Λ.Παπαλέξης & Οι Χτισμένες των Θεμελίων - The night they drove old dixie down @Ρομάντσο 05/03/16
Cameras: Aylos Abies Sylos & Michael Tzanoglos
Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Μιλώντας κάποτε σε έναν δημοσιογράφο, ο Johnny Thunders είπε ότι ήθελε να ιδρύσει κάτι σαν οίκο ευγηρίας για ηλικιωμένους ροκεντρολάδες, με στούντιο ηχογράφησης «και πολλές πουτάνες». Ωστόσο, αν το εννοούσε πραγματικά, ο ίδιος δεν θα προλάβαινε ποτέ να απολαύσει τη «συνταξιοδότησή» του επειδή, όσο κι αν στη διάρκεια της ζωής του είχε κάνει τα πάντα για να τον συναντήσει, τελικά ο Θάνατος αποφάσισε να μην του τη χαρίσει. Έτσι, στις 23 Απριλίου 1991, τον πέτυχε σε ένα άθλιο δωμάτιο ξενοδοχείου στη Νέα Ορλεάνη – ένα μάλλον όχι και τόσο ωραίο 38χρονο πτώμα.
Read More
Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης
Φωτογραφίες: Δήμητρα Τζάνου (1) Ralou OK (2)
Ανάμεσα στις πιο ξεχωριστές φωνές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, η Σtella έχει χτίσει τη δική της διαδρομή - κινούμενη με άνεση ανάμεσα σε είδη, γλώσσες και διαθέσεις. Ο νέος της δίσκος, Adagio, αποτελεί μια ηχηρή στροφή από τη φωτεινή ενέργεια του Up and Away του 2022, οδηγώντας τον ακροατή σε έναν πιο προσωπικό και γειωμένο κόσμο.
Read More
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Το άλμπουμ Holy Diver του Dio, που κυκλοφόρησε στις 25 Μαΐου 1983 από την Warner Bros., αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά άλμπουμ του heavy metal της δεκαετίας του '80. Πρόκειται για το ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ της μπάντας Dio, που δημιούργησε ο θρυλικός Ronnie James Dio μετά την αποχώρησή του από τους Black Sabbath, φέρνοντας μαζί τον ντράμερ Vinny Appice, τον μπασίστα Jimmy Bain και τον κιθαρίστα Vivian Campbell για να δημιουργήσουν έναν φρέσκο και δυνατό ήχο.
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Υπάρχουν κάποιες ώρες της ημέρας - συνήθως αργά τη νύχτα ή λίγο πριν ξημερώσει - που η μουσική σταματά να είναι θόρυβος ή υπόκρουση, και γίνεται μνήμη. Όχι η μνήμη όπως τη συλλαμβάνει η ιστορία, αλλά η υποκειμενική, η προσωπική, η φευγαλέα: το πρόσωπο κάποιου που κάποτε αγαπήσαμε, η σιλουέτα μιας πόλης καθώς την εγκαταλείπεις, ο ήχος μιας λέξης που δεν ειπώθηκε ποτέ. Το LUV, το νέο άλμπουμ των Sugar For The Pill, ανήκει σε αυτή τη σφαίρα. Δεν διεκδικεί την προσοχή σου - τη ζητά ευγενικά. Και όταν τελικά του τη δώσεις, συνειδητοποιείς πως κάτι μέσα σου αναταράχθηκε, χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Read More
Γράφει η Eva M. Grey
O Alexander Heir είναι visual artist, ζωγράφος, designer, illustrator και μουσικός απο το New Jersey της Νέας Υόρκης όπου βάση του εδώ και δεκαετίες είναι το Brooklyn. H δουλειά του αποτυπώνεται σε έργα πολλών καλλιτεχνών όπως οι Warthog, o Martin Rev των Suicide, οι The Men, οι Modern Life is War, οι Iceage, o John Carpenter, oι Hoax oι The Mob κ.α. Απο το 2007 τρέχει μια δική του σειρά ρούχων και εκτυπώσεων που λέγεται The Death Traitors και έχει στο ενεργητικό του δύο βιβλία-συλλογές το Death is not the end: The Work of Alexander Heir και το WARRR2K / Work 2014-17 που εκδόθηκαν από τη Sacred Bones (και βρίσκονται σε μόνιμο sold out). Πέρα από αυτά, είναι και ο frontman της δικής του industrial cyberpunk μπάντας L.O.T.I.O.N Multinational Corporation, των οποίων η μουσική είναι φουλ επηρεασμένη από τη σκηνή του Detroit, το D-Beat, την κουλτούρα του rave των 90s καθώς και το oldschool hardcore punk.
Read More
Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους
Bob, Chan, το φάντασμα της φωνής
Not a tribute. Όχι ακριβώς. Όχι ένας Dylan μεταμφιεσμένος σε Dylan. Όχι μια γυναίκα που φοράει τη μάσκα του άντρα-μύθου. Όχι re-enactment. Κάτι πιο αχνό, πιο λεπτό. Κάτι σαν αναπνοή. Η Cat Power, δηλαδή η Chan Marshall, δεν ανεβαίνει στη σκηνή για να διακηρύξει. Δεν είναι ιεροκήρυκας. Δεν είναι ούτε performer, με τη θεατρική έννοια. Είναι σαν να ψάχνει τη φωνή της σε πραγματικό χρόνο. Κάθε τραγούδι — Visions of Johanna, It’s All Over Now, Baby Blue, Mr. Tambourine Man — ένα μικρό εσωτερικό ημερολόγιο που της διαφεύγει διαρκώς. Η φωνή της δεν στέκεται. Πλανιέται. Κι όταν πατάει, είναι σαν να ζητά συγγνώμη από το πάτημα.
Read More
Γράφει ο Θανάσης Μήνας
Το Thin Lizzy - Acoustic Sessions ανατρέχει στις πρώιμες μέρες των Ιρλανδών rockers, όταν ακόμα ήταν προσανατολισμένοι σε μια folk-blues τεχνοτροπία με κέλτικες επιρροές – συγγενική, ας πούμε, με αυτή του Led Zeppelin III. Δηλαδή πριν από τις μέρες του Fighting (1975) και του Jailbreak (1976), όπου άρχισαν να αποκρυσταλλώνουν τον hard-funk rock ήχο που τους έκανε διάσημους στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70.
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Κάποιοι καλλιτέχνες, ακόμη κι όταν έχουν διανύσει μια δεκαετία πάνω σε folk-punk καταιγίδες και μπύρες που χύνονται σε διεθνή φεστιβάλ, συνεχίζουν να ακούνε μέσα τους τον παλιό ήχο που τους διαμόρφωσε. Ο Sam Brace -γνωστός μέχρι πρότινος ως η κιθαριστική ατμομηχανή των Skinny Lister- επιστρέφει, όχι απλώς με μια σόλο προσπάθεια, αλλά με μια εξομολογητική αναμέτρηση με τις ρίζες του. Το νέο του EP, μια 10ιντση κυκλοφορία σε βινύλιο υπό τον τίτλο Sam Brace & The Merciless Bronze, δεν είναι απλώς rock’n’roll - είναι ένα γράμμα επιστροφής στον εαυτό του.
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Μετά το Licorice Pizza, όπου ο Paul Thomas Anderson φλέρταρε με την ανάλαφρη μελαγχολία και τη νεανική περιπλάνηση, γύρισα πίσω. Στην αρχή. Εκεί όπου όλα ήταν πιο μετρημένα, πιο ήσυχα, σχεδόν υπόγεια. Το Hard Eight είναι το σιγανό ξεκίνημα ενός σκηνοθέτη που σύντομα θα γινόταν ο πιο συνεπής παρατηρητής των ανθρώπινων σχέσεων στο σύγχρονο αμερικανικό σινεμά. Εδώ δεν υπάρχει στόμφος. Δεν υπάρχουν δηλώσεις. Υπάρχουν άνθρωποι. Υπάρχει σιωπή. Υπάρχει ένας κόσμος που δεν ζητάει εξηγήσεις, μόνο αντοχή.
Read More
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Το Satanic Royalty των Midnight κυκλοφόρησε το 2011 (8 Νοεμβρίου μέσω της Hells Headbangers Records) και από την πρώτη στιγμή προκάλεσε αίσθηση στη διεθνή metal underground σκηνή. Παρότι το black thrash/speed metal είχε ήδη προσφέρει διαχρονικά άλμπουμ μέσα στη δεκαετία του 2000, λίγοι εκτός του στενού κύκλου γνώριζαν ή ενδιαφέρονταν πραγματικά για αυτά. Όμως, με το ντεμπούτο των Midnight, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά: το άλμπουμ χαιρετίστηκε από τα metal περιοδικά και το διαδίκτυο ως το «κοινό σημείο αναφοράς» του underground, αποσπώντας ενθουσιώδεις κριτικές και προσελκύοντας ένα ευρύτερο κοινό και μεγαλώνοντας ουσιαστικά τον πυρήνα των φανατικών οπαδών του υπο-ιδιώματος.
Read More
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
To «Stargazer» είναι το magnum opus της συνεργασίας ανάμεσα στον συνήθως μαυροντυμένο Βρετανό κιθαρίστα Ritchie Blackmore και τον Αμερικανό Ronnie James Dio, ένα πετράδι του στέμματος, όπως γράφτηκε κάπου, τόσο σαν σύνθεση όσο και σαν ενορχήστρωση, που όσο κυλάει ο χρόνος χτίζεται και χτίζεται και χτίζεται, μέχρι να κορυφωθεί, και ν’ αρχίσει να χτίζεται από την αρχή με ένα σωρό υλικά, ενώ ο ρυθμός είναι εξοντωτικός με έντονα στοιχεία Μέσης Ανατολής...
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Η δεύτερη και τελική σεζόν του Andor δεν είναι απλώς ένα ακόμα κεφάλαιο στον γαλαξία του Star Wars• είναι μια σκοτεινή, ώριμη, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη κατάδυση στις εσώτερες δομές εξουσίας, καταστολής και αντίστασης. Ο Tony Gilroy και η ομάδα του καταφέρνουν να μετατρέψουν το sci-fi πλαίσιο σε ένα αιχμηρό πολιτικό σχόλιο που, με την αφορμή της Αυτοκρατορίας, μιλά ανοιχτά για τους μηχανισμούς του φασισμού, τη γραφειοκρατία της καταπίεσης, και τη σύνθλιψη της ανθρώπινης υπόστασης προς όφελος ενός απρόσωπου συστήματος.
Read More
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Στις 12 Μαΐου 1967, στα πλαίσια της εκδήλωσης «Games for May (Space Age Relaxation For The Climax Of Spring)» που πραγματοποιήθηκε στο Queen Elizabeth Hall του Λονδίνου, οι Pink Floyd, το συγκρότημα που προκάλεσε επανάσταση στον ψυχεδελικό ήχο εμπνέοντας πολλά από τα progressive rock συγκροτήματα που ακολούθησαν, έπαιξε για πρώτη φορά με ένα τετραφωνικό ηχητικό σύστημα κατασκευασμένο επί παραγγελία, αφήνοντας άναυδο το εν πολλοίς μαστουρωμένο κοινό...
Read More
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Μια μέρα, καθώς έγραφε, ένιωσε πως οι λέξεις του άρχισαν να ξεφεύγουν από το χαρτί. Ένα γράμμα, ένα μόνο, πέταξε έξω από τη σελίδα και άρχισε να αιωρείται στον αέρα. Ο Ματίας το κοίταξε με απορία και τρόμο. Το γράμμα σχημάτισε μια λέξη: «Πίστεψε»...
Read More
Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους
Η μπάντα από το Μπρίστολ που εδώ και οκτώ χρόνια δεν κυκλοφορεί απλώς άλμπουμ – εκπέμπει. Φόρτιση, μνήμη, θραύσματα συναισθημάτων. Από το Brutalism έως το πρόσφατο Tangk, οι Idles γράφουν μια ιδιότυπη ιστορία ψυχογεωγραφίας: το σώμα ως πολιτικό πεδίο, η απώλεια ως πολιτισμική μνήμη, η αγάπη ως αντίσταση.
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Υπάρχουν δίσκοι που απαιτούν την προσοχή σου από την πρώτη στιγμή, και άλλοι που στην ουσία της ύπαρξής τους ζητούν κάτι διαφορετικό: να χαμηλώσεις λίγο τον ρυθμό σου και να έρθεις εσύ προς αυτούς. Το Adagio της Σtella ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Γραμμένο σε διάστημα πέντε χρόνων, με αφετηρία ένα μοναχικό ταξίδι στο Αιγαίο, το άλμπουμ είναι βαθιά προσωπικό χωρίς να γίνεται εσωστρεφές, ήσυχο χωρίς να είναι άχρωμο. Η Σtella επιλέγει ένα ηχητικό τοπίο όπου οι ακουστικές κιθάρες, τα ευγενικά κρουστά και τα ήπια synths κτίζουν ένα περιβάλλον ανοιχτό και καθαρό, σχεδόν διάφανο.
Read More
Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς
Στις 19 Απριλιου 2024, στην καρδιά της περσινής άνοιξης, κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ των Αθηναίων Ηλέκτρα με τίτλο Δώμα. Αν και ο δίσκος είχε ηχογραφηθεί από το καλοκαίρι του 2022, στην Ελλάδα το πότε ετοιμάζεται και πότε ηχογραφείται μια δουλειά μέχρι να καταφέρνει τελικά να κυκλοφορήσει είναι κάτι σχετικό…
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Στον πιο συγκρατημένο τους δίσκο, οι Arctic Monkeys αφήνουν πίσω τους τον στόμφο και γράφουν τα πιο ανθρώπινα τραγούδια τους...
Read More
Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής
Το πραγματικό της όνομα ήταν Kathleen Annie Pannonica de Koenigswarter και γεννήθηκε στην Αγγλία τον Δεκέμβρη του 1913. Ένα ταξίδι όμως για χάρη του συζύγου της, που ήταν πρόξενος, στην Νέα Υόρκη το 1951 θα την φέρει σε επαφή με την τζαζ τοπική σκηνή. Από εκείνη την ημέρα και για τις επόμενες τρεις δεκαετίες της ζωής της, η Nica όπως την αποκαλούσαν οι φίλοι, θα γίνει ο φύλακας άγγελος και προστάτιδα των σημαντικότερων μουσικών της τζαζ της Νέας Υόρκης κατά τις δεκαετίες του 1950 και 1960. Duke Ellington, Charlie Parker, John Coltrane, Miles Davis, Sun Ra, Dizzy Gillespie, Louis Armstrong, και φυσικά, ο Thelonious Monk, ο εγγονός σκλάβων που η Nica τον μετέτρεψε σε "προφήτη της τζαζ".
Read More
Heavy Sounds Psych Fest, 8 Μαρτίου του '25 και γύρω στα μεσάνυχτα, ανέβηκαν στη κεντρική σκηνή του Universe, οι αγαπημένοι Orange Goblin (UK). Αυτή θα ήταν και η τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα μιας και η μπάντα αποφάσισε να διαλυθεί μόλις τελειώσει η ευρωπαική τους περιοδεία. Οι συναυλίες ειχαν αρχίσει από το απόγευμα με τις εκκρηκτικές εμφανίσεις των Wyatt E (BE), Acid Mammoth (GR), Margarita Witch Cult (UK), Black Raibows (IT) & Nightstalker (GR). Το Merlin's Music Box, βρέθηκε εκεί και σας παρουσιάζει τα videos της βραδιάς.
Read More
Μετά την εκρηκτική συναυλία τους στο αμερικανικό φεστιβάλ Coachella πριν από μερικές ημέρες και τις επικρίσεις/επιθέσεις που δέχτηκαν από το φιλοσιωνιστικό λόμπι και τις κυβερνήσεις που συνεχίζουν να στηρίζουν το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ, και ενώ η βρετανική αντιτρομοκρατική υπηρεσία διεξάγει "έρευνα" σε βάρος τους, οι Kneecap, η ιρλανδική μπάντα που δεν μασάει τα λόγια της, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση...
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Το Licorice Pizza δεν είναι για όλους - το ξέρω. Αν περιμένεις μια κανονική πλοκή, αν θέλεις μια ξεκάθαρη ρομαντική κορύφωση, μάλλον θα μπερδευτείς. Αλλά αν αφήσεις την ταινία να σε πάρει από το χέρι χωρίς να ρωτάς πού πάτε, θα σε πάει κάπου απρόσμενα οικείο. Είναι σαν μια παλιά ανάμνηση από μια εποχή που δεν έζησες ποτέ, αλλά κάπως θυμάσαι...
Read More
Γράφει ο Σταύρος Σπυρόπουλος
Ο Iggy Pop έχει σήμερα γενέθλια και γίνεται 78 χρονών. Κοιτώντας πίσω στο 1967 αυτή τη χαρακτηριστική μορφή ωμής ενέργειας που πρακτικά αυτοτραυματιζόταν επί σκηνής ή βάδιζε πάνω στο κοινό με την άνεση μεσσία που βαδίζει πάνω στο νερό, ενώ δίπλα του οι υπόλοιποι Stooges παρέδιδαν το ηλεκτρικό ισοδύναμο της πρωτο-punk κόλασης, μπορεί και να φαινόταν δύσκολο ότι θα έφτανε εδώ...
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Η ακραία μουσική πάντα κουβαλούσε μια δόση αυτομυθοποίησης. Από το corpse paint και τις επικές αφηγήσεις μέχρι την αδιάκοπη αναζήτηση για τον πιο έντονο ήχο, οι καλλιτέχνες του είδους συχνά ξεπερνούν τα όρια του συνηθισμένου, ψάχνοντας μια ταυτότητα που ξεφεύγει από τη μονοτονία. Σπάνιες είναι οι μπάντες που κατάφεραν να ισορροπήσουν αυτή τη διαδικασία τόσο αρμονικά όσο οι Deafheaven. Το Lonely People with Power, το έκτο τους άλμπουμ, μοιάζει με ένα ταξίδι πίσω στις ρίζες τους, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και εξέλιξη. Καταφέρνει να παντρέψει τη γνώριμη κακοφωνία του παρελθόντος με τη σημερινή τους ωριμότητα.
Read More
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Κάπου νοτιοανατολικά του Κόσμου σε μια εύφορη, μα καταραμένη γη, μέσα σε ένα πέτρινο σπίτι που όμοιό του δεν υπάρχει και μοιάζει με λαβύρινθο και που οι διάδρομοι του απλώνονται ατέλειωτοι σαν το σύμπαν, ζουν τρεις φιγούρες. Τρεις ψυχές παγιδευμένες σε μια αιώνια μοίρα: ο Ιούδας, ο Χριστός και η Πασιφάη, η οποία είναι ταυτόχρονα αγνή και μάγισσα, μάντισσα και χρησμοδότρια, μάνα και ερωμένη, μυστήριο και ελπίδα.
Read More
Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης
Οι Gandi με την κυκλοφορία του The Digger, του δεύτερου ολοκληρωμένου έργο τους μετά το Time and Youth του 2017, χτυπούν εκεί όπου πρέπει - όχι με κραυγές, αλλά με ουσία. Είναι ένας δίσκος που φτιάχτηκε με τα αυτιά στο έδαφος και τα μάτια στραμμένα προς τα μέσα και προς τα έξω ταυτόχρονα. Πιο σκοτεινό, πιο πολιτικό, και με περισσότερη ειρωνεία από τον προκάτοχό του, το The Digger δεν κρύβεται πίσω από αφηρημένες ευαισθησίες. Μιλάει για τον κόσμο όπως είναι - σκληρός, αντιφατικός, γεμάτος μικρές πράξεις αλληλεγγύης και μεγάλα ψέματα. Παρόλα αυτά, το άλμπουμ δεν κουβαλάει καμία σοβαροφάνεια. Οι Gandi ξέρουν πότε να σου ψιθυρίσουν κάτι και πότε να στο πετάξουν στα μούτρα...
Read More
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Μύριζε βροχή και καπνό απο ξυλόσομπα. Βρωμούσε φτώχεια. Στη μασίνα έβραζε σούπα: κολοκύθια, πατάτες, κρεμμύδια, σκόρδο, λίγο λάδι και λίγο μοσχάρι μέσα στην κατσαρόλα για να θρέψει 5 στόματα. Καφενείο, σημείο συνάντησης πάνω στην πλατεία, εκεί γινόντουσαν οι γάμοι, εκεί κρατούσαν ζωντανή την Δημοκρατία, εκεί διάβαζαν τα παιδιά της για το σχολείο, όταν έβρεχε πολύ και έμπαζε νερό το σχολειό κάνανε μαθήματα εκεί, εκεί και το μοναδικό τηλέφωνο πλην του χωροφύλακα και του προέδρου της κοινότητας σε όλο το χωριό για όλο το χωριό.
Read More
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
«Όσο μεγαλώνω τόσο λιγότερα πράγματα γνωρίζω και αυτό είναι καλό. Όταν ήμουν νέος ήξερα τα πάντα, και τα πάντα δεν είναι απαραιτήτως καλά…»
Προς τα τέλη του 2002, ενώ είχε εισιτήριο για να παρακολουθήσει μια συναυλία της Nina Simone, ο Mark Lanegan ακύρωσε την έξοδό του εξαιτίας της κακοκαιρίας. Λίγο καιρό αργότερα η σπουδαία καλλιτέχνιδα θα πέθαινε και ο Mark, όπως έλεγε συχνά, αισθανόταν τύψεις για αυτό. Κάπως έτσι την πάτησε και με τον Sun Ra και έκτοτε αποφάσισε να μην επαναλάβει το ίδιο λάθος. Στην προσωπική του ζωή, ωστόσο, θα επαναλάμβανε πολλά άλλα.
Read More
Γράφει ο Σταύρος Σπυρόπουλος
Τον Απρίλιο του 1983 ο David Bowie κυκλοφορεί το δέκατο πέμπτο άλμπουμ της καριέρας του με τίτλο Let’s Dance. Το ομώνυμο πρώτο σινγκλ θα γίνει η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του «Λεπτού Λευκού Δούκα» μέχρι και τις μέρες μας διαμορφώνοντας τον ήχο των 80’s, αλλά και τη μετέπειτα καλλιτεχνική πορεία του Bowie. Η επιτυχία είναι τόσο μεγάλη που θα βοηθήσει στην επιστροφή του Iggy Pop, ο οποίος έγραψε μαζί με τον Bowie το «China Girl», τη δεύτερη μεγάλη επιτυχία από αυτό το άλμπουμ, στην εδραίωση του Nile Rogers ως παραγωγού και στην ανάδειξη του μοναδικού κιθαριστικού ταλέντου του Stevie Ray Vaughan. Χωρίς να το γνωρίζουν, ο Bowie και ο Vaughan θα πάρουν εκείνο το διάστημα κάποιες αποφάσεις, που χωρίς αυτές η ιστορία της μουσικής δεν θα ήταν αυτή που ξέρουμε σήμερα.
Read More
Γράφει ο Σταύρος Σπυρόπουλος
Ο Θανάσης Μήνας γράφει για τη συνεργασία δύο αγαπημένων βετεράνων του αυστραλέζικου underground.
Οι δυο τους γνωρίστηκαν όταν στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’90 οι Dirty Three άνοιξαν για μια συναυλία του Ed Kuepper στη Μελβούρνη. Τότε ήταν που ο Ed και ο Jim White διασταυρώθηκαν για πρώτη φορά – o δεύτερος γνώριζε βέβαια και έτρεφε μεγάλο σεβασμό για το πρωτοποριακό έργο του πρώτου με τους Saints και τους Laughing Clowns. Από την πλευρά του, ο Kuepper εντυπωσιάστηκε από τη σπάνια αίσθηση του ρυθμού, ποιο σωστά από την πολυρυθμία που χαρακτηρίζει το παίξιμο του White.
Read More
Κείμενο - συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης
Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης
Υπάρχουν μέρες που σε πλακώνει το βάρος του κόσμου, όχι επειδή έγινε κάτι, αλλά επειδή δεν έγινε τίποτα. Είναι οι ώρες που χαώνεσαι μέσα στο ίδιο σου το κεφάλι, ανάμεσα σε emails, άπλυτα πιάτα και σκέψεις που τριγυρνάνε χωρίς προορισμό. Αν αυτές οι ώρες είχαν soundtrack, θα το έγραφαν οι Messier 13. Το Stay For A While είναι ένα άλμπουμ που δε φωνάζει. Σε σφίγγει σιγά, με κιθάρες γεμάτες θαμπό reverb και φωνητικά που μοιάζουν να ψιθυρίζονται από άλλο δωμάτιο. Είναι shoegaze, ναι, αλλά με μια αίσθηση ζεστασιάς που δεν τη βρίσκεις συχνά στο είδος. Όχι "λουλουδάτη" ζεστασιά — πιο πολύ αυτή που νιώθεις όταν ανοίγεις το ψυγείο μες στη νύχτα και βρίσκεις την τελευταία μπουκιά πίτσας που νόμιζες ότι είχες ξεχάσει...
Read More
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Ρεμβάζω στο μπαλκόνι μου, παρατηρώντας στο απέναντι παγκάκι μια γυναίκα και έναν άντρα, οι πλάτες τους στραμμένες στον ποταμό. Το απόγευμα κύλησε σαν να είχε παγώσει ο χρόνος, σαν να είχε παύσει το νερό να κυλά, μόνο για να τους κρατήσει εκεί, αμίλητους και ακίνητους, σε μια σιωπή που έμοιαζε με συμφωνία. Τα βλέμματά τους σπάνια συναντιόνταν, σαν να φοβούνταν το εκτυφλωτικό φως που γεννούσε η ένταση του έρωτα. Όταν τελικά τα χέρια τους τεντώθηκαν προς το μέρος του άλλου, δεν αγγίχτηκαν.
Read More
Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης
Οι Nightstalker είναι κάτι παραπάνω από μία αγαπημένη μπάντα. Είναι αυτοί που μεγαλώσαμε μαζί, που έντυσαν τα χρόνια που πέρασαν με τη μουσική τους, για αυτούς που έφτασαν και για αυτούς που δεν έφτασαν ως εδώ. Τα underdogs που πεισματικά επιστρέφουν ξανά και ξανά από το σημείο που δεν υπάρχει επιστροφή...
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Το The Penguin είναι μια σειρά που αρχικά δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον, παρά την τεράστια αγάπη μου για τον Batman. Η ταινία The Batman μου φάνηκε απλώς καλή, και ο Robert Pattinson απέδωσε εξαιρετικά τον ρόλο του «Bruce Wayne που μεγάλωσε ακούγοντας τους Cure». Ωστόσο, η επιλογή του Penguin ως πρωταγωνιστή μιας αυτόνομης σειράς μου φαινόταν περίεργη. Προηγούμενες προσπάθειες για μια «σειρά Batman χωρίς τον Batman», όπως το Pennyworth και το Gotham, απέτυχαν ακριβώς λόγω της απουσίας του Σκοτεινού Ιππότη.
Read MoreCameras: Aylos Abies Sylos & Michael Tzanoglos