Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχει κάτι σχεδόν νομοτελειακό στο να επιστρέφουν οι Envy Never Dies με ένα άλμπουμ σαν το Ought to Be There. Αν το ντεμπούτο τους ήταν η απαρχή μιας αναζήτησης στον ήχο και την ταυτότητά τους, η δεύτερη κυκλοφορία τους μοιάζει με έναν καθρέφτη που αντανακλά μια μπάντα πιο μεστή, πιο επιθετική, αλλά και πιο συναισθηματικά φορτισμένη από ποτέ. Το Ought to Be There συνεχίζει να εξερευνά τη θεματική των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων, ένα concept που οι Envy Never Dies προσεγγίζουν με μια ακατέργαστη και ειλικρινή ματιά. Τα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ ισορροπούν ανάμεσα στην αγριότητα και τη μελωδία, με τις κιθάρες να κόβουν σαν ξυράφι, τα τύμπανα να οδηγούν κάθε τραγούδι με απόλυτη ένταση και τα φωνητικά να αποπνέουν μια σκοτεινή, σχεδόν θεατρική δραματικότητα.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το τρίτο άλμπουμ των HEX (ΗΞΧ) είναι ένα σημείο καμπής. Η αθηναϊκή μπάντα αφήνει πίσω το ωμό lo-fi παρελθόν της και βυθίζεται σε ένα πολυσύνθετο ηχητικό τοπίο, αποκρυσταλλώνοντας την ταυτότητά της στο III. Εδώ, οι HEX δεν περιορίζονται στο garage-punk με το οποίο τους γνωρίσαμε· το άλμπουμ κινείται με αυτοπεποίθηση από το power pop μέχρι τη σκονισμένη indie μελαγχολία των ‘90s.

Συνέντευξη στον Χρήστο Κορναράκη

φωτογραφίες: Δημήτρης Καβουκίδης

Από την πρώτη τους εμφάνιση στη σκηνή, οι Naxatras ξεχώρισαν ως κάτι διαφορετικό από ένα συνηθισμένο psychedelic rock συγκρότημα. Με ρίζες βαθιά στο αναλογικό παρελθόν αλλά με το βλέμμα στραμμένο σε ένα διαχρονικό, ατμοσφαιρικό παρόν, η μουσική τους αποτελεί μια ατέρμονη εξερεύνηση ηχητικών τοπίων. Ο πέμπτος τους δίσκος του κουαρτέτου από τη Θεσσαλονίκη έχει τίτλο V και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη δημιουργική τους πορεία, όπου η progressive rock πολυπλοκότητα, οι ψυχεδελικές αναζητήσεις και οι επιρροές από world music συνδυάζονται πιο οργανικά από ποτέ.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Ο Richard Wright θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Αφροαμερικανούς συγγραφείς/διανοούμενους του 20ού αιώνα, ένας από αυτούς που προετοίμασαν το έδαφος για την έκρηξη του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα στη δεκαετία του 1950 και για το Black Power στα 60’ς. Βίωσε από μικρός τους φυλετικούς διαχωρισμούς (το επονομαζόμενο Jim Crow) και τα ρατσιστικά εγκλήματα του αμερικάνικου Νότου και αργότερα τον κοινωνικό αποκλεισμό του γκέτο στο Σικάγο όπου εγκαταστάθηκε.

Γράφει ο Αντώνης  Ζήβας

Όταν ο... εκδότης του ταπεινού e-zine που διαβάζετε μου έστειλε το τελευταίο άλμπουμ των Αθηναίων Feral Kids, Lost in Disgraceland,  ακούγοντάς τον σκέφτηκα ότι έχω καιρό να απολαύσω ένα νέο άλμπουμ που να περιέχει μέσα του όλη αυτή την ακατέργαστη «βρωμιά» που κάνει έναν δίσκο να λέγεται πραγματικά ROCK δίσκος. Το Lost in Disgraceland είναι τέτοιος και περιέχει όλα αυτά τα συστατικά που κάνουν ένα άλμπουμ να χαρακτηρίζεται αγνό rock ‘n’ roll πόνημα. Πρόκειται για μία δουλειά που δεν ακούγεται καθόλου παρωχημένη σαν να βγήκε πριν 40 χρόνια, παρόλο που η συνταγή του είναι απλή και βασισμένη στο κλασικό hard rock.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχουν άλμπουμ που στέκονται αγέρωχα στον χρόνο, όχι επειδή αποτελούν μια συμπαγή δήλωση ενός συγκεκριμένου ιστορικού ήχου, αλλά επειδή αποτυπώνουν την ανθρώπινη ψυχή σε όλη της τη γυμνή αλήθεια. Το Blood on the Tracks του Bob Dylan κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1975 και είναι ακριβώς αυτό: μια διαχρονική, προσωπική κατάθεση, που ισορροπεί ανάμεσα στον πόνο και την κάθαρση...

Γράφει η Αγνή Νικολακάκι

Η ταινία Blood Diamond (2006), σε σκηνοθεσία του Edward Zwick και με πρωταγωνιστές τους Leonardo DiCaprio, Djimon Hounsou και Jennifer Connelly, είναι ένα πολιτικό θρίλερ που διαδραματίζεται κατά τον εμφύλιο πόλεμο της Σιέρα Λεόνε τη δεκαετία του 1990. Εστιάζει στο παράνομο εμπόριο διαμαντιών, το οποίο ουσιαστικά χρηματοδοτεί τη σύγκρουση...

Μετάφραση*: Πάνος Τομαράς

[Η Τζούλι Φίλιπς γράφει για μια αγαπημένη συγγραφέα που βοηθούσε στο νοικοκυριό της δημοκρατίας σε όλη της τη ζωή...]

3 Ιανουαρίου 2025

Τους δυο περασμένους μήνες σκεφτόμουν συνέχεια ένα άρθρο που είχε δημοσιεύσει η Ούρσουλα Λε Γκεν στο μπλογκ της τον Νοέμβριο του 2016. Ήταν ένα από τα τελευταία μεγάλα κείμενά της και το έγραψε μια εποχή που ήταν σοκαρισμένη και ανησυχούσε για το μέλλον της χώρας της, όπως πολλοί άνθρωποι σήμερα, και αναρωτιόταν ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος να αντιδράσει. «Οι Αμερικανοί ψήφισαν υπέρ της πολιτικής του φόβου, του θυμού και του μίσους, κι εμείς που είμαστε αντίθετοι μ’ αυτή την πολιτική προσπαθούμε να βρούμε πώς να εναντιωθούμε αποτελεσματικά», έγραψε.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχει κάτι το ακατέργαστα ειλικρινές στο Generation of Identity Crisis, το νέο EP των Elephant, που σε αρπάζει από τις πρώτες του νότες. Σε μόλις δεκαέξι λεπτά, το συγκρότημα από τη Δυτική Ελλάδα, και συγκεκριμένα από τα Γιάννενα, συνθέτει έναν μουσικό καμβά που συνομιλεί με την αβεβαιότητα της γενιάς που ενηλικιώνεται στο χάος της σύγχρονης πραγματικότητας.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφίες: Πάνος Σκορδάς (The Art Asylum)

«Δεν θα χωρίζει πια η ζωή όσα μπορεί να ενώσει ο θάνατος…»

Το Of Love & Death είναι ένας δίσκος που τον ακούς με σβηστά φώτα. Κι όταν τελειώνει η μουσική, μένεις για λίγο στο σκοτάδι και σκέφτεσαι πως όταν στη ζωή έρχονται τα πάνω κάτω, όταν το σώμα σου για κάποιο λόγο προσπαθεί να σε προδώσει, τότε είσαι υποχρεωμένος να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Φωτογραφίες: Βιλελμίνη Αναστασία Κόκκα

Το ντοκιμαντέρ Εδώ μιλάνε για λατρεία σε σενάριο και σκηνοθεσία του Βύρωνα Κριτζά είναι περισσότερο από μια απλή αναδρομή στη διαδρομή των Κόρε. Ύδρο. Οι θεατές τον Μάρτιο θα ζήσουν τη μοναδική εμπειρία ενός συγκροτήματος που δεν ακολουθούσε κανόνες και δημιουργούσε μουσική που αγγίζει την ψυχή. Μέσα από το ντοκιμαντέρ που βγαίνει στις μεγάλες οθόνες τον Μάρτιο οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να δουν σπάνιο αρχειακό υλικό, που αποτυπώνει τη διαδρομή των Κόρε. Ύδρο, από την ίδρυσή τους στο νησί της Κέρκυρας μέχρι την διάλυσή τους το 2014.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου τόμου των Απάντων του Περικλή Κοροβέση από τις εκδόσεις Opportuna, ο Θανάσης Μήνας περιδιαβαίνει στις σελίδες ενός πολύτιμου και αξέχαστου συγγραφέα και αγωνιστή. (φωτό: Γιώργος Γαρβιλάκης - InExararchia)

Ο Περικλής Κοροβέσης ήταν και παραμένει ένα σύμβολο της Αντίστασης και συνάμα ένας από τους πιο επιδραστικούς συγγραφείς, δημοσιογράφους και πολιτικούς ακτιβιστές της μεταπολεμικής Ελλάδας. Η ζωή και η δημιουργία του είναι άρρηκτα δεμένες με τον αγώνα κατά της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967-1974) και την αδιάκοπη διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής δικαιοσύνης...

Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης

Το πρώτο που μπορούμε να σχολιάσουμε για το μισογυνισμό του Ροΐδη είναι ότι απλά αντικατοπτρίζει αιώνες και αιώνες πατριαρχίας και μισογυνισμού. Είναι ολοφάνερο ότι ήταν κάθετα αντίθετος στο εκκολαπτόμενο φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα της εποχής. Αυτό σίγουρα έρχεται σε αντίθεση με το να χαρακτηρίζεται «σύγχρονος». Εμφανίζεται μάλλον ως μία φαλλοκρατική, πατριαρχική και σεξιστική καρικατούρα που ακόμα και κατά την εποχή του συνάντησε αντιδράσεις. Ιδωμένος δε υπό μία σύγχρονη οπτική, αυτή η πτυχή του, τουλάχιστον, μοιάζει μάλλον κωμική...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Οι Murder Capital, το κουιντέτο από το Δουβλίνο που το 2019 μας χάρισε το When I Have Fears, ένα άλμπουμ που τους καθιέρωσε ως πρωτοπόρους της σύγχρονης post-punk σκηνής, επιστρέφουν με το Blindness. Ένα έργο που, σαν μεθυσμένη ανάμνηση μιας νύχτας γεμάτης ένταση, παλεύει με τις αγωνίες και τις αντιφάσεις της εποχής μας. Δεν πρόκειται για μια απλή επανάληψη της επιτυχημένης τους συνταγής, αλλά για μια αδιάκοπη εξέλιξη, μια προσπάθεια να αφήσουν πίσω το παλιό τους δέρμα και να αναζητήσουν κάτι πιο ωμό, πιο σπλαχνικό. Ξεχάστε τις προσεκτικά δομημένες ιστορίες του "Gigi's Recovery" και ετοιμαστείτε για μια σειρά από επείγουσες αναφορές από την καρδιά του προβλήματος, όπου κάθε κομμάτι φωτίζει μια διαφορετική πτυχή του καλλιτεχνικού τους κόσμου.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας*

Οι Γερμανοί Popol Vuh, το μουσικό όχημα που δημιούργησε το 1969 στο Μόναχο ο Florian Fricke για διένυσαν μια μεγάλη μουσική διαδρομή μέσα από τα είκοσι άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, ξεκινώντας από τον ηλεκτρονικό ήχο του Moog. Ουσιαστικά, το συγκρότημα ήταν ο ίδιος ο Fricke, αλλά είχε ανάγκη να συνεργάζεται με άλλους για να προβάλλει τη μουσική του και να εξωτερικεύει τις πνευματικές ανησυχίες του. Όταν δεν βρισκόταν στο στούντιο, ο Γερμανός συνθέτης προτιμούσε να τριγυρνάει τον πλανήτη και μολονότι συμμετείχε μόνο σε δύο δουλειές άλλων συγκροτημάτων, κράτησε επαφή με τους Amon Düül II και η τραγουδίστριά τους, Renate Knaup, τραγούδησε σε πολλά άλμπουμ των Popol Vuh.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Όταν ένας καλλιτέχνης όπως ο Γιώργος Καρράς επιστρέφει στη δισκογραφία, το γεγονός από μόνο του αποκτά μια ιδιαίτερη βαρύτητα. Ειδικά όταν η πορεία του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ελληνικής ροκ μουσικής: τις Τρύπες. Ωστόσο, όποιος προσεγγίσει τον νέο του δίσκο με την προσδοκία να ακούσει κάτι που θυμίζει το παρελθόν, μάλλον θα βρεθεί προ εκπλήξεως. Τα Υλικά Της Χαράς δεν είναι μια νοσταλγική ανασκόπηση, ούτε ένας δίσκος που επαναπαύεται στη μουσική του κληρονομιά. Είναι ένα έργο που προτάσσει το τώρα, δοκιμάζει όρια, και συνομιλεί με την ποίηση του Ανέστη Ευαγγέλου με μια ειλικρινή, σχεδόν ωμή ευαισθησία.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το 1975, ο Neil Young, ένας καλλιτέχνης, συνώνυμο της αμερικανικής folk-rock σκηνής, αποκάλυψε μια πτυχή του εαυτού του που λίγοι γνώριζαν. Με το Tonight's Τhe Night μας τραβάει σε ένα σκοτεινό ταξίδι ψυχής, βουτηγμένο στην ηρωίνη και τη θλίψη, γεννημένο από τις στάχτες της τραγωδίας.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

[απόσπασμα από την νουβέλα El Pago De Chile (Η Ανταμοιβή της Χιλής)]

... Μια άθλια κακοφτιαγμένη χειροποίητη πινακίδα στην είσοδο έγραφε, “Parque por la Paz Villa Grimaldi’’, και μας πληροφορεί πως μεταξύ 1973 και 1978, υπολογίζεται ότι 4.500 άνδρες και γυναίκες κρατήθηκαν και βασανίστηκαν βάναυσα σε αυτό το (πρώην) στρατόπεδο φυλακών. Πάνω από 220 από αυτούς «εξαφανίστηκαν» κατά τη διάρκεια της κράτησής τους, χωρίς να τους δουν ή να ακούσουν για αυτούς ποτέ ξανά. Άλλοι δεκαοκτώ εκτελέστηκαν για άλλους το ίδιο ασήμαντους και αναληθής αν όχι ανύπαρκτους λόγους.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Οι Sexy Christians επιστρέφουν με το πολυαναμενόμενο άλμπουμ Original Sins, ένα έργο που αποδεικνύει ότι η μπάντα όχι μόνο ωρίμασε μουσικά, αλλά συνεχίζει να επαναπροσδιορίζει τη θέση της στο ευρύτερο μουσικό τοπίο. Κυκλοφόρησε στις 13 Νοεμβρίου 2024 και περιλαμβάνει 12 κομμάτια που αναδεικνύουν την ιδιαίτερη ικανότητα των μελών να συνδυάζουν διαφορετικά είδη και να δίνουν νέα πνοή στις συνθέσεις τους.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Εδώ μπορείτε να δείτε μια δεύτερη δόση από εικόνες και να διαβάσετε διάφορα για διάφορους που κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί στο Facebook του Merlin's Music Box. Εικόνες με σχόλια και πληροφορίες μέσα από ανάκατες δεκαετίες πολιτιστικών και πολιτικών κινημάτων και των ανθρώπων που συνέβαλαν (συνήθως με θετικό τρόπο, αλλά όχι πάντα) σε αυτά...

Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Σε μια εποχή που η μουσική παραγωγή συχνά περιορίζεται από φόρμες και ευκολίες, ο Αλέξης Καλοφωλιάς (Alex K.), γνωστός για την έντονα rock πορεία του (The Last Drive), και τα Κτίρια τη Νύχτα επιχειρούν κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Το άλμπουμ Κτίρια τη Νύχτα, καρπός μιας απροσδόκητης συνεργασίας, μας μεταφέρει σε έναν ηχητικό κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην ηλεκτρονική ατμόσφαιρα, το post-punk σκοτάδι και τις ambient αποχρώσεις.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Το μαχαίρι έχει μπει τόσο μέσα στην κοιλιά του που μέχρι και η λαβή με το χέρι μου μέχρι τον καρπό, να είναι μέσα του. Και το στρίβω και το στρίβω με μανία. Δεν προλαβαίνει να βγάλει άχνα. Πέφτει κάτω και με μάτια γουρλωμένα κοιτάει μια άβυσσο. Χτυπάει με δύναμη το κεφάλι στο τσιμεντένιο δάπεδο της ταράτσας. Του σηκώνω τα γόνατα και τραβάω άλλη μια μαχαιριά πίσω από το δεξί του γόνατο κόβοντάς του την αρτηρία. Σκουπίζω το μαχαίρι από το μπουφάν του...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

(Ήχος από κόρνα ενός Toyota Hilux του 1993 που σκίζει τη νύχτα. Κάπου στην Κρήτη, βαθιά. Ίσως Καστέλι. Ίσως Αμαριανό. Ίσως πουθενά και παντού)

Το '21, o κόσμος μου ήταν ασπρόμαυρος. Όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Μια φτηνή τηλεόραση, ένα δωμάτιο με αραχνοΰφαντα, και η αίσθηση ότι η ζωή μου έμοιαζε με ταινία του Cassavetes - γεμάτη ασπρόμαυρες αποχρώσεις, σκληρά πλάνα, αδιέξοδα. Κάπου εκεί, ανάμεσα σε τσιγάρα και καφέδες που κρύωναν, άκουσα για πρώτη φορά το Nebraska.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Δύο από τα κορυφαία afro jazz-funk άλμπουμ των 70’ς, αλλά και της οποιασδήποτε άλλης εποχής, ανήκουν σε μια παρέα εφτά μουσικών που δεν είχαν σχέση με την Αφρική, όχι άμεση τουλάχιστον. Όχι, όλοι τους ήταν «αυτόχθονες Μακρονησιώτες», κατάγονταν δηλαδή από το Long Island της Νέας Υόρκης, όπου φόρμαραν το 1970 το σχήμα των Bobby Boy Congress. Η σύνθεσή τους περιλάμβανε τους Bobby Boy στα φωνητικά, Larry Jones στις κιθάρες, Lafayette Hudson στο μπάσο, Frank Abel στα κίμπορντς, James Buttacavoli και Arthur Young στα πνευστά, Ernest "Donny" Donable στα ντραμς και Keno Speller στα λοιπά κρουστά.

Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης

Σίγουρα όταν ακούμε για ροκ από τα Γιάννενα πλέον το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό είναι οι Villagers of Ioannina City, ωστόσο – οι παλιότεροι τουλάχιστον – δεν ξεχνάμε ότι η πρωτεύουσα της Ηπείρου έχει εδώ και δεκαετίες μία πολύ αξιόλογη ροκ σκηνή με ονόματα όπως οι Troublemakers, οι Ψυγείο-Ψυγείο και φυσικά οι Dirty Saints . Οι τελευταίοι, αν και λίγο αποτραβηγμένοι από το προσκήνιο, παραμένουν ενεργοί και -εξακολουθούν να – παίζουν μουσικάρες! Μάλιστα αφορμή για να ψάξω εκ νέου τα ίχνη τους ήταν μία σύντομη στιχομυθία με τους VIC καθώς κατέβαιναν από τη σκηνή σε κάποιο Los Almiros, όπου ανάμεσά στα άλλα ανέφεραν ότι τους γνωρίζουν και πράγματι εξακολουθούν να είναι ενεργοί και raw ‘n furious!

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Η χρονιά ξεκίνησε με σιωπή. Μια σιωπή που έκρυβε μέσα της τη βαρύτητα όλων όσων δεν τολμούσα να αντιμετωπίσω. Κάθε βήμα ήταν μια πάλη με την ένταση, μια αναμέτρηση με τους ήχους που έρχονταν από μέσα μου, άλλοτε βίαιοι κι άλλοτε μελαγχολικοί. Στην πορεία, ανακάλυψα πως ο θόρυβος δεν είναι πάντα εχθρός· μπορεί να γίνει οδηγός. Κάθε κραδασμός, κάθε αντήχηση, με έσπρωχναν πιο βαθιά – σε μονοπάτια που δεν είχα περπατήσει, σε συναισθήματα που δεν είχα επιτρέψει να αναδυθούν. Άλλοτε πνιγόμουν, άλλοτε αφηνόμουν.

Γράφουν οι Γεωργία Συριoπούλου ( Abies Sylos ), Βαγγέλης Χαλικιάς , Αχιλλέας ΙΙΙ , Βασίλης Καμπούρης

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το 1971, η Joni Mitchell, σε μια περίοδο καλλιτεχνικής ακμής αλλά και προσωπικής αναταραχής, κυκλοφόρησε το Blue. Το άλμπουμ δεν ήταν απλώς ένας δίσκος• ήταν μια ωδή στη συναισθηματική ευθραυστότητα και στην ανθρώπινη εμπειρία. Με τραγούδια που αιχμαλωτίζουν την ουσία της ψυχής, η Mitchell δημιούργησε έναν κόσμο όπου κάθε νότα και κάθε στίχος αποκαλύπτουν βαθύτερες αλήθειες. Ας βουτήξουμε σε αυτό το αριστούργημα που παραμένει εξαιρετικά σημαντικό μέχρι σήμερα.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το The Sky’s Gone Out είναι το τρίτο άλμπουμ των Bauhaus. Κυκλοφόρησε από την Beggars Banquet στις 22 Οκτωβρίου του 1982 και για εμένα είναι ίσως το καλύτερο άλμπουμ τους. Εδώ έχουμε την ολοκλήρωση μιας εικόνας αντίστοιχης με εκείνη του David Bowie και του Mick Ronson, με τον Peter Murphy και τον Daniel Ash να έχουν πάρει αντίστοιχα τις θέσεις τους, ηχογραφώντας μουσικές συμφωνίες ίσκιων...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

«Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό/Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι/Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω/Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι/Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό/Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη/Ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω/Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι....»

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Διαβάζω το βιβλίο του Αλμοδόβαρ Το Τελευταίο Όνειρο και βρίσκω στην ιστορία με τίτλο Ένα Κακό Μυθιστόρημα μια συμβουλή που μου άρεσε πολύ. O Iσπανός σκηνοθέτης βρίσκει στο Γιόγκα το βιβλίο του Εμμανουέλ Καρρέρ που και εκείνος με τη σειρά του παίρνει από ένα βιβλίο που θαυμάζει το Περίπατοι με τον Ρόμπερτ Βάλζερ του Καρλ Σήλιγκ, μια συμβουλή για ανυπόμονους συγγραφείς που μέσες άκρες προτρέπει σε συναδέλφους με υπερβολικό ενθουσιασμό να πιάσουν μερικές σελίδες και να γράψουν για τρεις συνεχόμενες μέρες χωρίς να χάσουν στιγμή το χαρακτήρα τους, τη φυσικότητα τους και χωρίς να υποκρίνονται και να καταγράψουν οτιδήποτε περνάει απ’ το μυαλό...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο DeVille είχε όλα τα προσόντα για να γίνει ένας μεγάλος ροκ σταρ: εντυπωσιακή εμφάνιση, θεατρική αλλά και πανούργα σκηνική παρουσία, ψυχωμένη φωνή, συνθετικές ικανότητες και μια μουσική ευελιξία που υπερέβαινε τα είδη και περιελάμβανε ροκ και R&B των αρχών της δεκαετίας του '60, ροκαμπίλι, μπλουζ, R&B της Νέας Ορλεάνης, γαλλικό chanson, κάντρι και λάτιν ποπ. Ως επικεφαλής του συγκροτήματος Mink DeVille (1974-1986) και ως σόλο καλλιτέχνης στη συνέχεια, κέρδισε τον έπαινο των κριτικών και τον θαυμασμό πολλών συναδέλφων του.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Μεσημέρι. Σκάει ο τζίτζικας. Ανεβαίνω την εσωτερική σκάλα του οικείου, πλέον, διώροφου σπιτιού , φτάνω στο κεφαλόσκαλο και χτυπάω δυνατά την πόρτα, σαν μπάτσος. Το κουδούνι ξεχαρβαλωμένο και εκτός λειτουργίας. Ακούγεται θόρυβος, τριξίματα, θαρρείς και κάποιος μετακινεί λαμαρίνες σέρνοντάς τις πάνω σε ξύλινο δάπεδο. Βήματα που σέρνονται σαν ανακόντα στις λόχμες, η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ο Β. Με κοιτάζει μ’ εκείνο το λειψό, μονίμως υπναλέο βλέμμα – φοράει ξεφτισμένες καρό παντόφλες 46 νούμερο, πατομπούκαλα, και το ένα του μάτι είναι διαφορετικό απ’ το άλλο, όχι τόσο συναρπαστικό όσο του Bowie, αλλά… κάνει ό,τι μπορεί. Κάπου κάτι είχε στραβώσει, αλλά για χρόνια απέφευγα να ρωτήσω.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Πριν λίγες μέρες μου στέλνει ένα μήνυμα ο πάτερ φαμίλιας Καστανάρας, του ταπεινού αυτού φανζίν που διαβάζετε, και μου γράφει: «Μπρο, να σου στείλω το νέο Ομίχλη να το ακούσεις και να γράψεις δυο λόγια, μιας και είναι της… φυλής σου;» Την ίδια μέρα που είχα λίγο χρόνο να ακούσω το Till The End, το νέο  δίσκο των Σαλονικιών Ομίχλη, ο οποίος κυκλοφόρησε λίγες μόνο μέρες πριν γράψω αυτήν την παρουσίαση, πέφτω επάνω σε ένα δημοσίευμα του φίλτατου Γιάννη για το ντεμπούτο άλμπουμ των FRENZEE, όπου ο σοφός «Γέρος» του Βουνού σχολίαζε τη δυσκοιλιότητα που πιάνει ορισμένους της Generation X (50+) για τη σημερινή punk σκηνή. Στην πραγματικότητα, δεν λένε τίποτε διαφορετικό από αυτό έλεγαν οι αντίστοιχοι πενηντάρηδες τότε που είχε βγει το punk.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τις προάλλες διάβαζα σε μια ανάρτηση φεϊσμπουκικού φίλου τα σχόλια διαφόρων κουλτουριαραίων γερομπισμπίκηδων που για αυτούς η μουσική αν δεν είναι jazz, Beefheart και Μπετόβεν, δεν είναι μουσική. Αυτοί, λοιπόν, οι σαπιόγεροι, γκρίνιαζαν και ταυτόχρονα χλεύαζαν τους Amyl & The Sniffers με αφορμή την επικείμενη (και, τελικά, θριαμβευτική) εμφάνιση των Αυστραλών στην Αθήνα: του στυλ, «αυτή δεν είναι μουσική», «χάσιμο χρόνου», «σκουπίδια», «τους ακούω και γελάω», «ωραία η μικρούλα, αλλά από φωνή…» (εντάξει, το τελευταίο δεν το έλεγαν ακριβώς έτσι, καθόσον είναι καλλιεργημένοι άνθρωποι, πάντως τα σάλια τους κόντευαν να εκτοξευτούν από την οθόνη) – κάτι τέτοιες παπαρολογίες, από αυτές που οι πιτσιρικάδες, οι οποίοι κατέκλυσαν το χώρο της συναυλίας και το διασκέδασαν με την ψυχή τους, τις έχουν γραμμένες, ξέρετε που.