Blog - Results from #465

Απλές χρονιάρες σκέψεις...

Details: Published: Monday, 19 December 2016 20:07; Written by Κώστας Ζήσης

Με αφορμή την χρονιά που διανύουμε και που σε λίγες μέρες εκπνέει καταθέτω εδώ,στο μαγικό κουτί μερικές σκέψεις-κουρέλια

με την ελπίδα ο αόρατος μάγος να τα μετατρέψει σε ρούχα προκειμένου να καλύψω την γύμνια μου, όχι μόνο εγώ, αλλά και άλλοι

συνοδοιπόροι της γενιάς μου, ξεβράκωτοι όλοι μαζί και ο καθένας χώρια.

Την χρονιά των αναχωρήσεων ή περίπου έτσι θα την περιγράφουμε όταν θα μας ρωτάνε. Την χρονιά των ανώφελων υποχωρήσεων

των τέρμα κολλημένων στον τοίχο, θα σκεφτόμαστε φωναχτά, γιατί μπορεί αυτός στο Βερολίνο τότε να έπεσε, αλλά ο δικός μας έχει

την ιδιότητα να είναι στατικό δομικό στοιχείο του ουρανού που μας σκεπάζει ή έτσι πιστεύουμε.

(photo: Aylos Abies Sylos)

Περιθώριο, λαϊκή κουλτούρα, ανώνυμο ρεμπέτικο (Χαρτογραφώντας την απείθαρχη κοινωνική νησίδα του Λάκκου Ηρακλείου, 1900-1940)

Details: Published: Thursday, 15 December 2016 18:28; Written by Αντώνης Ζήβας

Η διόγκωση των πόλεων και η ανάπτυξη διαφόρων κοινωνικών προβλημάτων στην Ελλάδα των αρχών του αιώνα, αντιμετωπίστηκε με βάση ένα σχέδιο το οποίο συνδύασε τον οικιστικό εξωραϊσμό με τον κοινωνικό ευπρεπισμό. Η σταδιακή περιθωριοποίηση και αποδιοργάνωση απείθαρχων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες δεν είχαν θέσεις στις αστικές αντιλήψεις για την πόλη, ήταν αποτέλεσμα αυτού του σχεδιασμού. Τέτοιες κοινωνικές εστίες του παρελθόντος είναι η Τρούμπα στον Πειραιά, η Μπάρα στη Θεσσαλονίκη και ο Λάκκος στο Ηράκλειο. Σήμερα, ορισμένες δεκαετίες μετά την άνθησή τους, αυτοί οι κόσμοι του παρελθόντος σκεπάζονται από ένα πέπλο λήθης. Η επίσημη ιστορία τις αγνοεί, στις δημόσιες εκδηλώσεις μνήμης δεν έχουν θέση και στην ακαδημαϊκή κοινότητα το ενδιαφέρον είναι περιορισμένο.

Στο Μυαλό του Lester Bangs (Ένα κείμενο του Lester Bangs από το 1980 σε μετάφραση του Αλέξη Καλοφωλιά)

Details: Published: Sunday, 11 December 2016 18:06; Written by Alex K.

Της τηλεφώνησα. Στη μέση της κουβέντας, μου είπε, «Τι θα γούσταρες να κάνεις αυτή τη στιγμή;». Με τον ίδιο τόνο φωνής που κάποιος θα έλεγε «Θα ήθελα ένα σάντουιτς με τόνο», της απάντησα, «Θέλω να γαμηθούμε». Μια στιγμή σιωπής. Έπειτα, το ίδιο αδιάφορα, είπε, «Εντάξει. Έλα από δω». Έβγαλα φτερά και πέταξα, και ήμουν εκεί σε χρόνο μηδέν. Μου άνοιξε την πόρτα φορώντας το παλιό, φθαρμένο κιλοτάκι της, με τα μαλλιά της μπερδεμένα, άβαφτη, ξυπόλητη, νυσταγμένη, συναισθηματικά ουδέτερη απέναντι στον κόσμο. Σκέφτηκα ότι ήταν ό,τι πιο σέξι είχα δει στη ζωή μου. Ειδικά με αυτό το σχεδόν κουρελιασμένο, παλιό κιλοτάκι. Μου φαινόταν απίστευτο ότι σε λίγο θα κρατούσα στα χέρια μου κάτι τόσο υπέροχο, μία τέτοια γυναίκα, μία αρχέγονη θηλυκή θεότητα της Μάνας Γης, ένα τέτοιο χυμώδες δημιούργημα του Παντοδύναμου ο οποίος βρίσκεται στον Παράδεισο ή στην Κόλαση -δεν με ένοιαζε πού-, και επιπλέον, ότι αυτό το πλάσμα είχε και μυαλό! Η ζωή δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη! Όπως τραγούδησε κάποτε ο Σουόμπ Ντογκ: «Αν αύριο πέθαινα, θα είχα ζήσει απόψε!» Δίκιο έχει! Καρφάκι δεν μου καιγόταν αν ο Δυτικός Πολιτισμός βυθιζόταν στην εντροπία ή γκάζωνε με τα χίλια καταπάνω στον Αρμαγεδδώνα – έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν μπόρεσα να ξεδιαλύνω τί απ’ τα δύο συνέβαινε. Όλη η φιλοσοφία που είχα διαβάσει ήταν ένα μάτσο ακαταλαβίστικες μπούρδες, και έτσι κι αλλιώς ο Δυτικός Πολιτισμός ήταν ένας κουβάς γεμάτος σκατά. Και λοιπόν, τι έγινε;

Play it at Maximum High...

Details: Published: Saturday, 10 December 2016 10:16; Written by Κώστας Ζήσης

Οι Maximum High είναι εδώ. Γνώριμα μέλη της Αθηναϊκής σκηνής και όχι μόνο, ένωσαν τις δυνάμεις τους σε ένα νέο γκρουπ. Ο Θάνος Αμοργινός με πολύχρονη πορεία ως μέλος των The Last Drive και The Earthbound, μουσική για κινηματογράφο και θέατρο αλλά και ως παραγωγός δίσκων πολλών Ελληνικών συγκροτημάτων, ο Νίκος Ζωγράφος, ιδρυτικό μέλος των Closer αλλά και συνεργάτης πολυάριθμων συγκροτημάτων και καλλιτεχνών, ο Δημήτρης Κουτσιουρής με θητεία στην Αμερική και Αγγλία σε μπάντες όπως οι the Strays (US), Black Drummer (UK) με τον Toby Marriot (γιο του θρυλικού Steve Marriot - Small Faces ) και παραγωγό τον Dave Cobb

JOHN WISTON LENNON 9 Οκτωβρίου – 8 Δεκεμβρίου 1980

Details: Published: Friday, 09 December 2016 10:26; Written by Merlin's Music Box

"Δεν φοβάμαι το θάνατο επειδή δεν πιστεύω στο θάνατο. Απλά, βγαίνεις από ένα αυτοκίνητο και μπαίνεις σε ένα άλλο..."

Οι εκδηλώσεις του Merlin's Music Box για τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο

Details: Published: Tuesday, 06 December 2016 10:53; Written by Merlin's Music Box

ΤΡΙΤΗ 27 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016: A Sexy Drank Xmas! The Sexy Christians, The Dead Dranks & The Jet Black, Τρίτη 27 Δεκέμβρη 2016, ΙΛΙΟΝ plus

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017: Birthday Kicks,The Snail & Youth In Outer Space 27/1/17, ΙΛΙΟΝ plus

ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017: Craang, Fuel Eater & Golden Nugget Σάββατο 28 Γενάρη 2017, ΙΛΙΟΝ plus

06.12.08 NEVER FORGET, NEVER FORGIVE...

Details: Published: Monday, 05 December 2016 23:42; Written by Merlin's Music Box

Nick Cave & The Bad Seeds, Hima Club, Νοέμβριος 1984

Details: Published: Saturday, 03 December 2016 19:06; Written by Γιάννης Καστανάρας

Κείμενο-φωτογραφίες: Γιάννης Καστανάρας

Τον Νοέμβριο του 1984 ο Nick Cave επισκέπτεται για δεύτερη φορά την Αθήνα μετά το συγκλονιστικό live των Birthday Party στο Σπόρτινγκ τον Σεπτέμβριο του 1982, αυτή τη φορά για δυο συναυλίες στο κλαμπ Hima της λεωφόρου Μεσογείων μαζί με τους Βad Seeds. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τόσο τους Birthday Party, όσο και την πρώτη μέρα των Bad Seeds με guests τους Yell-o-Yell, ενώ τη δεύτερη μέρα που έπαιξαν (αυτή τη φορά τους Villa 21) απείχα για λόγους που δυσκολεύομαι να θυμηθώ (πιθανόν λόγω έλλειψης χρημάτων). Ωστόσο, την πρώτη μέρα είχα φροντίσει να πάρω μαζί μου μια άθλια φωτογραφική μηχανή Kodak με αποτέλεσμα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες της κάκιστης ώρας από τις δυο μπάντες. Παρ' όλα αυτά, σήμερα θεωρώ ότι αποτελούν ένα μικρό (έστω και πολύ πρόχειρο) ντοκουμέντο (υπάρχουν πολύ καλύτερες στο διαδίκτυο - παραθέτω κάποιο link) και τις δημοσιεύω με την ελπίδα ότι θα οι φίλοι του Merlin's Music Box θα δείξουν κατανόηση...

Η μουσική του διαβόλου – Ο μύθος του Ρόμπερτ Τζόνσον (μετάφραση: Πάνος Τομαράς)

Details: Published: Friday, 02 December 2016 17:15; Written by Πάνος Τομαράς

(Εικόνα: PlaidTidings)

(original source: www.udiscovermusic.com/stories/devils-music-myth-robert-johnson)

«Η πηγή απ’ όπου ξεπήδησε μια ολόκληρη γενιά μπλουζ και ροκ μουσικών».

«Ο πιο συναισθηματικά φορτισμένος απ’ όλους τους μπλουζ τραγουδιστές».

«Ο πιο σπουδαίος τραγουδιστής, ο πιο σπουδαίος συνθέτης».

«Ο σπουδαιότερος φολκ μπλουζ κιθαρίστας που υπήρξε ποτέ».

«Ο πιο προχωρημένος μπλουζίστας από τεχνική πλευρά και σίγουρα αυτός που άσκησε μεγαλύτερη επίδραση».

«Είναι ένας πρωτοποριακός καλλιτέχνης».

Αυτές είναι μερικές απόψεις μουσικών και δημοσιογράφων που μαγεύτηκαν από τη μουσική του Ρόμπερτ Τζόνσον. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, ότι η ζωή και το έργο του έχουν περάσει στη σφαίρα του θρύλου.

Ακόμα και τα βιογραφικά του στοιχεία δεν είναι ξεκάθαρα. Γεννήθηκε στο Χέιζελχερστ του Μισισίπι στις 8 Μαΐου (ή περίπου τότε) του 1911και πέθανε ύστερα από 27 χρόνια, στις 16 Αυγούστου 1938 στο Θρι Φορκς, κοντά στο Γκρίνγουντ του Μισισίπι. Ακόμα και για μια εποχή όπου το προσδόκιμο της ζωής ήταν πολύ μικρότερο, η ζωή του Τζόνσον ήταν πολύ σύντομη.

Η μητέρα του Ρόμπερτ, η Τζούλια, είχε κάνει δέκα παιδιά πριν τον Ρόμπερτ. Και τα δέκα τα είχε γεννήσει με τον αγρότη σύζυγό της, τον Τσαρλς Ντοντς. Η Τζούλια θα πρέπει να ήταν γύρω στα σαράντα όταν γεννήθηκε ο Ρόμπερτ εκτός γάμου. Πατέρας του ήταν ο Νόα Τζόνσον, εργάτης σε φυτεία. Ο Τσαρλς Ντοντς είχε μετακομίσει το Μέμφις εξαιτίας προβλημάτων που είχε με κάποιους επιφανείς γαιοκτήμονες στο Χέιζελχερστ. Όταν ο Ρόμπερτ ήταν τριών ή τεσσάρων ετών, τον έστειλαν να μείνει με τον Ντοντς, αφού και τα δέκα παιδιά του είχαν ήδη μετακομίσει στο Μέμφις.

Adios, commadante...

Details: Published: Saturday, 26 November 2016 09:53; Written by Merlin's Music Box

Love is Like a Ball and Chain...

Details: Published: Friday, 25 November 2016 12:20; Written by Γιάννης Καστανάρας

Μεταφράζει ο Γιάννης Καστανάρας

Το 1966, ο θρύλος της βιολέτας που ξεπρόβαλε μέσα από τους βάλτους μιας πόλης διυλιστηρίων κοντά στα σύνορα του Τέξας με τη Λουιζιάνα για να ερμηνεύσει θρηνώντας τα blues, έτσι όπως δεν είχε τραγουδήσει ποτέ άλλος λευκός, άνδρας ή γυναίκα, είχε ήδη αρχίσει να ανθίζει. Χιλιάδες κείμενα θα προσπαθούσαν να περιγράψουν την Janis σαν τραγουδίστρια – το Cashbox θα την αποκαλούσε «ένα μείγμα από Leadbelly, ατμομηχανή, Καλάμιτι Τζέιν, Bessie Smith, ένας πύργος πετρελαιοπηγής κι ένα κακής ποιότητας μπέρμπον που διοχετεύτηκε στον 20ό αιώνα κάπου ανάμεσα στο Ελ Πάσο και το Σαν Φρανσίσκο». Ελάχιστοι όμως γραφιάδες θα μπορούσαν να συλλάβουν την πραγματική της φύση. Την Janis Joplin έπρεπε να τη δεις και να την ακούσεις. Ίσως οι καλύτεροι χαρακτηρισμοί για αυτήν αναφέρονταν σε μια γνήσια τραγουδίστρια των blues που σεβόταν τη μουσική – κάποια που έπρεπε να τραγουδάει και όχι κάποια που απλώς ήθελε να τραγουδάει – και ότι αισθανόταν μεγάλη ανασφάλεια από τη στιγμή που ανέβαινε στη σκηνή. Κατά συνέπεια, όλα έβγαιναν στη φόρα. «Χάρη στο ταλέντο της, η Janis Joplin σου δημιουργούσε την εντύπωση ότι κάθε βράδυ έβγαζε τα άντερά της τραγουδώντας», είχε παρατηρήσει ο Bill Graham. «Κατ’ αυτή την έννοια, ήταν σαν την Piaf. Παρακολουθούσες ένα κερί να καίγεται χωρίς άλλο υλικό για να αντικαταστήσει το εξαντλημένο».

Τρενοχή

Details: Published: Thursday, 24 November 2016 00:12; Written by Αχιλλέας ΙΙΙ

Έπειτα από όλα όσα είχε κάνει, το μόνο πράγμα που απέμενε στον Αλέξη ήταν να αυτοκτονήσει υπό το βάρος των ίδιων του των τύψεων, αφού ήταν αδύνατο να επανορθώσει το κακό που είχε προκαλέσει, να σώσει τις ζωές που είχε καταστρέψει ή να ελαφρύνει τον πόνο που αθώοι άνθρωποι ένιωθαν εξαιτίας του. Έτσι, ξάπλωσε κάθετα στις ράγες του τρένου, αποφασισμένος να περιμένει εκεί μέχρι να φτάσει το τρένο και να αφήσει τον δυνατό ήχο που το μεταλλικό θηρίο θα παρήγαγε πλησιάζοντας να τρομάξει τις τύψεις που τον βασάνιζαν και να τις σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ώστε να μην τις ξαναδεί, και να μπορέσει επιτέλους να συνεχίσει τη ζωή του ανάλαφρος και έτοιμος να διαπράξει νέα λάθη που θα έβλαπταν οποιονδήποτε άλλον εκτός από το μοναδικό άτομο για το οποίο ενδιαφερόταν αληθινά: τον εαυτό του.

Too Late for a Negative Creep (Ένα νήμα μεταξύ Black Sabbath και Nirvana)

Details: Published: Tuesday, 22 November 2016 18:41; Written by Merlin's Music Box

Εκτός από την ημιμπαρόκ-κλασικότροπη αφετηρία και τη jazz κατάληξη του "Don't Sta'rt (Too Late)" των Black Sabbath στα 1975, υπάρχει ένα μελωδικό καταρχήν νήμα, που ίσως να μετατρέπεται και σε αμιγώς νοητικό συνδέοντας τον κυρίως κορμό του τραγουδιού με εκείνον του "Negative Creep" των Nirvana στα 1989.

Ίσως επειδή η σκοτεινιά... στην Τέχνη και ιδιαίτερα στη μουσική της αποτύπωση, δεν έχει εκφραστικούς περιορισμούς – όπως και κανένα άλλο συναίσθημα άλλωστε – μα ούτε και αισθητικές απολήξεις, που αξιωματικά ανήκουν σε κάποιο συγκεκριμένο είδος (αν δεχθούμε βέβαια ότι τα μουσικά είδη είναι υπαρκτές κατηγορίες σαν αυτές της Αριστοτελικής Λογικής και δεν αποτελούν αναγκαστικές εκπτώσεις του ανθρώπινου όλου στον κατακερματισμό του υπάρχοντος).

Krautrock: rock, πολιτική και πρωτοπορία.

Details: Published: Monday, 21 November 2016 18:04; Written by Αντώνης Ζήβας

Στις αρχές της δεκαετίας του '60, το rock ’n’ roll έχει κυριεύσει τα νεανικά πλήθη σε Βρετανία και Η.Π.Α. Η μουσική εκτός από μέσο έκφρασης γίνεται και μέσο διάδοσης ιδεών, μέσο διαμαρτυρίας και καταγγελίας ενός γερασμένου και σάπιου συντηρητικού κόσμου. Η υπόλοιπη Ευρώπη απλά χάσκει παρακολουθώντας. Αλλά στη Δυτική Γερμανία υπήρχαν Αγγλικές και Αμερικάνικες αεροπορικές βάσεις.

Όντας ο τόπος της νίκης των συμμαχικών δυνάμεων, η Δυτική Γερμανία φιλοξενούσε χιλιάδες αγγλόφωνων στρατιωτών, κι έτσι το ραδιόφωνο γρήγορα στράφηκε στο rock ‘n’ roll.

Τα μεταπολεμικά παιδιά της Δυτικής Γερμανίας έμαθαν αγγλικά από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση: όλα τους είχαν αμερικάνικη προφορά. Έβλεπαν όμως και τα τεράστια αμερικάνικα αμάξια που οδηγούσαν οι φαντάροι στις άδειές τους, μαθαίνοντας σιγά-σιγά να αγαπούν το όλο στυλ. Έμαθαν να αγαπούν τις τσίχλες, την κόκα-κόλα, τα τζiν κι ό,τι άλλο αμερικάνικο τους φαινόταν καλό.

Όπως κι η Ιαπωνία, η Δυτική Γερμανία μετά τον πόλεμο δέχτηκε τόση πολλή διεθνή βοήθεια που η κουλτούρα των αρωγών άφησε αναπόφευκτα βαρύ το αποτύπωμά της στους ανθρώπους.

Στο τέλος της δεκαετίας του '60 ο ψυχρός πόλεμος βρίσκεται στο απόγειο του. Ο γεωπολιτικός, ιδεολογικός και οικονομικός ανταγωνισμός μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων ΗΠΑ και ΕΣΣΔ κυβερνά τον πλανήτη και ο φόβος για ένα νέο παγκόσμιο, πυρηνικό αυτή τη φορά, ολοκαύτωμα είναι διάχυτος, είκοσι μόλις χρόνια μετά τη φρίκη του B' Παγκοσμίου Πολέμου.

O πόλεμος στο Βιετνάμ αιμορραγεί τη νεολαία των ΗΠΑ, ενώ πιο πριν η επανάσταση στην Ουγγαρία έχει συνθλιβεί κάτω από τις ερπύστριες των σοβιετικών τανκς.

Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα ήταν η αφορμή ώστε ένα νέο, νεανικό κυρίως, επαναστατικό κίνημα να αρχίσει να αμφισβητεί στην αρχή και, στη συνέχεια, να έρχεται σε καθολική ρήξη με το υπάρχον σύστημα που είχε χωρίσει τον πλανήτη σε δύο στρατόπεδα.

Και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού χιλιάδες νέες και νέοι άρχισαν να αρνούνται το συντηρητισμό (θρησκεία, πατριωτισμός, σεβασμός στην εξουσία) και τις θεμελιακές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές του κυρίαρχου συστήματος, έχοντας ως βάση ένα νέο αντισυστημικό πρόταγμα, μέσα από τη σεξουαλική απελευθέρωση, την ισότητα των φίλων , τον αντικαπιταλιστικό και αντιπολεμικό αγώνα. Φέρνοντας στο προσκήνιο νέες καταστάσεις γεμάτες φαντασία από τη πολιτική σκέψη, τη κριτική της καθημερινής ζωής, έως τις ενδυματολογικές επιλογές και τις τέχνες. Ανάμεσα στις τέχνες και η μουσική όπου το rock ‘n’ roll αποκτά πολύ περισσότερο νόημα από τη διασκέδαση και μόνο.

Ας γυρίσουμε όμως στη (τότε) Δυτική Γερμανία…