Κείμενο - συνέντευξη: Γιάννης Καστανάρας

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Υπάρχουν πολλοί μουσικοί που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, ιδίως όταν έχουν αποδείξει πως με ό,τι καταπιάνονται το αποτέλεσμα είναι πάντα υπέροχο και καθόλου τυχαίο. Μια τέτοια περίπτωση μουσικού είναι και ο Αλέξης Καλοφωλιάς (Alex K.), ένας καλλιτέχνης που με ό,τι κι αν ασχοληθεί (και ασχολείται με πολλά), το τελικό αποτέλεσμα αγγίζει τα όρια ενός μικρού αριστουργήματος. Η ίδια του η πορεία, άλλωστε, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη των λεγομένων μου: The Last Drive, The Earthbound, Thee Holy Strangers, οι εκάστοτε συνεργασίες του με διάφορα μουσικά projects και μουσικούς από άλλα ηχητικά πεδία. Και πάντα η έκβαση είναι πολύ παραπάνω από ικανοποιητική. Το ίδιο ισχύει με την τελευταία του συνεργασία με τον καλλιτέχνη που εμφανίζεται με το όνομα Κτίρια τη Νύχτα και με το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν πρόσφατα οι δύο μουσικοί μέσα από το label της ανεξάρτητης Inner Ear Records.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το φθινόπωρο του 2004, οι Νεοϋορκέζοι Interpol, ένα συγκρότημα που μόλις δύο χρόνια πριν είχε εισβάλει στη μουσική σκηνή με το αριστουργηματικό ντεμπούτο τους Turn On The Bright Lights, επέστρεψαν με το δεύτερο άλμπουμ τους, Antics . Ενώ το Turn On The Bright Lights είχε καθιερώσει τους Interpol ως τους ηγέτες του post-punk revival, το Antics τους εδραίωσε ως μια δύναμη που έμελλε να αφήσει το στίγμα της στην ιστορία της μουσικής. Αυτό το αφιέρωμα, 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του  Antics , επιχειρεί μια βαθιά βουτιά στον κόσμο του άλμπουμ, εξερευνώντας την ιστορία, τη μουσική, τους στίχους, και την κληρονομιά του. Μέσα από συνεντεύξεις, αναλύσεις, και προσωπικές μαρτυρίες, θα ανακαλύψουμε ξανά τη μαγεία του Antics και θα κατανοήσουμε τη διαχρονική του αξία.

Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

Τον Νοέμβριο του 1899 γεννιέται στην Σμύρνη η Αγγέλα Παπάζογλου. Ανήκε σε σημαντική οικογένεια μουσικών. O πατέρας της, Δημήτριος Μαρωνίτης (ή Χιωτάκης), ήταν ξακουστός δεξιοτέχνης στο σαντούρι κι εκείνη θα μάθει να παίζει βιολί και σαντούρι κοντά του.  Η Αγγέλα ανέβηκε στο πάλκο σε ηλικία 11 ετών, δίπλα στον πατέρα της, αλλά το μεγάλο της χάρισμα ήταν η φωνή της. Δεν είχε κλείσει καλά καλά τα 17 της και τα καφέ-αμάν της Σμύρνης τσακώνονταν ποιο θα την πρωτοκλείσει για δουλειά: Τζίτζικας, Αράπογλου, Αυταράς... Μέχρι το Κορδελιό έφτανε η φήμη της.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Εδώ μπορείτε να δείτε εικόνες και να διαβάσετε διάφορα για διάφορους που κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί στο Facebook του Merlin's Music Box. Εικόνες με σχόλια και πληροφορίες μέσα από ανάκατες δεκαετίες πολιτιστικών και πολιτικών κινημάτων και των ανθρώπων που συνέβαλαν (συνήθως με θετικό τρόπο) σε αυτά...

 Γράφει ο George McKay

(μετάφραση: Γρηγόρης Αγκυραλίδης)

Η μελέτη αυτή εστιάζει στην αναπηρία και στη (μετά)υποκουλτούρα, πιο συγκεκριμένα στο πανκ ροκ. Σκοπός της είναι να βοηθήσει στην περαιτέρω κατανόηση του ίδιου του πανκ και της θεωρίας της υποκουλτούρας, μέσα από τις ιδέες της μετά-υποκουλτούρας, όπως προσεγγίστηκαν στο βιβλίο Τσακίζοντας το (Cripping it) (βλ. McRuer 2006). Εξετάζοντας τους ήχους και τον τρόπο κίνησης των σωμάτων των αναπήρων, που είναι οι παραμελημένοι της σημερινής πραγματικότητας του πανκ και που η παρουσία τους διαταράσσει τη θεωρία της -ακόμα και όταν μία τέτοια θεωρία υπάρχει- προσπαθούμε να αντιληφθούμε την ανατρεπτική δυναμική της κινησιολογίας, της μουσικής, της νεολαίας, της μόδας, της συμπεριφοράς και του τρόπου βαδίσματος και ομιλίας.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Στην καρδιά της Αγγλίας, εκεί που η βιομηχανική ατμόσφαιρα του Nottingham συναντά την ακατέργαστη ομορφιά της φύσης, γεννήθηκε μια μπάντα που έμελλε να αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Οι Tindersticks, με ηγέτη τον Stuart A. Staples, έναν τροβαδούρο της μελαγχολίας και της εσωτερικότητας, ύφαναν έναν μουσικό καμβά γεμάτο σκοτεινές αποχρώσεις, ατμοσφαιρικές μελωδίες και στίχους που αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες χορδές της ανθρώπινης ψυχής.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις ελευθεριακές εκδόσεις Ναυτίλος το βιβλίο Ανθρωπόσφαιρα, μια Αναρχική Ουτοπία του Ζοζέφ Ντεζάκ. Θεωρώ την έκδοση αυτή ιδιαίτερα σημαντική και ιστορική μιας και μας επιτρέπει να διεισδύσουμε σε μια άγνωστη τόσο μορφή του διεθνούς αναρχικού κινήματος όπως του συγγραφέα, όσο και της οξυδέρκειάς και πρωτοπορίας του έργου του, που ήταν μέχρι πρότινος σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα και όχι μόνο.

Γράφει (μέχρις εξαντλήσεως) ο Θανάσης Μήνας

(στον Αιμίλιο)

Ο Michael Quercio σχημάτισε τους Three O'Clock στην Pasadena της California το 1980. Έπαιζαν ψυχεδελικό rock, σε club της Sunset Boulevard, στα χνάρια των Love και των Doors. Δεν ήταν οι μόνοι. Σε μια συνέντευξή του στην LA Weekly, ο Quercio ονόμασε αυτή τη σκηνή Paisley Underground. Το hair metal και η new wave pop ήταν οι κυρίαρχες δυνάμεις στην post-punk Καλιφόρνια, αλλά τα συγκροτήματα του Paisley Underground πρόσφεραν μια εναλλακτική. Ο πυρήνας του κινήματος -The Dream Syndicate, The Bangles, The Three O'Clock, Rain Parade- εμπνέονταν από την ψυχεδέλεια και το garage-rock της δεκαετίας του '60, μεταδίδοντας φρέσκες προοπτικές στη σύγχρονη εποχή μέσα από έναν vintage φακό.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

O σαξοφωνίαστας Getatchew Mekuria (16.03.1935 – 04.04.2016) είναι ένας θρύλος της μουσικής παράδοσης των Αμάρα της Αιθιοπίας. Γεννήθηκε στην επαρχία του Ιφάτ, στο Κέρας της Αφρικής∙ διαπολιτισμικό πέρασμα, με έντονο αραβικό στοιχείο. Καταπιάστηκε αρχικά με παραδοσιακά όργανα όπως το krar (κάτι σαν πεντάχορδη ή εξάχορδη αιθιοπική, ας πούμε, λύρα) και το masenqo (μονόχορδο τοξωτό λαούτο). Σε ηλικία δεκατριών ετών, όμως, αφοσιώθηκε στο σαξόφωνο και στο κλαρινέτο.

Ο συναυλιακός Οκτώβριος του 2024, ξεκίνησε με την καταπληκτική συναυλία των Pentagram στο Κύτταρο. To event άνοιξαν οι δικοί μας Acid Mammoth. Το Merlin's Music Box, βρέθηκε στο Κύτταρο, βιντεοσκόπησε τη συναυλία και ιδού το αποτέλεσμα.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στο παρόν κείμενο το τέταρτο μέρος με συγκεντρωμένες μερικές σύντομες προσωπικές απόψεις για πολύ ενδιαφέρουσες, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κυκλοφορίες  από εγχώριες μπάντες που άκουσα τους τελευταίους μήνες και έχουν δημοσιευτεί  στον προσωπικό μου λογαριασμό και στον λογαριασμό του Merlin's Music Box στο facebook. Είναι πολύ ενθαρρυντικό που συνεχώς εμφανίζονται τόσο καλές δουλειές με μεράκι, υπομονή, επιμονή και έμπνευση από νέα, κυρίως, παιδιά, που ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για να πραγματώσουν τα όνειρά τους στη μουσική. Να παρακολουθείτε τη σκηνή και να τη στηρίζετε και να τη σέβεστε, γιατί πραγματικά της αξίζει...

Συνέντευξη: Φαίη Φραγκισκάτου

Όλα ξεκίνησαν στις  9 Αυγούστου 2022, όταν περιφράχτηκε η πλατεία Εξαρχείων με λαμαρίνες για να υλοποιηθεί εκεί ένας σταθμός μετρό, αχρείαστος για τους κατοίκους και τους θαμώνες της περιοχής, αλλά χρήσιμος στα οικονομικά συμφέροντα που θέλουν να μεταβάλουν τη φυσιογνωμία και τη μορφή της, με σκοπό την τουριστικοποίηση και το κέρδος (gentrification). Οι Stournari Street Band ξέρουν κάτι παραπάνω...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Η γλυκιά ώρα που ξεκουράζω το κορμί μου από το κυνήγι της επιβίωσης. Να βρω τροφή. Να παλέψω για να την κατακτήσω. Να προστατέψω τα νώτα μου από επιδρομείς και άγρια ζώα. Να ψάξω το επόμενο θύμα μου που θα τολμήσει να περάσει μέσα από το δάσος. Αναπαύω σάρκα και νου δίπλα στη φωτιά μου. Δεν το κρύβω πως έχω μια μυστηριακή έλξη με τη φωτιά και ανάβω την εστία κάθε που βραδιάζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η όλη διαδικασία με καθορισμένες κινήσεις και πράξεις. Κάθομαι σε ένα κούτσουρο που έχω ντύσει με προβιές ζώων και μαλάκωσα την τραχιά επιφάνεια του. Κοιτάζω βαθιά μέσα στις φλόγες της. Το μυαλό μου ταξιδεύει έξω από το ιερό δάσος αλλά και πέρα από τις εύφορες πεδιάδες....

 Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Στους ιθαγενείς της ελληνικής punk κοινότητας τα Ανώμαλα Ρίμματα δεν είναι άγνωστο συγκρότημα. Σαν μπάντα είναι ένα από τα απότοκα της πρώτης καραντίνας του covid-19, μιας και ξεκίνησαν να προβάρουν στα... μουλωχτά εν μέσω αυτής και το 2021 κυκλοφόρησαν σε δική τους DIY παραγωγή το πρώτο τους δίσκο Έρχεται Χάος.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

 Η 21η Σεπτεμβρίου 2004 σηματοδότησε μια σημαντική στιγμή στην ιστορία της σύγχρονης rock μουσικής με την κυκλοφορία του American Idiot των Green Day. Δύο δεκαετίες μετά, το άλμπουμ παραμένει όχι μόνο μια μουσική επιτυχία αλλά και ένα εμβληματικό πολιτικό και κοινωνικό έργο που συνεχίζει να εμπνέει και να προκαλεί συζητήσεις. Σε αυτήν την εκτενή ανασκόπηση, θα εξετάσουμε πώς το American Idiot ενσωμάτωσε τη δυσαρέσκεια της εποχής, την καλλιτεχνική και πολιτική του επιρροή, και πώς κατόρθωσε να παραμείνει ακόμα και σήμερα επίκαιρο.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

O Ginger Baker του τηλεφώνησε κάποια στιγμή και του είπε, «Κοίτα, είμαστε στο στούντιο με τους Cream και ξέρω πως γράφεις καλά. Χρειαζόμαστε την βοήθειά σου». Eκεί έγινε εμφανές ότι υπήρχε μια χημεία ανάμεσα στον Peter Brown και στον Jack Bruce και όταν το τραγούδι των Cream «I Feel Free» έγινε επιτυχία, όλοι αποφάσισαν πως o Brown θα ήταν ο στιχουργός της μπάντας.

Συνέντευξη: Βαγγέλης Χαλικιάς

Φωτογραφίες: Γιώργος Φραγκίσκος ( Lowlight Photography )

Το πρωινό της 6ης Αυγούστου ξεκίνησε η γνωριμία μας με τον Γιώργη Ξυλούρη , τον Ψαρογιώργη. Σε λίγη ώρα θα πετούσαμε από την Αθήνα για την Αλεξανδρούπολη από όπου την επόμενη μέρα (7/8) θα παίρναμε το καράβι για τη Σαμοθράκη μιας και ο Γιώργης θα εμφανιζόταν πρώτος στο τετραήμερο Pulsar Samothraki Art Festival . Στην παρέα μας από την Αθήνα ήταν ο φωτογράφος του Pulsar Γιώργος Φραγκίσκος μαζί με την φίλη του φεστιβάλ την Ζωή Παπαδάτου. Στο ξενοδοχείο όπου θα περνούσαμε το βράδυ μας συναντήσαμε και τον εκπληκτικό Μάρκο Πινακουλάκη ο οποίος ότι είχε φτάσει από τη Ρόδο μετά από ένα 15νθήμερο με τους Social Waste και θα συνόδευε τον Γιώργη Ξυλούρη ως ηχολήπτης. H παρέα από την πρώτη ματιά έδειξε ότι θα δέσει καλά και ότι θα περάσουμε όμορφα. Πάνω στην μπύρα και τη ρακί, λοιπόν, είπαμε με τον Ψαρογιώργη να κάνουμε μια κουβέντα, όχι για το Pulsar αλλά για τη συνεργασία του με τον Jim White με αφορμή τα τρία επερχόμενα λάιβ τους στην Ελλάδα (31/08 στο Ιδαίο Άντρο, Κρήτη, 01/09, Κηποθέατρο «Νίκος Καζαντζάκης», Ηράκλειο, 03/09 Temple , Αθήνα) .

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στο παρόν κείμενο το τρίτο μέρος με συγκεντρωμένες μερικές σύντομες προσωπικές απόψεις για όμορφα δισκάκια από εγχώριες μπάντες που άκουσα τους τελευταίους μήνες και έχουν δημοσιευτεί  στον προσωπικό μου λογαριασμό και στον λογαριασμό του Merlin's Music Box στο facebook. Είναι πολύ ενθαρρυντικό που συνεχώς εμφανίζονται τόσο καλές δουλειές με μεράκι, υπομονή, επιμονή και έμπνευση από νέα, κυρίως, παιδιά, που ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για να πραγματώσουν τα όνειρά τους στη μουσική. Να παρακολουθείτε τη σκηνή και να τη στηρίζετε και να τη σέβεστε, γιατί πραγματικά της αξίζει...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Φωτογραφία: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (qoq photos)

«Each evening the sun sets in five billion places, seen by 10 billion eyes, set in five billion faces» 

(Heavenly Pop Hit- The Chills, 1990)

Το 1990 σήμανε την αρχή της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα. Τη χρονιά εκείνη, το paisley underground παραχώρησε τη θέση του στο grunge, το βινύλιο άρχισε να παραγκωνίζεται από τα compact discs, ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε, τα σύννεφα του πολέμου άρχισαν να σκιάζουν τα Βαλκάνια και το εγχώριο πολιτικό σύστημα συνέχισε να περιδινείται στην τροχιά των εξελίξεων του «βρώμικου 89». Ένα τέλος εποχής, μια χρονιά–προάγγελος μεγάλων και βίαιων κοινωνικοπολιτικών αλλαγών. Μια εποχή μεταιχμιακή. Καταιγιστική και αβέβαιη για μια έφηβη 16 χρονών από ένα εργατικό προάστειο της Αθήνας που όμως μέσω της ΕΡΤ είχε την δυνατότητα να παρακολουθεί το MTV.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Στις 7 Ιουνίου του 2004, η μουσική σκηνή υποδέχτηκε ένα άλμπουμ που έμελλε να καθορίσει μια ολόκληρη γενιά και να καταστεί κλασικό. Το Hot Fuss των Killers, με την εκρηκτική ενέργεια και τη μοναδική μείξη indie rock, new wave και synth-pop, άλλαξε τα δεδομένα και αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για την ροκ μουσική. Οι Killers, προερχόμενοι από το Λας Βέγκας, κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν ήχο που ήταν ταυτόχρονα νοσταλγικός και σύγχρονος, προσφέροντας μια αίσθηση φρεσκάδας και ενθουσιασμού. Ας εξετάσουμε το άλμπουμ αυτό με την προσοχή που του αρμόζει.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Πριν από το #MeToo, πριν από το κίνημα Riot Grrl, υπήρχε η Lydia Anne Koch, γνωστή περισσότερο στους καλλιτεχνικούς κύκλους ως Lydia Lunch, μια τραγουδίστρια, ποιήτρια, συγγραφέας και ηθοποιός που γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου 1959 στο Ρότσεστερ του Μεγάλου Μήλου. Κεντρική φιγούρα της no wave σκηνής στα τέλη της δεκαετίας του '70, η Lunch έχει ακολουθήσει μια καριέρα τεσσάρων και πλέον δεκαετιών μετατρέποντας την ουσία της ζωής της σε μια απροκάλυπτη, ζόρικη και συναρπαστική τέχνη. Σύμφωνα με το περιοδικό Kerrang!, το τραγούδι «Death Valley 69» , μια συνεργασία της Lunch με τους Sonic Youth που συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ του συγκροτήματος Bad Moon Rising (Blast First, 1985), είναι «ένα από τα 50 πιο καταχθόνια τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ». Ποιο ήταν το σχόλιο της Lunch σε αυτή την «τιμητική» διάκριση; «Προφανώς δεν έχουν ακούσει τα άλλα 49 που έχω γράψει…»

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Ο δόκτωρ Φρανκενστάιν του καπιταλισμού δημιούργησε ένα τέρας που αφέθηκε ελεύθερο να πλέει στο μεγάλο ποτάμι του πλανήτη, διψασμένο για τη σάρκα και το αίμα κάθε ζωντανού πλάσματος που φιλοξενείται πάνω του. Το τέρας δεν μοιάζει με τα γνωστά τέρατα των παραμυθιών της γιαγιάς. Δεν έχει σαφές πρόσωπο, μοιάζει με ένα υπερκράτος υπεράνω των κρατών, μια αόρατη εξουσία που κυβερνά τους πάντες, παρότι κανείς δεν την έχει εκλέξει...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Οι διαφορές μεταξύ των δύο άλμπουμ είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία σε μια αποτυχία ως χριστουγεννιάτικο δώρο στην εφηβεία μας. 29 χρόνια αργότερα, αυτά τα λαμπρά τραγούδια παίρνουν την εκδίκησή τους. Ναι, τα αουτσάιντερ όπως το Forbidden είναι δύσκολο να σκοτωθούν και ακόμα πιο δύσκολο να πεθάνουν.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το Industrial Silence είναι το ντεμπούτο άλμπουμ του νορβηγικού εναλλακτικού ροκ συγκροτήματος Madrugada, που κυκλοφόρησε στις 30 Αυγούστου 1999 από την Virgin Music Norway. Η κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ ήταν καθοριστική για το συγκρότημα, καθιερώνοντας τους Madrugada ως σημαντική δύναμη στη νορβηγική και ευρωπαϊκή ροκ σκηνή. Το συγκρότημα είχε ήδη περάσει έξι χρόνια δουλεύοντας μαζί, διαμορφώνοντας τον ήχο του και κερδίζοντας αναγνώριση μέσω ζωντανών εμφανίσεων και κυκλοφοριών σε EP.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

To 1987, 1OO μίλια ανατολικά του Λος Άντζελες, στις ερήμους της Palm Desert, στην Καλιφόρνια, μια παρέα παιδιών δημιούργησε μια μπάντα που ζούσε το όνειρό της μέσα από σύννεφα καπνού, φτηνό ποτό και χόρτο. Απέχοντας πολύ από την ιδέα να γίνουν ροκ σταρ, δεν πρέπει να σκέφτηκαν ποτέ ότι θα δημιουργούσαν κάτι το οποίο στο κοντινό μέλλον θα επηρέαζε τόσους πολλούς. Ακόμα και όταν κυκλοφόρησαν το ακατέργαστο ντεμπούτο τους, το άλμπουμ Wretch το 1991, τα όνειρα ήταν ακόμα όνειρα που δεν πλησίαζαν καν να γίνουν σχέδια και έπρεπε να περάσουν άλλο δυο χρόνια πρν ο παραγωγός Chris Goss (Masters of Reality) αλλάξει τον ήχο τους σε κάτι πολυδιάστατο και εκλεπτυσμένο που θα τους βοηθούσε να φτάσουν σε δυσθεώρητα ύψη όπως το δεύτερο full length τους, το αριστούργημα του ψυχεδελικού space/stoner rock – το πρωτοποριακό Blues for the Red Sun.