Υπάρχουν χρονικά σημεία στη ζωή κάθε καλλιτέχνη όπου η απελευθέρωση, αντί για ήττα, γίνεται επιλογή: ένα μοίρασμα της δημιουργίας που γεννά κάτι πιο οργανικό και ανθρώπινο. Το «Μπλακ» ανήκει ακριβώς σε αυτές τις στιγμές - ένας διάλογος ανάμεσα στη μνήμη και το παρόν, συναντά τη σκηνή του Ρομάντσο και καλεί σε μία εμπειρία μουσικής οικειότητας και συλλογικής επιθυμίας.

Λίγο πριν τη ζωντανή της εμφάνιση στο πολυαναμενόμενο Indiewave Nights στο Ρομάντσο, την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2025, η Katscenes πλαισιώνεται από ένα σύνολο ταλαντούχων καλλιτεχνών που διαμορφώνουν την τρέχουσα indie και alternative ταυτότητα της Αθήνας: Ραστώνη, Selini, Χρήστος Βέργος και το μεταμεσονύχτιο after live show με τον Capétte. Την προηγούμενη βραδιά, στη σκηνή θα ανέβουν οι Σταύρος Άλλος, Tony Bluebird, Xanthí, Βασίλης Ράλλης και ως special guest η Cilia Katrali.

Η σκηνή του Ρομάντσο μετατρέπεται έτσι σε τόπο συνάντησης και εξερεύνησης• ένας χώρος όπου η συνέχεια της αφήγησης περνά στα χέρια δημιουργών που αναζητούν, πειραματίζονται, συγκινούν. Σ’ αυτή τη μεγάλη μουσική σύμπραξη, το «Μπλακ» - και όσοι το πλαισιώνουν - ανοίγει τον διάλογο για το τι μπορεί να σημαίνει η νέα ελληνική μουσική όταν ανήκει σε πολλούς και όχι σε έναν.

 

 

Τι σε οδήγησε να αφήσεις για πρώτη φορά την εξ ολοκλήρου DIY παραγωγή και να εμπιστευτείς το «Μπλακ» στα χέρια των Mike Anson και Παντελή Μπένου στα True North Studios; Τι ανακάλυψες για τον εαυτό σου μέσα από τη συνεργασία και την εναλλαγή ρόλων;

Ήθελα να αφήσω για λίγο τον απόλυτο έλεγχο. Η DIY παραγωγή δεν αποτελούσε ρομαντικοποίηση της διαδικασίας, ήταν απλώς η δυνατότητα που είχα εκείνη την εποχή για να εκφραστώ και να ολοκληρώσω τη μουσική μου. Ήθελα να δω τι θα συμβεί αν εμπιστευτώ το έργο μου σε ξένα χέρια που όμως νιώθουν την ίδια σκοτεινή του διάσταση. Ο Mike και ο Παντελής κατάλαβαν αμέσως ότι το «Μπλακ» δεν είναι τεχνικό project, αλλά μια ψυχική καταγραφή. Μέσα από αυτή τη συνεργασία ανακάλυψα το παράδοξο, ότι για να διατηρήσεις την αυθεντικότητά σου πρέπει κάποιες φορές να τη μοιραστείς.

Πώς λειτούργησε η διαδικασία της ηχογράφησης για σένα; Υπήρξαν στιγμές δημιουργικής έντασης ή αβεβαιότητας που άλλαξαν τελικά τη μορφή κάποιου κομματιού;

Ήταν σαν να περπατάς μέσα σε θόρυβο και σιωπή συγχρόνως. Τα φωνητικά ηχογραφήθηκαν μέσα σε μία μέρα. Ήμασταν με τα παιδιά για ώρες στο στούντιο. Αυτό μου έδωσε μία αίσθηση live, μια συνοχή που με έφερε σε επαφή με στίχους που είχα γράψει σε σκόρπια χρονικά διαστήματα και ετερόκλητα μέρη. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα πως κάτι μέσα μου αντιστεκόταν, σαν να μην με άφηνε να εκτεθώ πλήρως. Αυτές οι στιγμές έγιναν τελικά η ουσία του δίσκου, οι ρωγμές του. Κάποια κομμάτια άλλαξαν μορφή ίσως ακριβώς επειδή εγώ άλλαζα μέσα στη διαδικασία. Αυτό μεταδόθηκε στον Mike και τον Παντελή και προέκυψαν μικροαλλαγές που τις καθρεφτίζουν.

Το mastering του βινυλίου έγινε από τον Λάμπρο Σφυρή, προετοιμάζοντας το άλμπουμ για τη φυσική του εκδοχή. Ποια είναι η σχέση σου με το βινύλιο; Σε τι διαφέρει η εμπειρία της ακρόασης για τον καλλιτέχνη αλλά και τον ακροατή;

Η σχέση μου με διακτινίζει στα παιδικά μου χρόνια, είναι μακρινή και κάπως «σκονισμένη» όπως οι δίσκοι του πατέρα μου. Θα ήθελα πολύ να την αναβιώσω και να την κάνω μέρος της ζωής μου καθώς το βινύλιο είναι τελετουργία. Δεν ακούς απλώς, το πιάνεις, το βιώνεις με τα χέρια σου. Κουβαλάει μια ατέλεια που το φέρνει πιο κοντά στο ανθρώπινο, μια υλικότητα που δεν αφήνει τη μουσική να περάσει ως φόντο. Ο ακροατής γίνεται μέρος της κι εκεί χτίζεται ακόμα μεγαλύτερη σύνδεση. Η ψηφιακή εποχή πολλές φορές δίνει στον καλλιτέχνη την παράλογη αίσθηση της ανυπαρξίας του έργου του. Οπότε όταν το ακουμπά επιβεβαιώνει ότι είναι εδώ. Η φυσική του υπόσταση προσφέρει δύναμη, συγκίνηση και περηφάνια. Είμαι πολύ χαρούμενη που με αφορμή το «Μπλακ» θα έχω αυτή την εξ αποστάσεως εμπειρία με τον ακροατή αλλά και την προσωπική μου. Ακόμα και από τη συμβολική οπτική, το «Μπλακ» μιλά κυρίως για αυτό που απέχει πολύ από το τέλειο, για το γήινο και ευάλωτο.

Ποια ήταν η πιο μεγάλη πρόκληση ηχητικά στην παραγωγή του «Μπλακ»; Υπήρξαν συγκεκριμένες στιγμές που χρειάστηκε να επαναπροσδιορισεις τον ήχο σου για να εξυπηρετήσεις το όραμά σου;

Το «Μπλακ» είναι αρκετά φορτισμένο συναισθηματικά. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να μην χαθεί η ψυχική ένταση μέσα στην καθαρότητα της παραγωγής. Υπήρξαν στιγμές που χρειάστηκε να αφήσουμε τον ήχο πιο ωμό, πιο «λάθος», για να παραμείνει ζωντανός. Συχνά επανερχόμασταν στην απλότητα, αφαιρώντας στρώματα και λεπτομέρειες, για να ακουστεί η ουσία όπως είναι — άμεση, ζωντανή, ανεπεξέργαστη. Μέσα από αυτές τις αποφάσεις επιβεβαίωσα ότι το συναίσθημα δεν χρειάζεται τελειότητα αλλά αυθεντικότητα.

Σε σύγκριση με τους προηγούμενους δίσκους σου (π.χ. «ΗΧΩ», «Ψυχοφωνητικά»), νιώθεις πως έχεις βρει πλέον μια ηχητική ταυτότητα ή συνεχίζεις να την αναζητάς μέσα από τις δοκιμές και τις αλλαγές στην παραγωγή;

Κάθε άλμπουμ είναι μια προσωρινή απάντηση σε μια ερώτηση που δεν τελειώνει ποτέ για μένα. Δεν με απασχολεί να «βρω» την ταυτότητά μου, με ενδιαφέρει να την χάνω και να την ξαναχτίζω από την αρχή. Ο δίσκος αυτός είναι ένα επόμενο στάδιο αυτής της συνεχούς αναζήτησης, ένα σημείο όπου η φωνή μου ανασαίνει πιο καθαρά, χωρίς περιορισμό και με επαγγελματισμό. Βλέπω τη δημιουργική διαδικασία τελείως απελευθερωτικά, σαν ένα παιχνίδι που μου επιτρέπει να βγαίνω έξω από κουτάκια κρατώντας πάντα σαν πυξίδα την αισθητική και το ένστικτό μου.

Πώς διαχειρίζεσαι τη μετάβαση από την οικεία, εσωστρεφή bedroom παραγωγή στην ατμόσφαιρα του επαγγελματικού στούντιο; Εξακολουθείς να βασίζεσαι στην προσωπική σου διαίσθηση ή επιτρέπεις περισσότερο τον εξωτερικό διάλογο με παραγωγούς και τεχνικούς;

Η μετάβαση ήταν περίεργη, σαν να περνάω από ένα μικρό δωμάτιο με απόλυτη σιωπή σε έναν άλλο κόσμο με καλώδια, φώτα και βλέμματα. Κράτησα τη διαίσθησή μου σαν οδηγό, αλλά άφησα και τον διάλογο με τους συνεργάτες μου να με σπασει σε κομμάτια. Μέσα στις σχισμές αυτές βρήκα νέες πλευρές του ήχου μου, χωρίς να χαθεί η οικειότητα που με χαρακτηρίζει. Οι συνεργάτες μου μπήκαν μέσα στον κόσμο μου χωρίς να προσπαθήσουν να τον αλλάξουν — μόνο να τον φωτίσουν από άλλη γωνία.

Το «Μπλακ» έχει έναν σκληρό αλλά φωτεινό πυρήνα. Πώς δούλεψες για να μην χαθεί αυτός ο πυρήνας μέσα στις τεχνικές απαιτήσεις της παραγωγής; Υπάρχει ένα σημείο ισορροπίας ανάμεσα στο συναίσθημα και την τεχνογνωσία;

Χαίρομαι που εντοπίζεις αυτή τη διττή πλευρά. Ο πυρήνας του «Μπλακ» είναι όντως σκληρός και φωτεινός ταυτόχρονα. Ο ήχος προσπάθησε να μείνει πιστός σε αυτόν και να γίνει προέκτασή του. Εργαστήκαμε μεθοδικά και χωρίς βιασύνη έχοντας πάντα στο νου την ψυχική κατάσταση που πηγάζει από το πρωτόλειο. Βλέπω την τεχνογνωσία σαν το σύνολο των εργαλείων και των γνώσεων που υπηρετούν το συναίσθημα χωρίς να το συγκρατούν. Μέσα από αυτή τη διαδικασία έμαθα ότι η ισορροπία δεν είναι ποτέ σταθερή ή γραμμική. Κινείται μαζί μου και με αναγκάζει να βρίσκω συνεχώς τρόπους να την κρατήσω ζωντανή. Πάντως αν έπρεπε να θυσιάσω κάτι αυτό θα ήταν η τεχνογνωσία.

To δικό σου label, η Vinyl Records, στηρίζει μια νέα γενιά δημιουργών και καλλιτεχνών όπως οι Σίλια Κατραλή, XXRi, Sexhnotites, Δημήτρης Σταμίρης, Στέλιος Νήσος. Πώς βιώνεις αυτή τη «συλλογικότητα» στη δημιουργία; Υπήρξαν στιγμές που η παρουσία αυτών των καλλιτεχνών λειτούργησε ως έμπνευση ή στήριγμα;

Η Vinyl Records είναι ένας κύκλος δημιουργών που πιστεύουν ότι η τέχνη είναι ανάγκη, όχι προϊόν. Η ενέργεια των άλλων καλλιτεχνών μου δίνει τρομερή ώθηση. Είναι μια μορφή αλληλεγγύης μέσα στη μοναξιά της δημιουργίας, μια συλλογικότητα που εμπνέει χωρίς να επιβάλλεται. Ως ένα άτομο πολύ εσωστρεφές και μοναχικό βρήκα στη Vinyl αγκαλιά, ασφάλεια και υποστήριξη που αποδυναμώνει τον φόβο της έκθεσης.

Μετά από μία πορεία που σε φέρνει από το «Καρουζέλ» έως το «Μπλακ», τι είναι αυτό που σε κρατάει εκκινούμενη κάθε φορά που μπαίνεις σε ένα νέο ηχογραφικό project; Πού βάζεις το προσωπικό σου «restart»;

Κάθε project είναι σαν να κατεβαίνω ξανά στο ίδιο υπόγειο, αλλά να το βλέπω διαφορετικά. Το προσωπικό μου «restart» έρχεται όταν σταματάω να προσπαθώ να εξηγήσω τα πάντα και απλώς αφήνομαι. Όσο έχω κάτι που με συγκινεί ή με πονάει, ξέρω ότι έχω λόγο να γράφω και να μοιράζομαι. Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι πριν από κάθε εκκίνηση επικρατεί μια απόκοσμη εσωτερική ησυχία που με ξεγελά λέγοντας μου ότι στέρεψα. Όταν νομίζω ότι είμαι στο τίποτα γεννιέται κάτι. Όταν νομίζω ότι είμαι νεκρή καλλιτεχνικά, τότε, μέσα από τον τάφο μου, γίνομαι «Σπόρος».

επίλογος

Σε μια σκηνή που διαρκώς μεταμορφώνεται και επαναπροσδιορίζει τις ταυτότητές της, το «Μπλακ» της Katscenes συνομιλεί με τις σκιές και τα φώτα μιας συλλογικότητας που ολοένα μεγαλώνει. Η συμμετοχή της στο Indiewave Nights στο Ρομάντσο, πλάι σε ονόματα όπως Ραστώνη, Selini, Χρήστος Βέργος, Capétte, αλλά και τους Σταύρο Άλλο, Tony Bluebird, Xanthí, Βασίλη Ράλλη και Cilia Katrali, γίνεται αποτύπωμα μιας νέας αστικής μουσικής εμπειρίας που ενώνει δημιουργούς και κοινό με έναν αόρατο νήμα.

Το live της 28ης Νοεμβρίου δεν είναι απλώς μια εμφάνιση· είναι ένα ακόμα βήμα στο διαρκές γίγνεσθαι της Katscenes, που επιμένει να αναζητά το αυθεντικό και το συλλογικό, να ανοίγει το έργο της στη σκηνή μαζί με όσους τολμούν να διαβούν το όριο της μοναξιάς και να αγγίξουν τη συγκίνηση. Σε αυτή τη βραδιά, κάθε ήχος και κάθε στίχος βρίσκουν νέο σχήμα μέσα στη συνάντηση – κι η αφήγηση συνεχίζεται, ανοιχτή, εύπλαστη, όπως η ίδια η μουσική που υπηρετεί.

Το Μπλακ κυκλοφορεί από την Vinyl Records και μπορείτε να το παραγγείλετε ΕΔΩ

Για προηγούμενες δουλειές της Katscenes δείτε στο bandcamp

facebook

instagram

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ: 

Καλλιόπη Μητροπούλου: «Το Between εκφράζει το μετέωρο, την αβεβαιότητα..»

The BuzzDealers: Συχνότητες που λάμπουν στο σκοτάδι...

Dramachine: Συνέντευξη με αφορμή το νέο τους EP “Désir Excès...