• Merlin's Music Box

    Merlin's Music Box



    Το Merlin's Music Box ήταν, είναι και θα είναι ένα φανζίν που κυκλοφόρησε το πρώτο του τεύχος τον Οκτώβριο του 1989 και έκλεισε τον έντυπο κύκλο του το 1995, έπειτα από 26 τεύχη. Ενεργοποιήθηκε εκ νέου την άνοιξη του 2014, αυτή τη φορά ηλεκτρονικά, μέσω του facebook και της ιστοσελίδας του, με σκοπό την παρουσίαση μουσικών σχημάτων και καλλιτεχνών από το χώρο της rock (και όχι μόνον), τη διοργάνωση εκδηλώσεων και, κυρίως, την τέρψη των φίλων του.
  • 1
sponsors inExarchia Μετα δεύτερο Blues.gr - Keep The Blues Alive ΙΝΤΡΙΓΚΑ
  • Brian Wilson: Ο εσωστρεφής προφήτης της ποπ...

    Brian Wilson: Ο εσωστρεφής προφήτης της ποπ...

    Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

    O Brian Douglas Wilson (20 Ιουνίου 1942 – 11 Ιουνίου 2025) ήταν κάτι περισσότερο από συνιδρυτής των Beach Boys· υπήρξε ο πρώτος πραγματικά συνειδητός «καλλιτέχνης-παραγωγός» στην ποπ· ένας μουσικός που έφτιαξε τη στούντιο του Πολυδύναμου ως όπλο δημιουργίας. Πατέρας του «California sound», η ψυχή της ποπ του 20ού αιώνα, έχτισε σύνθετα φωνητικά, αλλόκοτη μελαγχολία και μελόδραμα μέσα σε κάθε νότα – όχι μέσα από στίχους, αλλά από σιωπές.

    Read More
  • Το αμερικανικό προσκύνημα των Yardbirds...

    Το αμερικανικό προσκύνημα των Yardbirds...

    Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

    Οι Yardbirds (στη φωτογραφία από αριστερά προς τα δεξιά: Paul Samwell-Smith, Chris Dreja, Jim McCarty, Keith Relf και Jeff Beck) εγκαινίασαν την πρώτη αμερικανική περιοδεία τους στα τέλη Αυγούστου 1965, με προειλημμένη απόφαση δυο προσκυνήματα σε «ιερούς τόπους»: το πρώτο στα στούντιο της Sun Records του Sam Phillips στο Μέμφις και το δεύτερο στα στούντιο της Chess Records των αδελφών Leonard και Phil Chess στο Σικάγο.
  • Magnolia: Όταν το σινεμά παύει να είναι τέχνη και γίνεται εξομολόγηση... (Αφιέρωμα στον P.T. Anderson #4)

    Magnolia: Όταν το σινεμά παύει να είναι τέχνη και γίνεται εξομολόγηση... (Αφιέρωμα στον P.T. Anderson #4)

    Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

    Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω: κάθε φορά που βλέπω το Magnolia, κάτι μέσα μου αλλάζει. Όχι επειδή καταλαβαίνω κάτι καινούργιο. Αλλά γιατί θυμάμαι κάτι ξεχασμένο. Έναν φόβο, μια συγγνώμη που δεν ειπώθηκε, έναν άνθρωπο που χάθηκε. Αυτό δεν είναι απλώς ταινία. Είναι μια ρωγμή. Μια κραυγή που έρχεται απ’ τα μέσα...

    Read More
  • Η τελευταία συναυλία των Allman Brothers Band...

    Η τελευταία συναυλία των Allman Brothers Band...

    Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

    Την Τρίτη, 28 Οκτωβρίου 2014, στο Beacon Theatre της Νέας Υόρκης, οι Allman Brothers, μετρώντας απώλειες, αλλά ακμαίοι και θηριώδεις μουσικοί όπως ήταν πάντα, αποχαιρέτησαν το κοινό από τη σκηνή, έχοντας ολοκληρώσει την τελευταία τους συναυλία και αφού διένυσαν αμέτρητα χιλιόμετρα μιας 45χρονης γόνιμης και εντυπωσιακής πορείας.

    Read More
  • The BuzzDealers: Συχνότητες που λάμπουν στο σκοτάδι...

    The BuzzDealers: Συχνότητες που λάμπουν στο σκοτάδι...

    Συνέντευξη στον Χρήστο Κορναράκη

    Ανάμεσα σε garage ενέργεια και υπαρξιακή ψυχεδέλεια, οι BuzzDealers επιστρέφουν με έναν δίσκο-ακτινοβολία. Για την ανάγκη να φωτίσουμε, χωρίς να ακυρώνουμε το σκοτάδι μέσα και γύρω μας. Υπάρχουν άλμπουμ που σε ωθούν να δυναμώσεις την ένταση. Το Radiant Frequencies των BuzzDealers σε καλεί να την ισορροπήσεις. Όχι επειδή του λείπει η ενέργεια - το αντίθετο: είναι μια δουλειά πυκνή, με κιθάρες που ζωντανεύουν το garage και μια ρυθμική ραχοκοκαλιά που ξέρει να κρατάει το μέτρο όταν όλα μοιάζουν να εκρήγνυνται. Αλλά στο επίκεντρό του, υπάρχει μια πιο σπάνια επιδίωξη: η μετάδοση μιας άλλης συχνότητας. Όχι ηχητικής, μα υπαρξιακής.

    Read More
  • LUV: μια συνομιλία με τη Vana των Sugar For The Pill...

    LUV: μια συνομιλία με τη Vana των Sugar For The Pill...

    Συνέντευξη στον Χρήστο Κορναράκη

    Υπάρχουν δίσκοι που δεν γράφονται∙ προκύπτουν. Γεννιούνται από τη σιωπή ανάμεσα σε δύο βλέμματα, από μια φράση που δεν ειπώθηκε ποτέ, από εκείνη τη βαθιά μοναξιά που σε ακολουθεί όταν όλα γύρω σου δείχνουν "φυσιολογικά". Το  LUV των Sugar For The Pill  είναι ένας τέτοιος δίσκος. Δεν προσπαθεί να εξηγήσει τον πόνο - απλώς τον αφήνει να υπάρξει. Και μέσα απ’ αυτό, φτάνει στην κάθαρση. «Έγινε ένας τρόπος να ξορκίσουμε τα σκοτεινά συναισθήματα, να τα αποδεχτούμε και να τα αφήσουμε να φύγουν», μου λέει η Vana, όταν τη ρωτώ πώς γεννήθηκε το άλμπουμ. Δεν υπάρχει τίποτα "χαριτωμένο" στο LUV – ούτε δραματοποιημένο. Υπάρχει μόνο η ειλικρίνεια της στιγμής. «Γράψαμε για αυτά που μας πλήγωσαν. Δεν θέλαμε να είναι ομορφούλικα τα τραγούδια μας. Θέλαμε να είναι αληθινά».

    Read More
  • Η Hope Sandoval δεν είναι φτιαγμένη για τον θόρυβο και την ταχύτητα αυτού του κόσμου...

    Η Hope Sandoval δεν είναι φτιαγμένη για τον θόρυβο και την ταχύτητα αυτού του κόσμου...

    Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

    Η χαρακτηριστική φωνή της, αυτή η στοιχειωμένη αλλά μαγευτική φωνή της, έγινε ένα καθοριστικό στοιχείο στην εναλλακτική rock της δεκαετίας του '90 και σαν τραγουδίστρια των Mazzy Star αποτύπωσε τέλεια τη διάθεση της εποχής – ένα μείγμα μυστηρίου και συναισθηματικού βάθους...

    Read More
  • The BuzzDealers – «Radiant Frequencies» (Ανεξάρτητη κυκλοφορία, 2025)

    The BuzzDealers – «Radiant Frequencies» (Ανεξάρτητη κυκλοφορία, 2025)

    Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

    Μια fuzz ανατομία της σύγχρονης ψυχής, με την αθηναϊκή σκόνη ακόμη κολλημένη στα ηχεία.

    Οι BuzzDealers είναι από εκείνες τις μπάντες που δεν χρειάζονται κραυγαλέες δηλώσεις για να δηλώσουν την παρουσία τους. Έχοντας εμφανιστεί στην αθηναϊκή σκηνή το 2015, με το ντεμπούτο Blooming να κυκλοφορεί λίγο πριν το πρώτο lockdown, κατάφεραν σταδιακά –μεθοδικά και επίμονα– να χτίσουν μια ταυτότητα πιστή στις fuzz-αριστές ρίζες του garage rock, μπολιασμένη όμως με έναν συναισθηματικό υπόκωφο ηλεκτρισμό που δεν απευθύνεται απλώς στο ένστικτο αλλά και στην εμπειρία.

    Read More
  • Σκιές Να Παίζουν Κουτσό Στις Στάχτες...

    Σκιές Να Παίζουν Κουτσό Στις Στάχτες...

    Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

    Στη μικρή πόλη Σρέμσκι Κάρλοβτσι, αν συμφωνήσουμε πως η πόλη Σρέμσκι Κάρλοβτσι υπήρξε ποτέ, έστω μόνο ως μια φωτογραφία που ξέχασε να ξεθωριάσει, σφηνωμένη στις όχθες ενός ποταμού που άλλοτε θα μπορούσε να είναι ο Δούναβης κι άλλοτε απλώς ένα ρυάκι που διασχίζει τα όνειρα των κατοίκων της, κάθε χρόνο ή κάθε αιώνα, ανάλογα με το πώς μετράει κανείς τα χρόνια, η κοινότητα έστηνε έναν διαγωνισμό ζωγραφικής. Όχι τόσο για να βραβεύσει την τέχνη, όσο για να επιβεβαιώσει την ύπαρξη της και ότι ο κόσμος δεν έχει γίνει ακόμη εντελώς διάφανος.

    Read More
  • Ήχοι Κατοικίδιων Θλίψεων: Brian Wilson (1942–2025)

    Ήχοι Κατοικίδιων Θλίψεων: Brian Wilson (1942–2025)

    Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους

    Μπορεί να είναι λάθος να ξεκινήσει κανείς έτσι έναν επικήδειο, αλλά ας το πούμε ευθέως: ο Brian Wilson, για όποιον τον άκουσε έστω μία φορά με τα αφτιά ανοιχτά και τον κυνισμό απενεργοποιημένο, ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μουσικός. Και λέγοντας «περισσότερο», δεν εννοούμε θεότητες της ποπ, ιδιοφυΐες της ενορχήστρωσης ή άλλες ετικέτες που τοποθετούνται σαν πινέζες σε πρόσωπα, για να γλιτώσουμε από το ρίσκο να πούμε κάτι που νιώθουμε.

    Read More
  • Chain Cult: «Το punk έχει ακόμα πράγματα να πει...» (αποκλειστική συνέντευξη)

    Chain Cult: «Το punk έχει ακόμα πράγματα να πει...» (αποκλειστική συνέντευξη)

    Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

    Φωτογραφίες: dramastrophic & nicodestructure

    Το Harm Reduction των Αθηναίων Chain Cult δεν κοιτάζει πίσω με νοσταλγία ούτε μπροστά με βεβαιότητα - είναι μια τομή στο παρόν. Στο τραύμα, στη δημιουργία. Σε μια εποχή που το «πολιτικό» ως έννοια αδειάζει από περιεχόμενο με την ίδια ταχύτητα που γεμίζουν οι πλατφόρμες με content, υπάρχει κάτι αληθινά ριζοσπαστικό στο να επιμένεις να ζεις, να δημιουργείς και να θυμώνεις μέσα από την τέχνη σου. Η μπάντα που φιλοξενούμε σήμερα δεν φτιάχνει απλώς μουσική· χτίζει ένα ηχητικό καταφύγιο μέσα στην αποπνικτική συνθήκη της καθημερινότητας στην Αθήνα του 2025 - μιας πόλης που θυμίζει περισσότερο πεδίο επιβίωσης παρά μητροπολιτικό κέντρο. 

    Read More
  • Γιατί δεν ταξινομώ τη δισκοθήκη μου (ή: Σημειώσεις από το αταξινόμητο)

    Γιατί δεν ταξινομώ τη δισκοθήκη μου (ή: Σημειώσεις από το αταξινόμητο)

    Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους

    Κάθε τόσο με ρωτούν γιατί δεν ταξινομώ τη δισκοθήκη μου. Το λένε μ’ ένα μειδίαμα σχεδόν τυπικό, όπως θα ρωτούσαν για τα φώτα που ξεχνιούνται, ή για τις πετσέτες που ποτέ δεν στεγνώνουν στη θέση τους. Δεν απαντώ. Μόνο κοιτάζω τα ράφια — όπως κοιτάζει κανείς κάτι που θυμάται πως υπήρξε, αλλά τώρα μοιάζει αλλιώς. Δεν είναι ακαταστασία. Είναι απλώς ένα σύστημα που δεν ζητάει εξήγηση. Ή καλύτερα: είναι η απουσία του. Το «White Light/White Heat» δίπλα στο «Spirit of Eden», ένα live του Coltrane που γέρνει πάνω στο «Kid A», κι ένα εξώφυλλο των This Heat, φαγωμένο, με ένα αυτοκόλλητο καρπούζι που δεν αναγνωρίζω.

    Read More
  • Social Waste: Ραπάροντας… σαν τον Ζαπάτα και τον Τσε!

    Social Waste: Ραπάροντας… σαν τον Ζαπάτα και τον Τσε!

    Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης

    Χιπ χοπ λοιπόν. Με στίχους καυστικούς, αυθεντικούς, αντάρτικους και ανατρεπτικούς. Το Rebelde δεν είναι απλά αλμπουμάρα. Είναι μια ανάσα αισιοδοξίας και ουσιαστικού καλλιτεχνικού λόγου. Ένα χαμόγελο για το ότι δεν είμαστε μόνοι και μόνες μας μέσα στην παρακμή. Απλά ένα ιδανικό εξεγερσιακό soundtrack: Δύναμη στην Τσιάπας και τη Ροζάβα! Rebelde παντού! Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

    Read More
  • Boogie Nights: Η ταινία που καθιέρωσε τον Paul Thomas Anderson ως έναν από τους σημαντικότερους auteur της εποχής του... (Αφιέρωμα στον P.T. Anderson #3)

    Boogie Nights: Η ταινία που καθιέρωσε τον Paul Thomas Anderson ως έναν από τους σημαντικότερους auteur της εποχής του... (Αφιέρωμα στον P.T. Anderson #3)

    Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

    Όταν πριν καιρό έγραφα για το Hard Eight (ή Sydney, όπως ήταν ο αρχικός του τίτλος), είχα μιλήσει για έναν νέο σκηνοθέτη που είχε ήδη κατακτήσει κάτι σπάνιο: αυτοπεποίθηση. Ο Paul Thomas Anderson έδειχνε από την πρώτη του ταινία ότι ήξερε πού να κοιτάξει – προς τα μέσα. Στις παύσεις, στις αποτυχημένες σχέσεις, στις ενοχές που κρύβονται πίσω από απλές πράξεις. Ήταν εμφανές ότι κάτι σπουδαίο ερχόταν. Με το Boogie Nights δεν απλώς ήρθε – εξερράγη.

    Read More
  • Minor Threat:  Straight edge punk rock...

    Minor Threat: Straight edge punk rock...

    Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

    Ο φακός του Glen E. Friedman απαθανατίζει τον Ιan MacKaye και τον Lyle Preslar (τραγουδιστή και κιθαρίστα των Minor Threat, αντίστοιχα) σε στιγμές πόνου και έκστασης, στο 9.30 Club (Ουάσινγκτον D.C.) τον Αύγουστο του 1982...
    Το καλοκαίρι του 1980, οι Teen Idles, η hardcore punk μπάντα της Ουάσιγκτον (D.C.) αποφάσισε να διαλυθεί μετά από ένα χρόνο στη γύρα, αφού πρώτα δυο από τα μέλη, ο μπασίστας Ian MacKaye και ο ντράμερ Jeff Nelson, συγκέντρωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να ιδρύσουν την Dischord, το δικό τους label, συνειδητοποιώντας ότι καμία εταιρεία δεν επρόκειτο να ασχοληθεί μαζί τους.

    Read More
  • “HELLaS SPELLS

    “HELLaS SPELLS": Tο ντεμπούτο άλμπουμ των Voodoo Drummer Duo...

    Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

    Στην πρώτη τους δισκογραφική κατάθεση με τον παραπλανητικά αφελή τίτλο HELLaS SPELLS, το ντουέτο των Voodoo Drummer Duo -ήτοι οι Χρήστος Κουτσογιάννης και Σταύρος Παργινός- αναμετριέται με τον ίδιο τον ορισμό του τελετουργικού στη μουσική. Αν ο όρος “Afro-Dionysian” δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Εδώ όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια δήθεν «παγανιστική αναβίωση» για κατανάλωση σε darkwave events των social media, αλλά με κάτι πολύ πιο αυθεντικό, επικίνδυνο και -κυρίως- ζωντανό.

    Read More
  • Spiritualized: drifting on vinyl (στο πικάπ, λίγο πριν το Λυκαβηττό)

    Spiritualized: drifting on vinyl (στο πικάπ, λίγο πριν το Λυκαβηττό)

    Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους

    Ανάβεις το πικάπ χωρίς προοίμιο. Δισκοθήκη σε ησυχία, σχεδόν ευλάβεια. Σαν να περιμένει κάτι ν’ ακουστεί για να την ξορκίσει. Το βινύλιο γυρίζει, μια μικρή πλανητική τροχιά. *Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space* — και ξαφνικά το δωμάτιο γεμίζει απουσία. Από εκείνες που δεν σβήνουν με τον χρόνο, αλλά τον τρέφουν.

    Read More
  • Johnny Thunders: «Ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος»...

    Johnny Thunders: «Ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος»...

    Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

    Μιλώντας κάποτε σε έναν δημοσιογράφο, ο Johnny Thunders είπε ότι ήθελε να ιδρύσει κάτι σαν οίκο ευγηρίας για ηλικιωμένους ροκεντρολάδες, με στούντιο ηχογράφησης «και πολλές πουτάνες». Ωστόσο, αν το εννοούσε πραγματικά, ο ίδιος δεν θα προλάβαινε ποτέ να απολαύσει τη «συνταξιοδότησή» του επειδή, όσο κι αν στη διάρκεια της ζωής του είχε κάνει τα πάντα για να τον συναντήσει, τελικά ο Θάνατος αποφάσισε να μην του τη χαρίσει. Έτσι, στις 23 Απριλίου 1991, τον πέτυχε σε ένα άθλιο δωμάτιο ξενοδοχείου στη Νέα Ορλεάνη – ένα μάλλον όχι και τόσο ωραίο 38χρονο πτώμα.

    Read More
  • Μια συζήτηση με τη Σtella: Επιβραδύνοντας για να πας μπροστά...

    Μια συζήτηση με τη Σtella: Επιβραδύνοντας για να πας μπροστά...

    Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

    Φωτογραφίες: Δήμητρα Τζάνου (1) Ralou OK (2)

    Ανάμεσα στις πιο ξεχωριστές φωνές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, η Σtella έχει χτίσει τη δική της διαδρομή - κινούμενη με άνεση ανάμεσα σε είδη, γλώσσες και διαθέσεις. Ο νέος της δίσκος, Adagio, αποτελεί μια ηχηρή στροφή από τη φωτεινή ενέργεια του Up and Away του 2022, οδηγώντας τον ακροατή σε έναν πιο προσωπικό και γειωμένο κόσμο.

    Read More
  • To Holy Diver των Dio, μόνιμη  πηγή έμπνευσης για πολλές γενιές metal μουσικών και οπαδών...

    To Holy Diver των Dio, μόνιμη πηγή έμπνευσης για πολλές γενιές metal μουσικών και οπαδών...

    Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

    Το άλμπουμ Holy Diver του Dio, που κυκλοφόρησε στις 25 Μαΐου 1983 από την Warner Bros., αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά άλμπουμ του heavy metal της δεκαετίας του '80. Πρόκειται για το ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ της μπάντας Dio, που δημιούργησε ο θρυλικός Ronnie James Dio μετά την αποχώρησή του από τους Black Sabbath, φέρνοντας μαζί τον ντράμερ Vinny Appice, τον μπασίστα Jimmy Bain και τον κιθαρίστα Vivian Campbell για να δημιουργήσουν έναν φρέσκο και δυνατό ήχο.

    Read More
  • Μια λάμψη στο βάθος: Σκέψεις για το LUV των Sugar For The Pill...

    Μια λάμψη στο βάθος: Σκέψεις για το LUV των Sugar For The Pill...

    Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

    Υπάρχουν κάποιες ώρες της ημέρας - συνήθως αργά τη νύχτα ή λίγο πριν ξημερώσει - που η μουσική σταματά να είναι θόρυβος ή υπόκρουση, και γίνεται μνήμη. Όχι η μνήμη όπως τη συλλαμβάνει η ιστορία, αλλά η υποκειμενική, η προσωπική, η φευγαλέα: το πρόσωπο κάποιου που κάποτε αγαπήσαμε, η σιλουέτα μιας πόλης καθώς την εγκαταλείπεις, ο ήχος μιας λέξης που δεν ειπώθηκε ποτέ. Το LUV, το νέο άλμπουμ των Sugar For The Pill, ανήκει σε αυτή τη σφαίρα. Δεν διεκδικεί την προσοχή σου - τη ζητά ευγενικά. Και όταν τελικά του τη δώσεις, συνειδητοποιείς πως κάτι μέσα σου αναταράχθηκε, χωρίς τυμπανοκρουσίες.

    Read More
  • Ό,τι μάσησε ο Raymond Pettibon το έφτυσε ο Alexander Heir: Ωμό, γραφιστικό punk μέσα από xrays...

    Ό,τι μάσησε ο Raymond Pettibon το έφτυσε ο Alexander Heir: Ωμό, γραφιστικό punk μέσα από xrays...

    Γράφει η Eva M. Grey

    O Alexander Heir είναι visual artist, ζωγράφος, designer, illustrator και μουσικός απο το New Jersey της Νέας Υόρκης όπου βάση του εδώ και δεκαετίες είναι το Brooklyn. H δουλειά του αποτυπώνεται σε έργα πολλών καλλιτεχνών όπως οι Warthog, o Martin Rev των Suicide, οι The Men, οι Modern Life is War, οι Iceage, o John Carpenter, oι Hoax oι The Mob κ.α. Απο το 2007 τρέχει μια δική του σειρά ρούχων και εκτυπώσεων που λέγεται The Death Traitors και έχει στο ενεργητικό του δύο βιβλία-συλλογές το Death is not the end: The Work of Alexander Heir και το WARRR2K / Work 2014-17 που εκδόθηκαν από τη Sacred Bones (και βρίσκονται σε μόνιμο sold out). Πέρα από αυτά, είναι και ο frontman της δικής του industrial cyberpunk μπάντας L.O.T.I.O.N Multinational Corporation, των οποίων η μουσική είναι φουλ επηρεασμένη από τη σκηνή του Detroit, το D-Beat, την κουλτούρα του rave των 90s καθώς και το oldschool hardcore punk.

    Read More
  • Cat Power sings Dylan | ή αλλιώς: φωνή μες στη φωνή, φάντασμα μες στο φάντασμα...

    Cat Power sings Dylan | ή αλλιώς: φωνή μες στη φωνή, φάντασμα μες στο φάντασμα...

    Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους

    Bob, Chan, το φάντασμα της φωνής

    Not a tribute. Όχι ακριβώς. Όχι ένας Dylan μεταμφιεσμένος σε Dylan. Όχι μια γυναίκα που φοράει τη μάσκα του άντρα-μύθου. Όχι re-enactment. Κάτι πιο αχνό, πιο λεπτό. Κάτι σαν αναπνοή. Η Cat Power, δηλαδή η Chan Marshall, δεν ανεβαίνει στη σκηνή για να διακηρύξει. Δεν είναι ιεροκήρυκας. Δεν είναι ούτε performer, με τη θεατρική έννοια. Είναι σαν να ψάχνει τη φωνή της σε πραγματικό χρόνο. Κάθε τραγούδι — Visions of Johanna, It’s All Over Now, Baby Blue, Mr. Tambourine Man — ένα μικρό εσωτερικό ημερολόγιο που της διαφεύγει διαρκώς. Η φωνή της δεν στέκεται. Πλανιέται. Κι όταν πατάει, είναι σαν να ζητά συγγνώμη από το πάτημα.

    Read More
  • Thin Lizzy: Acoustic and still dangerous...

    Thin Lizzy: Acoustic and still dangerous...

    Γράφει ο Θανάσης Μήνας

    Το Thin Lizzy - Acoustic Sessions ανατρέχει στις πρώιμες μέρες των Ιρλανδών rockers, όταν ακόμα ήταν προσανατολισμένοι σε μια folk-blues τεχνοτροπία με κέλτικες επιρροές – συγγενική, ας πούμε, με αυτή του Led Zeppelin III. Δηλαδή πριν από τις μέρες του Fighting (1975) και του Jailbreak (1976), όπου άρχισαν να αποκρυσταλλώνουν τον hard-funk rock ήχο που τους έκανε διάσημους στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70.

    Read More
  • Sam Brace & The Merciless Bronze: Επιστροφή στον παλμό του Rock 'n' Roll (EP Review)

    Sam Brace & The Merciless Bronze: Επιστροφή στον παλμό του Rock 'n' Roll (EP Review)

    Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

    Κάποιοι καλλιτέχνες, ακόμη κι όταν έχουν διανύσει μια δεκαετία πάνω σε folk-punk καταιγίδες και μπύρες που χύνονται σε διεθνή φεστιβάλ, συνεχίζουν να ακούνε μέσα τους τον παλιό ήχο που τους διαμόρφωσε. Ο Sam Brace -γνωστός μέχρι πρότινος ως η κιθαριστική ατμομηχανή των Skinny Lister- επιστρέφει, όχι απλώς με μια σόλο προσπάθεια, αλλά με μια εξομολογητική αναμέτρηση με τις ρίζες του. Το νέο του EP, μια 10ιντση κυκλοφορία σε βινύλιο υπό τον τίτλο Sam Brace & The Merciless Bronze, δεν είναι απλώς rock’n’roll - είναι ένα γράμμα επιστροφής στον εαυτό του.

    Read More
  • Hard Eight - Το πρώτο χαρτί είναι πάντα το πιο αποκαλυπτικό...

    Hard Eight - Το πρώτο χαρτί είναι πάντα το πιο αποκαλυπτικό...

    Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

    Μετά το Licorice Pizza, όπου ο Paul Thomas Anderson φλέρταρε με την ανάλαφρη μελαγχολία και τη νεανική περιπλάνηση, γύρισα πίσω. Στην αρχή. Εκεί όπου όλα ήταν πιο μετρημένα, πιο ήσυχα, σχεδόν υπόγεια. Το Hard Eight είναι το σιγανό ξεκίνημα ενός σκηνοθέτη που σύντομα θα γινόταν ο πιο συνεπής παρατηρητής των ανθρώπινων σχέσεων στο σύγχρονο αμερικανικό σινεμά. Εδώ δεν υπάρχει στόμφος. Δεν υπάρχουν δηλώσεις. Υπάρχουν άνθρωποι. Υπάρχει σιωπή. Υπάρχει ένας κόσμος που δεν ζητάει εξηγήσεις, μόνο αντοχή.

    Read More
  • Το «Satanic Royalty» των Midnight, ένας δίσκος ορόσημο για το Black 'n' Roll...

    Το «Satanic Royalty» των Midnight, ένας δίσκος ορόσημο για το Black 'n' Roll...

    Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

    Το Satanic Royalty των Midnight κυκλοφόρησε το 2011 (8 Νοεμβρίου μέσω της Hells Headbangers Records) και από την πρώτη στιγμή προκάλεσε αίσθηση στη διεθνή metal underground σκηνή. Παρότι το black thrash/speed metal είχε ήδη προσφέρει διαχρονικά άλμπουμ μέσα στη δεκαετία του 2000, λίγοι εκτός του στενού κύκλου γνώριζαν ή ενδιαφέρονταν πραγματικά για αυτά. Όμως, με το ντεμπούτο των Midnight, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά: το άλμπουμ χαιρετίστηκε από τα metal περιοδικά και το διαδίκτυο ως το «κοινό σημείο αναφοράς» του underground, αποσπώντας ενθουσιώδεις κριτικές και προσελκύοντας ένα ευρύτερο κοινό και μεγαλώνοντας ουσιαστικά τον πυρήνα των φανατικών οπαδών του υπο-ιδιώματος.

    Read More
  • «Stargazer»: Το απόλυτο έπος των Rainbow και ένα γνήσιο πετράδι στο στέμμα του rock and roll...

    «Stargazer»: Το απόλυτο έπος των Rainbow και ένα γνήσιο πετράδι στο στέμμα του rock and roll...

    Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

    To «Stargazer» είναι το magnum opus της συνεργασίας ανάμεσα στον συνήθως μαυροντυμένο Βρετανό κιθαρίστα Ritchie Blackmore και τον Αμερικανό Ronnie James Dio, ένα πετράδι του στέμματος, όπως γράφτηκε κάπου, τόσο σαν σύνθεση όσο και σαν ενορχήστρωση, που όσο κυλάει ο χρόνος χτίζεται και χτίζεται και χτίζεται, μέχρι να κορυφωθεί, και ν’ αρχίσει να χτίζεται από την αρχή με ένα σωρό υλικά, ενώ ο ρυθμός είναι εξοντωτικός με έντονα στοιχεία Μέσης Ανατολής...

    Read More
  • Η δεύτερη σεζόν της σειράς «Andor»: Μια πολιτική και κοινωνική ανατομία της Αυτοκρατορίας και της Εξέγερσης...

    Η δεύτερη σεζόν της σειράς «Andor»: Μια πολιτική και κοινωνική ανατομία της Αυτοκρατορίας και της Εξέγερσης...

    Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

    Η δεύτερη και τελική σεζόν του Andor δεν είναι απλώς ένα ακόμα κεφάλαιο στον γαλαξία του Star Wars• είναι μια σκοτεινή, ώριμη, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη κατάδυση στις εσώτερες δομές εξουσίας, καταστολής και αντίστασης. Ο Tony Gilroy και η ομάδα του καταφέρνουν να μετατρέψουν το sci-fi πλαίσιο σε ένα αιχμηρό πολιτικό σχόλιο που, με την αφορμή της Αυτοκρατορίας, μιλά ανοιχτά για τους μηχανισμούς του φασισμού, τη γραφειοκρατία της καταπίεσης, και τη σύνθλιψη της ανθρώπινης υπόστασης προς όφελος ενός απρόσωπου συστήματος.

    Read More
  • Οι Pink Floyd και η πρώτη συναυλία με τετραφωνικό ηχοσύστημα...

    Οι Pink Floyd και η πρώτη συναυλία με τετραφωνικό ηχοσύστημα...

    Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

    Στις 12 Μαΐου 1967, στα πλαίσια της εκδήλωσης «Games for May (Space Age Relaxation For The Climax Of Spring)» που πραγματοποιήθηκε στο Queen Elizabeth Hall του Λονδίνου, οι Pink Floyd, το συγκρότημα που προκάλεσε επανάσταση στον ψυχεδελικό ήχο εμπνέοντας πολλά από τα progressive rock συγκροτήματα που ακολούθησαν, έπαιξε για πρώτη φορά με ένα τετραφωνικό ηχητικό σύστημα κατασκευασμένο επί παραγγελία, αφήνοντας άναυδο το εν πολλοίς μαστουρωμένο κοινό...

    Read More
  • Την Νύχτα οι Λέξεις Ζωντανεύουν...

    Την Νύχτα οι Λέξεις Ζωντανεύουν...

    Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

    Μια μέρα, καθώς έγραφε, ένιωσε πως οι λέξεις του άρχισαν να ξεφεύγουν από το χαρτί. Ένα γράμμα, ένα μόνο, πέταξε έξω από τη σελίδα και άρχισε να αιωρείται στον αέρα. Ο Ματίας το κοίταξε με απορία και τρόμο. Το γράμμα σχημάτισε μια λέξη: «Πίστεψε»...

    Read More
  • Idles: Από το punk της οργής στο groove της στοργής...

    Idles: Από το punk της οργής στο groove της στοργής...

    Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους

    Η μπάντα από το Μπρίστολ που εδώ και οκτώ χρόνια δεν κυκλοφορεί απλώς άλμπουμ – εκπέμπει. Φόρτιση, μνήμη, θραύσματα συναισθημάτων. Από το Brutalism έως το πρόσφατο Tangk, οι Idles γράφουν μια ιδιότυπη ιστορία ψυχογεωγραφίας: το σώμα ως πολιτικό πεδίο, η απώλεια ως πολιτισμική μνήμη, η αγάπη ως αντίσταση.

    Read More
  • Σtella – «Adagio» (Sub Pop, 2025)

    Σtella – «Adagio» (Sub Pop, 2025)

    Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

    Υπάρχουν δίσκοι που απαιτούν την προσοχή σου από την πρώτη στιγμή, και άλλοι που στην ουσία της ύπαρξής τους ζητούν κάτι διαφορετικό: να χαμηλώσεις λίγο τον ρυθμό σου και να έρθεις εσύ προς αυτούς. Το Adagio της Σtella ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Γραμμένο σε διάστημα πέντε χρόνων, με αφετηρία ένα μοναχικό ταξίδι στο Αιγαίο, το άλμπουμ είναι βαθιά προσωπικό χωρίς να γίνεται εσωστρεφές, ήσυχο χωρίς να είναι άχρωμο. Η Σtella επιλέγει ένα ηχητικό τοπίο όπου οι ακουστικές κιθάρες, τα ευγενικά κρουστά και τα ήπια synths κτίζουν ένα περιβάλλον ανοιχτό και καθαρό, σχεδόν διάφανο.

    Read More
  • ΗΛΕΚΤΡΑ - «Δώμα», το ντεμπούτο άλμπουμ του αθηναϊκού συγκροτήματος...

    ΗΛΕΚΤΡΑ - «Δώμα», το ντεμπούτο άλμπουμ του αθηναϊκού συγκροτήματος...

    Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς

    Στις 19 Απριλιου 2024, στην καρδιά της περσινής άνοιξης, κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ των Αθηναίων Ηλέκτρα με τίτλο Δώμα. Αν και ο δίσκος είχε ηχογραφηθεί από το καλοκαίρι του 2022, στην Ελλάδα το πότε ετοιμάζεται και πότε ηχογραφείται μια δουλειά μέχρι να καταφέρνει τελικά να κυκλοφορήσει είναι κάτι σχετικό…

    Read More
  • Forgotten Records: H ήσυχη ρομαντικότητα του «Suck It and See»...

    Forgotten Records: H ήσυχη ρομαντικότητα του «Suck It and See»...

    Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

    Στον πιο συγκρατημένο τους δίσκο, οι Arctic Monkeys αφήνουν πίσω τους τον στόμφο και γράφουν τα πιο ανθρώπινα τραγούδια τους...

    Read More
  • Nica: Η «βαρόνη της τζαζ» που πραγματικά έκανε την τέχνη, να στρατευτεί...

    Nica: Η «βαρόνη της τζαζ» που πραγματικά έκανε την τέχνη, να στρατευτεί...

    Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

    Το πραγματικό της όνομα ήταν Kathleen Annie Pannonica de Koenigswarter και γεννήθηκε στην Αγγλία τον Δεκέμβρη του 1913. Ένα ταξίδι όμως για χάρη του συζύγου της, που ήταν πρόξενος, στην Νέα Υόρκη το 1951 θα την φέρει σε επαφή με την τζαζ τοπική σκηνή. Από εκείνη την ημέρα και για τις επόμενες τρεις δεκαετίες της ζωής της, η Nica όπως την αποκαλούσαν οι φίλοι, θα γίνει ο φύλακας άγγελος και προστάτιδα των σημαντικότερων μουσικών της τζαζ της Νέας Υόρκης κατά τις δεκαετίες του 1950 και 1960. Duke Ellington, Charlie Parker, John Coltrane, Miles Davis, Sun Ra, Dizzy Gillespie, Louis Armstrong, και φυσικά, ο Thelonious Monk, ο εγγονός σκλάβων που η Nica τον μετέτρεψε σε "προφήτη της τζαζ".

    Read More
  • 1
  • 2

The Dream Syndicate, 1982

«Θέλαμε να σύρουμε τη δεκαετία του '60 κλωτσώντας και ουρλιάζοντας στη δεκαετία του '80», εξηγεί η Susanna Hoffs των Bangles. «Και επειδή δεν ταιριάζαμε σε καμία από τις κατηγορίες που ήταν στη μόδα στο LA εκείνη την εποχή, συναντηθήκαμε γρήγορα».

Οι μπάντες δεν έμοιαζαν αναγκαστικά μεταξύ τους. Οι Dream Syndicate έφερναν περισσότερο στους Velvet Underground, οι Salvation Army –που έγιναν The Three O'Clock– ήταν πανκ και ψυχεδελικοί και οι φωνητικές αρμονίες των Bangles ξεσήκωναν τους Beatles, τους Byrds και τους The Mamas & The Papas.
Συνεχίζει η Susanna Hoffs: «Πριν σχηματίσει τους Rain Parade, ο David Roback και εγώ ήμασταν ζευγάρι κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων στο Μπέρκλεϊ, όπου είχαμε φτιάξει ένα συγκρότημα, τους Unconscious. Είχα δει τους Sex Pistols και την Patti Smith στο Winterland και μου άρεσε επίσης η καλλιτεχνική σκηνή της Νέας Υόρκης και ο Nick Lowe και ο Elvis Costello, οπότε για εμάς, η δεκαετία του '60 πέρασε μέσα από το πανκ και το new wave».
«Το Paisley Underground ήταν μια σκηνή περισσότερο από ένας ήχος», λέει ο Steve Wynn των Dream Syndicate. «Δεν ταιριάζαμε με αυτό που συνέβαινε στο Λος Άντζελες. Είχαμε αρκετά κοινά μεταξύ μας και σχεδόν τίποτα κοινό με κανέναν άλλο. Και κανένας από εμάς δεν άκουγε τριγύρω αυτά που ήθελε να ακούσει, οπότε το κάναμε μόνοι μας. Ήταν μια πολύ συγκεκριμένη και ιδιαίτερη κίνηση και μια συναρπαστική στιγμή στο χρόνο, αλλά δεν ήταν σαν να κάναμε όλοι το ίδιο πράγμα. Πορευόμασταν σε διαφορετικές κατευθύνσεις».

Το Paisley Underground δεν ήταν τοπικό, καλιφορνέζικο φαινόμενο. Σε άλλες Πολιτείες, από την Arizona έως την Georgia και από εκεί ως το New Jersey, αναρίθμητες μπάντες, από τους Green On Red έως τους True West, και από τους REM ως τους Feelies, από τους Fuzztones ως τους Plan 9, αναβίωναν τον ήχο του garage και τα ψυχεδελικά ‘60ς, με φίλτρο τις δικές τους εμπειρίες, που μοιραία περνούσαν μέσα από το punk. Κορυφαίο παράδειγμα οι Meat Puppets, που είχαν ως σημείο εκκίνησης το h/c των Black Flag, ώσπου απολήξουν στην country.

Ωστόσο, αν θέλουμε να θέσουμε δύο σημεία αναφοράς στην «Αναβίωση», στα άλμπουμ και στις μπάντες που ακολουθούν, αυτά θα είναι: οι Byrds και οι Velvet Underground.

1. The Feelies – Crazy Rhythms (Stiff, 1980)

Με δύο ντράμερ, εσωστρεφή σκηνική παρουσία και τεντωμένο ήχο, οι Feelies (από το New Jersey) δεν έμοιαζαν με κανέναν στην «αναβιωτική» σκηνή. Το ντεμπούτο τους εξακολουθεί να ακτινοβολεί με μια κιθάρα-να-παίζει-μια-νότα. Η ασυνήθιστη ένταση ατσαλώνεται στο “The Boy With the Perpetual Nervousness”, δομείται σταδιακά στο “Loveless Love”, μέχρι να ξεσπάσει στην έκρηξη του “Raised Eyebrows” και του εξάλεπτου, trance-jam ομότιτλου κομματιού. Η απρόβλεπτη εκδοχή του "Everybody's Got Something to Hide Except Me and My Monkey" είναι μια από τις κορυφαίες διασκευές στους Beatles που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ. Η επανέκδοση του 1991 περιλαμβάνει ένα εφιαλτικό “Paint It Black”. Αν ο Woody Allen γύρισε τον Νευρικό Εραστή, τότε οι Feelies ηχογράφησαν το soundtrack του "Νευρωτικού Εραστή". (https://thefeelies.bandcamp.com/album/crazy-rhythms)

 

 

2. The Dream Syndicate – The Days of Wine and Roses (Ruby Records/Slash, 1982)

Ενώ οι συνoδοιπόροι τους (The Rain Parade, The Three O'Clock, Bangles, The Long Ryders) άκουγαν ξεκάθαρα Love, Byrds και Buffalo Springfield, τα σημεία αναφοράς των Dream Syndicate ήταν λιγότερο προφανή. Και αν ο ήχος τους σε έκανε να σκεφτείς κάποιον δίσκο από τη δεκαετία του '60, ήταν το “White Light/White Heat” των Velvet Underground – και ο Wynn λατρεύει τον Λευκό Θόρυβο του Don Delillo. Σε δεύτερο επίπεδο, το “Highway 61 Revisited” του Dylan και το Marquee Moon των Television – ο Wynn λατρεύει τις κιθάρες τον Tom Verlaine και του Richard Lloyd. Ήταν μια πειραματική, ηχητική επίθεση με κιθάρες στην τσίτα. Λιγότερα λουλούδια, περισσότερος θόρυβος. “Tell Me When It’s Over”, “That’s What You Always Say, “Halloween”, “When You Smile”… Με το φωνητικό στιλ α λα Lou Reed του Steve Wynn, τις παραμορφώσεις στην κιθάρα του Karl Precoda, το αφαιρετικό μπάσο της αινιγματικής Kendra Smith και το προωθητικό drumming του Dennis Duck, εκείνη την εποχή, οι Dream Syndicate ήταν περισσότερο συγχρονισμένοι με τους Sonic Youth παρά με οποιαδήποτε άλλη μπάντα που σχετίζεται με τη σκηνή από την οποία ξεπήδησαν. (https://thedreamsyndicate.bandcamp.com/album/the-days-of-wine-and-roses-expanded-edition)

 3. The Rain Parade – Emergency Third Rail Power Trip/ Explosions in the Glass Palace (Restless, 1983-1984)

Η μουσική των Rain Parade αιχμαλώτισε τις αναθυμιάσεις των ψυχεδελικών 60’ς, με ταραχώδεις κιθάρες, συμπαγείς ρυθμούς και απλά εφέ για να αφηγηθούν ιστορίες με σκοτεινές σκιές. Τα τραγούδια τους είναι εμποτισμένα με μια αίσθηση μυστηρίου. Το Emergency Third Rail Power Trip κυκλοφόρησε το 1983 και περιλαμβάνει εννέα τραγούδια. Μετά την αποχώρηση του David Roback, που σχημάτισε με την Kendra Smith τους Opal, το ΕΡ "Explosions in the Glass Palace" του 1984, εμβαθύνει περισσότερο στην ψυχεδελική εμπειρία του προκατόχου του. Το “Broken Horse” επεξεργάζεται στις κιθάρες τον Neil Young του “Everybody Knows This Is Nowhere”, ενώ το μυσταγωγικό ”No Easy Way Down” είναι απλώς το τέλειο ψυχεδελικό διαμάντι, σημείο συνάντησης του Syd Barrett με τους Kaleidoscope. (https://rainparade.bandcamp.com/album/explosions-in-the-glass-palace)

4. Green On Red – Gas, Food, Lodging (Enigma, 1985)


Το 1985 οι Green on Red απομακρύνθηκαν από την ακατέργαστη γκαράζ-ψυχεδέλεια των πρώτων δίσκων τους με την κυκλοφορία του  Gas Food Lodging. Μετατοπίστηκαν προς έναν πιο παλιομοδίτικο ροκάδικο ήχο, παρόμοιο με των Band, επηρεασμένο από την αμερικανική ενδοχώρα. Οι Doors, ο Dylan, οι Stones και Creedence θα μπορούσαν να ανιχνευθούν. Ωστόσο, η επιρροή που διαφαίνεται στον δίσκο, είναι αυτή του Neil Young. Τα φωνητικά του Dan Stewart, εν μέρει γρύλισμα, εν μέρει κραυγή και εν μέρει τρέλα, Billy The Kid Στο Δρόμο, απηχούν το συναίσθημα, ενώ οι κιθάρες του Chuck Prophet (το twang, το twist και το twirl) φορτίζουν την ατμόσφαιρα. Πέρα από τις μουσικές συγγένειες, δύο είναι τα σημεία αναφοράς: Τα Σταφύλια της Οργής του John Steinbeck και η μυθολογία των hobos του Jack Kerouac.

5. Giant Sand - Valley of Rain (Enigma Records, 1985)

Ηχογραφήθηκε για μόλις 400 δολάρια το 1983 και κυκλοφόρησε το 1985. Πλάι στον πολυσχιδή Howe Gelb (κιθάρες, φωνητικά), ο Scott Garber στο μπάσο και οι ντράμερ Winston Watson και Tommy Larkins (που έπαιξαν σε τρία από τα τραγούδια). Ο στεγνός, σκονισμένος ήχος, που έγινε σήμα κατατεθέν του Howe Gelb, αναδεικνύεται στο ντεμπούτο άλμπουμ των Giant Sand: ακούγονται σαν τα περίεργα ξαδέρφια των Green Οn Red. Το Valley of Rain είναι πιο αιχμηρό τις επόμενες κυκλοφορίες τους (με εξαίρεση το Love Songs του 1988), αν και η αίσθηση του λυρικού περιπλανώμενου Gelb γίνεται και εδώ πολύ εμφανής, ακόμα και όταν οι κιθάρες στριγγλίζουν και τα ντραμς ραγίζουν. Οι ελαφρώς στρεβλωμένες country επιρροές του συγκροτήματος αναδύονται εξίσου - ίσως επειδή ο Gelb και οι φίλοι του ηχογραφούσαν ένα άλμπουμ με το σχήμα των Blacky Ranchette περίπου την ίδια εποχή. Τα "Tumble and Tear", "Down on Town”, "Death, Dying and Channel 5" ροκάρουν, το ομώνυμο είναι full desert, ενώ τα πιο πειραματικά "Artists" και "October, Anywhere" δίνουν μια ιδέα για το πού θα πήγαιναν οι Giant Sand στο μέλλον. (https://giantsandmusic.bandcamp.com/album/valley-of-rain)

6. Meat Puppets - Meat Puppets II (SST, 1984)

Η μουσική των Meat Puppets πέτυχε το υψηλότερο επίπεδο προβολής, όταν οι Nirvana διασκεύασαν αξέχαστα τρία από τα τραγούδια τους στο Unplugged του MTV το 1993. Όμως, το πιο επιδραστικό άλμπουμ τους κυκλοφόρησε σχεδόν μια δεκαετία νωρίτερα. Με τον μπασίστα Cris Kirkwood και τον αδελφό του Curt Kirwood στα φωνητικά, το Meat Puppets II σηματοδότησε μια δραστική απομάκρυνση από τον παλαιότερο ήχο του συγκροτήματος καθώς είχαν κουραστεί από τη σκληροπυρηνική πανκ προσέγγιση στο ομώνυμο ντεμπούτο τους. Η μουσική τους αλλαγή σε αυτόν τον δεύτερο δίσκο τους άμβλυνε τα άκρα της πανκ ευαισθησίας τους και του εμφύσησε μια country χροιά, προετοιμάζοντας το έδαφος για το grunge. Το σαρδόνιο "Lake of Fire", το ψυχεδελικό, ορχηστρικό "Magic Toy Missing" και το αφηγηματικά αιφνίδιο "Plateau, συνιστούν κοινούς τόπους για το punk και την country. (https://meatpuppets.bandcamp.com/album/meat-puppets-ii)

7. REM – Murmour (I.R.S, 1983)

Οι REM ήταν αναμφίβολα ένα από τα πρώτα αμερικανικά συγκροτήματα που ανέβασαν το underground στο mainstream. Σε μια εποχή που η δημοφιλής μουσική φαινόταν προορισμένη να είναι γεμάτη λαμπερή και συνθετική παραγωγή, προσπάθησαν να προσφέρουν ένα ακουστικό αντίδοτο. Με τον Mitch Easter, μαζί με τον φίλο και συμπαραγωγό του Don Dixon, ο οποίος είχε δουλέψει στο προηγούμενο EP τους “Chronic Town”, πίσω από την κονσόλα του ήχου, οι REM βάλθηκαν να ξεπεράσουν τους δασκάλους τους: τους Byrds. Η ρυθμική κιθάρα του Peter Buck είναι απογυμνωμένη από κλισέ και συμβάσεις, συνυφασμένη με τις μελωδικές βασικές μπασογραμμές του Mike Mills και πλαισιώνεται από τον απλό τονισμό του Bill Berry στα τύμπανα. Αυτή η ατμόσφαιρα τονίστηκε από τα διονυσιακά φωνητικά του Michael Stipe. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι συχνά ανεξήγητοι, ωστόσο το μοναδικό του ύφος καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή του ακροατή στις κατάλληλες στιγμές, όπως αποδεικνύεται στo καταληκτικό επιφώνημα του “Catapult”. Ένα, χαμηλού προϋπολογισμού, lo-fi αριστούργημα. (https://www.youtube.com/watch?v=9BRS_rXJUpE&list=PLiGi2vh90YNl3PyZdzETJu5a5VFdJ8WJ6)


8. Opal - Happy Nightmare Baby (SST, 1987)

Σχηματισμένοι από τις στάχτες των Dream Syndicate και των Rain Parade, ο κιθαρίστας David Roback και η τραγουδίστρια Kendra Smith έφεραν τo Paisley Underground στον κατάλογο της punk ετικέτας SST και κατάφεραν να προσφέρουν ένα από τα καλύτερα δείγματα σκοτεινού ψυχεδελικού rock, στα χνάρια των Doors, των πρώιμων Floyd και του Marc Bolan. Το άλμπουμ εισάγει το "Rocket Machine" των T-Rex, με συμπιεσμένους στροβιλισμούς στις χορδές της κιθάρας, που προαναγγέλλουν το σαρωτικό "She's a Diamond". Στα “Magick Power" και "Siamese Trap", το όργανο ακούγεται σαν μάντρα του Ray Manzarek τίγκα στο echo. Σε σημεία τα παιξίματα είναι free-jazz, η πιο σωστά, free jazz φιλτραρισμένη από τους Can, τους οποίους θα τιμήσει η Kendra Smith στο πρώτο της σόλο άλμπουμ. Το Happy Nightmare Baby κυκλοφόρησε στις αρχές του 1987. Μετά από δώδεκα μήνες, η Kendra αποχώρησε από την μπάντα. Πριν φύγει, έδωσε στον David Roback το demo μιας μπάντας που ονομαζόταν Going Home. Στα φωνητικά ήταν η Hope Sandoval. Μαζί της, ο Roback θα σχημάτιζε τους Mazzy Star. (https://www.youtube.com/watch?v=D_pchqvd8Y4)

9. Mazzy Star – She Hangs Brightly (Rough Trade, 1990)

Το ντεμπούτο των Mazzy Star εκκινεί από εκεί που σταμάτησε το Happy Nightmare Baby των Opal. ανταλλάσσοντας τα βαριά φωνητικά της Kendra Smith με την πιο γλυκόπικρη ερμηνεία της Hope Sandoval. Το εισαγωγικό, ονειρικό "Halah", το γκαραζιέρικο "Blue Flower" και το ντεζερτάδικο “Ghost On The Highway”, που κλείνει το μάτι στους Cun Glub, είναι κομμάτια ανθολογίας∙ και συνιστούν σοβαρούς λόγους για να ερωτευθεί κάποιος διά παντός την Hope Sandoval. (https://www.youtube.com/watch?v=vHGHcvJDpaA&list=PLI6kLIhBBwmTBALRhEYKx766G82dZ0lbK)

10. Thin White Rope – Moonhead (Frontier, 1987)

Το δεύτερο άλμπουμ των Thin White Rope είναι το αριστούργημα του χάους του paisley underground∙ ένα άλμπουμ που μοιάζει με τον Neil Young και τους Crazy Horse, αν έπαιζαν κομμάτια από το Unknown Pleasures των Joy Division. Ανάμεσα στα 14 τραγούδια, περιλαμβάνεται μια συγκλονιστική διασκευή του κλασικού μπλουζ του Jimmy Reed "Ain't That Lovin' You Baby". Όλα όμως είναι τόσο τεταμένα που ακούγονται σαν να μπορούν να εκραγούν ανά πάσα στιγμή: το ομώνυμο που θυμίζει Beefheart σε φρενίτιδα, το "Crawl Piss Freeze", το πιο επικό "Take It Home”. Τα τραγούδια ξεκινούν βασικά από το ίδιο σημείο - οι διπλές κιθάρες σε σταθερούς παλμούς, σχεδόν Krautrock, με σφύζουσες, ελάχιστες γραμμές μπάσου του Stephen Tesluk - αλλά οι στίχοι και τα φωνητικά του Guy Kyser κυμαίνονται από βασανισμένους θρήνους μέχρι το νευρικό χιούμορ. (https://www.youtube.com/watch?v=EO0tffO-p2w)

11. The Long Ryders - Native Sons (Frontier, 1984)

Το ντεμπούτο EP των Long Ryders αποκάλυψε την αγάπη της μπάντας για τους ήχους της δεκαετίας του 1960 και ειδικά για την underground σκηνή του Λος Άντζελες∙ ειδικότερα για τους Byrds. Η πρώτη τους ολοκληρωμένη προσπάθεια, το Native Sons, φιλτράρει τα ψυχεδελικά 60ς μέσα από την country και folk-rock φόρμουλα. Παραγωγή του Henry Lewy (ο οποίος ήταν στα χειριστήρια για τα δύο πρώτα άλμπουμ των Flying Burrito Brothers), με guest στα φωνητικά από τον αδικοχαμένο, πρώην Byrd, Gene Clark στο "Ivory Tower" και με ένα εξώφυλλο που αντιγράφει το “Stampede” των Buffalo Springfield , το “Native Sons” βάζει μια country τρικλοποδιά στην νεοψυχεδελική αναβίωση. Οι Long Ryders δεν είχαν φόβο να απολαύσουν τις επιρροές τους και να τιμήσουν τους ήρωές τους, σε τραγούδια όπως τα "I Had a Dream", "Too Close to the Light" και "Wreck of the 809", "Run Dusty Run", "Never Got to Meet the Mom" και στη διασκευή του "Sweet Mental Revenge" του Mel Tillis. Οι κιθάρες του Sid Griffin και του Stephen McCarthy κλαίνε ένδοξα, ο μπασίστας Tom Stevens και ο ντράμερ Greg Sowders επενδύουν αυτά τα κομμάτια με άφθονο δυναμισμό και οι αρμονίες είναι υπέροχες. Πώς, διάολε, να μην αγαπήσεις μια μπάντα που έχει πάρει το όνομά της από το ομώνυμο γουέστερν του Walter Hill (στα ελληνικά, Οι Καβαλάρηδες με τη Μεγάλη Σκιά, 1979); Με τους αδελφούς Keach στους ρόλους του Frank και του Jesse James και με τους αδελφούς Carradine στους ρόλους της οικογένειας Younger – «O Cole Younger είναι ο ρόλος της ζωής του David», γράφει ο Tarantino. (https://thelongryders.bandcamp.com/album/native-sons-deluxe-reissue)

12. The Three O'Clock - Sixteen Tambourines (Frontier, 1983)

Στο ίδιο επίπεδο με τις καλύτερες δουλειές των Rain Parade. Η υψίφωνη του Michael Quercio δίνει στον ήχο της μπάντας μια νεανική, αγγελική, Morrison-ική χροιά. Όμοια με του Doors, εξαιρώντας το “LA Woman”, το πρώτο άλμπουμ των The Three O'Clock είναι και το καλύτερό τους - σε συνδυασμό με το λίγο προγενέστερο EP “Baroque Hoedown”. Κομμάτια όπως το "When Lightning Starts" είναι ακαταμάχητα, όμοια με το “Break On Through”. (https://thethreeoclock.bandcamp.com/album/sixteen-tambourines-remastered-edition)

13. The Green Pajamas - Summer of Lust (Green Monkey Records, 1984)

Υπάρχει μια διαχρονική, flower-pop ποιότητα στα τραγούδια των Green Pajamas, που γράφτηκαν από τον ταλαντούχο Jeff Kelly και τον Joe Ross. H lo-fo αισθητική τους, ταξιδεύει με ινδικά σιτάρ Eight Miles High. Στην πραγματικότητα, η ευμετάβλητη φύση του ήχου τους ενισχύει τον αντίκτυπό τους. (https://greenpajamas.bandcamp.com/album/summer-of-lust)

14. Rainy Day - Rainy Day ( Llama Records, 1984)

Το Rainy Day αποτελείται από διασκευές τραγουδιών που ερμήνευαν διάφοροι μουσικοί του Paisley Underground. Αυτή η χαλαρή συλλογικότητα συγκροτήθηκε από τον David Roback (Rain Parade, Opal Mazzy Star). Άλλοι συμμετέχοντες ήταν οι Stephen Roback, Matthew Piucci, Will Glenn, σύντροφοι του Roback στους Rain Parade, καθώς και μέλη των ελάχιστα γνωστών τότε Bangles (Susanna Hoffs και Vicki Peterson), των Dream Syndicate (Kendra Smith, Dennis Duck, Karl Precoda) και των The Three O'Clock (Michael Quercio). Τα τραγούδια που επιλέχθηκαν έδειχναν τις επιρροές που μοιράζονταν γενικά τα συγκροτήματα: Velvet Underground (“I'll Be Your Mirror”), Big Star (“Holocaust”), Buffalo Springfield (“Flying on the Ground is Wrong”), The Who (“Soon Be Home”), Jimi Hendrix (“Rainy Day, Dream Away”) – απ’ όπου και το όνομα της μπάντας. Η ανάγνωση στο παραδοσιακό “John Riley” παίζει στα ίσια την ασυναγώνιστη των Byrds. (https://www.youtube.com/watch?v=ui2VjVqgM_U)

15. True West – Drifters (PVC/Passport, 1984)

Προερχόμενοι από το Davis της Καλιφόρνιας, οι True West έπαιξαν από την αρχή τα ρέστα τους στην έρημο Mojave. Βασικά μέλη οι Russ Tolman (κιθάρα, φωνή) και Gavin Blair (μπάσο), που συμμετείχαν προηγουμένως με τους Steve Wynn και Kendra Smith στο πλήρωμα των Suspects. Οι Suspects κυκλοφόρησαν ένα 45, το "Talking Loud"/"It's Up to You" το '79. Όταν η Smith και ο Wynn αυτομόλησαν στο LA, γεννήθηκαν οι True West. Το πρώτο 45άρι του συγκροτήματος ήταν η αυτο-κυκλοφορία του '82, "Lucifer Sam"/"Mas Reficul", με την Α πλευρά του δίσκου να είναι μια στιβαρή επεξεργασία του ύμνου των Floyd της εποχής Barrett. Ακολούθησε ένα EP με πέντε τραγούδια, το οποίο τελικά έγινε μέρος του άλμπουμ Hollywood Holiday, με οκτώ τραγούδια , που κυκλοφόρησε το '83 από τη γαλλική ανεξάρτητη New Rose. Το Drifters κυκλοφόρησε το '84 στην ετικέτα του PVC. Το εναρκτήριο "Look Around", με τις διαδοχές στις καθαριστικές πανδαισίες, παραπέμπει σε Television που διασκευάζουν Velvets. Στο "At Night They Speak", μια υπέροχη κίνηση μεσαίου ρυθμού, με τον αυξανόμενο συναισθηματισμό να συνδυάζεται με την υπέροχη αλληλεπίδραση της κιθάρας καθώς τα τύμπανα χτυπούν και γίνονται πιο εκφραστικά. Το "Speak Easy" είναι σπονδή στους Kinks και στον Joe StrummerΤο "Shot You Down" είναι κιθαριστική ποπ της δεκαετίας του '80, ενώ το "What About You" βρίσκει τον Tolman να εξερευνά έξυπνα τις μανιέρες του Verlaine. Απομένει το "And Then the Rain": ψυχεδελική βροχή Velvet-τικού ερωτισμού. (https://www.youtube.com/watch?v=IJAWWpIz6Ro)

16. The Salvation Army - The Salvation Army (Frontier, 1982)

Ο Michael Quercio είναι ο αφανής ήρωας της ιστορίας μας. Ανάμεσα στην πρώιμη θητεία του στους Dream Syndicate και στη δημιουργία των Three O'Clock, σχημάτισε τους Salvation Army. Ο θρύλος λέει ότι η underground ψυχεδελική σκηνή του LA ονομάστηκε “Paisley” επειδή ο Quercio φορούσε φανατικά πουκάμισα με λαχούρι. Ενώ τραγούδια όπως το "The Seventeen Forever" και "Grimly Forming" έχουν τον ρυθμό του punk του L.A., τα "She Turns to Flowers", "Going Home" και "Happen Happened" αφήνονται σε έναν κοσμοδρόμιο πιο ονειροπόλο, με τους στίχους να επικαλούνται τον William Blake και τις κιθάρες να στροβιλίζουν στις «Πύλες της Αντίληψης». Αντίστοιχα οι στίχοι και τα φωνητικά στο "While Were in Your Room Talking to Your Wall" προοικονομούν τον Greg Dulli και τους Afghan Whigs. (https://www.youtube.com/watch?v=Qzyu_Q0YgPk)

17. Concrete Blonde- Concrete Blonde (I.R.S, 1987)

Οι Concrete Blonde ξεπήδησαν από το κύκλωμα post-punk του Λος Άντζελες που ανέδειξε συγκροτήματα όπως οι X, οι Wall of Voodoo και ο Go-Go's. Μόλις το 1987 ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ. Το συγκρότημα ιδρύθηκε από την τραγουδίστρια/μπασίστρια Johnette Napolitano και τον κιθαρίστα Jim Mankey, οι οποίοι αρχικά αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Dream 6 και κυκλοφόρησαν ένα EP. Άλλαξαν το όνομά τους σε Concrete Blonde μετά από πρόταση του Michael Stipe. Την ίδια εποχή, η Johnette Napolitano είχε σύντροφο τον Steve Wynn. Το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ των Concrete Blonde αναδύει την επιρροή των πρώιμων Pretenders, είναι όμως πιο ακατέργαστο, και πιο κοντά στην παράδοση των Doors, των Electric Prunes και των Stooges. Σε τραγούδια όπως το "Still in Hollywood", το "Your Haunted Head" και το "Over Your Shoulder" πατάνε το γκάζι για τα σύνορα με το Μεξικό. Λίγα χρόνια μετά, η Johnette Napolitano θα το αποθεώσει στο Mexican Moon. (https://www.youtube.com/watch?v=HihLXOXtRk0&list=PLyIhNZsfiY8Qfu7Fw2qPz8L84ocZgZFjm)

18. Absolute Grey - Green House (Earring Records, 1982)


Δημιουργήθηκαν στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης τον Σεπτέμβριο του 1983. Έκαναν όνομα παίζοντας σε τοπικά κλαμπ όπως το Schatzee's, το Scorgies και το Snake Sister's Cafe. Η επιμονή του γκρουπ σε έναν ανανεωμένο ψυχεδελικό ήχο τράβηξε την προσοχή των ακροατών που συνέκριναν το συγκρότημα με τους RΕΜ, τους Dream Syndicate και τους Rain Parade, ή ακόμα και με τους Jefferson Airplane. Το 1984 οι Absolute Grey κυκλοφόρησαν μια κασέτα έξι τραγουδιών και αργότερα, την ίδια χρονιά, ηχογράφησαν το πρώτο τους πλήρες άλμπουμ, το Green House. Έξι κομμάτια στο στούντιο και δύο live. Η διασκευή στο "Beginning to See the Light" των Velvet Underground, ορίζει την προσέγγιση του κουαρτέτου στην garage-pop. Τη μελωδία κανοναρχούν τα τύμπανα του ρέκτη της σκηνής, Pat Thomas, και του κιθαρίστα Matt Kitchen, που αρπίζει στο ύφος του Peter Buck. Στο πιο πυκνό, πιο σκοτεινό “What Remains, η φωνή της Beth Brown ανασαίνει ίσαμε αυτή της Grace Slick. Στα "Closer Apart", "Sylvia" και "Abandon Waltz" μοιράζεται μικρές περιπέτειες στην ψυχή της. (https://absolutegrey.bandcamp.com/album/greenhouse-live-bonus-tracks)

19. Naked Prey - Under the Blue Marlin (Mar, 1986)

Ο τραγουδιστής-κιθαρίστας Van Christian, πρώην ντράμερ των Green On Red και ο κιθαρίστας David K. Seger, στο παρελθόν στους Giant Sandworms με τους Howe Gelb και Rainer Ptacek, φόρμαραν τους Naked Prey το 1982. Σκληρές κιθάρες σε ένα ηλιόλουστο τοπίο. Το ντεμπούτο τους mini-LP είχε στην παραγωγή τον Dan Stuart, αλλά στο πρώτο άλμπουμ, έπαιξαν τα ρέστα τους στον κιθαρίστα των Dream Syndicate, Paul B. Cutler (που έχει κάνει παραγωγές και στους Last Drive). Στο “Under The Blue Marlin” το rock είναι τραχύ σε κομμάτια όπως το “The Ride”, το “Dirt” (των Stooges), το “Rawhead” και το “Voodoo Godhead”. Ωστόσο, όταν το τέμπο επιβραδύνεται λίγο υπό την επίδραση της ζέστης της ερήμου, τα “Train Whistle”, “How I Felt That Day” και “Come On Down” σε σέρνουν άνυδρο στην έρημο της Αριζόνα. Αν κάνουμε αναγωγές, στον ήχο του, είναι πολύ κοντινό στο “Electric Poison” των Villa 21. (https://frontierrecords-nakedprey.bandcamp.com/album/under-the-blue-marlin)

20. The Jet Black Berries - Sundown On Venus (Enigma, 1985)

Το Sundown on Venus είναι ένα ασυνήθιστο concept άλμπουμ που σχεδόν ολοκληρώνει μια προσπάθεια συγχώνευσης δύο γνωστών πολιτιστικών ιδιωμάτων: επιστημονική φαντασία και γουέστερν. Η μουσική απηχεί καλιφορνέζικη νεοψυχεδέλεια (Green on Red, Dream Syndicate) όμως χρωματίζεται από αμυδρά synth που παράγουν θορύβους, καθώς και από μια trash rockabilly αισθητική που παραπέμπει στους Cramps. Το εναρκτήριο κομμάτι "Bad Hombre" ακούγεται όμοια με μουσική από σπαγκέτι γουέστερν, το ομότιτλο κομμάτι παίζει σε sci-fi Β movies, ενώ το "Ring of Steel" προσθέτει μια στοιχειωμένη αντίστιξη. Η διασκευή στο "Shakin' All Over" θα έκανε τον Johnny Kid να ξαναγίνει Πειρατής, όμως, και πάλι, όλα τα λεφτά είναι το “Shadowdrive”: ενόρμηση κινδύνου στα πιο σκοτεινά ηχοτόπια των Velvets. (https://thejetblackberries.bandcamp.com/album/sundown-on-venus)

 
21. Kendra Smith - The Guild of Temporal Adventurers (Fiasco, 1992)

Η Kendra Smith επανεμφανίστηκε μετά τη διάλυση των Opal με αυτή τη συναρπαστική ηχογράφηση, που καταγράφηκε σε συνδυασμό με τον Jonah Corey και τον A. Philip Uberman. Aν και το The Guild of Temporal Adventurers δεν ξεφεύγει από το σήμα κατατεθέν νεο-ψυχεδελικό ήχο των προηγούμενων εγγραφών της με τους Dream Syndicate, τους Rainy Day ή τους Opal, η οριενταλιστική απορρόφηση ήχων και το συνολικό ύφος του δίσκου, του προσδίδει μια βαθιά, στοχαστική ποιότητα προσαρμοσμένη στη ζεστασιά και την απλότητα κομματιών όπως το "Stars Are in Your Eyes” και “Wheel of the Law”. Τη διασκευή στο “She Brings The Rain” των Can θα τη ζήλευαν η Nico και ο John Cale. (https://www.youtube.com/watch?v=z-qv5HBj8Ns)

22. Lord John - Six Days Of Sound (Bomp!, 1986)

Κυκλοφόρησε το 1986 από την εταιρεία Bomp! του μάγιστρου της ψυχεδέλειας, Greg Shaw – και στα καθ’ ημάς, σε κοπή σε βινύλιο, από την Hitch-Hyke του Αιμίλιου Κατσούρη. Οι Lord John σχηματίστηκαν στο New Jersey, το 1983. Τα μέλη τους: Tom Gibson (φωνητικά, κιθάρα), Ray Normandy (lead κιθάρα, φωνητικά), John Figlar (τύμπανα),Tom Stanton (μπάσο). Αναβιωτές κι αυτοί των ψυχεδελικών 60’ς, όμως αυτό που τους ξεχώριζε από το paisley sound ή από τα παιδιά των Velvets, ήταν το γεγονός ότι οι Lord John έδειχναν να προτιμούν τη βρετανική ψυχεδέλεια. Το πρώτο άλμπουμ των Floyd αποτελεί τη βασική αναφορά τους, όμως επεκτείνονται ως τους Family, τους Fairport Convention και τους Soft Machine. Και προεικάζουν τους The Brian Jonestown Massacre, που θα εμφανιστούν λίγο μετά, πάλι στην Bomp! του Greg Shaw. (https://www.youtube.com/watch?v=Pa56tlQ0jtg

23. Game Theory - Real Nighttime (Enigma, 1985)

Μετά από το “Blaze of Glory” του 1982 και το LP Dead Center του 1984 -- αλλά ήταν ο πρώτος δίσκος που εκπλήρωσε πραγματικά τις ιδέες και τις φιλοδοξίες του Scott Miller. Με το “Real Nighttime”, με τον Mitch Easter, στην παραγωγή το “Real Nighttime” περιέχει κυρίως το πιο συνεκτικό σύνολο τραγουδιών που είχε γράψει ο Miller: από τη ρομαντική ευδαιμονία ("24") στην ψυχή- η συντριπτική απογοήτευση ("I Turned Her Away") παίζει σαν την indie pop απάντηση στο “Pet Sounds”. H διασκευή τους στο "You Can't Have Me" του Alex Chilton, οι κιθάρες και τα ντραμς του "Friend of the Family" και η αλληλεπίδραση του fuzztone και της Farfisa στο "Rayon Drive", χρωματίζουν νέους τρόπους, καθώς οι πιο επιθετικοί αριθμοί σαλάγιαζαν σε κομμάτια όπως το "If and When It Falls Apart" και "I Mean It This Time". (https://www.youtube.com/watch?v=175qR89tCwU&list=PLD7zyLFdjPHvnJot_JC3RxYHBLUrw2EhS)

24. Flying Color - Flying Color (Frontier Records, 1987)

Οι Flying Color βασίστηκαν στον ήχο του Σαν Φρανσίσκο, στους Jefferson Airplane και στους Quicksliver Messenger Service. Έκαναν το ντεμπούτο τους (και άνοιξαν το άλμπουμ) με το single "Dear Friend", που ανοίγει διάλογο με το "A Million Miles Away" των Plimsouls. Ωστόσο μεσαίου ρυθμού μελωδίες, με υψηλές αρμονίες, κανοναρχούν το πλατό -- "It Doesn't Matter" και "Farewell Song" είναι μόνο μερικά καταπληκτικά παραδείγματα -- περιστασιακά αυξάνουν την ενέργεια και χαλαρώνουν, όπως στο ξεσηκωτικό "Believe, Believe", θυμίζοντας μερικά από τα έργα των Guadalcanal Diary. Το "Through Different Eyes" ανακλά αποχρώσεις Teenage Fanclub. (https://www.youtube.com/watch?v=dLDkr2YPvvw&list=PLwEkbVL-vNmkQ4CmXHoxWdU36CnR-RpCP)

24. The Guadalcanal Diary - Walking in the Shadow of the Big Man (Elektra, 1984)

Συνοδοιπόροι των R.E.M. και των οι B-52, οι Guadalcanal Diary εμφανίστηκαν στη σκηνή της Αθήνας της Γεωργίας. Το "Trail of Tears", ένας στοιχειωτικός αντιπολεμικός αριθμός, το "Fire from Heaven" είναι πιο up-tempo, έντονο και δυναμικό, ενώ το "Sleepers Awake" είναι ένα δυσοίωνο τραγούδι που ξεδιπλώνεται αργά. Το "Ghost on the Road" είναι πρωτίστως ένα γρήγορο country-punk στα χνάρια των R.E.M του. Το "Gilbert Takes the Wheel" και το ομότιτλο κομμάτι είναι τρομερά οργανικά, το πρώτο γρήγορα ροκάδικο, το δεύτερο αργόρυθμο, και ψυχεδελικό. Στο "Pillow Talk" οι αρμονίες προσεγγίζουν τους Everly Brothers. (https://www.youtube.com/watch?v=sB0mlQn3RFk&list=PLyIhNZsfiY8RZdp823pe3OVG2RAKCAqly)


25. The Replacements – Let It Be (Twin/Tone, 1984)

Μαζί με τους Teenage FanClub, οι διάδοχοι των Big Star. Οι Replacements ξεκίνησαν την καριέρα τους ως πανκ ροκ συγκρότημα αλλά σταδιακά εξελίχθηκαν πέρα από τον απλό σκληροπυρηνικό ήχο των αρχικών άλμπουμ όπως το “Stink”. Ο βασικός τους συνθέτης, ο Paul Westerberg, «ο Paul Auster της indie-americana», παρουσίασε θέματα αυτοσυνείδησης και απόρριψης, όπως αισθάνονται οι δύστροποι νέοι, και ασχολούνται με θέματα όπως το χάσμα των γενεών στο "Unsatisfied", η ανεξέλεγκτη διέγερση στο "Gary's Got a Boner" και η ανίχνευση της νεανικής σεξουαλικότητας στο "Sixteen Blue". Το θέμα της ενηλικίωσης που θέτει το άλμπουμ, σε post-punk πλαίσιο, ευθυγραμμίζεται με τον Φύλακα στη Σίκαλη. (https://www.youtube.com/watch?v=YtkNTf4M2ak)


26. Violent Femmes - Violent Femmes (Slash/Reprise, 1983)

Τα κομμάτια του τρίο από το Milwaukee δεν επινόησαν τον όρο «folk-punk» και ίσως να μην ήταν οι πρώτοι που τον έπαιξαν. Αλλά μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 1983, αυτοί οι πρώην μουσικοί του δρόμου το κατέστησαν αποδεκτό. Τα ανήσυχα τραγούδια του Gordon Gano, τα περισσότερα που γράφτηκαν πριν κλείσει τα 19 του, αποτυπώνουν το άγχος και την απογοήτευση εκείνης της μεταβατικής περιόδου. “Kiss Off”,"Gone Daddy Gone", "Blister in the Sun, αβεβαιότητα για τη ζωή - ιδιαίτερα για το σεξ. (https://violentfemmes.bandcamp.com/album/violent-femmes-deluxe-edition)

27. The Bangles - All Over the Place (Columbia, 1984)

Ενώ οι Bangles αργότερα θα υιοθέτησαν ένα φιλικό προς το ραδιόφωνο στυλ ποπ παραγωγής (και θα απολάμβαναν εμπορική επιτυχία), το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, το All Over the Place αγκαλιάζει πιο ανοιχτά το folk-rock και το garage rock – αλλά και τους Simon & Garfunkel. Η βασική κιθάρα της Vicki Peterson και οι υπέροχες αρμονίες της Susanna Hoffs οδηγούν αυτά τα 11 τραγούδια. Tο "Dover Beach" ή το α λά Byrds "Tell Me", το "Live" των Merry-Go-Round ή τη διασκευή στο "Going Down to Liverpool" των παραγνωρισμένων Katrina and the Waves. (https://www.youtube.com/watch?v=l2YW_e_rSMw&list=PLAHcbT-TYYjf0_vIPF9oJf_XbjE-3a_mZ)

28. Plasticland - Wonder Wonderful Wonderland (Enigma Records, 1986)

Αν οι Beatles του “Revolver” είχαν μπροστάρη τον Syd Barrett. Tο δεύτερο LP των Plasticland εισάγει αργόσυρτα το "No Shine For The Shoes", συνεχίζει το λυσεργικό "Gloria Knight", ώσπου να αποθεωθεί το ψυχεδελικό ντελίριο στα "Fairytale Hysteria", "The Gingerbread House, "Flower Scene" και “Non-Stop Kitchen". (https://www.youtube.com/watch?v=Cs9wUHv_bQc&list=PLsoWrOhsRLj40jTfC7sc803X3gD3Z1P-y)

29. The Fuzztones - Lysergic Emanations (ABC, 1985)

Πάνω στη σοφίτα με τις νυχτερίδες, τους ιστούς αράχνης και τα ανατριχιαστικά φαντάσματα, καραδοκούν οι Fuzztones. Το βράδυ θα σε ταλανίσουν με εφιάλτες, με τον ήχο του οργάνου και με voxx κιθάρες που στροβιλίζονται στο δυναμό της νύχτας. Αν σταματήσεις να χτυπάς τα δόντια σου κρυμμένος κάτω από την κουβέρτα, φοβισμένος και πραγματικά να ακούς αυτό που ακούς, μπορεί να αναγνωρίσεις τους Sonics ("Strychnine" και "Cinderella"), τους Haunted ("1- 2-5") και το στυλ των Yardbirds στη διασκευή στον Sonny Boy Williamson ("Highway 69"). Μυσταγωγοί ο Rudi Protrudi και η Deb O'Nair. (https://thefuzztones1.bandcamp.com/album/lysergic-emanations)

30. Plan 9 – Dealing With The Dead (Midnight Records, 1983)

Οι Plan 9 σύχναζαν στο paisley από τις αρχές της δεκαετίας του '80. Πρώτη έκδοση στις 7 ίντσες το "Five Years Ahead of My Time" των Third Bardo, σε μια εκτέλεση 7 λεπτών. Το Dealing With the Dead είναι η καλύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Περιλαμβάνει το συγκρότημα με την οριστική του σύνθεση, με πέντε κιθάρες – άλλη μια προανάκρουση των The Brian Jonestown Massacre. Τα φωνητικά του Eric Stumpo και του δεύτερου κιθαρίστα Mike Ripa, καλύπτουν το fuzz. Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το “Beg for love", με την ακαταμάχητη farfisa, το ”I Like Girls", το "B-3-11" και το"Dealing With the Dead", το οποίο ανοίγει με ένα ανατριχιαστικό ποίημα του Kenne Highland με το reverb της κιθάρας στο φουλ. (https://www.youtube.com/watch?v=d4RfmP_qYr8)

31. The Chesterfield Kings - Don't Open Til Doomsday (Mirror Records, 1985)

Δημιουργήθηκαν το 1978 από τον συλλέκτη δίσκων στα βόρεια της Νέας Υόρκης, Greg Prevost. Oι Chesterfield Kings δικαίως πιστώθηκαν τη σπίθα που πυροδότησε την αναβίωση του garage-punk στις αρχές της δεκαετίας του '80. Αλλά αντί να επωφεληθεί από την τάση, σε μια συγκλονιστική σειρά κινήσεων, το γκρουπ μεταλλάχθηκε στη folk-pop, μετά στο punk-glam της δεκαετίας του '70 και μετά στο delta-blues.  Σε αυτό το, τρίτο τους άλμπουμ οι Chesterfield Kings, έχουν βαρεθεί το γκαράζ. Αν και οι προγενέστεροι δίσκοι τους, όπως το Stop, περιέχουν ύμνους που θα συγκλόνιζαν τους Seeds, όπως το “She Told Me Lies”, εδώ ανατρέχουν στους Stones του Beggars Banquet και του Let It Bleed. (https://www.youtube.com/watch?v=EvSMwVNRH3g&list=PLnpvASN8gYweSIGqAhLyP86Xhn1ArBqtq)

32. 28th Day - 28th Day (Enigma, 1984)

Με έδρα το Chico της Καλιφόρνια, οι 28th Day θα γίνουν τελικά πιο γνωστοί ως το πρώτο συγκρότημα της Barbara Manning. H Manning αργότερα θα γνωρίσει επιτυχία ως μέλος των World of Pooh. Στο μπάσο στους 28th Day, μαζί με τον Cole Marquis στα φωνητικά και την κιθάρα και τον Mike Cloward στα ντραμς. Το ντεμπούτο τους LP, που κυκλοφόρησε στο Enigma το 1985, θα ήταν η μόνη τους δουλειά στο στούντιο. Τραγούδια όπως τα “Pills”, “This Train”, “I'm Only Asking”, “Dead Sinner”, απηχούν την ψυχεδέλεια του Frisco, τους Great Society και τους Big Brother & The Holding Company. (https://www.youtube.com/watch?v=KhymKG_fTAA&list=PLftNHZ5MCo4qdmeIcE5AGACrSEAse7d6z)


33. Antietam - Music From Elba (Homestead, 1986)

Οι Antietam συγκροτήθηκαν στο Λούιβιλ του Κεντάκι το 1984 από μέλη πρώην μέλη των Babylon Dance Band. Βασικά το ντουέτο της τραγουδίστριας Tara Key και του κιθαρίστα Tim Harris. Κυκλοφόρησαν έξι άλμπουμ μεταξύ 1985 και 1995. Υπέγραψαν με την Homestead Records η οποία κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους τον Ιούλιο του 1985. Μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ Music from Elba, θα περνούσαν τρία χρόνια πριν από την επόμενη κυκλοφορία τους, το Eaten up by Hate στην Triple X Records . Ο Wolf Knapp τους συνοδεύει στο μπάσο, ο Sean Mulhall συμμετέχει στα ντραμς, ενώ η Danna Pentes εμφανίζεται στο βιολί. Το άλμπουμ ανοίγει με κρότο με το "San Diego", οι παραμορφωμένες κιθάρες πιέζουν πίσω από τα σπινταριστά φωνητικά της Tara Key. Μερικές φορές η φωνή της κυμαίνεται από μια σταθερή χαμηλή αντήχηση σε μια ξαφνική έκρηξη προς τα πάνω, όπως στο "Trouble Net". Άλλες φορές, επιπρόσθετα δεύτερα φωνητικά κυριαρχούν στα τραγούδια, ενώ το μπάσο και το βιολί εμποτίζουν με λυρισμό το "MV Augusta". Ακόμη και όταν χρησιμοποιούνται ακουστικές κιθάρες, τσέλο και φυσαρμόνικα (στο "Camp Folk") αναπαρίστανται τέλεια στο ηχητικό μείγμα. Κάθε τραγούδι σε αυτόν τον δίσκο είναι πολύ διαφορετικό, δείχνοντας ότι οι Antietam δεν φοβούνται να ρίξουν όσο το δυνατόν περισσότερες ιδέες σε ένα τραγούδι. Μερικές φορές το συγκρότημα φεύγει ολοταχώς με μια γρηγορότερη ταχύτητα χωρίς καμία πιθανότητα να σταματήσει, και τότε ολόκληρο το τραγούδι μπορεί να επιβραδυνθεί, να αλλάξει ταχύτητα ή να σταματήσει ξαφνικά προτού ξανασπάσει με ταχύτητα μπροστά. Σαν να ακούς το Marquee Moon με την Patti Smith στα φωνητικά. Το γκρουπ-οδηγός για τους Yo La Tengo. (https://antietamnyc.bandcamp.com/album/music-from-elba)


33 1/2 The Walkabouts – See Beautiful Rattlesnake Gardens (PopLlama, 1988)

Στην κοινή αντίληψη, το Σιάτλ του δεύτερου μισού της δεκαετίας του '80 θεωρείται ως η πατρίδα των σπόρων του grunge, που σύντομα θα αναστατώσει τη mainstream rock σκηνή. Οι Walkabouts στέκονταν κάπως ξέχωρα. Ο δημιουργικός πυρήνας της μπάντας, το ζευγάρι των Chris Eckman και Carla Torgerson, εναλλάσσονται στα κύρια φωνητικά. Έπαιζαν folk και country rock, που διαθλά το punk, με μαστιγωτά και μελαγχολικά χρώματα, επιδέξια υφασμένα στην ψυχεδελική ομίχλη. Η ποιότητα των συνθέσεών τους τους σκιαγραφείται στις πρώτες τους ηχογράφηση (ένα demo με το όνομά τους και το EP "22 Disasters", 1984 και 1985 αντίστοιχα). Όμως στο υπέροχο ντεμπούτο τους, το See Beautiful Rattlesnake Gardens, έδειξαν στο ακέραιο τις ικανότητές τους. Θραύσμα ορμητικής και όξινης ζωτικότητας το "Laughingstock", το "Jumping Off" βαδίζει στα χνάρια των Buzzcocks, το “This Rotten Tree” είναι λυρικό όσο και το ”Harvest” του Neil Young, ενώ στο “John Reilly” σπιντάρουν την εκτέλεση των Byrds. Το See Beautiful Rattlesnake Gardens δεν είναι το αριστούργημα των Walkabouts∙ Aυτός ο τίτλος προσιδιάζει στο New West Motel (Sub Pop Records, 1993). Είναι όμως η σημαντικότερη συνεισφορά τους στη «Σκηνή των Αναβιωτών». (https://thewalkabouts.bandcamp.com/album/see-beautiful-rattlesnake-gardens)

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ/ΔΕΙΤΕ/ΑΚΟΥΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:

The Days of Wine and Roses των Dream Syndicate: Η γέννηση ενός κλασσικού άλμπουμ

Ένα τραγούδι από τους Dream Syndicate και την πρώτη συναυλία τους στην Ελλάδα το 1986 (audio)

O Rudi Protrudi των Fuzztones στο Merlin's: «Οι ισχυροί έχουν στο πρόγραμμά τους την υποδούλωση όλου του κόσμου και παλεύουν σκληρά να το πραγματοποιήσουν...»

Mark «Vet» Enbatta: Βετεράνος ψυχεδελικών πολέμων...


image

Θανάσης Μήνας

Ο Θανάσης Μήνας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε δημοσιογραφία, είναι ραδιοφωνικός παραγωγός (Rock FM, Ρόδον 94,4, Εν Λευκώ, Στο Κόκκινο) και αρθρογραφεί κυρίως για θέματα σχετικά με τη μουσική και το βιβλίο (Αυγή, Εποχή, Fractal Press, Merlin’s Music Box, Avopolis, The Zone)
 
 
 
image

Θανάσης Μήνας

Ο Θανάσης Μήνας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε δημοσιογραφία, είναι ραδιοφωνικός παραγωγός (Rock FM, Ρόδον 94,4, Εν Λευκώ, Στο Κόκκινο) και αρθρογραφεί κυρίως για θέματα σχετικά με τη μουσική και το βιβλίο (Αυγή, Εποχή, Fractal Press, Merlin’s Music Box, Avopolis, The Zone)
 
 
 
image

Θανάσης Μήνας

Ο Θανάσης Μήνας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε δημοσιογραφία, είναι ραδιοφωνικός παραγωγός (Rock FM, Ρόδον 94,4, Εν Λευκώ, Στο Κόκκινο) και αρθρογραφεί κυρίως για θέματα σχετικά με τη μουσική και το βιβλίο (Αυγή, Εποχή, Fractal Press, Merlin’s Music Box, Avopolis, The Zone)
 
 
 

Γραφτείτε στο newsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1