Ο Γεννάδιος Αρβανίτης, γεννημένος στο Βερολίνο το 1992, δραστηριοποιείται εδώ και πάνω από μια δεκαετία στη μουσική ως Degear0001 - ένα προσωπικό project που κινείται στον αστερισμό της πειραματικής electronica, του DIY glitch-pop, και της sample-based μουσικής performance. Με σπουδές βιολιού και ιστορικό σε punk μπάντες και φιλαρμονικές, κατέληξε να παίζει σόλο με samplers, loopers και χακαρισμένα παιχνιδάκια ήχου, σε ένα προσωπικό language που φέρνει στον νου τον Mr. Oizo, τους Deerhoof και τη γαλλική house που δεν φοβάται το λάθος.

Έχει ήδη κυκλοφορήσει τέσσερα άλμπουμ (Caotronic, Tronologic [ψηφιακές κυκλοφορίες], Retrocurrency [2020] και Acrobatic Memory [2023], έχει εμφανιστεί σε ανεξάρτητα φεστιβάλ και στέκια, ενώ το όνομά του - που προέρχεται από τον παλιό του εταιρικό κωδικό εργαζομένου - επιβιώνει γιατί, όπως λέει, “δεν βρήκε κάτι καλύτερο”.

Το A Space OCD, που κυκλοφορεί τώρα από τη Mekka Records σε βινύλιο και όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες, είναι το πιο ώριμο, αλλά και το πιο ελεύθερο έργο του μέχρι σήμερα. Μια δουλειά που δεν προσποιείται τίποτα, αλλά κουβαλά μια φουτουριστική παιδικότητα που συγκινεί.

Μίλησα μαζί του για τον ρόλο της τυχαιότητας, τις sci-fi αφηγήσεις, το circuit-bending ως διαλογισμό, τη νοσταλγία του φουτουρισμού, αλλά και για το πόσο απελευθερωτικό είναι να χτίζεις τη μουσική σου χωρίς να προσπαθείς να είσαι κάτι συγκεκριμένο. Ίσως τελικά αυτό να είναι η νέα πειραματική ποπ: ένα ασφαλές χάος που μοιάζει με σένα, όταν σταματάς να προσπαθείς να μοιάσεις σε κάποιον άλλον.

**********************

Το A Space OCD μοιάζει με έναν μικρό ηχητικό πλανήτη, φτιαγμένο από αναμνήσεις, live loops και glitchy textures. Τι σημαίνει για σένα ο όρος "πειραματική ποπ" και πώς τον επαναπροσδιορίζεις με αυτό το άλμπουμ;

Για μένα ο όρος πειραματική ποπ σημαίνει το να υπάρχει μια ελευθερία φόρμας, ηχοχρωμάτων και χροιών, που καθορίζεται από την δημιουργική διαδικασία και την τυχαιότητα μέσα σε αυτήν, διατηρώντας όμως ποπ αισθητική -που σημαίνει- πιασάρικες μελωδίες και στιγμές που μπορούν να σου μείνουν στο μυαλό. Η πρώτη μου επαφή με τον όρο, ήταν με ένα σχήμα που λατρεύω ‘Micachu & The Shapes’, του οποίου ο ήχος, πράγματι είναι πιασάρικες μελωδίες-λόγια, με έναν unconventional τρόπο.
Σε αυτό το άλμπουμ πειραματίστηκα με πολλές μεθόδους ηχογράφησης, και με πολλά αυτοσχέδια όργανα που παράγουν ιδιαίτερους ήχους, παρόλα αυτά, μου αρέσει το συνολικό αποτέλεσμα να είναι ένα σχετικά συμβατικό άκουσμα.

 Το “Tiger Dancer” ξεκίνησε από μια απλή φράση. Τελικά κατέληξε να γίνει κάτι σαν μανιφέστο. Πώς μετατρέπεται μια ατάκα σε ταυτότητα;

Δεν είχα σκοπό να μετατρέψω την ατάκα αυτή σε κάτι, αλλά μου φαίνεται πολύ αστείο το σενάριο στο οποίο τα είχα σκεφτεί όλα από πριν. Η ταυτότητα προέκυψε λόγω των γραφιστικών. Η Εύα Μπόλου είχε την ιδέα να γίνει σήμα κατατεθέν η τίγρης επειδή της φάνηκε ότι η φιγούρα αυτή θυμίζει τον Degear0001 σαν περσόνα. Μετά απλώς κατάλαβα ότι μάλλον θα ήθελα να γίνει σήμα κατατεθέν γιατί θα με γλίτωνε από το να βρω κάτι άλλο. (χεχε)

Στο “Evil Bib” χρησιμοποιείς ηχογράφηση από ένα jam στο Underathens, ενώ το “Small Ass Outro” κλείνει με μια σχεδόν χορωδιακή αίσθηση κοινότητας. Πόσο σημαντικό είναι για σένα το «αυτοσχέδιο» και το «τυχαίο» μέσα στη διαδικασία;

Μέχρι να ξεκινήσω επίσημα να δουλεύω αυτό τον δίσκο μαζί με τον Ορέστη Παπαδόπουλο, για μένα το αυτοσχέδιο και τυχαίο μεσα στη διαδικασία ήταν το μόνο πράγμα που είχε σημασία. Τρεφόμουν πολύ από το να συμβαίνει κάτι που δεν έχω πλήρη έλεγχο, και ίσα ίσα, συμβαίνει τόσο τυχαία το οτιδήποτε που με εκπλήσσει συνεχώς, με συνέπεια να περνώ φανταστικά με τον εαυτό μου. Επειδή όμως η μουσική μου πέραν από ακατέργαστες σκέψεις και πειραματισμό, βασίζεται και πολύ στην μελωδία και ρυθμό, ήθελα να τιμήσω αυτόν τον δίσκο (σε σχέση με προηγούμενες κυκλοφορίες) και να το κάνω να ακούγεται ωραίο. Και σε αυτό συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό και ο Ορέστης.

Η σχέση σου με το circuit-bending φαίνεται να είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλό ηχητικό πείραμα. Είναι μια μορφή hacking της πραγματικότητας;

Όπως το οτιδήποτε που κάνω τρέφεται από την τυχαιότητα, έτσι και το circuit-bending. Νομίζω ότι το βάζω στην κατηγορία ασχολιών, που βοηθούν να σπάσει η μονοτονία και βαρεμάρα της καθημερινότητας. Επειδή είμαι άνθρωπος που βαριέται πολύ εύκολα, το circuit-bending και ηχητικό hacking έχει αυτό το τυχαίο αποτέλεσμα που μου δίνει έμπνευση για νέα πράγματα. Πέραν αυτού, όποτε ασχολούμαι με αυτό και γενικότερα τα audio electronics, μπαίνω σε μια πολύ προσωπική στιγμή στην οποία μιλάω με το εαυτό μου, βυθίζομαι σε μια κατάσταση που δεν υπάρχει τίποτε άλλο γύρω μου, μια σχεδόν διαλογιστική κατάσταση.

Πόσο ρόλο έπαιξε το βερολινέζικο background σου στην ακουστική αισθητική του Degear0001; Είναι το Βερολίνο απλώς μια ανάμνηση ή μια ενεργή, βαθιά συναισθηματική αναφορά;

Επειδή έζησα στο Βερολίνο μέχρι τα 7 μου (παρόλο που λένε ότι ένα άτομο καθορίζεται από τα 5 πρώτα χρόνια), δεν έχω πολλές καθοριστικές αναμνήσεις που να έχουν άμεση επιρροή στην μουσική μου.
Οπότε πράγματι είναι απλώς μια ανάμνηση, που ίσως με έχει επηρεάσει σε πολλά θέματα, αλλά δεν είναι πολύ ξεκάθαρα πώς.

Η γαλλική house σκηνή, τα anime και τα video games: αυτά τα τρία στοιχεία έχουν κάτι κοινό - έναν συνδυασμό φουτουρισμού και νοσταλγίας. Πώς συνδέονται μέσα στον ήχο σου;

Δεν πρόλαβα το αρχικό κίνημα του φουτουρισμού, αλλά πάντα μου κινούσε πολύ το ενδιαφέρον το ότι υπάρχουν τόσες ιδέες για το πώς θα ήταν το άγνωστο (μέλλον, παράλληλα σύμπαντα κλπ), και το πώς συνδέονται με το γνωστό (ανθρώπινη ύπαρξη, ψυχολογία, σχέσεις κλπ). Η νοσταλγία μπαίνει στην εξίσωση από τη στιγμή που ο φουτουρισμός έχει πια ξεζουμιστεί σαν κόνσεπτ, και προσπαθούμε με αναφορά τον φουτουρισμό να γυρίσουμε πίσω στην ανθρωπότητα του τώρα.

Όλα αυτά τα στοιχεία λοιπόν, με έχουν πλάσει και είμαι ο Γεννάδιος που είμαι, και συνδέονται στον ήχο μου χωρίς πολλή σκέψη. Το βασικότερο όμως είναι ότι όταν γράφω/παίζω μουσική, μπαίνω σε κάποιον φανταστικό κόσμο και για λίγο δεν υπάρχει η πραγματικότητα. Αυτό ακριβώς είναι που μου αρέσει και στα anime, τα videogames και την γαλλική house σκηνή. Τέλος, ο δίσκος αυτός για μένα είναι μια μικρή sci-fi ιστοριούλα που μπορεί να σε βυθίσει σε έναν φανταστικό κόσμο αν αφεθείς.

Το A Space OCD έχει φτιαχτεί σαν να μην ενδιαφέρεται για είδη, όρια ή εμπορικές ταμπέλες. Παρ’ όλα αυτά κυκλοφορεί σε βινύλιο, έναν αναλογικό φορέα γεμάτο «fetish». Ποια είναι η σχέση σου με το φυσικό μέσο;

Αρχικά το να βάλω ταμπέλες και να προσπαθήσω να παράξω κάτι έχοντας από πρίν ορίσει το είδος/ύφος, το μόνο που θα κατάφερνε είναι να μην χαίρομαι με το αποτέλεσμα και να περιορίζω την ανάγκη μου για δημιουργία και εξερεύνηση. Το μέσο του βινυλίου υπήρξε στη ζωή μου από μικρή ηλικία, μιας και στο σπίτι είχαμε πικάπ και αρκετούς δίσκους (από ρόκ, μέχρι κλασική μουσική, και μερικούς παιδικούς δίσκους στα ολλανδικά). Έχω επισκευάσει και μεταποιήσει κάμποσα πικάπ για ένα πρότζεκτ των trigger happy για το Subset Festival. Επίσης είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το βινύλιο ακούγεται καλύτερα και καμιά φορά χτυπάω πόρτες και ρωτάω αν ‘θα θέλατε να σας μιλήσουμε για το βινύλιο;’

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στον ήχο ως παιχνίδι και στη μουσική ως δομή. Εσύ πού στέκεσαι πάνω σ’ αυτή τη γραμμή;

Έχω κάποια βάση από μουσική παιδεία, οπότε με τα χρόνια έχω αναπτύξει μια καλή διαίσθηση για τον ήχο. Γι’ αυτό όταν βρίσκομαι σε δημιουργική κατάσταση, μπορώ εύκολα να δώσω μορφή και δομή σε πράγματα που προέκυψαν τυχαία. Νομίζω πως όσο περνάει ο καιρός και εξελίσσομαι σαν καλλιτέχνης, η “λεπτή γραμμή” ανάμεσα στο παιχνίδι και στη δομή αρχίζει να μοιάζει με δύο μονοπάτια που σιγά σιγά ενώνονται. Και τελικά δεν τα ξεχωρίζω πια τόσο εύκολα

Η τίγρη στον δίσκο είναι κατά κάποιο τρόπο ο γάτος σου σε μορφή pop-icon. Αν η μουσική σου ήταν ένα φανταστικό πλάσμα, τι θα ήταν;

Σε πολλά θέματα σίγουρα μου θυμίζει τον Jar Jar Binks από το Star Wars που προσπαθεί να είναι χρήσιμος αλλά αποτυγχάνει με τους πιό γελοίους τρόπους. Τα αιλουροειδή ταιριάζουν αρκετά επειδή φαίνεται να τους είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθούν σε ένα πράγμα για πάνω από 3 δευτερόλεπτα. Δεν το έχω φανταστεί ποτέ σαν εικόνα, αλλά σίγουρα θα ήταν μια αστεία μείξη ζώων που δε θα βγάζει κάποιο ιδιαίτερο νόημα.

Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα σημείο στο “A Space OCD” που να σε περιγράφει 100% ως δημιουργό, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Στο κομμάτι ‘Circuit Bendingo’, αν και θα έλεγα ότι όλο το κομμάτι με περιγράφει 100%, αν έπρεπε να διαλέξω ένα σημείο αυτού, θα ήταν προς το τέλος όπου τραγουδάω (μαζί με την Εύα, τον Ορέστη και την Βούλα) “it is time, it is time” μέχρι το τέλος του κομματιού. Σε αυτό το σημείο έχω πετύχει στο 100% το συναίσθημα μου και τον τρόπο σκέψης μου.

 

Degear0001 – A Space OCD

Μια μικρή sci-fi ιστορία για ανθρώπους που αγαπούν το λάθος περισσότερο από την τελειότητα...

Υπάρχουν άλμπουμ που προσποιούνται ότι είναι “πειραματικά” και άλμπουμ που είναι πειραματικά χωρίς να το κάνουν σημαία. Το A Space OCD του Degear0001 - κατά κόσμον Γεννάδιου Αρβανίτη - ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Πρόκειται για έναν δίσκο που γράφτηκε με loopers, samplers, χακαρισμένα παιδικά παιχνίδια, φίλους που τραγουδάνε με πάθος και τον ήχο ενός κινητού που γράφει τυχαία σε ένα παραλιακό απόγευμα. Και παρά τα παραπάνω, δεν είναι δυσπρόσιτος. Ίσα-ίσα: σε τραβάει μέσα στον φαντασιακό του κόσμο με μια παιδική απλότητα και ένα ειλικρινές “δεν το παίρνω και τόσο σοβαρά”.

Από το πρώτο κομμάτι (Tiny Tea Leaves), γίνεται φανερό ότι ο δίσκος δεν ενδιαφέρεται να κερδίσει κανέναν με τον καθωσπρεπισμό του ή με κάποια κουλ ηχητική “ταυτότητα”. Οι ήχοι προκύπτουν οργανικά, τα samples δεν ακούγονται σαν “εφέ” αλλά σαν μέρος μιας εσωτερικής μνήμης, ενώ οι ρυθμοί (συχνά ακατάστατοι και μεταβαλλόμενοι) θυμίζουν τη δομή της ίδιας της σκέψης: κάτι ανάμεσα σε αυτοσχεδιασμό, ποπ συνείδηση και νοσταλγικό glitch.

Το Tiger Dancer, το πρώτο σινγκλ του άλμπουμ, ίσως είναι το πιο “πιασάρικο” κομμάτι που δεν τολμά να γίνει ποπ, και ακριβώς γι’ αυτό λειτουργεί. Βασισμένο σε μια σειρά από αυθόρμητες λέξεις (“I’m a tiger / I’m a dancer”), και με την τίγρη να παίρνει τελικά θέση στο εξώφυλλο ως pop-icon, το κομμάτι λειτουργεί σαν παιχνίδι ταυτότητας – μουσικής και προσωπικής.

Η παραγωγή του Ορέστη Παπαδόπουλου προσφέρει έναν ήχο με βάθος, αλλά χωρίς φαντασμαγορία – θυμίζει περισσότερο μια παλιά, χειροποίητη κασέτα που βρήκες σε ένα κουτί με ξεχασμένα CD παρά ένα “καλογυαλισμένο” studio album. Ηχογραφήσεις με κινητό, ατελείωτα reworks, φυσικά τύμπανα (σε συνεργασία με τον Μιχάλη Κομινάκη και τον Πάνο Ντάλλα) και φίλοι που τραγουδούν “it is time, it is time” σαν μάντρα λίγο πριν το fade-out - όλα αυτά φτιάχνουν ένα αποτέλεσμα που δεν κυνηγά την τελειότητα, αλλά την αλήθεια μιας στιγμής.

Το Circuit Bendingo, το Where the Thing Goes, αλλά και το Small Ass Outro κλείνουν τον δίσκο σαν μια τελευταία σκηνή σε ταινία επιστημονικής φαντασίας με περιορισμένο budget και ανεξάντλητη φαντασία. Υπάρχει εδώ μια διάθεση να ακουμπήσεις το “φτηνό” με τρυφερότητα, να βρεις ομορφιά στο πρόχειρο, να αναδείξεις την συγκίνηση του πειράματος - και όχι του επιτεύγματος.

Όπως και τα anime, τα video games, ή η μουσική των Micachu, του Moondog και των Black Moth Super Rainbow, το A Space OCD χτίζει έναν κόσμο όπου οι αισθήσεις δεν ζητούν να οργανωθούν αλλά να απολαύσουν τη σύγχυση τους.

Το A Space OCD δεν είναι άλμπουμ “εύκολης” ακρόασης, αλλά ούτε και δύσκολης. Είναι ένας δίσκος που σου ζητά να τον αφήσεις να σε οδηγήσει - σαν τον Jar Jar Binks, ίσως, που προσπαθεί να φανεί χρήσιμος και καταλήγει να είναι αξιολάτρευτος μέσα στην αδεξιότητά του. Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε πειραγμένες λούπες και παιχνιδιάρικες τίγρεις, ο Degear0001 σε πείθει ότι η πειραματική ποπ δεν είναι είδος. Είναι στάση ζωής.

bandcamp

facebook

instagram

 Mekka Records

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:

Sam Brace & The Merciless Bronze: Αποκλειστική συνέντευξη...

Μια συζήτηση με τη Σtella: Επιβραδύνοντας για να πας μπροστά...