Κείμενο-Φωτό:  ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΧ.

Οι Bone Rave είναι από τις καλύτερες μπάντες που έχει βγάλει η RnR Σαλονίκη τουλάχιστον την τελευταία πενταετία. Στην μόλις δεύτερη εμφάνισή τους στην Αθήνα την Κυριακή 10/3 γέμισαν το Bad Tooth και τα σπάσανε. Το ίδιο είχαν κάνει και πριν κάνα χρόνο στο Boiler. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να μας έρχονται πιο συχνά. Απλά κι ειλικρινά.

Του Brian Richardson*

(μετάφραση: Στέλιος Μιχ.)

Οι τελευταίοι μήνες ήταν ποτισμένοι με θλίψη για τους εραστές της reggae. To Σεπτέμβριο του 2020 χάσαμε τον Freddie “Toots Hibbert” των Toots and the Maytals. Στις 17 Φεβρουαρίου τον πρωτοπόρο Ewart Beckford “U Roy”. Τώρα θρηνούμε τον Bunny Wailer, τον τελευταίο επιζώντα από την αρχική σύνθεση των Wailers. Νοσηλευόταν από τον Ιούνιο του 2020 έχοντας υποστεί καρδιακή προσβολή και ποτέ δεν επανήλθε πλήρως. Γεννήθηκε ως Neville Livingston στο αγροτικό τζαμαϊκάνικο προάστιο St Ann στις 10 Απριλίου 1947 και ήταν παιδικός φίλος του Bob Marley. Ήταν μια εποχή όπου πολλά νησιά της Καραϊβικής διένυαν τα τελευταία στάδια της αποτίναξης 300 χρόνων Βρετανικής αποικιοκρατίας. Ταυτόχρονα με τη μάχη για ανεξαρτησία, στη Τζαμάικα, εξελισσόταν ο αγώνας για την εγκαθίδρυση μιας δικής της ταυτότητας και κουλτούρας.

του Fred Kaplan

(μετάφραση: Στέλιος Μιχ.)

O Lawrence Ferlinghetti που πέθανε τη Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2021 σε ηλικία 101 ετών  στο σπίτι του, στο αγαπημένο του Σαν Φρανσίσκο, ήταν μία από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα για την αμερικάνικη κουλτούρα. Ήταν ο πλέον υπεύθυνος για την έκρηξη των Μπιτ, για την κατάργηση των νόμων περί σεμνότητας και, οπωσδήποτε, για τη μεταμόρφωση του Σαν Φρανσίσκο από μια επαρχιακή πόλη σε κέντρο πολιτισμού. Όλα αυτά τα κατάφερε με το άνοιγμα και τη λειτουργία ενός βιβλιοπωλείου, του City Lights, το οποίο, επτά δεκαετίες από τα εγκαίνιά του το 1953, παραμένει ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά βιβλιοπωλεία και εκδοτικούς οίκους στη χώρα.

Αποκλειστική συνέντευξη: Στέλιος Μιχ. και Mickael Nite

Περισσότερο από κάθε άλλο συγκρότημα, οι Fuzztones είναι υπεύθυνοι για την αναβίωση του garage και τη «συντήρησή» του μέχρι σήμερα και στο… διηνεκές. Με δεκαπέντε και πλέον άλμπουμ στο ενεργητικό της, αμέτρητα επτάιντσα και δεκάδες συμμετοχές σε συλλογές, η θρυλική μπάντα που ξεκίνησε από το Λόουερ Ιστ Σάιντ της Νέας Υόρκης πριν από 43 χρόνια, με μόνιμο οδηγό τον «Βερολινέζο», πλέον, Rudi Protrudi, έχει επηρεάσει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες συγκροτήματα ανά την υφήλιο. Ο Rudi εμπνεύστηκε το όνομά τους από το Fuzz Tone, ένα παλιό εφέ για κιθάρα που εφευρέθηκε το 1962 και το χρησιμοποίησαν οι Rolling Stones για να κατακτήσουν τον κόσμο με το «(I Can’t Get No) Satisfaction» και μίλησε στον Στέλιο Μιχ. και τον Μιχάλη aka Mickael Nite, για λογαριασμό του Merlin’s Music Box.

 του Γουίλ Κάουφμαν, καθηγητή Αμερικάνικης Λογοτεχνίας και Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο του Central Lancashire

Mετάφραση: Στέλιος Μιχ.

Την τελευταία τετραετία στο Λευκό Οίκο βρίσκεται ο πιο ρατσιστής και σεξιστής πρόεδρος που είχαν ποτέ οι ΗΠΑ (και ο ανταγωνισμός για αυτόν τον τίτλο είναι μεγάλος). Οι εκλογές γίνονται σε μια χρονιά ρατσιστικών αστυνομικών δολοφονιών και αντιρατσιστικής εξέγερσης για την Αμερική. Αλλά και μια χρονιά όπου χιλιάδες επλήγησαν από την πανδημία και το ρημαγμένο σύστημα Υγείας. Ο φτωχός μαύρος πληθυσμός βρέθηκε στο επίκεντρο των δεινών που προκάλεσε ο covid 19 και αυτό είχε να κάνει σε μεγάλο βαθμό και με τις συνθήκες διαβίωσης στις φτωχογειτονιές των αμερικάνικων πόλεων. Λίγο πριν τις αμερικάνικες εκλογές λοιπόν βρήκαμε και μεταφράσαμε ειδικά για το Merlin’s Music Box, ένα άρθρο του Γουίλ Κάουφμαν, καθηγητή Αμερικάνικης Λογοτεχνίας και Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο του Central Lancashire, όπου περιγράφει πώς ο μεγάλος τραγουδοποιός Γούντι Γκάθρι ήρθε αντιμέτωπος με τις ρατσιστικές πολιτικές των Τραμπ.

του Wayne Kramer

(μετάφραση*: Στέλιος Μιχ.)

O Wayne Kramer [30 Απριλίου 1948 – 2 Φεβρουαρίου 2024], κιθαρίστας της ιστορικής μπάντας ακτιβιστών από το Ντιτρόιτ MC5, θυμάται, 50 χρόνια μετά, τη συμμετοχή του στα συγκλονιστικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν τον Αύγουστο του 1968 στο Σικάγο, στη διάρκεια του Συνεδρίου των Δημοκρατικών και συγκρίνει το τότε με το τώρα...

Συνέντευξη στον Στέλιο Μιχ.

Δευτέρα 11/11. Είναι η μέρα που οι μπάτσοι κάνουν τις γνωστές καφρίλες στην ΑΣΟΕΕ. Την ίδια μέρα οι Wish Upon a Star κυκλοφορούν  τον νέο τους δίσκο με τίτλοΤhis is War. Φορτωμένος από αυτά που βλέπω όλη μέρα, φεύγω κατά τις εννέα το βράδυ από τη δουλειά. Μου'χει στείλει ο Καστανάρας το δίσκο, τον έχω περάσει στο κινητό, καλωδιώνομαι, πατάω το play και… Μπάμ!  Η εισαγωγή του «Bow to Νone», του πρώτου κομματιού του δίσκου, ήταν αυτό που έπρεπε να ακούσω εκείνη την ώρα...

Λίγες μέρες αργότερα βρίσκομαι με τον Αστέρη, τον ντράμερ των Wish Upon A Star, και τον Ορφέα, τον τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας στο σπίτι του πρώτου…

μεταφράζει ο Στέλιος Μιχ.

Στις 4 Αυγούστου του 2011 ο 29χρονος Μαρκ Ντάγκαν, πατέρας έξι παιδιών κι εργαζόμενος στο αεροδρόμιο του Στάνστεντ, καθόταν στη θέση του συνοδηγού σε ένα ταξί στους δρόμους του Τότεναμ. Η αστυνομία σταμάτησε το ταξί και λίγες στιγμές μετά ο Ντάγκαν έπεσε νεκρός από το περίστροφο του αξιωματικού V53. Υποτίθεται ότι η αστυνομία τον είχε στο μάτι για οπλοκατοχή στο πλαίσιο της Επιχείρησης Τρίαινα που είχε στο στόχαστρο την «παραβατικότητα» της αφροκαραϊβικής βρετανικής νεολαίας. Οι μάρτυρες είπαν ότι ο Ντάγκαν αρχικά πήγε να το βάλει στα πόδια αλλά όταν οι μπάτσοι του μπλόκαραν το δρόμο, σήκωσε τα χέρια ψηλά κρατώντας το τηλέφωνό του. Ο μπάτσος που δολοφόνησε τον Ντάγκαν αφέθηκε ελεύθερος, παρότι η κατάθεσή του ήταν γεμάτη αντιφάσεις. Ισχυρίστηκε ότι ήταν απολύτως βέβαιος ότι ο Ντάγκαν κρατούσε όπλο στο χέρι, παρότι το «όπλο», το οποίο του φόρτωσαν, «βρέθηκε» - ή τέλος πάντων «φυτεύτηκε» - αρκετά μέτρα από το σημείο που είχε ήδη πέσει νεκρός.

Γράφει ο Στέλιος Μιχ.

Τον Φεβρουάριο του 1919 οι εργάτες της Νέας Υόρκης ψήφισαν την πρώτη απεργία για «το δικαίωμα στη μπύρα». Μόλις ένα μήνα πριν είχε αλλάξει το Σύνταγμα των ΗΠΑ και η τροποποίηση πρόβλεπε την απαγόρευση της πώλησης και διακίνησης αλκοολούχων ποτών. Ήταν το ξεκίνημα της Ποτοαπαγόρευσης. Την Ποτοαπαγόρευση την γνωρίζουμε από τις ταινίες για τον Αλ Καπόνε, τους Αδιάφθορους, τον Ντικ Τρέισι και τα Speakeasies. Ήταν η κορύφωση ενός κινήματος που ξεκίνησε τουλάχιστον 50 χρόνια πριν το 1919, με μπροστάρισσες χριστιανικές θρησκευτικές οργανώσεις, σχημάτισε συλλόγους όπως η Ένωση κατά του Σαλούν και η Ένωση Γυναικών για τη Χριστιανική Εγκράτεια, και ίδρυσε το Κόμμα της Απαγόρευσης (χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία). Η Κου Κλουξ Κλαν την υποστήριξε θερμά και βοήθησε στην επιβολή της.

Γράφει ο Στέλιος Μιχ. 

Ίσως ήταν η πρώτη λέξη που σου ήρθε στο μυαλό, την πρώτη φορά που σου έκαναν εξακρίβωση στοιχείων στην εφηβεία σου, την τελευταία φορά που ρούφηξες δακρυγόνο ή που τραντάχτηκες από μια κρότου λάμψης. Το μουρμούρισες όταν είδες το βίντεο με τη δολοφονία της Ζackie Oh, όταν έμαθες ότι οι μπάτσοι μπορούσαν αλλά δεν εμπόδισαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όταν άκουσες για τους θανάτους του Μοχάμεντ Καμράν, του Εμπουκά Μαμασουμπέκ και τόσων άλλων στα αστυνομικά τμήματα. Το πιθανότερο είναι να το φώναξες μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και ίσως είναι η λέξη που ψιθυρίζεις κάθε φορά που τους βλέπεις να τσεκάρουν τα χαρτιά σε μετανάστες ή απλά σε στραβοκοιτάζουν στο δρόμο τρώγοντας τυρόπιτα.

Του Γκάι Σμόλμαν (Μετάφραση: Στέλιος Μιχ.)

Όπως θυμάται ο Γκάι Σμόλμαν, ένας από τους οργανωτές του Αντιναζιστικού Καρναβαλιού*, στις 28 Μάη 1994, πάνω από 100.000 άτομα συγκεντρώθηκαν στο νότιο Λονδίνο για να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα ενάντια στο ρατσισμό και την ακροδεξιά.

Στο τέλος του 1993 η οργανωτική επιτροπή της Αντιναζιστικής Ένωσης (Anti-Nazi League - ANL) ανακοίνωσε ότι την ερχόμενη χρονιά θα πραγματοποιούσε ένα καρναβάλι, προκειμένου να συμπέσει με αυτό που ελπίζαμε ότι θα ήταν η νίκη απέναντι στο ναζιστικό ΒΝΡ (Βρετανικό Εθνικό Κόμμα) στις τοπικές εκλογές της άνοιξης. Ανάλογες εκδηλώσεις που οργάνωνε το Rock Against Racism στα τέλη της δεκαετίας του ’70 είχαν παίξει καθοριστικό ρόλο στο να αναχαιτίσουμε τις φιλοδοξίες του ναζιστικού Εθνικού Μετώπου (ΝF) 15 χρόνια πριν.

του Μάικ Ντέιβις (μετάφραση: Στέλιος Μιχ.) 

Η αυτοβιογραφία μου δεν έχει νόημα παρά μόνο στο βαθμό που είναι πιθανώς χαρακτηριστική μιας γενιάς. Όταν ήμουν δεκαέξι ετών, ο πατέρας μου έπαθε καρδιακή προσβολή και για ένα χρόνο εγκατέλειψα το σχολείο  για να δουλέψω. Ο καλύτερός μου φίλος, ο οποίος μόλις είχε καταταγεί στο ναυτικό, αρχικά με ενθάρρυνε να κάνω το ίδιο και στη συνέχεια, αφού ανακάλυψε ότι θα καθάριζε καταστρώματα για το υπόλοιπο της καριέρας του, μου είπε να μην ακολουθήσω σε καμία περίπτωση το παράδειγμά του. 

Μετάφραση: Στέλιος Μιχ.

"Την κληρονομιά του Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ την βλέπουμε στον αγώνα για την εξάλειψη του θεσμικού ρατσισμού στην Αμερική. Από την ηθική του στάση μέχρι την πρακτική - την οργάνωση της κοινότητας – ήταν με τη μη βία, και καλά έκανε. Η πρώτη τροποποίηση του Συντάγματος δίνει σε όλους μας το δικαίωμα να συγκεντρωνόμαστε και να εκφράζουμε ειρηνικά τα αιτήματά μας. Αλλά εκείνη την εποχή το σύστημα εξουσίας άρχισε να επιτίθεται, να δολοφονεί και να βασανίζει ειρηνικούς διαδηλωτές. Με άλλα λόγια παραβίαζαν τα συνταγματικά, δημοκρατικά, πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα μας να οργανώνουμε, να ενώνουμε και να μορφώνουμε το λαό.

Γράφει ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΧ.

3 Μάρτη 1991, Λος Άντζελες…
Ο αφροαμερικάνος οικοδόμος Ρόντνι Κινγκ είχε περάσει τη βραδιά πίνοντας μπύρες και βλέποντας μπάσκετ με τα φιλαράκια του. Γυρνώντας στο σπίτι δεν σταματάει σε σήμα των μπάτσων φοβούμενος ότι θα τον έβρισκαν πιωμένο και θα παραβιαζόταν η αναστολή που χε κονομήσει από μια παλιότερη μαλακία. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω τελικά τον τσακώνουν. Τον αναγκάζουν να βγει από το αμάξι και στη συνέχεια τον ρίχνουν κάτω χτυπημένο από τα βολτ του τέιζερ που κουβαλάει πάνω της η αστυνόμος Κουν. Η διαταγή της προς τους συναδέλφους της είναι να τον χτυπήσουν στους καρπούς, τα γόνατα, τους αγκώνες, τους αστραγάλους. Ο αστυνομικός Πάουελ τον χτυπάει με το κλομπ ξανά και ξανά. Ακόμα κι όταν η Κουν λέει “φτάνει” ο Πάουελ κι ο συνάδελφός του ο Γουίντ, συνεχίζουν να τον κοπανάνε με τα κλομπ. Τριάντα τρείς φορές ανεβοκατέβηκαν τα ρόπαλα της αστυνομίας πάνω στο σώμα του αφροαμερικάνου οικοδόμου κι άλλες έξι φορές οι μπότες των μπάτσων βρήκαν στο ψαχνό. Τουλάχιστον. Οι δικαιολογίες της αστυνομίας ότι ο Κινγκ οπλοφορούσε και ήταν υπό την επήρεια αγγελόσκονης αποδεικνύεται ότι δεν στέκουν.
Το σκηνικό το τραβάει σε βίντεο ένας τύπος που τυχαίνει να μένει απέναντι από το σημείο του λιντσαρίσματος.

Γράφει ο Στέλιος Μιχ.

Τον Αύγουστο του 1968 ο πόλεμος στο Βιετνάμ συμπλήρωνε ήδη τρία χρόνια και η αμερικανική νεολαία μετρούσε περισσότερους από 20.000 νεκρούς στις ζούγκλες και τα χωριά της Ινδοκίνας. Η χρονιά είχε ανοίξει με την Επίθεση του Τετ, μια συντονισμένη αντεπίθεση των Βιετκόνγκ ανήμερα της βιετναμέζικης πρωτοχρονιάς, που κατέστρεψε την εικόνα της παντοδύναμης κι αήττητης πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ. Μέσα στις αμερικανικές μητροπόλεις το αντιπολεμικό κίνημα αναπτυσσόταν με γοργούς ρυθμούς, μπολιασμένο με τις μάχες που ήδη έδιναν τα προηγούμενα χρόνια οι Αφροαμερικανοί ενάντια στο ρατσισμό. Τον Απρίλη της ίδιας χρονιάς, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έπεφτε νεκρός από σφαίρα στο Μέμφις και η δολοφονία του έβαζε φωτιά στις φτωχογειτονιές. Το Πανεπιστήμιο του Κολούμπια και πολλά ακόμα καταλαμβάνονταν από φοιτητές που διεκδικούσαν τον τερματισμό του πολέμου και ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον είχε ήδη ανακοινώσει ότι δεν θα ξανακατέβαινε υποψήφιος με το κόμμα των Δημοκρατικών στις εκλογές του Νοέμβρη.