«Οι κριτικοί μας μισούσαν. Μας είχαν εντελώς ξεγραμμένους. Νομίζαμε ότι όλοι μας μισούσαν. Δεν πιστεύαμε ότι μας γούσταρε κανείς μέχρις ότου το Black Sabbath σκαρφάλωσε στο Νο 8 των βρετανικών charts τον Φεβρουάριο του 1970. Πάθαμε σοκ...
«Σε μια συναυλία στο Τορόντο κάποιος πέταξε στη σκηνή ένα ζωντανό κοτόπουλο. Μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο κάποιος θα έφερνε ένα κοτόπουλο σε ένα rock φεστιβάλ...
Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος
Η αλήθεια είναι πως θα καταγγείλω το συγκεκριμένο άρθρο, παύλα, συνέντευξη για το βιβλίο του Τάσου Βαφειάδη ως στημένο! Και μεγαλύτερη αλήθεια είναι πως παρά τρίχα να γίνω εκδότης του εν λόγω βιβλίου. Οι κρυμμένες ιστορίες όμως πίσω από αυτή τη ζωή που ζει ο καθένας, έφεραν τα πράγματα έτσι ώστε το βιβλίο να γίνει και μια δική μου αγωνία μέχρι την μέρα που θα έφτανε τυπωμένο στα χέρια μου. Δεν θα μπω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και με ποιους τρόπους έμπλεξα με τις Κρυμμένες Ιστορίες πίσω από τα Τραγούδια αλλά αυτό που θα γράψω είναι πως μέσω του βιβλίου κέρδισα πάνω απ’ όλα έναν καινούργιο φίλο – κι αυτός είναι ο συγγραφέας του – ενώ απ’ την άλλη για το υπέροχο στήσιμο του εξωφύλλου και του σώματός του είναι υπεύθυνος ένας άνθρωπος που με τιμά με την φιλία του από τότε που μας θυμόμαστε. Ο graphic designer, Στέλιος Χέλμης. Και το γράφω αυτό διότι πρέπει να δίνουμε τα εύσημα σε κάποιους γραφίστες που σχεδιάζουν βιβλία στην Ελλάδα (σπόντα για τους εκδότες; Ναι!) . Αλλά μακρηγορώ και πάλι… και αφού ευλογήσαμε τα γένια μας πάμε να μοιράσουμε την τράπουλα των 101+1 τραγουδιών που τράβηξε ο Τάσος μέσα από την προσωπική του δισκοθήκη και αποφάσισε να γράψει τις ιστορίες τους.
Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΣΤΑΝΑΡΑΣ
«"Η μουσική έχει να κάνει με την ένταση. Όλα τα άλλα είναι απλώς θόρυβος... Οι συνθέσεις μας μοιάζουν με μινιμαλιστικά κινηματογραφικά σενάρια. Μπορούμε πάντα να τις τροποποιούμε το απόγευμα ή στη διάρκεια του soundcheck, μπορούμε να τις αλλάζουμε ή να αυτοσχεδιάζουμε πάνω σ’ αυτές. Στήνουμε όλους τους ήχους μας από αυθεντικές ηχητικές πηγές κι έτσι όλα έχουν να κάνουν με συχνότητες, φίλτρα και παραμέτρους. Το μόνο πράγμα που είναι προσχεδιασμένο είναι η ενορχήστρωση» - Ralf Hütter
Aπό τον EDDIE SPAGHETTI, τραγουδιστή και κιθαρίστα των Supersuckers
"Όταν με πίεσαν να αφηγηθώ μια ιστορία για το πόσο κουλ τύπος ήταν ο Lemmy, έγινα κουρέλι. Να σας πω ότι τραγουδούσαμε μαζί κομμάτια του Elvis στα παρασκήνια με μια ακουστική κιθάρα; Ότι με είχε καλέσει στο λεωφορείο του και με έκανε λιώμα κερνώντας με Jack Daniels με κόκα κόλα, στη διάρκεια μιας περιοδείας που προσπαθούσα να μην πίνω επειδή η γυναίκα μου ήταν έγκυος στο πρώτο μας παιδί και ήθελα να της συμπαρασταθώ; Μπα, νομίζω ότι η καλύτερη ιστορία αρχίζει στη Φιλαδέλφεια…
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΟΥΛΛΗΣ
"Εμάλωσα με τη σκέψη μου και τώρα ζούμε χώρια..."
Ο ένας έχει την τιμή να ανήκει σε μία από τις πιο σημαντικότερες οικογένειες μουσικών της Ελλάδας, ο δεύτερος είναι μέρος της αυστραλέζικης rock σκηνής, πιο γνωστός από τη συνεργασία του με τους Dirty Three αλλά και με μεγάλα ονόματα του εναλλακτικού ήχου. Ο Γιώργος Ξυλούρης (Ψαρογιώργης) και ο Jim White στον τρίτο τους δίσκο Mother δείχνουν ότι η καλή μουσική δεν γνωρίζει σύνορα και περιορισμούς.
Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photos)
Στις 21 Δεκεμβρίου, λίγο πριν κλείσει το 2017, οι Rosewood Brothers (bandcamp) παρουσίασαν στο ΙΛΙΟΝ plus τη νέα τους κυκλοφορία σε μια εκδήλωση οργανωμένη από το Merlin's Music Box και την μπάντα. Στην ουσία πρόκειται για το ντεμπούτο άλμπουμ της αθηναϊκής μπάντας που κυκλοφορεί από την Ikaros Records εν μέσω διθυραμβικών κριτικών. Το Soul Blossom είναι όντως ένας από τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν στη (βινυλιακή και ψηφιακή) αγορά την περασμένη χρονιά και η παρουσίαση του δίσκου ήταν μια πρώτη γεύση από τις μελλοντικές "ζωντανές" περιπέτειες των Rosewood.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ "ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ"
"Αποφασίσαμε να ιδρύσουμε το Θέατρο Τέχνης από την ανάγκη της δημιουργίας ενός θεάτρου συνόλου. Μια ομάδα που θα 'χε μάθει να σκέφτεται και να εργάζεται με ψυχική και οργανική ενότητα. Μια ομάδα ειδικά εκπαιδευμένη κι υποταγμένη σε μια νέα διδασκαλία θεατρικής έκφρασης που θα διαμορφωνόταν μέσα στο χρόνο για να εξυπηρετήσει, όσο γίνεται καλύτερα, έργα θεατρικά, αποκαλυπτικά και για τους ερμηνευτές και για το κοινό. Η δημιουργία ενός θεάτρου έξω από το εμπορικό κύκλωμα, ενός θεάτρου αδέσμευτου από επιχειρηματία, απαλλαγμένο από βεντετισμούς, ανένδοτο σε καλλιτεχνικούς συμβιβασμούς".
Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ
«Αλήθεια -των αδυνάτων αδύνατο
ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /
αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε
το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /
το εφήμερο της παράλογης ζωής του
κι ανακαλύπτουνε διαφορές
γιομάτοι μίσος διαφορές
σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία»
(Νίκος Εγγονόπουλος - Στην κοιλάδα με τους ροδώνες)
Πως κατασκευάζουμε ένα στρατό φανατισμένων ηλιθίων που τα πιστεύουν όλα και είναι έτοιμοι για όλα;
Γράφει ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ
Λίγο πριν εκπνεύσει το 2017 φρόντισε να μας κάνει δώρο ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, έναν αληθινό γκαράζ-πανκ δυναμίτη, κατευθείαν από μια από τις μητροπόλεις του είδους, την Washington D.C. Και βέβαια, όταν το εν λόγω άλμπουμ αποτελεί ντεμπούτο, τότε αποκτάει μεγαλύτερη αξία! Αν και είναι ηχογραφημένο από το καλοκαίρι του 2016 τελικά βρήκε δισκογραφική στέγη στην σημαντική καλιφορνέζικη In The Red Records και κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο!
O Keith Richards παίζει κιθάρα στους Rolling Stones εδώ και μερικές... δεκάδες χρόνια! Η προσωπική του ζωή έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου και μολονότι πολλοί είναι εκείνοι που απορούν για την απίστευτη ικανότητά του να επιβιώνει, έχει φτάσει αισίως τα 75 χρόνια χωρίς την παραμικρή διάθεση να παρατήσει το μόνο πράγμα που έμαθε να κάνει καλά στη ζωή του: να παίζει τα blues. Ωστόσο, κάπου κάπου φιλοδωρεί τους πολυπληθέστατους φίλους του με ατάκες και γνώμες που προκαλούν, διασκεδάζουν και...εκπαιδεύουν. Ιδού μερικά σταχυολογήματα (τριάκοντα πλην ενός) προς τέρψιν απάντων των ενδιαφερομένων:
Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τα ναρκωτικά, είχα πρόβλημα με την αστυνομία...
Αν είναι να κλοτσήσεις την εξουσία στα δόντια, καλύτερα να το κάνεις και με τα δυο πόδια...
Η συνέντευξη με τους Junkheart θα μπορούσε να θεωρηθεί ως “στημένη”, για τον λόγο του ότι ο υπογράφων αυτή συνδέεται με τα μέλη της μπάντας με μακροχρόνια φιλία, της οποίας αφετηρία είναι οι κοινοί τόποι αγώνα, πολιτιστικής και πολιτικής πράξης, όπως ορίζονται μέσα από την αυτοοργανωμένη αντίληψη των αναρχικών/αντιεξουσιαστικών καταλήψεων. Αντιλήψεις ιδεών και αλληλεπιδράσεων που διέπονται πρωτίστως από τις αρχές της ισότιμης, οριζόντιας σχέσης, απαλλαγμένες από κάθε συμφεροντολογικό, εμπορικό και διαφημιστικό κομφορμισμό. Επομένως, αυτή η συνέντευξη δεν είναι καθόλου “στημένη”.
Οι Junkheart σχηματίστηκαν στην Αθήνα το 2013. Παίζουν ελληνόφωνο punk rock, και αρκετές φορές “ξεκουμπώνουν” τα καλώδια από τους ενισχυτές και με ακουστικά στοιχεία δίνουν μία διαφορετική -ας τη χαρακτηρίσω “ευαίσθητη”- διάσταση στη τραχύτητα του punk.
Έχουν κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ σε βινύλιο, το «Καμιά Πατρίδα» (2014) και το «Τραγούδια του Ανέμου» (2016), ενώ αυτόν τον καιρό ηχογραφούν τον τρίτο τους δίσκο «Άνοιξη Ρε», ένα LP με δέκα κομμάτια.
Οι 32 Bastards είναι τέσσερις μπάσταρδοι απόγονοι των Dead Kenndys που αντανακλούν όλη εκείνη τη σοφία, την οποία οι πιονιέροι του αμερικάνικου hardcore μεταλαμπάδευσαν με τόσο ανεπιτήδευτο τρόπο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το Πατρινό κουαρτέτο εφορμά με ένα “kill ‘em all” attitude, και στα τέσσερα κομμάτια του πρώτου τους ΕΡ (έχει προηγηθεί ένα προπέρσινο σινγκλ) φαίνονται πραγματικά ασυγκράτητοι. Αναμιγνύοντας στοιχεία punk και rockabilly με ανεπαίσθητες αλλά αιχμηρές metal απολήξεις και ένα απρόσμενο έξοχο reggae “σπάσιμo”, οι 32 Bastards εξαπολύουν όλη τη νεανική οργή τους και την προσθέτουν στην αστείρευτη πηγή του νέου ελληνικού rock and roll. Προσπαθώ να φανταστώ όλη αυτή την ενέργεια πάνω στη σκηνή…
Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
«Όταν χρησιμοποιώ μια λέξη, είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι, σημαίνει ακριβώς ό,τι εγώ την επιλέγω να σημαίνει, μήτε περισσότερα μήτε λιγότερα.»
«Το ζήτημα, επέμεινε η Αλίκη, είναι αν μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν πολλά διαφορετικά πράγματα.»
«Το ζήτημα, είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι, είναι να ξέρεις ποιος κάνει κουμάντο, αυτό είναι όλο».
(Λούις Κάρολ. Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων )
Ζούμε σ’ έναν κόσμο που κυβερνάται από μυθοπλασίες, συνομωσιολογίες και θρησκευτικούς φανατισμούς κάθε είδους. Τη μαζική εμπορευματοποίηση, τη διαφήμιση, την πολιτική που ασκείται ως κλάδος της διαφήμισης τη παντοδυναμία της τηλεόρασης. Ζούμε σ’ ένα πελώριο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Οι δρόμοι είναι διάσπαρτοι με τεράστιες πινακίδες των οποίων οι απεικονίσεις είναι το προκάλυμμα, ενώ από κάτω τους βρίσκονται τυπωμένες οι λέξεις με το πραγματικό ενδιαφέρον: «Αγόρασε!», «Νέο!», «Τώρα!». Δεν χρειάζεται κανείς να είναι λάτρης των βιβλίων επιστημονικής φαντασίας που περιγράφουν έναν μελλοντικό ζοφερό, δυστοπικό κόσμο. Ο ζόφος είναι ήδη εδώ και η δυστοπία μας κυβερνά.
Το πρώτο πράγμα που κάνει μια ολοκληρωτική κυβέρνηση, ένα φασιστικό καθεστώς προκειμένου να χειραγωγεί τους υπηκόους του είναι να διαστρεβλώνει το νόημα των λέξεων ή να αλλάζει τις “ενοχλητικές” λέξεις και νοήματα προς το... ευπρεπέστερο. Μπορεί (ακόμη) να μη ζούμε στην ολοκληρωτική κοινωνία που περιγράφουν στα βιβλία τους ο Τζόρτζ Όργουελ, ο Άλντους Χάξλι και ο Ρέι Μπράντμπερι, (1984, Θαυμαστός Νέος Κόσμος και Φαρενάϊτ 451, αντίστοιχα) αλλά οι επικοινωνιολόγοι της αυτοκρατορίας του χρήματος έχουν αποδειχτεί οι καλύτεροι αναγνώστες και μαθητές των βιβλίων επιστημονικής φαντασίας που περιγράφουν τις δυστοπικές κοινωνίες του μέλλοντος.
Κείμενο: Γιάννης Ζελιαναίος
Mixtape: Tex Perkins
Νεο mixcloud του Merlin's για τον σπουδαίο Αυστραλό παραγωγό Tony Cohen (1957-2017) από ένα ηχητικό αφιέρωμα του Tex Perkins κι ενα σχετικο κειμενο από τον Γιάννη Ζελιαναίο...
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ MIXTAPE ΤΟΥ TEX PERKINS ΕΔΩ...
Μάθαινε από νωρίς, από πολύ νωρίς, και καθώς τα χρόνια θα μάζευαν τραγούδια μέσα στο στομάχι του, (διότι εκεί χτυπάει ύπουλα η μουσική), ο Tony Cohen θα γινόταν ένας από τους καλύτερους μουσικούς παραγωγούς που πέρασαν πίσω από κονσόλα, όχι μόνο στο νησί των καγκουρό αλλά σε ολόκληρο τον ταλαιπωρημένο μουσικό πλανήτη.
Μόλις στα 19 του χρόνια θα πέρναγε την πόρτα των Armstrong Recording Studios στη Μελβούρνη για να φτιάξει τον ήχο και την παραγωγή στους glamrockάδες, Supernaut που κάναν κάποιον σχετικό ντόρο εκεί στα μέσα προς τέλη των 70s, για να διαλυθούν αργότερα και μετά από δυο δίσκους. Αλλαγή δεκαετίας και ο Cave τον καλεί στο στούντιο να μαζέψει τα ασυμμάζευτα στο γενέθλιο πάρτι των Boys Next Door. Ευτυχώς δεν το κάνει και από εκεί και πέρα θα ξεκινήσει μια συνεργασία των δυο τους που θα κρατήσει με τους Birthday Party και θα συνεχίσει για κάμποσους δίσκους των Bad Seeds. Ονόματα όπως οι Go Betweens, οι Pel Mel, οι Moodists, οι Corpse Grinders, Crime and the City Solution και πολλοί ακόμα μέσα στα eighties, θα περάσουν από τα χέρια του και τις ιδιοφυείς ικανότητές του. Η αρχή της δεκαετίας του ’90 θα τον βρει πίσω από την κονσόλα για το ντεμπούτο των Once Upon a Time του μακαρίτη Bruno Adams, του Chris Russel και του Mick Harvey.
Κυρίες και κύριοι ιδού οι Last Drive. Τι να πω γι αυτά τα παιδια; Εχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια…
Read More
Τις αμαρτίες μου θα τις πω και δεν είναι λίγες. Τη Λευκή Συμφωνία την ειδα για πρώτη και τελευταία φορά…
Read More
O αγαπημένος φίλος Λάμπρος Παπαλέξης αποφάσισε να βγει στο δρόμο παρέα με δύο εξαιρετικούς μουσικούς τον Γιάννη Αφένδρα (aka Johnny…
Read More
Το Merlin's Music Box παρουσιάζει σε παγκόσμια πρώτη το video clip του νέου κομματιού των ANFO με τίτλο Hollow Point!
Read More
Δευτέρα 19 Νοέμβρη ξεκίνησε το φετινό Gimme Shelter Film Festival στο Gagarin 205 και μας επεφύλασσε μία έκπληξη. Τους Nightstalker…
Read More
Ανήμερα της ονομαστικής μου εορτής μαζί με λίγους αλλά εκλεκτούς φίλους, έμελλε να παρακολουθήσω για μιά φορά ακόμα, μία εξαιρετικά…
Read More