Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Σε μια εποχή που η μουσική παραγωγή συχνά περιορίζεται από φόρμες και ευκολίες, ο Αλέξης Καλοφωλιάς (Alex K.), γνωστός για την έντονα rock πορεία του (The Last Drive), και τα Κτίρια τη Νύχτα επιχειρούν κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Το άλμπουμ Κτίρια τη Νύχτα, καρπός μιας απροσδόκητης συνεργασίας, μας μεταφέρει σε έναν ηχητικό κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην ηλεκτρονική ατμόσφαιρα, το post-punk σκοτάδι και τις ambient αποχρώσεις.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Το μαχαίρι έχει μπει τόσο μέσα στην κοιλιά του που μέχρι και η λαβή με το χέρι μου μέχρι τον καρπό, να είναι μέσα του. Και το στρίβω και το στρίβω με μανία. Δεν προλαβαίνει να βγάλει άχνα. Πέφτει κάτω και με μάτια γουρλωμένα κοιτάει μια άβυσσο. Χτυπάει με δύναμη το κεφάλι στο τσιμεντένιο δάπεδο της ταράτσας. Του σηκώνω τα γόνατα και τραβάω άλλη μια μαχαιριά πίσω από το δεξί του γόνατο κόβοντάς του την αρτηρία. Σκουπίζω το μαχαίρι από το μπουφάν του...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

(Ήχος από κόρνα ενός Toyota Hilux του 1993 που σκίζει τη νύχτα. Κάπου στην Κρήτη, βαθιά. Ίσως Καστέλι. Ίσως Αμαριανό. Ίσως πουθενά και παντού)

Το '21, o κόσμος μου ήταν ασπρόμαυρος. Όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Μια φτηνή τηλεόραση, ένα δωμάτιο με αραχνοΰφαντα, και η αίσθηση ότι η ζωή μου έμοιαζε με ταινία του Cassavetes - γεμάτη ασπρόμαυρες αποχρώσεις, σκληρά πλάνα, αδιέξοδα. Κάπου εκεί, ανάμεσα σε τσιγάρα και καφέδες που κρύωναν, άκουσα για πρώτη φορά το Nebraska.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Δύο από τα κορυφαία afro jazz-funk άλμπουμ των 70’ς, αλλά και της οποιασδήποτε άλλης εποχής, ανήκουν σε μια παρέα εφτά μουσικών που δεν είχαν σχέση με την Αφρική, όχι άμεση τουλάχιστον. Όχι, όλοι τους ήταν «αυτόχθονες Μακρονησιώτες», κατάγονταν δηλαδή από το Long Island της Νέας Υόρκης, όπου φόρμαραν το 1970 το σχήμα των Bobby Boy Congress. Η σύνθεσή τους περιλάμβανε τους Bobby Boy στα φωνητικά, Larry Jones στις κιθάρες, Lafayette Hudson στο μπάσο, Frank Abel στα κίμπορντς, James Buttacavoli και Arthur Young στα πνευστά, Ernest "Donny" Donable στα ντραμς και Keno Speller στα λοιπά κρουστά.

Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης

Σίγουρα όταν ακούμε για ροκ από τα Γιάννενα πλέον το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό είναι οι Villagers of Ioannina City, ωστόσο – οι παλιότεροι τουλάχιστον – δεν ξεχνάμε ότι η πρωτεύουσα της Ηπείρου έχει εδώ και δεκαετίες μία πολύ αξιόλογη ροκ σκηνή με ονόματα όπως οι Troublemakers, οι Ψυγείο-Ψυγείο και φυσικά οι Dirty Saints . Οι τελευταίοι, αν και λίγο αποτραβηγμένοι από το προσκήνιο, παραμένουν ενεργοί και -εξακολουθούν να – παίζουν μουσικάρες! Μάλιστα αφορμή για να ψάξω εκ νέου τα ίχνη τους ήταν μία σύντομη στιχομυθία με τους VIC καθώς κατέβαιναν από τη σκηνή σε κάποιο Los Almiros, όπου ανάμεσά στα άλλα ανέφεραν ότι τους γνωρίζουν και πράγματι εξακολουθούν να είναι ενεργοί και raw ‘n furious!

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Η χρονιά ξεκίνησε με σιωπή. Μια σιωπή που έκρυβε μέσα της τη βαρύτητα όλων όσων δεν τολμούσα να αντιμετωπίσω. Κάθε βήμα ήταν μια πάλη με την ένταση, μια αναμέτρηση με τους ήχους που έρχονταν από μέσα μου, άλλοτε βίαιοι κι άλλοτε μελαγχολικοί. Στην πορεία, ανακάλυψα πως ο θόρυβος δεν είναι πάντα εχθρός· μπορεί να γίνει οδηγός. Κάθε κραδασμός, κάθε αντήχηση, με έσπρωχναν πιο βαθιά – σε μονοπάτια που δεν είχα περπατήσει, σε συναισθήματα που δεν είχα επιτρέψει να αναδυθούν. Άλλοτε πνιγόμουν, άλλοτε αφηνόμουν.

Γράφουν οι Γεωργία Συριoπούλου ( Abies Sylos ), Βαγγέλης Χαλικιάς , Αχιλλέας ΙΙΙ , Βασίλης Καμπούρης

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το 1971, η Joni Mitchell, σε μια περίοδο καλλιτεχνικής ακμής αλλά και προσωπικής αναταραχής, κυκλοφόρησε το Blue. Το άλμπουμ δεν ήταν απλώς ένας δίσκος• ήταν μια ωδή στη συναισθηματική ευθραυστότητα και στην ανθρώπινη εμπειρία. Με τραγούδια που αιχμαλωτίζουν την ουσία της ψυχής, η Mitchell δημιούργησε έναν κόσμο όπου κάθε νότα και κάθε στίχος αποκαλύπτουν βαθύτερες αλήθειες. Ας βουτήξουμε σε αυτό το αριστούργημα που παραμένει εξαιρετικά σημαντικό μέχρι σήμερα.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το The Sky’s Gone Out είναι το τρίτο άλμπουμ των Bauhaus. Κυκλοφόρησε από την Beggars Banquet στις 22 Οκτωβρίου του 1982 και για εμένα είναι ίσως το καλύτερο άλμπουμ τους. Εδώ έχουμε την ολοκλήρωση μιας εικόνας αντίστοιχης με εκείνη του David Bowie και του Mick Ronson, με τον Peter Murphy και τον Daniel Ash να έχουν πάρει αντίστοιχα τις θέσεις τους, ηχογραφώντας μουσικές συμφωνίες ίσκιων...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

«Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό/Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι/Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω/Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι/Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό/Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη/Ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω/Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι....»

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Διαβάζω το βιβλίο του Αλμοδόβαρ Το Τελευταίο Όνειρο και βρίσκω στην ιστορία με τίτλο Ένα Κακό Μυθιστόρημα μια συμβουλή που μου άρεσε πολύ. O Iσπανός σκηνοθέτης βρίσκει στο Γιόγκα το βιβλίο του Εμμανουέλ Καρρέρ που και εκείνος με τη σειρά του παίρνει από ένα βιβλίο που θαυμάζει το Περίπατοι με τον Ρόμπερτ Βάλζερ του Καρλ Σήλιγκ, μια συμβουλή για ανυπόμονους συγγραφείς που μέσες άκρες προτρέπει σε συναδέλφους με υπερβολικό ενθουσιασμό να πιάσουν μερικές σελίδες και να γράψουν για τρεις συνεχόμενες μέρες χωρίς να χάσουν στιγμή το χαρακτήρα τους, τη φυσικότητα τους και χωρίς να υποκρίνονται και να καταγράψουν οτιδήποτε περνάει απ’ το μυαλό...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο DeVille είχε όλα τα προσόντα για να γίνει ένας μεγάλος ροκ σταρ: εντυπωσιακή εμφάνιση, θεατρική αλλά και πανούργα σκηνική παρουσία, ψυχωμένη φωνή, συνθετικές ικανότητες και μια μουσική ευελιξία που υπερέβαινε τα είδη και περιελάμβανε ροκ και R&B των αρχών της δεκαετίας του '60, ροκαμπίλι, μπλουζ, R&B της Νέας Ορλεάνης, γαλλικό chanson, κάντρι και λάτιν ποπ. Ως επικεφαλής του συγκροτήματος Mink DeVille (1974-1986) και ως σόλο καλλιτέχνης στη συνέχεια, κέρδισε τον έπαινο των κριτικών και τον θαυμασμό πολλών συναδέλφων του.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Μεσημέρι. Σκάει ο τζίτζικας. Ανεβαίνω την εσωτερική σκάλα του οικείου, πλέον, διώροφου σπιτιού , φτάνω στο κεφαλόσκαλο και χτυπάω δυνατά την πόρτα, σαν μπάτσος. Το κουδούνι ξεχαρβαλωμένο και εκτός λειτουργίας. Ακούγεται θόρυβος, τριξίματα, θαρρείς και κάποιος μετακινεί λαμαρίνες σέρνοντάς τις πάνω σε ξύλινο δάπεδο. Βήματα που σέρνονται σαν ανακόντα στις λόχμες, η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ο Β. Με κοιτάζει μ’ εκείνο το λειψό, μονίμως υπναλέο βλέμμα – φοράει ξεφτισμένες καρό παντόφλες 46 νούμερο, πατομπούκαλα, και το ένα του μάτι είναι διαφορετικό απ’ το άλλο, όχι τόσο συναρπαστικό όσο του Bowie, αλλά… κάνει ό,τι μπορεί. Κάπου κάτι είχε στραβώσει, αλλά για χρόνια απέφευγα να ρωτήσω.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Πριν λίγες μέρες μου στέλνει ένα μήνυμα ο πάτερ φαμίλιας Καστανάρας, του ταπεινού αυτού φανζίν που διαβάζετε, και μου γράφει: «Μπρο, να σου στείλω το νέο Ομίχλη να το ακούσεις και να γράψεις δυο λόγια, μιας και είναι της… φυλής σου;» Την ίδια μέρα που είχα λίγο χρόνο να ακούσω το Till The End, το νέο  δίσκο των Σαλονικιών Ομίχλη, ο οποίος κυκλοφόρησε λίγες μόνο μέρες πριν γράψω αυτήν την παρουσίαση, πέφτω επάνω σε ένα δημοσίευμα του φίλτατου Γιάννη για το ντεμπούτο άλμπουμ των FRENZEE, όπου ο σοφός «Γέρος» του Βουνού σχολίαζε τη δυσκοιλιότητα που πιάνει ορισμένους της Generation X (50+) για τη σημερινή punk σκηνή. Στην πραγματικότητα, δεν λένε τίποτε διαφορετικό από αυτό έλεγαν οι αντίστοιχοι πενηντάρηδες τότε που είχε βγει το punk.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τις προάλλες διάβαζα σε μια ανάρτηση φεϊσμπουκικού φίλου τα σχόλια διαφόρων κουλτουριαραίων γερομπισμπίκηδων που για αυτούς η μουσική αν δεν είναι jazz, Beefheart και Μπετόβεν, δεν είναι μουσική. Αυτοί, λοιπόν, οι σαπιόγεροι, γκρίνιαζαν και ταυτόχρονα χλεύαζαν τους Amyl & The Sniffers με αφορμή την επικείμενη (και, τελικά, θριαμβευτική) εμφάνιση των Αυστραλών στην Αθήνα: του στυλ, «αυτή δεν είναι μουσική», «χάσιμο χρόνου», «σκουπίδια», «τους ακούω και γελάω», «ωραία η μικρούλα, αλλά από φωνή…» (εντάξει, το τελευταίο δεν το έλεγαν ακριβώς έτσι, καθόσον είναι καλλιεργημένοι άνθρωποι, πάντως τα σάλια τους κόντευαν να εκτοξευτούν από την οθόνη) – κάτι τέτοιες παπαρολογίες, από αυτές που οι πιτσιρικάδες, οι οποίοι κατέκλυσαν το χώρο της συναυλίας και το διασκέδασαν με την ψυχή τους, τις έχουν γραμμένες, ξέρετε που.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Ο Bob Dylan... Μια φιγούρα μυθική, τυλιγμένη στην ομίχλη του χρόνου και των θρύλων. Σαν να τον βλέπω να εμφανίζεται στο κατώφλι του στούντιο, μια σκιά κουρασμένη από ταξίδια ατέλειωτα, από στιγμές δόξας και πτώσεις απότομες. Τα μαλλιά του άσπρα, το πρόσωπο σκαμμένο από τις ρυτίδες, μα τα μάτια... αχ, αυτά τα μάτια! Σαν πηγάδια βαθιά, γεμάτα μυστικά και ιστορίες. Μια φλόγα ακόμα καίει εκεί μέσα, μια δίψα για δημιουργία, για έκφραση. Έρχεται κουβαλώντας στις πλάτες του όλο το βάρος της ιστορίας του, την κληρονομιά ενός αιώνα γεμάτου ανατροπές και μεταμορφώσεις.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Φανταστείτε την Αμερική του 1964. Μια Αμερική βυθισμένη στο πένθος για τον χαμένο της ηγέτη, τον JFK, μια Αμερική διχασμένη από τον πόλεμο του Βιετνάμ, μια Αμερική που ψάχνει να βρει τον δρόμο της σε μια εποχή ραγδαίων αλλαγών. Και μέσα σε αυτό το κλίμα, σαν μια έκρηξη ενέργειας και αισιοδοξίας, φτάνουν από την Αγγλία τέσσερις νεαροί με μακριά μαλλιά και περίεργα τραγούδια. Οι Beatles. Και η Αμερική, ξαφνικά, τρελαίνεται.

Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

«Η παλαιά όσο η ανθρωπότητα διαμάχη που πυροδότησε πολέμους και επαναστάσεις έσβησε ελλείψει αντιπάλου. Η φιλελεύθερη δημοκρατία κέρδισε. Ιστορία τέλος!» Φρ. Φουκουγιάμα

Στα τέλη του Νοέμβρη του 1999 στο Σιάτλ των Ηνωμένων Πολιτειών θα λάμβανε χώρα η έναρξη της τρίτης διυπουργικής διάσκεψης του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), που στόχο είχε την επιτάχυνση και διεύρυνση της διαδικασίας οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Επιφανειακά, η ατμόσφαιρα ήταν εορταστική. Συμμετείχαν αντιπρόσωποι 135 κυβερνήσεων, με τις ευλογίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ, της Ε.Ε και όλων των μεγάλων πολυεθνικών, με την πανηγυρική έναρξη της συνόδου να έχει προγραμματιστεί για την 1η του Δεκέμβρη...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης 

Λονδίνο, 18 Νοεμβρίου 1975. Ο νεαρός Bruce Springsteen, με το Born to Run να έχει μόλις εκτοξεύσει την καριέρα του στην Αμερική, πατάει για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος. Το Hammersmith Odeon σφύζει από ζωή, η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Κανείς δεν ξέρει τι να περιμένει. Αυτό που θα ακολουθήσει όμως, θα μείνει στην ιστορία.

Κείμενο-συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Φωτογραφίες: Μάνος Γεωργακόπουλος

Ο Σπύρος Σιδηρόπουλος, γνωστός και ως Iam Nothe, δεν είναι απλά ένας μουσικός. Είναι ένας εξερευνητής ήχων, ένας καλλιτέχνης σε διαρκή αναζήτηση, μια ψυχή που βουτάει στα βαθιά νερά της μουσικής, αφήνοντας πίσω του τα indie rock μονοπάτια των Cyanna και των Cyanna Mercury για να ξεδιπλώσει το προσωπικό του blues-rock σύμπαν. Με αφορμή την κυκλοφορία του Syd Session: Live at Barrett, μιας ηχογράφησης που αιχμαλωτίζει την ωμή ενέργεια και την αφοπλιστική ειλικρίνεια μιας ζωντανής εμφάνισης, συναντήσαμε τον Iam Nothe και μιλήσαμε μαζί του για το μουσικό του ταξίδι, τις επιρροές του, και την μαγεία της ζωντανής μουσικής.

Κείμενο - συνέντευξη: Γιάννης Καστανάρας

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Υπάρχουν πολλοί μουσικοί που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, ιδίως όταν έχουν αποδείξει πως με ό,τι καταπιάνονται το αποτέλεσμα είναι πάντα υπέροχο και καθόλου τυχαίο. Μια τέτοια περίπτωση μουσικού είναι και ο Αλέξης Καλοφωλιάς (Alex K.), ένας καλλιτέχνης που με ό,τι κι αν ασχοληθεί (και ασχολείται με πολλά), το τελικό αποτέλεσμα αγγίζει τα όρια ενός μικρού αριστουργήματος. Η ίδια του η πορεία, άλλωστε, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη των λεγομένων μου: The Last Drive, The Earthbound, Thee Holy Strangers, οι εκάστοτε συνεργασίες του με διάφορα μουσικά projects και μουσικούς από άλλα ηχητικά πεδία. Και πάντα η έκβαση είναι πολύ παραπάνω από ικανοποιητική. Το ίδιο ισχύει με την τελευταία του συνεργασία με τον καλλιτέχνη που εμφανίζεται με το όνομα Κτίρια τη Νύχτα και με το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν πρόσφατα οι δύο μουσικοί μέσα από το label της ανεξάρτητης Inner Ear Records.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το φθινόπωρο του 2004, οι Νεοϋορκέζοι Interpol, ένα συγκρότημα που μόλις δύο χρόνια πριν είχε εισβάλει στη μουσική σκηνή με το αριστουργηματικό ντεμπούτο τους Turn On The Bright Lights, επέστρεψαν με το δεύτερο άλμπουμ τους, Antics . Ενώ το Turn On The Bright Lights είχε καθιερώσει τους Interpol ως τους ηγέτες του post-punk revival, το Antics τους εδραίωσε ως μια δύναμη που έμελλε να αφήσει το στίγμα της στην ιστορία της μουσικής. Αυτό το αφιέρωμα, 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του  Antics , επιχειρεί μια βαθιά βουτιά στον κόσμο του άλμπουμ, εξερευνώντας την ιστορία, τη μουσική, τους στίχους, και την κληρονομιά του. Μέσα από συνεντεύξεις, αναλύσεις, και προσωπικές μαρτυρίες, θα ανακαλύψουμε ξανά τη μαγεία του Antics και θα κατανοήσουμε τη διαχρονική του αξία.

Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

Τον Νοέμβριο του 1899 γεννιέται στην Σμύρνη η Αγγέλα Παπάζογλου. Ανήκε σε σημαντική οικογένεια μουσικών. O πατέρας της, Δημήτριος Μαρωνίτης (ή Χιωτάκης), ήταν ξακουστός δεξιοτέχνης στο σαντούρι κι εκείνη θα μάθει να παίζει βιολί και σαντούρι κοντά του.  Η Αγγέλα ανέβηκε στο πάλκο σε ηλικία 11 ετών, δίπλα στον πατέρα της, αλλά το μεγάλο της χάρισμα ήταν η φωνή της. Δεν είχε κλείσει καλά καλά τα 17 της και τα καφέ-αμάν της Σμύρνης τσακώνονταν ποιο θα την πρωτοκλείσει για δουλειά: Τζίτζικας, Αράπογλου, Αυταράς... Μέχρι το Κορδελιό έφτανε η φήμη της.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Εδώ μπορείτε να δείτε εικόνες και να διαβάσετε διάφορα για διάφορους που κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί στο Facebook του Merlin's Music Box. Εικόνες με σχόλια και πληροφορίες μέσα από ανάκατες δεκαετίες πολιτιστικών και πολιτικών κινημάτων και των ανθρώπων που συνέβαλαν (συνήθως με θετικό τρόπο) σε αυτά...

 Γράφει ο George McKay

(μετάφραση: Γρηγόρης Αγκυραλίδης)

Η μελέτη αυτή εστιάζει στην αναπηρία και στη (μετά)υποκουλτούρα, πιο συγκεκριμένα στο πανκ ροκ. Σκοπός της είναι να βοηθήσει στην περαιτέρω κατανόηση του ίδιου του πανκ και της θεωρίας της υποκουλτούρας, μέσα από τις ιδέες της μετά-υποκουλτούρας, όπως προσεγγίστηκαν στο βιβλίο Τσακίζοντας το (Cripping it) (βλ. McRuer 2006). Εξετάζοντας τους ήχους και τον τρόπο κίνησης των σωμάτων των αναπήρων, που είναι οι παραμελημένοι της σημερινής πραγματικότητας του πανκ και που η παρουσία τους διαταράσσει τη θεωρία της -ακόμα και όταν μία τέτοια θεωρία υπάρχει- προσπαθούμε να αντιληφθούμε την ανατρεπτική δυναμική της κινησιολογίας, της μουσικής, της νεολαίας, της μόδας, της συμπεριφοράς και του τρόπου βαδίσματος και ομιλίας.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Στην καρδιά της Αγγλίας, εκεί που η βιομηχανική ατμόσφαιρα του Nottingham συναντά την ακατέργαστη ομορφιά της φύσης, γεννήθηκε μια μπάντα που έμελλε να αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Οι Tindersticks, με ηγέτη τον Stuart A. Staples, έναν τροβαδούρο της μελαγχολίας και της εσωτερικότητας, ύφαναν έναν μουσικό καμβά γεμάτο σκοτεινές αποχρώσεις, ατμοσφαιρικές μελωδίες και στίχους που αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες χορδές της ανθρώπινης ψυχής.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις ελευθεριακές εκδόσεις Ναυτίλος το βιβλίο Ανθρωπόσφαιρα, μια Αναρχική Ουτοπία του Ζοζέφ Ντεζάκ. Θεωρώ την έκδοση αυτή ιδιαίτερα σημαντική και ιστορική μιας και μας επιτρέπει να διεισδύσουμε σε μια άγνωστη τόσο μορφή του διεθνούς αναρχικού κινήματος όπως του συγγραφέα, όσο και της οξυδέρκειάς και πρωτοπορίας του έργου του, που ήταν μέχρι πρότινος σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα και όχι μόνο.

Γράφει (μέχρις εξαντλήσεως) ο Θανάσης Μήνας

(στον Αιμίλιο)

Ο Michael Quercio σχημάτισε τους Three O'Clock στην Pasadena της California το 1980. Έπαιζαν ψυχεδελικό rock, σε club της Sunset Boulevard, στα χνάρια των Love και των Doors. Δεν ήταν οι μόνοι. Σε μια συνέντευξή του στην LA Weekly, ο Quercio ονόμασε αυτή τη σκηνή Paisley Underground. Το hair metal και η new wave pop ήταν οι κυρίαρχες δυνάμεις στην post-punk Καλιφόρνια, αλλά τα συγκροτήματα του Paisley Underground πρόσφεραν μια εναλλακτική. Ο πυρήνας του κινήματος -The Dream Syndicate, The Bangles, The Three O'Clock, Rain Parade- εμπνέονταν από την ψυχεδέλεια και το garage-rock της δεκαετίας του '60, μεταδίδοντας φρέσκες προοπτικές στη σύγχρονη εποχή μέσα από έναν vintage φακό.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

O σαξοφωνίαστας Getatchew Mekuria (16.03.1935 – 04.04.2016) είναι ένας θρύλος της μουσικής παράδοσης των Αμάρα της Αιθιοπίας. Γεννήθηκε στην επαρχία του Ιφάτ, στο Κέρας της Αφρικής∙ διαπολιτισμικό πέρασμα, με έντονο αραβικό στοιχείο. Καταπιάστηκε αρχικά με παραδοσιακά όργανα όπως το krar (κάτι σαν πεντάχορδη ή εξάχορδη αιθιοπική, ας πούμε, λύρα) και το masenqo (μονόχορδο τοξωτό λαούτο). Σε ηλικία δεκατριών ετών, όμως, αφοσιώθηκε στο σαξόφωνο και στο κλαρινέτο.

Ο συναυλιακός Οκτώβριος του 2024, ξεκίνησε με την καταπληκτική συναυλία των Pentagram στο Κύτταρο. To event άνοιξαν οι δικοί μας Acid Mammoth. Το Merlin's Music Box, βρέθηκε στο Κύτταρο, βιντεοσκόπησε τη συναυλία και ιδού το αποτέλεσμα.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στο παρόν κείμενο το τέταρτο μέρος με συγκεντρωμένες μερικές σύντομες προσωπικές απόψεις για πολύ ενδιαφέρουσες, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κυκλοφορίες  από εγχώριες μπάντες που άκουσα τους τελευταίους μήνες και έχουν δημοσιευτεί  στον προσωπικό μου λογαριασμό και στον λογαριασμό του Merlin's Music Box στο facebook. Είναι πολύ ενθαρρυντικό που συνεχώς εμφανίζονται τόσο καλές δουλειές με μεράκι, υπομονή, επιμονή και έμπνευση από νέα, κυρίως, παιδιά, που ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για να πραγματώσουν τα όνειρά τους στη μουσική. Να παρακολουθείτε τη σκηνή και να τη στηρίζετε και να τη σέβεστε, γιατί πραγματικά της αξίζει...

Συνέντευξη: Φαίη Φραγκισκάτου

Όλα ξεκίνησαν στις  9 Αυγούστου 2022, όταν περιφράχτηκε η πλατεία Εξαρχείων με λαμαρίνες για να υλοποιηθεί εκεί ένας σταθμός μετρό, αχρείαστος για τους κατοίκους και τους θαμώνες της περιοχής, αλλά χρήσιμος στα οικονομικά συμφέροντα που θέλουν να μεταβάλουν τη φυσιογνωμία και τη μορφή της, με σκοπό την τουριστικοποίηση και το κέρδος (gentrification). Οι Stournari Street Band ξέρουν κάτι παραπάνω...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Η γλυκιά ώρα που ξεκουράζω το κορμί μου από το κυνήγι της επιβίωσης. Να βρω τροφή. Να παλέψω για να την κατακτήσω. Να προστατέψω τα νώτα μου από επιδρομείς και άγρια ζώα. Να ψάξω το επόμενο θύμα μου που θα τολμήσει να περάσει μέσα από το δάσος. Αναπαύω σάρκα και νου δίπλα στη φωτιά μου. Δεν το κρύβω πως έχω μια μυστηριακή έλξη με τη φωτιά και ανάβω την εστία κάθε που βραδιάζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η όλη διαδικασία με καθορισμένες κινήσεις και πράξεις. Κάθομαι σε ένα κούτσουρο που έχω ντύσει με προβιές ζώων και μαλάκωσα την τραχιά επιφάνεια του. Κοιτάζω βαθιά μέσα στις φλόγες της. Το μυαλό μου ταξιδεύει έξω από το ιερό δάσος αλλά και πέρα από τις εύφορες πεδιάδες....