Μετά την εκρηκτική συναυλία τους στο αμερικανικό φεστιβάλ Coachella πριν από μερικές ημέρες και τις επικρίσεις/επιθέσεις που δέχτηκαν από το φιλοσιωνιστικό λόμπι και τις κυβερνήσεις που συνεχίζουν να στηρίζουν το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ, και ενώ η βρετανική αντιτρομοκρατική υπηρεσία διεξάγει "έρευνα" σε βάρος τους, οι Kneecap, η ιρλανδική μπάντα που δεν μασάει τα λόγια της, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το Licorice Pizza δεν είναι για όλους - το ξέρω. Αν περιμένεις μια κανονική πλοκή, αν θέλεις μια ξεκάθαρη ρομαντική κορύφωση, μάλλον θα μπερδευτείς. Αλλά αν αφήσεις την ταινία να σε πάρει από το χέρι χωρίς να ρωτάς πού πάτε, θα σε πάει κάπου απρόσμενα οικείο. Είναι σαν μια παλιά ανάμνηση από μια εποχή που δεν έζησες ποτέ, αλλά κάπως θυμάσαι...

Γράφει ο Σταύρος Σπυρόπουλος

Ο Iggy Pop έχει σήμερα γενέθλια και γίνεται 78 χρονών. Κοιτώντας πίσω στο 1967 αυτή τη χαρακτηριστική μορφή ωμής ενέργειας που πρακτικά αυτοτραυματιζόταν επί σκηνής ή βάδιζε πάνω στο κοινό με την άνεση μεσσία που βαδίζει πάνω στο νερό, ενώ δίπλα του οι υπόλοιποι Stooges παρέδιδαν το ηλεκτρικό ισοδύναμο της πρωτο-punk κόλασης, μπορεί και να φαινόταν δύσκολο ότι θα έφτανε εδώ...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Η ακραία μουσική πάντα κουβαλούσε μια δόση αυτομυθοποίησης. Από το corpse paint και τις επικές αφηγήσεις μέχρι την αδιάκοπη αναζήτηση για τον πιο έντονο ήχο, οι καλλιτέχνες του είδους συχνά ξεπερνούν τα όρια του συνηθισμένου, ψάχνοντας μια ταυτότητα που ξεφεύγει από τη μονοτονία. Σπάνιες είναι οι μπάντες που κατάφεραν να ισορροπήσουν αυτή τη διαδικασία τόσο αρμονικά όσο οι Deafheaven. Το Lonely People with Power, το έκτο τους άλμπουμ, μοιάζει με ένα ταξίδι πίσω στις ρίζες τους, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και εξέλιξη. Καταφέρνει να παντρέψει τη γνώριμη κακοφωνία του παρελθόντος με τη σημερινή τους ωριμότητα.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Κάπου νοτιοανατολικά του Κόσμου σε μια εύφορη, μα καταραμένη γη, μέσα σε ένα πέτρινο σπίτι που όμοιό του δεν υπάρχει και μοιάζει με λαβύρινθο και που οι διάδρομοι του απλώνονται ατέλειωτοι σαν το σύμπαν, ζουν τρεις φιγούρες. Τρεις ψυχές παγιδευμένες σε μια αιώνια μοίρα: ο Ιούδας, ο Χριστός και η Πασιφάη, η οποία είναι ταυτόχρονα αγνή και μάγισσα, μάντισσα και χρησμοδότρια, μάνα και ερωμένη, μυστήριο και ελπίδα.

Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Οι Gandi με την κυκλοφορία του The Digger, του δεύτερου ολοκληρωμένου έργο τους μετά το Time and Youth του 2017, χτυπούν εκεί όπου πρέπει - όχι με κραυγές, αλλά με ουσία. Είναι ένας δίσκος που φτιάχτηκε με τα αυτιά στο έδαφος και τα μάτια στραμμένα προς τα μέσα και προς τα έξω ταυτόχρονα. Πιο σκοτεινό, πιο πολιτικό, και με περισσότερη ειρωνεία από τον προκάτοχό του, το The Digger δεν κρύβεται πίσω από αφηρημένες ευαισθησίες. Μιλάει για τον κόσμο όπως είναι - σκληρός, αντιφατικός, γεμάτος μικρές πράξεις αλληλεγγύης και μεγάλα ψέματα. Παρόλα αυτά, το άλμπουμ δεν κουβαλάει καμία σοβαροφάνεια. Οι Gandi ξέρουν πότε να σου ψιθυρίσουν κάτι και πότε να στο πετάξουν στα μούτρα...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Μύριζε βροχή και καπνό απο ξυλόσομπα. Βρωμούσε φτώχεια. Στη μασίνα έβραζε σούπα: κολοκύθια, πατάτες, κρεμμύδια, σκόρδο, λίγο λάδι και λίγο μοσχάρι μέσα στην κατσαρόλα για να θρέψει 5 στόματα. Καφενείο, σημείο συνάντησης πάνω στην πλατεία, εκεί γινόντουσαν οι γάμοι, εκεί κρατούσαν ζωντανή την Δημοκρατία, εκεί διάβαζαν τα παιδιά της για το σχολείο, όταν έβρεχε πολύ και έμπαζε νερό το σχολειό κάνανε μαθήματα εκεί, εκεί και το μοναδικό τηλέφωνο πλην του χωροφύλακα και του προέδρου της κοινότητας σε όλο το χωριό για όλο το χωριό.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Όσο μεγαλώνω τόσο λιγότερα πράγματα γνωρίζω και αυτό είναι καλό. Όταν ήμουν νέος ήξερα τα πάντα, και τα πάντα δεν είναι απαραιτήτως καλά…»

Προς τα τέλη του 2002, ενώ είχε εισιτήριο για να παρακολουθήσει μια συναυλία της Nina Simone, ο Mark Lanegan ακύρωσε την έξοδό του εξαιτίας της κακοκαιρίας. Λίγο καιρό αργότερα η σπουδαία καλλιτέχνιδα θα πέθαινε και ο Mark, όπως έλεγε συχνά, αισθανόταν τύψεις για αυτό. Κάπως έτσι την πάτησε και με τον Sun Ra και έκτοτε αποφάσισε να μην επαναλάβει το ίδιο λάθος. Στην προσωπική του ζωή, ωστόσο, θα επαναλάμβανε πολλά άλλα.

Γράφει ο Σταύρος Σπυρόπουλος

Τον Απρίλιο του 1983 ο David Bowie κυκλοφορεί το δέκατο πέμπτο άλμπουμ της καριέρας του με τίτλο Let’s Dance. Το ομώνυμο πρώτο σινγκλ θα γίνει η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του «Λεπτού Λευκού Δούκα» μέχρι και τις μέρες μας διαμορφώνοντας τον ήχο των 80’s, αλλά και τη μετέπειτα καλλιτεχνική πορεία του Bowie. Η επιτυχία είναι τόσο μεγάλη που θα βοηθήσει στην επιστροφή του Iggy Pop, ο οποίος έγραψε μαζί με τον Bowie το «China Girl», τη δεύτερη μεγάλη επιτυχία από αυτό το άλμπουμ, στην εδραίωση του Nile Rogers ως παραγωγού και στην ανάδειξη του μοναδικού κιθαριστικού ταλέντου του Stevie Ray Vaughan. Χωρίς να το γνωρίζουν, ο Bowie και ο Vaughan θα πάρουν εκείνο το διάστημα κάποιες αποφάσεις, που χωρίς αυτές η ιστορία της μουσικής δεν θα ήταν αυτή που ξέρουμε σήμερα.

Γράφει ο Σταύρος Σπυρόπουλος

Ο Θανάσης Μήνας γράφει για τη συνεργασία δύο αγαπημένων βετεράνων του αυστραλέζικου underground.

Οι δυο τους γνωρίστηκαν όταν στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’90 οι Dirty Three άνοιξαν για μια συναυλία του Ed Kuepper στη Μελβούρνη. Τότε ήταν που ο Ed και ο Jim White διασταυρώθηκαν για πρώτη φορά – o δεύτερος γνώριζε βέβαια και έτρεφε μεγάλο σεβασμό για το πρωτοποριακό έργο του πρώτου με τους Saints και τους Laughing Clowns. Από την πλευρά του, ο Kuepper εντυπωσιάστηκε από τη σπάνια αίσθηση του ρυθμού, ποιο σωστά από την πολυρυθμία που χαρακτηρίζει το παίξιμο του White.

Κείμενο - συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης

 Υπάρχουν μέρες που σε πλακώνει το βάρος του κόσμου, όχι επειδή έγινε κάτι, αλλά επειδή δεν έγινε τίποτα. Είναι οι ώρες που χαώνεσαι μέσα στο ίδιο σου το κεφάλι, ανάμεσα σε emails, άπλυτα πιάτα και σκέψεις που τριγυρνάνε χωρίς προορισμό. Αν αυτές οι ώρες είχαν soundtrack, θα το έγραφαν οι Messier 13. Το Stay For A While είναι ένα άλμπουμ που δε φωνάζει. Σε σφίγγει σιγά, με κιθάρες γεμάτες θαμπό reverb και φωνητικά που μοιάζουν να ψιθυρίζονται από άλλο δωμάτιο. Είναι shoegaze, ναι, αλλά με μια αίσθηση ζεστασιάς που δεν τη βρίσκεις συχνά στο είδος. Όχι "λουλουδάτη" ζεστασιά — πιο πολύ αυτή που νιώθεις όταν ανοίγεις το ψυγείο μες στη νύχτα και βρίσκεις την τελευταία μπουκιά πίτσας που νόμιζες ότι είχες ξεχάσει...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Ρεμβάζω στο μπαλκόνι μου, παρατηρώντας στο απέναντι παγκάκι μια γυναίκα και έναν άντρα, οι πλάτες τους στραμμένες στον ποταμό. Το απόγευμα κύλησε σαν να είχε παγώσει ο χρόνος, σαν να είχε παύσει το νερό να κυλά, μόνο για να τους κρατήσει εκεί, αμίλητους και ακίνητους, σε μια σιωπή που έμοιαζε με συμφωνία. Τα βλέμματά τους σπάνια συναντιόνταν, σαν να φοβούνταν το εκτυφλωτικό φως που γεννούσε η ένταση του έρωτα. Όταν τελικά τα χέρια τους τεντώθηκαν προς το μέρος του άλλου, δεν αγγίχτηκαν.

Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης

Οι Nightstalker είναι κάτι παραπάνω από μία αγαπημένη μπάντα. Είναι αυτοί που μεγαλώσαμε μαζί, που έντυσαν τα χρόνια που πέρασαν με τη μουσική τους, για αυτούς που έφτασαν και για αυτούς που δεν έφτασαν ως εδώ. Τα underdogs που πεισματικά επιστρέφουν ξανά και ξανά από το σημείο που δεν υπάρχει επιστροφή...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το The Penguin είναι μια σειρά που αρχικά δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον, παρά την τεράστια αγάπη μου για τον Batman. Η ταινία The Batman μου φάνηκε απλώς καλή, και ο Robert Pattinson απέδωσε εξαιρετικά τον ρόλο του «Bruce Wayne που μεγάλωσε ακούγοντας τους Cure». Ωστόσο, η επιλογή του Penguin ως πρωταγωνιστή μιας αυτόνομης σειράς μου φαινόταν περίεργη. Προηγούμενες προσπάθειες για μια «σειρά Batman χωρίς τον Batman», όπως το Pennyworth και το Gotham, απέτυχαν ακριβώς λόγω της απουσίας του Σκοτεινού Ιππότη.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στο παρόν κείμενο, το πέμπτο μέρος είναι συγκεντρωμένες μερικές σύντομες προσωπικές απόψεις για πολύ ενδιαφέρουσες, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κυκλοφορίες από μπάντες της ημεδαπής που άκουσα τους τελευταίους μήνες και έχουν δημοσιευτεί  στον προσωπικό μου λογαριασμό και στον λογαριασμό του Merlin's Music Box στο facebook. Είναι πολύ ενθαρρυντικό που συνεχώς εμφανίζονται τόσο καλές δουλειές με μεράκι, υπομονή, επιμονή και έμπνευση από νέα, κυρίως, παιδιά, που ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για να πραγματώσουν τα όνειρά τους στη μουσική. Να παρακολουθείτε τη σκηνή και να τη στηρίζετε και να τη σέβεστε, γιατί πραγματικά της αξίζει...

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Μια συζήτηση με τον συγγραφέα Βασίλη Κιζήλο για την τελευταία του συλλογή διηγημάτων Το μυστικό του Ιλάια Σπένσερ (Εκδόσεις Απόπειρα, 2024)

Η διαδρομή του Βασίλη Κιζήλου στα ελληνικά γράμματα και δη στα μονοπάτια του underground ξεκινά ήδη από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980, ενώ, παράλληλα με τα δικά του έργα, ο συγγραφέας ήταν και ένας από τους πρώτους μεταφραστές του Ουίλιαμ Μπάροουζ στα ελληνικά.  Η νέα συλλογή διηγημάτων του με τον τίτλο Το μυστικό του Ιλάια Σπένσερ περιλαμβάνει έξι ιστορίες (ομώνυμη, «Σκύλα», «Βίβιαν εξπρές», «Maniera Greca», «Ένας όμορφος θάνατος», «Το κεφάλι που κατάπινε πιθανότητες»). Στις ιστορίες αυτές συγγραφείς χαμένοι κάπου στην Πελοπόννησο εναλλάσσονται με hitmen, cross dressers, περιπλανώμενους των νυχτερινών κέντρων, άλλους συγγραφείς που βαδίζουν στις τελευταίες μέρες, την αστυνομία, ερωτευμένους, τη ρώσικη μαφία και πολλά άλλα…Ο συγγραφέας ψηλαφίζει στην ομίχλη της ζωής τον δαίδαλο της απρόσμενης ανθρώπινης γεωγραφίας με περιγραφές που παρασύρουν και στιγμές που αποκαλύπτουν.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχει κάτι σχεδόν νομοτελειακό στο να επιστρέφουν οι Envy Never Dies με ένα άλμπουμ σαν το Ought to Be There. Αν το ντεμπούτο τους ήταν η απαρχή μιας αναζήτησης στον ήχο και την ταυτότητά τους, η δεύτερη κυκλοφορία τους μοιάζει με έναν καθρέφτη που αντανακλά μια μπάντα πιο μεστή, πιο επιθετική, αλλά και πιο συναισθηματικά φορτισμένη από ποτέ. Το Ought to Be There συνεχίζει να εξερευνά τη θεματική των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων, ένα concept που οι Envy Never Dies προσεγγίζουν με μια ακατέργαστη και ειλικρινή ματιά. Τα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ ισορροπούν ανάμεσα στην αγριότητα και τη μελωδία, με τις κιθάρες να κόβουν σαν ξυράφι, τα τύμπανα να οδηγούν κάθε τραγούδι με απόλυτη ένταση και τα φωνητικά να αποπνέουν μια σκοτεινή, σχεδόν θεατρική δραματικότητα.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το τρίτο άλμπουμ των HEX (ΗΞΧ) είναι ένα σημείο καμπής. Η αθηναϊκή μπάντα αφήνει πίσω το ωμό lo-fi παρελθόν της και βυθίζεται σε ένα πολυσύνθετο ηχητικό τοπίο, αποκρυσταλλώνοντας την ταυτότητά της στο III. Εδώ, οι HEX δεν περιορίζονται στο garage-punk με το οποίο τους γνωρίσαμε· το άλμπουμ κινείται με αυτοπεποίθηση από το power pop μέχρι τη σκονισμένη indie μελαγχολία των ‘90s.

Συνέντευξη στον Χρήστο Κορναράκη

φωτογραφίες: Δημήτρης Καβουκίδης

Από την πρώτη τους εμφάνιση στη σκηνή, οι Naxatras ξεχώρισαν ως κάτι διαφορετικό από ένα συνηθισμένο psychedelic rock συγκρότημα. Με ρίζες βαθιά στο αναλογικό παρελθόν αλλά με το βλέμμα στραμμένο σε ένα διαχρονικό, ατμοσφαιρικό παρόν, η μουσική τους αποτελεί μια ατέρμονη εξερεύνηση ηχητικών τοπίων. Ο πέμπτος τους δίσκος του κουαρτέτου από τη Θεσσαλονίκη έχει τίτλο V και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη δημιουργική τους πορεία, όπου η progressive rock πολυπλοκότητα, οι ψυχεδελικές αναζητήσεις και οι επιρροές από world music συνδυάζονται πιο οργανικά από ποτέ.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Ο Richard Wright θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Αφροαμερικανούς συγγραφείς/διανοούμενους του 20ού αιώνα, ένας από αυτούς που προετοίμασαν το έδαφος για την έκρηξη του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα στη δεκαετία του 1950 και για το Black Power στα 60’ς. Βίωσε από μικρός τους φυλετικούς διαχωρισμούς (το επονομαζόμενο Jim Crow) και τα ρατσιστικά εγκλήματα του αμερικάνικου Νότου και αργότερα τον κοινωνικό αποκλεισμό του γκέτο στο Σικάγο όπου εγκαταστάθηκε.

Γράφει ο Αντώνης  Ζήβας

Όταν ο... εκδότης του ταπεινού e-zine που διαβάζετε μου έστειλε το τελευταίο άλμπουμ των Αθηναίων Feral Kids, Lost in Disgraceland,  ακούγοντάς τον σκέφτηκα ότι έχω καιρό να απολαύσω ένα νέο άλμπουμ που να περιέχει μέσα του όλη αυτή την ακατέργαστη «βρωμιά» που κάνει έναν δίσκο να λέγεται πραγματικά ROCK δίσκος. Το Lost in Disgraceland είναι τέτοιος και περιέχει όλα αυτά τα συστατικά που κάνουν ένα άλμπουμ να χαρακτηρίζεται αγνό rock ‘n’ roll πόνημα. Πρόκειται για μία δουλειά που δεν ακούγεται καθόλου παρωχημένη σαν να βγήκε πριν 40 χρόνια, παρόλο που η συνταγή του είναι απλή και βασισμένη στο κλασικό hard rock.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχουν άλμπουμ που στέκονται αγέρωχα στον χρόνο, όχι επειδή αποτελούν μια συμπαγή δήλωση ενός συγκεκριμένου ιστορικού ήχου, αλλά επειδή αποτυπώνουν την ανθρώπινη ψυχή σε όλη της τη γυμνή αλήθεια. Το Blood on the Tracks του Bob Dylan κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1975 και είναι ακριβώς αυτό: μια διαχρονική, προσωπική κατάθεση, που ισορροπεί ανάμεσα στον πόνο και την κάθαρση...

Γράφει η Αγνή Νικολακάκι

Η ταινία Blood Diamond (2006), σε σκηνοθεσία του Edward Zwick και με πρωταγωνιστές τους Leonardo DiCaprio, Djimon Hounsou και Jennifer Connelly, είναι ένα πολιτικό θρίλερ που διαδραματίζεται κατά τον εμφύλιο πόλεμο της Σιέρα Λεόνε τη δεκαετία του 1990. Εστιάζει στο παράνομο εμπόριο διαμαντιών, το οποίο ουσιαστικά χρηματοδοτεί τη σύγκρουση...

Μετάφραση*: Πάνος Τομαράς

[Η Τζούλι Φίλιπς γράφει για μια αγαπημένη συγγραφέα που βοηθούσε στο νοικοκυριό της δημοκρατίας σε όλη της τη ζωή...]

3 Ιανουαρίου 2025

Τους δυο περασμένους μήνες σκεφτόμουν συνέχεια ένα άρθρο που είχε δημοσιεύσει η Ούρσουλα Λε Γκεν στο μπλογκ της τον Νοέμβριο του 2016. Ήταν ένα από τα τελευταία μεγάλα κείμενά της και το έγραψε μια εποχή που ήταν σοκαρισμένη και ανησυχούσε για το μέλλον της χώρας της, όπως πολλοί άνθρωποι σήμερα, και αναρωτιόταν ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος να αντιδράσει. «Οι Αμερικανοί ψήφισαν υπέρ της πολιτικής του φόβου, του θυμού και του μίσους, κι εμείς που είμαστε αντίθετοι μ’ αυτή την πολιτική προσπαθούμε να βρούμε πώς να εναντιωθούμε αποτελεσματικά», έγραψε.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχει κάτι το ακατέργαστα ειλικρινές στο Generation of Identity Crisis, το νέο EP των Elephant, που σε αρπάζει από τις πρώτες του νότες. Σε μόλις δεκαέξι λεπτά, το συγκρότημα από τη Δυτική Ελλάδα, και συγκεκριμένα από τα Γιάννενα, συνθέτει έναν μουσικό καμβά που συνομιλεί με την αβεβαιότητα της γενιάς που ενηλικιώνεται στο χάος της σύγχρονης πραγματικότητας.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφίες: Πάνος Σκορδάς (The Art Asylum)

«Δεν θα χωρίζει πια η ζωή όσα μπορεί να ενώσει ο θάνατος…»

Το Of Love & Death είναι ένας δίσκος που τον ακούς με σβηστά φώτα. Κι όταν τελειώνει η μουσική, μένεις για λίγο στο σκοτάδι και σκέφτεσαι πως όταν στη ζωή έρχονται τα πάνω κάτω, όταν το σώμα σου για κάποιο λόγο προσπαθεί να σε προδώσει, τότε είσαι υποχρεωμένος να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Φωτογραφίες: Βιλελμίνη Αναστασία Κόκκα

Το ντοκιμαντέρ Εδώ μιλάνε για λατρεία σε σενάριο και σκηνοθεσία του Βύρωνα Κριτζά είναι περισσότερο από μια απλή αναδρομή στη διαδρομή των Κόρε. Ύδρο. Οι θεατές τον Μάρτιο θα ζήσουν τη μοναδική εμπειρία ενός συγκροτήματος που δεν ακολουθούσε κανόνες και δημιουργούσε μουσική που αγγίζει την ψυχή. Μέσα από το ντοκιμαντέρ που βγαίνει στις μεγάλες οθόνες τον Μάρτιο οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να δουν σπάνιο αρχειακό υλικό, που αποτυπώνει τη διαδρομή των Κόρε. Ύδρο, από την ίδρυσή τους στο νησί της Κέρκυρας μέχρι την διάλυσή τους το 2014.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου τόμου των Απάντων του Περικλή Κοροβέση από τις εκδόσεις Opportuna, ο Θανάσης Μήνας περιδιαβαίνει στις σελίδες ενός πολύτιμου και αξέχαστου συγγραφέα και αγωνιστή. (φωτό: Γιώργος Γαρβιλάκης - InExararchia)

Ο Περικλής Κοροβέσης ήταν και παραμένει ένα σύμβολο της Αντίστασης και συνάμα ένας από τους πιο επιδραστικούς συγγραφείς, δημοσιογράφους και πολιτικούς ακτιβιστές της μεταπολεμικής Ελλάδας. Η ζωή και η δημιουργία του είναι άρρηκτα δεμένες με τον αγώνα κατά της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967-1974) και την αδιάκοπη διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής δικαιοσύνης...

Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης

Το πρώτο που μπορούμε να σχολιάσουμε για το μισογυνισμό του Ροΐδη είναι ότι απλά αντικατοπτρίζει αιώνες και αιώνες πατριαρχίας και μισογυνισμού. Είναι ολοφάνερο ότι ήταν κάθετα αντίθετος στο εκκολαπτόμενο φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα της εποχής. Αυτό σίγουρα έρχεται σε αντίθεση με το να χαρακτηρίζεται «σύγχρονος». Εμφανίζεται μάλλον ως μία φαλλοκρατική, πατριαρχική και σεξιστική καρικατούρα που ακόμα και κατά την εποχή του συνάντησε αντιδράσεις. Ιδωμένος δε υπό μία σύγχρονη οπτική, αυτή η πτυχή του, τουλάχιστον, μοιάζει μάλλον κωμική...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Οι Murder Capital, το κουιντέτο από το Δουβλίνο που το 2019 μας χάρισε το When I Have Fears, ένα άλμπουμ που τους καθιέρωσε ως πρωτοπόρους της σύγχρονης post-punk σκηνής, επιστρέφουν με το Blindness. Ένα έργο που, σαν μεθυσμένη ανάμνηση μιας νύχτας γεμάτης ένταση, παλεύει με τις αγωνίες και τις αντιφάσεις της εποχής μας. Δεν πρόκειται για μια απλή επανάληψη της επιτυχημένης τους συνταγής, αλλά για μια αδιάκοπη εξέλιξη, μια προσπάθεια να αφήσουν πίσω το παλιό τους δέρμα και να αναζητήσουν κάτι πιο ωμό, πιο σπλαχνικό. Ξεχάστε τις προσεκτικά δομημένες ιστορίες του "Gigi's Recovery" και ετοιμαστείτε για μια σειρά από επείγουσες αναφορές από την καρδιά του προβλήματος, όπου κάθε κομμάτι φωτίζει μια διαφορετική πτυχή του καλλιτεχνικού τους κόσμου.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας*

Οι Γερμανοί Popol Vuh, το μουσικό όχημα που δημιούργησε το 1969 στο Μόναχο ο Florian Fricke για διένυσαν μια μεγάλη μουσική διαδρομή μέσα από τα είκοσι άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, ξεκινώντας από τον ηλεκτρονικό ήχο του Moog. Ουσιαστικά, το συγκρότημα ήταν ο ίδιος ο Fricke, αλλά είχε ανάγκη να συνεργάζεται με άλλους για να προβάλλει τη μουσική του και να εξωτερικεύει τις πνευματικές ανησυχίες του. Όταν δεν βρισκόταν στο στούντιο, ο Γερμανός συνθέτης προτιμούσε να τριγυρνάει τον πλανήτη και μολονότι συμμετείχε μόνο σε δύο δουλειές άλλων συγκροτημάτων, κράτησε επαφή με τους Amon Düül II και η τραγουδίστριά τους, Renate Knaup, τραγούδησε σε πολλά άλμπουμ των Popol Vuh.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Όταν ένας καλλιτέχνης όπως ο Γιώργος Καρράς επιστρέφει στη δισκογραφία, το γεγονός από μόνο του αποκτά μια ιδιαίτερη βαρύτητα. Ειδικά όταν η πορεία του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ελληνικής ροκ μουσικής: τις Τρύπες. Ωστόσο, όποιος προσεγγίσει τον νέο του δίσκο με την προσδοκία να ακούσει κάτι που θυμίζει το παρελθόν, μάλλον θα βρεθεί προ εκπλήξεως. Τα Υλικά Της Χαράς δεν είναι μια νοσταλγική ανασκόπηση, ούτε ένας δίσκος που επαναπαύεται στη μουσική του κληρονομιά. Είναι ένα έργο που προτάσσει το τώρα, δοκιμάζει όρια, και συνομιλεί με την ποίηση του Ανέστη Ευαγγέλου με μια ειλικρινή, σχεδόν ωμή ευαισθησία.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το 1975, ο Neil Young, ένας καλλιτέχνης, συνώνυμο της αμερικανικής folk-rock σκηνής, αποκάλυψε μια πτυχή του εαυτού του που λίγοι γνώριζαν. Με το Tonight's Τhe Night μας τραβάει σε ένα σκοτεινό ταξίδι ψυχής, βουτηγμένο στην ηρωίνη και τη θλίψη, γεννημένο από τις στάχτες της τραγωδίας.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

[απόσπασμα από την νουβέλα El Pago De Chile (Η Ανταμοιβή της Χιλής)]

... Μια άθλια κακοφτιαγμένη χειροποίητη πινακίδα στην είσοδο έγραφε, “Parque por la Paz Villa Grimaldi’’, και μας πληροφορεί πως μεταξύ 1973 και 1978, υπολογίζεται ότι 4.500 άνδρες και γυναίκες κρατήθηκαν και βασανίστηκαν βάναυσα σε αυτό το (πρώην) στρατόπεδο φυλακών. Πάνω από 220 από αυτούς «εξαφανίστηκαν» κατά τη διάρκεια της κράτησής τους, χωρίς να τους δουν ή να ακούσουν για αυτούς ποτέ ξανά. Άλλοι δεκαοκτώ εκτελέστηκαν για άλλους το ίδιο ασήμαντους και αναληθής αν όχι ανύπαρκτους λόγους.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Οι Sexy Christians επιστρέφουν με το πολυαναμενόμενο άλμπουμ Original Sins, ένα έργο που αποδεικνύει ότι η μπάντα όχι μόνο ωρίμασε μουσικά, αλλά συνεχίζει να επαναπροσδιορίζει τη θέση της στο ευρύτερο μουσικό τοπίο. Κυκλοφόρησε στις 13 Νοεμβρίου 2024 και περιλαμβάνει 12 κομμάτια που αναδεικνύουν την ιδιαίτερη ικανότητα των μελών να συνδυάζουν διαφορετικά είδη και να δίνουν νέα πνοή στις συνθέσεις τους.