλία του από τότε που μας θυμόμαστε. Ο graphic designer, Στέλιος Χέλμης. Και το γράφω αυτό διότι πρέπει να δίνουμε τα εύσημα σε κάποιους γραφίστες που σχεδιάζουν βιβλία στην Ελλάδα (σπόντα για τους εκδότες; Ναι!) . Αλλά μακρηγορώ και πάλι… και αφού ευλογήσαμε τα γένια μας πάμε να μοιράσουμε την τράπουλα των 101+1 τραγουδιών που τράβηξε ο Τάσος μέσα από την προσωπική του δισκοθήκη και αποφάσισε να γράψει τις ιστορίες τους.

Μετάφραση - σχόλια: Γιάννης Ζελιαναίος

Το διήγημα του ΜπουκόφσκιΜια Διαβολική Πόλη εμφανίστηκε στην πρώτη συλλογή με διηγήματα που κυκλοφόρησε ποτέ ο συγγραφέας, και συγκεκριμένα το 1972 από τον εκδοτικό οίκο City Lights του Λώρενς Φερλινγκέτι, με τίτλο, Erections, Ejaculations, Exhibitions, and General Tales of Ordinary Madness.

Το 1994, ο νεαρός σκηνοθέτης Richard Sears - έχοντας μόλις αποφοιτήσει από την σχολή του - θα δοκιμάσει τις κινηματογραφικές του δυνατότητες φτιάχνοντας μια μικρού μήκους ταινία που πατάει πάνω στο An Evil Town του Μπουκόφσκι. Το αποτέλεσμα είναι ένα τολμηρό, neo – noir μικρού μήκους (20 λεπτά) όπου στην πορεία του για τα φεστιβάλ θα κερδίσει και τα βραβεία καλύτερης μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Κανών καθώς και στο The New York Underground Film Festival. Την ίδια ιστορία της Διαβολικής Πόλης ο Sears θα την βάλει και στην μεγάλη μήκους του ταινία, In the Drink το 2010, όπου δυο γεροκαραβάνες της μπάρας εξιστορούν τρεις ιστορίες σε έναν νεαρό που έχει επισκεφθεί το μπαρ της γειτονιάς τους και ο τελευταίος δεν ξέρει κατά πόσο είναι πραγματικές ή φανταστικές.

(H μετάφραση δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο blog του Γιάννη Ζελιαναίου Around Bukowski)

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Εικονογράφηση: Έλενα Παλαιολόγου

Η ώρα είναι μετά τα μεσάνυχτα γιατί έτσι πρέπει να είναι. Ένα πράσινο μπουκάλι στέκει δίπλα στο τραπεζάκι γιατί κάπου πρέπει να στέκει κι αυτό. Το φεγγάρι σχεδόν ροχαλίζει από μακριά κι από έναν άλλο πλανήτη καθώς αυτό είναι, ήταν και θα είναι έτσι για πολλά εκατομμύρια χρόνια. Ανοίγω το ράδιο κι ένας σταθμός κάπου από την άλλη πλευρά αναγγέλλει σαν ηχώ από b movie ταινία πως η ανθρωπότητα θα ξεκινήσει διαφορετικά αυτή τη φορά. Ο διαστημάνθρωπος που βρίσκεται πίσω απ’ το μικρόφωνο και πνιγμένος γύρω του από ένα μάτσο δυσεύρετα σαρανταπεντάρια ονομάζεται Lux Interior. Η εκπομπή… The Purple Knif Show όπου το knif φοριέται στο ανάποδό του και γίνεται fink κι όπου fink σημαίνει παλιοτόμαρο. Πίνω μια γουλιά και σκέφτομαι ότι ένα βρωμόπλασμα από το outer space φωτολιμάζει τη νύχτα μου. Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης ιδρώνει τη λεπίδα μέσα απ’ τις κιθάρες των One Way Streets.